Rochussenstraat (Amsterdam)

Paard en tafel is een tweedelig artistiek kunstwerk in de Waterwijk in Amsterdam-West. De kunstenaar Mathieu Nab maakte rond 1996 bij de inrichting van die wijk een drietal werken. Een paard, een veulen en een tafel werden daar in een plantsoen geplaatst langs de Waterrijkweg en Waterloop, voet- annex fietspaden die de buurt doorsnijden. De drie beelden nodigden uit om erop te klimmen, vandaar dat het paard werd voorzien van een handgreep, dat opklimmen en vasthouden eenvoudiger maakt. Paard en veulen waren van hout; de tafel dat er als een soort aambeeld bij staat is van steen. In 2017 werd een poging gedaan de beeldengroep te restaureren. Paard en tafel overleefden die restauratie; het veulen was dermate verrot dat herplaatsing niet meer mogelijk was. Plaatsing had letterlijk wat voeten in aarde. Een dieplader met kraan moest eraan te pas komen om ze op de juiste plaats en vloerhoogte te krijgen. Om te voorkomen dat de dieplader weg zou zakken in de zachte bodem onder de straatklinkers moesten rijplaten gelegd worden.

Filmhuis Cavia is een filmhuis in de Van Hallstraat in de Amsterdamse Staatsliedenbuurt dat geheel door vrijwilligers draaiende wordt gehouden. De bioscoop is in de jaren tachtig voortgekomen uit de kraakbeweging en heeft een eenvoudige formule: er wordt gedraaid wat elders niet te zien is. Filmhuis Cavia is gevestigd in het voormalige Prinses Beatrix Schippersinternaat en is met veertig stoelen het kleinste filmtheater van Amsterdam. De programmering varieert van klassiekers tot experimentele film. Het filmhuis besteedt bijzondere aandacht aan films uit niet-westerse landen en thema's als gender, seksuele identiteit, feminisme en sex-positive-porno. Filmfestivals als Roze Filmdagen, CinemAsia en het KLIK! Amsterdam Animatie Festival zijn in Cavia begonnen. Naast de gangbare digitale projectie worden er ook nog steeds analoge films (16 en 35 mm) gedraaid. Filmhuis Cavia is aangesloten bij Cineville, een sinds maart 2008 bestaand samenwerkingsverband van filmtheaters.

Het Gedenkteken Gerard Reve is een gedenkteken in Amsterdam-West. Het driedelig artistiek kunstwerk (2006) ter herinnering aan Gerard Reve is van Margriet Kemper. Voor het Waterspiegelplein kwam zij met een vrij onopvallend monument, dat geheel opgaat in haar omgeving. Het eerste deel bestaat uit een houten zitbank, die uitzicht biedt op het oosten. Men wordt er uitgenodigd om literatuur te lezen of om voor zich uit te staren. Dit kan overdag en ’s nachts; de nabij staande lantaarnpaal geeft 's nachts een gelig licht. Kijkend vanaf de zitbank is het eerste dat zichtbaar is dan ook die lantaarnpaal, die zwart is, daar waar andere in de stad voornamelijk grijs zijn De gangbare lichtbron bevat in tegenstelling tot de “normale lantaarnpalen” in Amsterdam drie luikjes die de kijker al dan niet open kan klappen. De drie luikjes geven toegang tot: boven: tekst uit Nader tot U midden: foto van Gerard Reve gemaakt door Rineke Dijkstra onder: foto van het geboortehuis van Gerard Reve: Van Hallstraat 25 hij woonde er op de tweede verdieping. Als men vanuit de bank verder kijkt, kan het oog een klinkerpad volgen dat van de zitbank reikt tot het voet- en fietspad van de Van Hallstraat. Het pad vormt een lang gerekte punt met afwijkende kleurstelling, die rechtstreeks wijst naar genoemd pand. Nader tot U vormde de inspiratiebron voor dit kunstwerk; in het boek is een passage gewijd aan het begin van de mens. De foto werd juist op het eind van zijn leven gemaakt op verzoek van Reves vriend Joop Schafthuizen. Het gedenkteken was niet geheel onomstreden. Er werd geopperd dat een accent wijzend op de homoseksualiteit van de schrijver ontbrak; daartegenin werd gesteld dat Reve slechts één jaar aan de Van Hallstraat woonde en er toen nog geen sprake was van zijn homoseksualteit. Het Amsterdamse Fonds voor de Kunst weigerde een bijdrage, omdat in hun ogen het kunstwerk te weinig opviel. Ze hadden veel liever een nationaal monument voor Gerard Reve gezien, wat weer tegen de borst stuitte van het Stadsdeel. De onthulling vond plaats op 14 december 2006 (Gerard Reve werd op 14 december 1923 geboren) door Schafthuizen.

