Haselhorst (metrostation)

Paulsternstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen op de grens van de Berlijnse stadsdelen Haselhorst en Siemensstadt. Het station bevindt zich onder de kruising van de Nonnendammallee en de Paulsternstraße, in een hoofdzakelijk industrieel gebied. Station Paulsternstraße werd geopend op 1 oktober 1984 en is onderdeel van lijn U7. De Paulsternstraße is genoemd naar een voormalige herberg die in de negentiende eeuw de naam van zijn eigenaar Paul Stern kreeg.Zoals alle stations op het westelijke deel van de U7 werd Paulsternstraße ontworpen door Rainer Rümmler, die tekende voor het merendeel van de naoorlogse Berlijnse metrostations. Het station kan tot de bontste in Berlijn gerekend worden. De blauw betegelde wanden zijn gedecoreerd met kleurrijke bloemmotieven, terwijl de vierkante zuilen op het perron zijn uitgevoerd als bomen, waarbij de kapitelen het bladerdek vormen. Het dak, in overeenstemming met de wanden blauw geschilderd, vormt met afbeeldingen van sterren rond de lampen de nachtelijke lucht boven het sprookjesachtige bos. Dit soort "totaalontwerp", waarbij een maximaal aantal bouwkundige elementen bij de kunstzinnige aankleding wordt betrokken, is kenmerkend voor Rümmlers late stijl. Uitgangen bevinden zich in het midden van het eilandperron en leiden via een tussenverdieping naar de zuidkant van de Nonnendammallee. Het alleen via trappen en roltrappen bereikbare station zal volgens de prioriteitenlijst van de Berlijnse Senaat pas na 2010 van een lift voorzien worden. Op den duur moeten alle Berlijnse metrostations volledig toegankelijk voor mindervaliden zijn.

Zitadelle (Duits voor citadel) is een station van de metro van Berlijn, gelegen in het stadsdeel Haselhorst (district Spandau). Het station bevindt zich onder de straat Am Juliusturm, nabij de Citadel van Spandau, waaraan het zijn naam dankt, in een overwegend industrieel gebied. Station Zitadelle werd geopend op 1 oktober 1984 en is onderdeel van lijn U7. Voor de verlenging van lijn 7 naar Spandau maakte men gebruik van een grote variatie aan tunnelbouwtechnieken. Station Zitadelle en de aansluitende tunnels ontstonden in de zogenaamde diepwandmethode met onderwaterbeton. Deze techniek heeft als voordeel dat het grondwaterpeil ook bij toepassing in zeer drassige grond niet aangepast hoeft te worden, hetgeen in deze omgeving belangrijk was om verzakking van de nabije Spandause citadel te voorkomen. Voor de kruising van de Havel, iets ten westen van station Zitadelle, gebruikte men de afzinkmethode. Net als alle stations op het westelijke deel van de U7 werd Zitadelle ontworpen door Rainer Rümmler. Zoals vaak het geval is in Rümmlers werk verwijst de inrichting van het station naar zijn omgeving: de Citadel van Spandau. De met rode bakstenen beklede muren, de houten afwerking van het plafond, vierkante zuilen en de beschildering van de deuren van de dienstruimtes geven de perronhal de aanblik van een middeleeuwse zaal. De wanden worden bovendien gesierd door afbeeldingen die de geschiedenis van de tot 1920 zelfstandige stad Spandau illustreren. Terwijl de grote meerderheid van de Berlijnse metrostations met een eilandperron is uitgerust, beschikt station Zitadelle over twee zijperrons. In het midden van het station leiden trappen en roltrappen naar een tussenverdieping, die uitgangen heeft aan beide zijden van de straat Am Juliusturm. Ook aan de bovengrondse toegangen, ondergebracht in uit rode baksteen opgetrokken gebouwtjes met zadeldak, besteedde de architect bijzondere aandacht. Boven de ingangen prijkt een beeld van Rochus zu Lynar, de Italiaanse bouwmeester van de Spandause citadel die in 1596 in Spandau overleed.Sinds een aantal jaren worden de Berlijnse metrostations een voor een toegankelijk gemaakt voor mindervaliden. Station Zitadelle zal volgens de prioriteitenlijst van de Berlijnse Senaat pas na 2010 van een lift voorzien worden.

