Strijkmolen B

Strijkmolen C is een tussen 1627 en 1630 gebouwde eikenhouten achtkantige poldermolen in de Nederlandse plaats Oudorp. De molen is een zogenaamde grondzeiler. Strijkmolens bemalen geen polders, maar malen het water van de ene boezem naar de andere. Er hebben in totaal 14 strijkmolens gestaan, 6 aan de Molenkade te Oudorp (ook wel de molens van de Zes Wielen genaamd), 4 achter Oudorp en 4 bij Rustenburg. Strijkmolen C is een van de vier overgebleven molens aan de Molenkade en maalde het water uit diverse polders naar de Schermerboezem. In 1941 verloren de strijkmolens hun functie doordat de Raaksmaatsboezem gemeengelegd werd met de Schermerboezem. Het gevlucht van Strijkmolen C is Oudhollands. De molen is voorzien van een vijzel. Op 6 maart 1999 vloog de molen in brand nadat jongeren binnen een vuurtje hadden gestookt. De schade was beperkt doordat de molen op dat moment leegstond. Juist rond die tijd zouden de molen en de buurmolens strijkmolen B, strijkmolen D en strijkmolen E naar de molenstichting Alkmaar gaan. In april 1999 werden de kap en roeden verwijderd om te worden hersteld. Na de restauratie kon in maart 2002 de molen draaivaardig worden opgeleverd. In 2004 werd begonnen met het maalvaardig maken van de molen. De nieuwe vijzel werd geplaatst en er werd een achterwaterloop gegraven. In het najaar was dit werk zo goed als af. Er moest alleen nog een voorwaterloop gegraven worden. De opening van de maalvaardige stond gepland voor april 2005. Maar het liep anders. In de vroege ochtend van eerste kerstdag 2004 werd de molen door twee vandalen in brand gestoken en de molen brandde opnieuw helemaal uit. Hier blief veel minder van over dan bij de eerste brand. In januari 2005 werd de molen onttakeld en stond er daarna weer een kaal achtkant bij. In december 2005 werd de opdracht tot herbouw van de molen gegeven. In de zomer van 2006 begon de herbouw. Het achtkant kon nog voor een deel worden hergebruikt. De rest, op onderbonkelaar, vijzelwiel en vijzel na, moest opnieuw. Op 12 mei 2007 werd onder grote belangstelling de nieuwe kap geplaatst. Na de rest van het nodige timmerwerk en de rest kon op 6 april 2008 voor het eerst sinds jaren weer gedraaid worden.

Station Alkmaar Noord is een spoorwegstation in Alkmaar, gelegen aan de trajecten Amsterdam Centraal – Den Helder (Nieuwediep) en Alkmaar – Hoorn. Op 5 september 2020 is gestart met de sloop van het oude stationsgebouw. Dit stationsgebouw was destijds ontworpen door NS-architect ir. Cees Douma en werd geopend op 26 september 1980 vanwege de aanleg van de stadswijken Huiswaard I en II. Na veertig jaar is dan nu het doek gevallen. Het nieuwe stationsgebouw is ontworpen door architectenbureau VenhoevenCS. Het gebouw bestaat uit veel glas. In de zomer van 2021 is het nieuwe gebouw geopend.

Middelburg (Middelnederlands voor middelste versterking / burcht) is een voormalige burcht in de Noord-Hollandse plaats Oudorp (ten noorden van Alkmaar). Van de burcht resteren alleen de funderingen en slotgracht. De locatie van de burcht is beschermd als rijksmonument. De archeologische vindplaats ligt aan de Munnikenweg, een dijk die door Floris V is aangelegd als uitvalsweg in zijn offensief tegen de West-Friezen. De burcht maakte deel uit van een beschermingsplan van Floris V. De naam Middelburg is mogelijk afgeleid van de ligging tussen twee andere versterkte woningen in: Nieuwburg (Nijeburg), bij de Vroner Geest, en Torenburg in Alkmaar. De andere burchten die bij dit plan werden gebouwd zijn het Kasteel Wijdenes, Kasteel Radboud te Medemblik en de Nuwendoorn, bij de monding van de Rekere.