De Waterwijk (officiële naam: Ecowijk) is een woonwijk in het Amsterdamse stadsdeel West op het voormalige terrein van de Gemeentewaterleidingen (GWL). De wijk wordt Waterwijk genoemd omdat alle straten 'water' in hun naam hebben. Andere namen voor de wijk zijn GWL-terrein en Milieuwijk.

De Van Hallstraat is een straat in Amsterdam-West. De straat kreeg zijn naam in 1903 en werd vernoemd naar Floris Adriaan van Hall (1791-1866), Amsterdams advocaat en minister van Financiën. De straat ligt in de Staatsliedenbuurt en in de omgeving zijn de straten vernoemd naar staatslieden. De Van Hallstraat loopt van de Haarlemmerweg tot aan de Kostverlorenvaart. In het verlengde ligt via de Van Hallbrug de Kostverlorenstraat naar het Frederik Hendrikplantsoen. Halverwege de straat ligt het Van Beuningenplein. Ten westen van de Van Hallstraat lag het waterleidingterrein van de Gemeente. In de jaren 90 verrees hier rond de Watertoren een nieuwbouwwijk. Filmhuis Cavia is gevestigd aan de Van Hallstraat.

De Waterleliegracht is een gracht met bijbehorende kades in Amsterdam-West.

NO is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-West. Het kunstwerk werd geplaatst tijdens de bebouwing van de wijk Waterwijk op de plek van de verhuisde Gemeentewaterleidingen. Bij de inrichting (en verder bestaan) werd veel vergaderd om de wijk ingericht te krijgen naar de wensen van bewoners. Zij wensten een ecologisch verantwoorde inrichting, maar dat kon niet altijd. Kunstenaar Paul Vendel legde die organisatie vast in zijn kunstwerk NO. Het kunstwerk is zowel in- als uitpandig aangebracht in en aan een poortgebouw aan het Waterspiegelplein. Op het oog ziet het eruit als een koperen waterleidingnetwerk, deels uitpandig uitgebracht. Het leidingennet heeft een lengte van 1500 meter en wordt door de kunstenaar "spreekbuizen" en "een uit de hand gelopen communicatienetwerk" genoemd. Ze vormt de verbinding tussen een 34-tal hoofden van polyester (eveneens binnen en buiten). Anderen zien er in dat de hoofden in leven worden gehouden door de leidingen en weer anderen zien een overeenkomst met Stikstofmonoxide (chemische formulier NO), dat relatief eenvoudig omgezet kan worden in Distikstofmonoxide of te wel lachgas. Het kunstwerk kwam er in opdracht van de gemeente Amsterdam en Amsterdams Fonds voor de Kunsten. Het kunstwerk is rond 2018 gerestaureerd; het hing deels los.

Het Oostelijk Marktkanaal is een kanaal in Amsterdam-West. Het kanaal takt bij de Beltbrug in noordelijke richting af van de Kostverlorenvaart en ontsloot het terrein van de Centrale Markthallen aan de oostzijde. In het verlengde van de Buyskade ligt over het Oostelijk Marktkanaal de Buysbrug, waarover een fietspad gaat naar de Jan van Galenstraat. Het kanaal is in 1934 in gebruik genomen voor de ontsluiting en bevoorrading van de Centrale Markthallen. Tegenwoordig vindt het meeste vervoer plaats per vrachtauto. Het kanaal wordt eigenlijk niet meer voor scheepvaartverkeer gebruikt: Het kanaal loopt dood, de insteekhavens op het terrein van de Markthallen zijn gedempt en de kade is afgesloten door een hoge muur die toegang tot het markt-terrein onmogelijk maakt. Aan de oostzijde van het kanaal, bij de Staatsliedenbuurt, liggen woonboten. De naam van dit kanaal verwijst naar de ligging van het kanaal ten opzichte van de Centrale Markthallen.

