Britse begraafplaats in Berlijn (Heerstraße)

Het Olympiastadion ligt in het westen van Berlijn, in het stadsdeel Westend. Het stadion is onderdeel van het grote Olympiagelände (voorheen Reichssportfeld), waartoe verder het Sportforum, olympisch hockeystadion, olympisch zwemstadion, Reitstadion, de Waldbühne, het Maifeld (meiveld), de beroemde klokkentoren en de Langemarckhalle behoren.

Stresow is een S-Bahnstation in het noordwestelijke Berlijnse stadsdeel Spandau. In 1846 opende het eerste spoorwegstation op de locatie van het huidige station Stresow. Hoewel het niet bijzonder centraal gelegen is (de Spandause binnenstad bevindt zich verder naar het westen, aan de overzijde van de rivier de Havel), was Stresow lange tijd het belangrijkste station van de tot 1920 zelfstandige stad Spandau en heette het zelfs ooit Spandau Hauptbahnhof. Deze functie werd in de jaren 1990 echter definitief overgenomen door het nieuwe station Berlin-Spandau. Station Stresow, genoemd naar de gelijknamige wijk waarin het ligt, is tegenwoordig een eenvoudige halte en wordt bediend door de S-Bahn van Berlijn.

Ruhleben is een station van de metro van Berlijn, gelegen langs de Charlottenburger Chaussee in de wijk Ruhleben, op de grens van de stadsdelen Westend en Spandau. Het metrostation werd geopend op 22 december 1929 en is het westelijke eindpunt van lijn U2. Station Ruhleben ligt op een spoordijk in een overwegend groen gebied en bestaat uit een overdekt eilandperron en een daaronder gelegen stationshal. Onder de sporen bevinden zich tevens enkele winkels. Voor het ontwerp van het metrostation, een beschermd monument, tekende Alfred Grenander, destijds huisarchitect van de Berlijnse metro. Terwijl de meeste eindstations over uitloopsporen beschikken, keren de treinen in station Ruhleben aan het perron. Ruhleben was oorspronkelijk bedoeld als tijdelijk eindpunt van de lijn, die uiteindelijk naar Spandau zou moeten leiden. Vanwege de economische crisis verdween de westelijke verlenging echter voorlopig in de ijskast. Terwijl de plannen bleven bestaan, ontwikkelde het metrostation zich tot een bijzonder druk overstappunt, vanwaar diverse buslijnen reizigers uit het centrum van de stad verder vervoerden. Het station werd vanwege het hoge aantal passagiers met roltrappen uitgerust en speciale lampen op het op het voorplein gelegen busstation gaven een zojuist binnengekomen trein aan. Nadat in 1984 echter lijn U7 in plaats van de U2 naar Spandau werd verlengd, werd het een stuk rustiger in het station. Sinds 2004 komt ongeveer de helft van de treinen van de U2 niet eens meer in het dunbevolkte Ruhleben – zij eindigen aan de Theodor-Heuss-Platz. Desondanks werd het station aan het einde van de jaren 1990 voorzien van een lift. Volgens de laatste plannen voor de U2 zal de lijn ooit via Rathaus Spandau, waar reeds extra sporen aanwezig zijn, het Falkenhagener Feld bereiken. Of deze verlenging ooit realiteit zal worden valt nog te bezien, aangezien ze niet opgenomen is in het uitbreidingsplan tot 2030. Daarnaast zou het traject grotendeels parallel lopen aan de S-Bahnlijn naar Spandau (Spandauer Vorortbahn).

De Teufelsberg (Duits voor Duivelsberg) is een kunstmatige heuvel in Berlijn in Duitsland, gelegen in het voormalige West-Berlijn in het noorden van het Grunewald. De heuvel torent circa 80 meter uit boven het Teltow plateau en rijst 120,1 meter boven de zeespiegel uit. De heuvel is vernoemd naar de Teufelssee (Duivelsmeer) dat net iets zuidelijker is gelegen. De heuvel bestaat uit puin en bedekt een nooit door de nazi's voltooid militair-technisch college (Wehrtechnische Fakultät). Tijdens de Koude Oorlog was er een Amerikaans afluisterstation, Field Station Berlin (FSB), op de heuvel. De locatie van dit voormalige station is omheind en is in handen van een organisatie die entree vraagt om het te kunnen bezoeken.