Strijkmolen D is een tussen 1627 en 1630 gebouwde eikenhouten achtkantige strijkmolen. De molen is een zogenaamde grondzeiler. Strijkmolens bemalen geen polders, maar malen het water van de ene boezem naar de andere. Er hebben in totaal 14 strijkmolens gestaan, 6 aan de Molenkade te Oudorp (ook wel de molens van de Zes Wielen genaamd), 4 achter Oudorp en 4 bij Rustenburg. Strijkmolen D is een van de vier overgebleven molens aan de Molenkade en maalde het water uit diverse polders naar de Schermerboezem. In 1941 verloren de strijkmolens hun functie doordat de Raaksmaatsboezem gemeengelegd werd met de Schermerboezem. Het gevlucht van Strijkmolen D is Oudhollands. De binnenkant van Strijkmolen D is verbouwd tot woning en is in 2001 grotendeels in oude stijl teruggebracht. De molen is eigendom van de Molenstichting Alkmaar e.o.. De draaivaardige molen is op afspraak te bezoeken.

Korenmolen 't Roode Hert is een in 1925 herbouwde stellingmolen aan de Frieseweg 102 in Oudorp. De molen ligt op ongeveer 900 meter van het centrum van Alkmaar. Het is de derde molen op deze plaats. De eerste molen brandde in 1807 af en werd vervangen door een tweede molen, afkomstig uit Zaandam-Oost. Deze brandde door onzorgvuldig gebruik van vuurwerk op 15 september 1924 volledig af. De molen is herbouwd met gebruikmaking van onderdelen van een molen uit 1748: de voormalige rijstpeller de Witte Klok, een molen die voorheen aan de zuidkant van de Zaanse Schans te Zaandam heeft gestaan. Het gevlucht heeft op beide roeden het systeem Van Bussel; de binnenroede is uitgerust met Ten Havekleppen. Er wordt in de molen nog steeds op professionele basis graan tot meel verwerkt. Naast de molen bevindt zich een winkel waarin meel- en bakkerijprodukten worden verkocht. De winkel wordt gerund door deelnemers van Fermento. Eind vorige eeuw bestonden er plannen de molen ongeveer 300 meter te verplaatsen naar natuurgebied de Oudorperpolder. Dit was nodig om van windvang verzekerd te zijn nu het nabijgelegen voormalig industriegebied Overstad met woningen en winkels wordt bebouwd. Deze plannen voor overplaatsing zijn uiteindelijk niet doorgegaan en van tafel, waardoor de molen niet meer optimaal kan functioneren door de hoogbouw op Overstad. Op 17 juni 2010 is tijdens het malen de binnenroede met de Ten Havekleppen gebroken. Dankzij de zwichtstang bleef de roede nog hangen. Op 19 juli 2010 zijn de restanten van de binnenroede en gelijk ook de buitenroede gestreken. Op 10 juli 2012 werden ruim twee jaar na de roedebreuk twee nieuwe roeden gestoken waarmee de molen weer maalvaardig was. De nieuwe roeden waren echter gedeelde roeden welke met bouten aan elkaar waren bevestigd. Meerdere molens in Nederland werden in die tijd met gedeelde roeden uitgerust. In 2017 werd door de overheid, wegens een ontwerpfout in deze gedeelde roeden, gelast alle molens met dit systeem stil te zetten. Zo ook 't Roode Hert waarvan de wieken op 15 april 2017 werden stilgezet. Pas in november 2018 werd weer nieuwe roeden gestoken, welke uit één geheel bestonden, waardoor er weer gemalen kon worden.

Strijkmolen E is een in 1630 gebouwde eikenhouten achtkantige poldermolen. De molen is een zogenaamde grondzeiler. Strijkmolens bemalen geen polders, maar malen het water van de ene boezem naar de andere. Er hebben in totaal 14 strijkmolens gestaan, zes aan de Molenkade te Oudorp (ook wel de molens van de Zes Wielen genaamd), vier achter Oudorp en vier bij Rustenburg. Strijkmolen E is een van de vier overgebleven molens aan de Molenkade en maalde het water uit diverse polders naar de Schermerboezem. In 1941 verloren de strijkmolens hun functie doordat de Raaksmaatsboezem gemeengelegd werd met de Schermerboezem. Het gevlucht van Strijkmolen E is Oudhollands. De binnenkant van deze binnenkruier is verbouwd tot woning en het gaande werk was in de tweede helft van de 20e eeuw verwijderd. Nadat de strijkmolens decennialang als statische monumenten waren gerestaureerd, is rond 2000 begonnen met het opnieuw draai- en maalvaardig maken ervan. Begin 2008 is een nieuwe koningsspil in de molen geplaatst en op 29 november 2008 was Strijkmolen E weer draaivaardig. Het interieur is tijdens de restauratie van 2008/2009 in de staat teruggebracht waarin het was toen de molens nog een maalfunctie hadden. De molen is sinds 2000 eigendom van de Molenstichting Alkmaar e.o.