De watertoren staat op het vroegere waterleidingterrein aan de Haarlemmerweg in Amsterdam-West. Sinds hier een nieuwbouwbuurt (Waterwijk) is gebouwd staat de toren op een plein aan de Waterkeringweg. Het is de eerste stalen watertoren van Nederland. De toren heeft een hoogte van 37,00 meter. Vlak bij deze watertoren staat het Windketelgebouw. Dit gebouw diende om de lucht uit de waterleiding te laten. Het achthoekige windketelgebouw opende in 2003 als eenkamerhotel de Windketel.

De Centrale Markthallen, sinds 1998 Food Center Amsterdam, vormen een bedrijventerrein ten noorden van de Jan van Galenstraat in Amsterdam-West, voornamelijk gericht op de groothandel in levensmiddelen. Het terrein met een oppervlakte van 40 hectare is bedoeld als groothandelsmarkt en is niet openbaar toegankelijk. De officiële naam was bij de opening in 1934 Centrale Markt, vanaf 1977 Centrale Groothandelsmarkt en sinds 1998 Food Center Amsterdam.

De Haarlemmerweg is een weg in de gemeente Amsterdam, richting Haarlem. De weg loopt vanaf de Nassaukade tot Halfweg. De Haarlemmerweg is de langste straat van Amsterdam en heeft een lengte van 8,3 kilometer.

De Arendbrug (brug 1973) is een vaste brug in Amsterdam-West. De brug vormt de verbinding tussen de Haarlemmerweg en de Polonceaukade, hier beide de kades van de Haarlemmertrekvaart, die ze overspant. De brug ligt ongeveer in het verlengde van de Van Hallstraat. Ten noorden van de brug liggen de voormalige gashouders van de Westergasfabriek. In de jaren rond de eeuwwisseling 2000 werd het terrein van die fabriek hier herontwikkeld, er vond uitgebreide renovatie van de gebouwen van Isaac Gosschalk plaats en het terrein werd opnieuw ingericht. De brug werd noodzakelijk in verband met de te verwachten groei aan verkeer ter plaatse. Al jarenlang verzorgde Westergasbrug (brug 193) de toegang van het terrein. Die brug werd bij de herontwikkeling te smal bevonden, maar kon niet aangepast worden vanwege haar status als rijksmonument. De brug vormde een gevaar voor met name voetgangers en fietsers. De moderne brug, in uiterlijk een asymmetrische boogbrug, staat alleen voetgangers en fietsers toe. Het frame is van metaal, het wegdek bestaat uit houten planken met daarop een deklaag. Dat bleek een niet zo’n goede keuze, want in 2015 en 2017 moesten juist die delen van de brug vernieuwd worden. In 2017 bleek daarbij nog eens dat de positie van de brug gevaar opleverde als men de Staatsliedenbuurt in wilde lopen en fietsen; de nabijgelegen oversteekplaats bleek onveilig. De brug levert (onbedoeld) geluid op als men haar betreedt of verlaat; zij is daarom op zaterdag- en zondagnacht voor enkele uren gesloten. De brug ging een aantal jaren anoniem door het leven, alleen aangeduid met haar nummer 1973. In 2016 kon de burgerij voorstellen indienen tot naamgeving van die anonieme bruggen. De gemeente keurde in december 2016 de inzending voor een vernoeming naar de locomotief De Arend goed. Die locomotief trok de eerste trein van Nederland voort tussen Amsterdam en Haarlem vanaf 25 september 1839. De brug had al eerder de officieuze naam Gashoudersbrug meegekregen.