Zitadelle (Duits voor citadel) is een station van de metro van Berlijn, gelegen in het stadsdeel Haselhorst (district Spandau). Het station bevindt zich onder de straat Am Juliusturm, nabij de Citadel van Spandau, waaraan het zijn naam dankt, in een overwegend industrieel gebied. Station Zitadelle werd geopend op 1 oktober 1984 en is onderdeel van lijn U7. Voor de verlenging van lijn 7 naar Spandau maakte men gebruik van een grote variatie aan tunnelbouwtechnieken. Station Zitadelle en de aansluitende tunnels ontstonden in de zogenaamde diepwandmethode met onderwaterbeton. Deze techniek heeft als voordeel dat het grondwaterpeil ook bij toepassing in zeer drassige grond niet aangepast hoeft te worden, hetgeen in deze omgeving belangrijk was om verzakking van de nabije Spandause citadel te voorkomen. Voor de kruising van de Havel, iets ten westen van station Zitadelle, gebruikte men de afzinkmethode. Net als alle stations op het westelijke deel van de U7 werd Zitadelle ontworpen door Rainer Rümmler. Zoals vaak het geval is in Rümmlers werk verwijst de inrichting van het station naar zijn omgeving: de Citadel van Spandau. De met rode bakstenen beklede muren, de houten afwerking van het plafond, vierkante zuilen en de beschildering van de deuren van de dienstruimtes geven de perronhal de aanblik van een middeleeuwse zaal. De wanden worden bovendien gesierd door afbeeldingen die de geschiedenis van de tot 1920 zelfstandige stad Spandau illustreren. Terwijl de grote meerderheid van de Berlijnse metrostations met een eilandperron is uitgerust, beschikt station Zitadelle over twee zijperrons. In het midden van het station leiden trappen en roltrappen naar een tussenverdieping, die uitgangen heeft aan beide zijden van de straat Am Juliusturm. Ook aan de bovengrondse toegangen, ondergebracht in uit rode baksteen opgetrokken gebouwtjes met zadeldak, besteedde de architect bijzondere aandacht. Boven de ingangen prijkt een beeld van Rochus zu Lynar, de Italiaanse bouwmeester van de Spandause citadel die in 1596 in Spandau overleed.Sinds een aantal jaren worden de Berlijnse metrostations een voor een toegankelijk gemaakt voor mindervaliden. Station Zitadelle zal volgens de prioriteitenlijst van de Berlijnse Senaat pas na 2010 van een lift voorzien worden.

Olympia-Stadion is een station van de metro van Berlijn, gelegen nabij het Olympiastadion in het stadsdeel Westend. Het metrostation werd geopend op 8 juni 1913 onder de naam Stadion en maakt tegenwoordig deel uit van lijn U2. Even ten noorden van het station, dat ook een metromuseum herbergt, bevindt zich de hoofdwerkplaats Grunewald voor kleinprofielmaterieel.

Het Georg-Kolbe-Museum is gelegen aan de Sensburger Allee 25 in Berlijn.