Huiswaard is een wijk van de stad Alkmaar, in de Nederlandse provincie Noord-Holland, gelegen tussen de stad Alkmaar en het dorp Koedijk. Het is van oorsprong een gehucht waarvan de naam, Huyswaert, al voorkwam in een officieel stuk uit 1323. Het is altijd klein gebleven: in 1930 stonden er 13 bewoonde huizen. Daaraan veranderde praktisch niets tot het zuidelijk gedeelte van de gemeente Koedijk bij Alkmaar werd gevoegd, op 1 oktober 1972. Toen werd het oude Huiswaard grotendeels gesloopt. Het terrein werd opgespoten ten behoeve van de stadsuitbreiding van Alkmaar en diende als bodem voor nieuwbouwwijk Huiswaard. Het oorspronkelijke Huiswaard is opgesplitst in een tweetal wijken van Alkmaar, Huiswaard I en Huiswaard II. Er zijn nog een klein aantal oude boerderijen (gelegen in Huiswaard I) die herinneren aan de tijd van voor de sloop van het oude Huiswaard. Deze liggen aan of nabij de Rekerdijk, waar de Rekere de scheiding vormt tussen Huiswaard I en Huiswaard II. Tegenwoordig wordt de gehele uitbreiding tussen Alkmaar enerzijds en Koedijk en Sint Pancras anderzijds aangeduid als de wijk Huiswaard. Deelplannen van deze uitbreiding droegen dan ook creatieve namen als Huiswaard 3a, 3b, 4a en 4b. De later gegeven alternatieve namen (bijvoorbeeld Huiswaard 4 werd Het Rak) zijn niet aangeslagen. Nieuwere deelplannen kregen wel eigen namen en gaan ook als zodanig door het leven (bijvoorbeeld De Mare en Daalmeer). Een bijzonderheid aan Huiswaard is ook stedenbouwkundige opzet. De gangbare mode aan stedenbouw is nauwkeurig te volgen aan Huiswaard I (o.a. hoge flats en woningen met inpandige garage aan strakke wegen; weinig variëteit in woningen), Huiswaard II (weinig flats, veel variëteit in woningtypen, straten gebouwd volgens het woonerf-model met kronkelige straten en veel groen. Poging tot het scheiden van autoverkeer en voetgangers door middel van voetgangersbruggen) en Huiswaard 3 en 4 (geen flats, alternatieve bouwvormen, grote variëteit aan woningtypen binnen een eenduidig uiterlijk).

Het Victoriepark is een park in de Noord-Hollandse stad Alkmaar. Het park ligt in de noordoosthoek van het centrum van de stad en ligt daar langs het Noordhollandsch Kanaal. Het Victoriepark werd in 1822 in Engelse landschapsstijl aangelegd op de voormalige stadsgracht die tussen de Friesepoort en de Waterpoort lag. Deze gracht werd gedempt met de aarde van het Friesebolwerk dat deels moest wijken voor de aanleg van het Noordhollandsch Kanaal, die in de periode 1818-1825 werd aangelegd. Het eerste ontwerp was naar alle waarschijnlijk afkomstig van Zocher. In 1876 werd het Victoriemonument opgericht in het park. Dit neoklassiekmonument was ontworpen door Frans Stracké die in 1873 de eerste prijs won met de ontwerpwedstrijd ter ere van de 300-jarige herdenking van het Alkmaars Ontzet. In 1877 werd besloten het park te verfraaien. En in 1903 legde tuinarchitect Leonard Springer de huidige parkaanleg aan. Toen men bezig was met de werkzaamheden voor de bouw van een nieuwe Friesebrug stuitte men aan de Wageweg op restanten van de stadsomwalling. Deze restanten zijn in 1951 hersteld en werden later gedateerd op 1573 toen men de omwalling vernieuwde. In juni 1952 plaatste Koningin Juliana een plaquette ter herinnering aan het Beleg van Alkmaar. De bovenzijde van de muur is opgemetseld en is zichtbaar vanaf de Wageweg. In oktober 1877 kreeg Alkmaar van de Dienst van het IJkwezen opdracht om een ijkkantoor te bouwen in de stad. Dit werd het gebouw dat later bekend zal worden als het IJkgebouw. In 1909 verliet het ijkwezen het gebouw. En namen verschillende scholen er hun inname. In de jaren 70 van de 20e eeuw was poppodium Parkhof onderhuurder en werd het een toonaangevende plek voor liefhebbers van punk, metal, hip-hop en elektro. Sinds 2010 stond het pand leeg en werd het rijkelijk bedekt onder graffiti. Na een grondige renovatie met behoud van originele elementen heeftt het IJkgebouw sinds 2016 een restaurantfunctie. Door het park lopen het Alckmariapad en het Victoriepad. Langs het park loopt de Wageweg. Het park en de restanten van de stadswallen hebben in december de status van rijksmonument gekregen. Ook het monument en de restanten van de stadsomwalling betreffen een rijksmonument.