Ruhleben is een station van de metro van Berlijn, gelegen langs de Charlottenburger Chaussee in de wijk Ruhleben, op de grens van de stadsdelen Westend en Spandau. Het metrostation werd geopend op 22 december 1929 en is het westelijke eindpunt van lijn U2. Station Ruhleben ligt op een spoordijk in een overwegend groen gebied en bestaat uit een overdekt eilandperron en een daaronder gelegen stationshal. Onder de sporen bevinden zich tevens enkele winkels. Voor het ontwerp van het metrostation, een beschermd monument, tekende Alfred Grenander, destijds huisarchitect van de Berlijnse metro. Terwijl de meeste eindstations over uitloopsporen beschikken, keren de treinen in station Ruhleben aan het perron. Ruhleben was oorspronkelijk bedoeld als tijdelijk eindpunt van de lijn, die uiteindelijk naar Spandau zou moeten leiden. Vanwege de economische crisis verdween de westelijke verlenging echter voorlopig in de ijskast. Terwijl de plannen bleven bestaan, ontwikkelde het metrostation zich tot een bijzonder druk overstappunt, vanwaar diverse buslijnen reizigers uit het centrum van de stad verder vervoerden. Het station werd vanwege het hoge aantal passagiers met roltrappen uitgerust en speciale lampen op het op het voorplein gelegen busstation gaven een zojuist binnengekomen trein aan. Nadat in 1984 echter lijn U7 in plaats van de U2 naar Spandau werd verlengd, werd het een stuk rustiger in het station. Sinds 2004 komt ongeveer de helft van de treinen van de U2 niet eens meer in het dunbevolkte Ruhleben – zij eindigen aan de Theodor-Heuss-Platz. Desondanks werd het station aan het einde van de jaren 1990 voorzien van een lift. Volgens de laatste plannen voor de U2 zal de lijn ooit via Rathaus Spandau, waar reeds extra sporen aanwezig zijn, het Falkenhagener Feld bereiken. Of deze verlenging ooit realiteit zal worden valt nog te bezien, aangezien ze niet opgenomen is in het uitbreidingsplan tot 2030. Daarnaast zou het traject grotendeels parallel lopen aan de S-Bahnlijn naar Spandau (Spandauer Vorortbahn).

Stresow is een S-Bahnstation in het noordwestelijke Berlijnse stadsdeel Spandau. In 1846 opende het eerste spoorwegstation op de locatie van het huidige station Stresow. Hoewel het niet bijzonder centraal gelegen is (de Spandause binnenstad bevindt zich verder naar het westen, aan de overzijde van de rivier de Havel), was Stresow lange tijd het belangrijkste station van de tot 1920 zelfstandige stad Spandau en heette het zelfs ooit Spandau Hauptbahnhof. Deze functie werd in de jaren 1990 echter definitief overgenomen door het nieuwe station Berlin-Spandau. Station Stresow, genoemd naar de gelijknamige wijk waarin het ligt, is tegenwoordig een eenvoudige halte en wordt bediend door de S-Bahn van Berlijn.

Het Olympiastadion ligt in het westen van Berlijn, in het stadsdeel Westend. Het stadion is onderdeel van het grote Olympiagelände (voorheen Reichssportfeld), waartoe verder het Sportforum, olympisch hockeystadion, olympisch zwemstadion, Reitstadion, de Waldbühne, het Maifeld (meiveld), de beroemde klokkentoren en de Langemarckhalle behoren.

Altstadt Spandau is een station van de metro van Berlijn, gelegen in het noordwestelijke stadsdeel Spandau. Het station bevindt zich aan de rand van het historische centrum van Spandau, dat tot 1920 een zelfstandige stad was. Station Alstadt Spandau werd geopend op 1 oktober 1984 als onderdeel van de noordwestelijke verlenging van lijn U7. Omdat de metrolijn direct ten oosten van station Altstadt Spandau de rivier de Havel kruist, ligt het metrostation 14 meter onder de oppervlakte, aanzienlijk dieper dan de meeste Berlijnse metrostations. Om de oude binnenstad te ontzien werd de tunnel ten westen van het station, richting het eindpunt Rathaus Spandau, aangelegd met de boorschildtechniek, station Altstadt Spandau zelf ontstond in de caissonmethode. Het station werd ontworpen door Rainer Rümmler en heeft een breed eilandperron met twee rijen achthoekige zuilen. De wanden langs de sporen zijn bekleed met witte metaalplaten, waarop met rode letters de stationsnaam is aangebracht. De kleur rood komt ook terug in de voegen en in de vloertegels. Aan beide uiteinden van het perron leiden trappen en roltrappen naar een ondergrondse stationshal, één aan de Carl-Schurz-Straße en één aan de Breite Straße.

Olympia-Stadion is een station van de metro van Berlijn, gelegen nabij het Olympiastadion in het stadsdeel Westend. Het metrostation werd geopend op 8 juni 1913 onder de naam Stadion en maakt tegenwoordig deel uit van lijn U2. Even ten noorden van het station, dat ook een metromuseum herbergt, bevindt zich de hoofdwerkplaats Grunewald voor kleinprofielmaterieel.

Spandau is een stadsdeel van Berlijn en was tot de vorming van Groot-Berlijn in 1920 een zelfstandige stad. Het stadsdeel Spandau maakt deel uit van het gelijknamige district en is van oudsher bekend om zijn wapenfabriek.