Haselhorst is een station van de metro van Berlijn, gelegen in het gelijknamige stadsdeel Haselhorst (district Spandau). Het station bevindt zich onder de Nonnendammallee ter hoogte van de Ferdinand-Friedensburg-Platz, op de grens tussen een industriegebied en woonwijken. Station Haselhorst werd geopend op 1 oktober 1984 en is onderdeel van lijn U7. Zoals alle stations op de in 1984 geopende verlenging van de U7 naar Spandau werd Haselhorst ontworpen door Rainer Rümmler. Terwijl in de andere stations op dit deel van de lijn vooral de wanden en pilaren gedecoreerd zijn, valt in station Haselhorst met name de dakconstructie op. Een reliëf in de dwarsbalken zorgt in combinatie met de verlichting voor een diffuus schaduwspel. De wanden zijn, in contrast met de fleurigheid van de meeste aangrenzende stations, bekleed met antracietkleurige metaalplaten. Uitgangen bevinden zich aan beide uiteinden van het eilandperron en leiden via een tussenverdieping naar de Nonnendammallee. Het alleen via trappen en roltrappen bereikbare station zal volgens de prioriteitenlijst van de Berlijnse Senaat pas na 2010 van een lift voorzien worden. Op den duur moeten alle Berlijnse metrostations volledig toegankelijk voor mindervaliden zijn.

Staaken is een wijk van Spandau, een van de districten van Berlijn.

Spandau is een stadsdeel van Berlijn en was tot de vorming van Groot-Berlijn in 1920 een zelfstandige stad. Het stadsdeel Spandau maakt deel uit van het gelijknamige district en is van oudsher bekend om zijn wapenfabriek.

Het Rathaus Spandau is het stadhuis van de voormalig zelfstandige stad Spandau, die sinds 1920 deel is van de Duitse hoofdstad Berlijn. Het raadhuis verrees tussen 1910 en 1913 naar een ontwerp van de architecten Heinrich Reinhardt en Georg Süßenguth en werd gebouwd op de voormalige stadsomwalling. Het gebouw verving het oude, te klein geworden raadhuis aan de Markt en een aantal nevenlocaties. Tegenwoordig is Rathaus Spandau de zetel van het bestuur van het district Spandau. Het gebouw staat aan het begin van de Carl-Schurz-Straße, aan de rand van de Spandause binnenstad, en is een beschermd monument. Het symmetrische, strenge gebouw heeft een 116 meter lange façade met een middenrisaliet die de entree markeert. Boven de entree staat de 80 meter hoge klokkentoren die het centrum van Spandau domineert en het raadhuis tot het hoogste gebouw van het district maakt. Het vier etages tellende Rathaus Spandau wordt overkapt door een met rode dakpannen bedekt mansardedak en is gebouwd rond drie binnenhoven. Van de oorspronkelijke rijkere decoratie van het gebouw zijn delen verloren gegaan tijdens de Tweede Wereldoorlog. In de vijftiger jaren werd het zwaar beschadigde raadhuis in vereenvoudigde vorm herbouwd. Op het voorplein van het raadhuis bevindt zich het belangrijkste vervoersknooppunt van het district, gevormd door het metrostation Rathaus Spandau, het spoorweg- en S-Bahnstation Berlin-Spandau en een busstation.

Altstadt Spandau is een station van de metro van Berlijn, gelegen in het noordwestelijke stadsdeel Spandau. Het station bevindt zich aan de rand van het historische centrum van Spandau, dat tot 1920 een zelfstandige stad was. Station Alstadt Spandau werd geopend op 1 oktober 1984 als onderdeel van de noordwestelijke verlenging van lijn U7. Omdat de metrolijn direct ten oosten van station Altstadt Spandau de rivier de Havel kruist, ligt het metrostation 14 meter onder de oppervlakte, aanzienlijk dieper dan de meeste Berlijnse metrostations. Om de oude binnenstad te ontzien werd de tunnel ten westen van het station, richting het eindpunt Rathaus Spandau, aangelegd met de boorschildtechniek, station Altstadt Spandau zelf ontstond in de caissonmethode. Het station werd ontworpen door Rainer Rümmler en heeft een breed eilandperron met twee rijen achthoekige zuilen. De wanden langs de sporen zijn bekleed met witte metaalplaten, waarop met rode letters de stationsnaam is aangebracht. De kleur rood komt ook terug in de voegen en in de vloertegels. Aan beide uiteinden van het perron leiden trappen en roltrappen naar een ondergrondse stationshal, één aan de Carl-Schurz-Straße en één aan de Breite Straße.