Het Victoriemonument is een 19e-eeuws gedenkteken in de Nederlandse stad Alkmaar, ter herinnering aan het Alkmaars Ontzet in 1573. Het beeld stelt de godin Victoria voor en wordt ook wel Alcmaria victrix genoemd. Het gedenkteken staat te midden van het Victoriepark en staat lokaal bekend als Victorientje.

Het IJkgebouw is een gebouw in het Victoriepark te Alkmaar dat in 1877 is gebouwd als ijkkantoor voor de Dienst van het IJkwezen op de kade aan het Noordhollandsch Kanaal. Door de decennia heen heeft het gebouw voor verschillende functies dienstgedaan. Zo was het van 1980 tot 2009 het onderkomen van poppodium Parkhof.

De Torenburg was een van de zogenaamde dwangburchten die de Hollandse graven gebruikten om hun invloed op West-Friesland te vergroten en was gelegen in Alkmaar. Graaf Willem II liet de burcht bouwen aan de Rekere op de grens tussen Kennemerland en Westflinge (= middeleeuwse benaming van West-Friesland). Het kasteel werd voltooid in 1253. De naam van het het kasteel is een samenstelling uit de oorspronkelijke middelnederlandse woorden 'torn' (of 'toren') en 'borch' (of 'burch'), burcht dus. Volgens één theorie stond op de plek van het kasteel oorspronkelijk een stevige ronde toren, die door graaf Willem II in 1250 werd herbouwd (of verbouwd) tot een meer moderner kasteel met een vierkant grondplan, met op elke hoek een toren. Het kasteel is tegenwoordig niet meer zichtbaar. Het lag even buiten de middeleeuwse stadsgrenzen van Alkmaar, iets ten noordoosten van de stad. Waar de Herenstraat eindigt ten zuiden van het Noordhollands Kanaal, ten westen van de Friese Brug, zijn tijdens het verleggen van het kanaal in 1835 zware fundamenten gevonden. Daarvan neemt men aan dat deze tot de Torenburg behoorden. In 1660, bij het uitdiepen van de stadsgracht bij de Friese Poort, vond men een deel van tufstenen fundamenten, die waarschijnlijk van het kasteel afkomstig waren. Enkele straatnamen ('Torenburg', 'Koningsweg' en 'Kooltuin') in Alkmaar herinneren nog aan de burcht. Ook het wapen van de gemeente Alkmaar herinnert nog aan de burcht. Het militaire doel van de Torenburg was duidelijk. Graaf Willem II was van plan om de West-Friezen te verslaan, alvorens hij zich in Rome tot keizer van het Heilige Roomse Rijk zou laten kronen. De Torenburg lag zeer strategisch, precies in de bocht van de oude verbindingsweg van Kennemerland naar West-Friesland, en beheerste deze toegangsweg volledig. Daarom zetelde hier dan ook de baljuw van Kennemerland, de hoogste vertegenwoordiger van het grafelijk gezag. Waarschijnlijk werd na de opstand van de West-Friezen (1296-1299) de Torenburg van de lijst van de grafelijke domeinen geschrapt omdat er niets meer voor onderhoud werd uitgetrokken. De Torenburg kwam daarna in particuliere handen. Rond het jaar 1400 begonnen de burgers van Alkmaar het kasteel af te breken. In het jaar 1410 was het blijkbaar al verdwenen, zo blijkt uit een leenakte, waarin men spreekt over de hofstede Torenburg. Een hofstede is doorgaans een aanduiding voor een stuk land waar ooit een kasteel heeft gestaan.

Van de Schermerpoort resteert alleen nog het Schermerhek, de twee natuurstenen pijlers met zandstenen decoraties. De Schermerpoort was een stadspoort in de Nederlandse stad Alkmaar. De restanten zijn de enige resten van de zeven stadspoorten die Alkmaar heeft gehad. De pijlers stonden voor de daadwerkelijke poort. Ze zijn op 16 december 1969 in het Monumentenregister ingeschreven als rijksmonument.