Rohrdamm is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Nonnendammallee, nabij de kruising met de Rohrdamm, in het Berlijnse stadsdeel Siemensstadt. Station Rohrdamm werd geopend op 1 oktober 1980 als voorlopig noordwestelijke eindpunt van lijn U7. Precies vier jaar later verlengde men deze lijn naar zijn huidige eindpunt Rathaus Spandau. Het metrostation bevindt zich op de grens tussen een groot industriegebied en de woonwijken van de Siemensstadt. De Rohrdamm (Buisweg) dankt zijn naam aan een belangrijke waterleiding, die sinds 1873 tussen het Scheepvaartkanaal Berlijn-Spandau en de Spree ligt en het tracé van de huidige weg volgt.Voor het ontwerp van station Rohrdamm tekende architect Rainer Rümmler, die verantwoordelijk was vooral vrijwel alle naoorlogse stations op de U7. In Rümmlers werk spelen verwijzingen naar de omgeving een belangrijke rol en station Rohrdamm is hierop geen uitzondering. De industriële omgeving komt tot uitdrukking in afbeeldingen van buizen en tandraderen, die dicht opeen zijn aangebracht op aan de betonnen wanden bevestigde metaalplaten. Ook het dak draagt met in het zicht gelaten ophangingselementen voor de verlichting bij aan het industriële uiterlijk van het station. De zuilen op het perron zijn bekleed met de vooral in jaren zeventig in de Berlijnse metro populaire aluminiumplaten. Station Rohrdamm heeft eilandperron met uitgangen aan beide uiteinden. Via een tussenverdieping bereikt men beide zijden van de Nonnendammallee ten westen van de kruising met de Rohrdamm. Het station is vooralsnog alleen toegankelijk via trappen en roltrappen, maar moet uiteindelijk zoals alle Berlijnse metrostations over een lift beschikken. Volgens de prioriteitenlijst van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift in het niet bijzonder drukke station Rohrdamm pas na 2010 plaatsvinden.

Siemensstadt is een stadsdeel van Spandau, een district van de Duitse hoofdstad Berlijn. In 1897 werd het grotendeels braakliggende terrein gekocht door het bedrijf Siemens. Aanvankelijk stond het gebied bekend als Kolonie Nonnendamm, maar in 1914 werd de naam Siemensstadt voor het eerst gebruikt. De aangrenzende, door beroemde architecten ontworpen flatwijk Großsiedlung Siemensstadt ligt in Charlottenburg-Nord. De wijk heeft ook een eigen sportclub, SC Siemensstadt.

Het Rathaus Spandau is het stadhuis van de voormalig zelfstandige stad Spandau, die sinds 1920 deel is van de Duitse hoofdstad Berlijn. Het raadhuis verrees tussen 1910 en 1913 naar een ontwerp van de architecten Heinrich Reinhardt en Georg Süßenguth en werd gebouwd op de voormalige stadsomwalling. Het gebouw verving het oude, te klein geworden raadhuis aan de Markt en een aantal nevenlocaties. Tegenwoordig is Rathaus Spandau de zetel van het bestuur van het district Spandau. Het gebouw staat aan het begin van de Carl-Schurz-Straße, aan de rand van de Spandause binnenstad, en is een beschermd monument. Het symmetrische, strenge gebouw heeft een 116 meter lange façade met een middenrisaliet die de entree markeert. Boven de entree staat de 80 meter hoge klokkentoren die het centrum van Spandau domineert en het raadhuis tot het hoogste gebouw van het district maakt. Het vier etages tellende Rathaus Spandau wordt overkapt door een met rode dakpannen bedekt mansardedak en is gebouwd rond drie binnenhoven. Van de oorspronkelijke rijkere decoratie van het gebouw zijn delen verloren gegaan tijdens de Tweede Wereldoorlog. In de vijftiger jaren werd het zwaar beschadigde raadhuis in vereenvoudigde vorm herbouwd. Op het voorplein van het raadhuis bevindt zich het belangrijkste vervoersknooppunt van het district, gevormd door het metrostation Rathaus Spandau, het spoorweg- en S-Bahnstation Berlin-Spandau en een busstation.

De Britse begraafplaats aan de Heerstraße is een Britse militaire begraafplaats in Duitsland in de Berlijnse wijk Westend. Op de begraafplaats liggen omgekomen militairen van het Verenigd Koninkrijk en Gemenebest uit de Tweede Wereldoorlog die worden beheerd door de Commonwealth War Graves Commission.Na de oorlog werden gevallen soldaten van het Gemenebest in Berlijn en de rest van Oost-Duitsland naar de begraafplaats overgebracht. Het grootste deel, circa tachtig procent, zijn vliegeniers. De overige slachtoffers zijn voornamelijk krijgsgevangenen. In totaal rusten er 3594 slachtoffers, waarvan er 397 niet geïdentificeerd zijn. Daarnaast liggen er nog 266 naoorlogse graven.