Circo Massimo (metrostation)

San Gregorio Magno al Celio, ook bekend als Santi Andrea e Gregorio al Monte Celio of San Gregorio al Celio of korter San Gregorio, is een kerk te Rome. De kerk bevindt zich op de Coelius, een van de zeven heuvels van Rome. De eerste kerk op deze plaats werd gebouwd in 575 als bidkapel ter ere van Sint Andreas bij het huis van de latere Paus Gregorius I. Het huidige bouwwerk is van de hand van Giovanni Battista Soria (1629-1633); Francesco Ferrari ontwierp het interieur (1725-1734). Voor de kerk staat een brede trap, die oploopt vanuit de Via di San Gregorio, de straat die de Coelius en de Palatijn scheidt. De voorgevel in travertijn lijkt op die van de San Luigi dei Francesi. Voor men de kerk binnengaat, moet men eerst langs een portiek, waar enkele graftombes staan, onder andere van een 17e-eeuwse geestelijke (op deze plaats stond vroeger de tombe van Imperia, minnares van de rijke bankier Agostino Chigi (1511). Binnenin zijn ornamenten te zien van Ferrari. Achteraan het schip staat het altaar van Sint Gregorius de Grote, daterend uit de 15e eeuw. De Cappella Salviati werd ontworpen door Francesco da Volterra en voltooid door Carlo Maderno in 1600; deze kapel bevat een antiek fresco dat volgens een legende zou gesproken hebben met Sint Gregorius. Ook staat er een marmeren altaar van Andrea Bregno en zijn leerlingen uit 1469. Links van de kerk staan drie kapellen bij elkaar. Deze werden gebouwd in opdracht van kardinaal Cesare Baronio in het begin van de 17e eeuw, als herinnering aan het oorspronkelijke klooster dat er stond. De middelste kapel, gewijd aan Sint Andreas, bevat fresco’s van Domenichino, Pomarancio en Guido Reni. Rechts staat de kapel van Sint Silvia, de moeder van Sint Gregorius (waarschijnlijk is de kapel gebouwd op haar graf). De kapel van de Heilige Barbara bevat het beroemde triclinium, een tafel met drie aanligbanken, waar Sint Gregorius de armen van maaltijden voorzag. De tafel zelf is van marmer. Rond de kerk zijn nog resten terug te vinden van de Agapetische bibliotheek en van een Romeinse winkel.

De Porta Capena was een stadspoort in de Muur van Servius Tullius in het oude Rome.

De Tempel van Bona Dea (Latijn: Aedes Bonae Deae Subsaxanae) was een antieke tempel in het oude Rome. De tempel was gewijd aan de Romeinse godin van kuisheid en vruchtbaarheid Bona Dea (Goede Godin). Ze was in de 3e eeuw v.Chr. gebouwd op de noordoostelijke helling van de Aventijn onder een deel van deze heuvel dat Saxum werd genoemd, waar de bijnaam Subsaxana vandaan komt. De tempel stond ten zuiden van het Circus Maximus. De cultus van Bona Dea werd alleen maar door vrouwelijke priesters onderhouden en de tempel was strikt verboden voor mannelijke bezoekers. Onder de tempel was een oude grot waar de priesteressen tamme slangen en geneeskrachtige kruiden bewaarden. Op 1 mei werd het door de staat betaalde festival van Bona Dea gevierd in haar tempel. Livia, de vrouw van keizer Augustus, liet de tempel restaureren, evenals Hadrianus in de 2e eeuw. De Tempel van Bona Dea heeft zeker tot in de 4e eeuw bestaan en raakte daarna door de opkomst van Christendom buiten gebruik en verviel. Op deze plaats werd in de Middeleeuwen de kerk Santa Balbina gebouwd. Er zijn geen restanten van de oude tempel teruggevonden.

Het Circus Maximus (Latijn voor grootste circus, in het Italiaans Circo Massimo) was in de oudheid een groot stadion in het centrum van Rome. Het circus werd voornamelijk gebruikt voor de populaire wagenrennen.

De Santa Balbina is een basiliek in Rome. De - vroegchristelijke - basiliek is gewijd aan de tweede-eeuwse martelares Balbina van Rome. De kerk staat in de wijk San Saba op wat de Kleine Aventijn wordt genoemd. De ingang van de basiliek bevindt zich aan de Via Baccelli, naast die van de Thermen van Caracalla. De kerk herbergt geen parochie en wordt tegenwoordig vooral gebruikt als een plaats voor stil gebed en bijzondere vieringen zoals trouwerijen. De basiliek werd in de vierde eeuw gebouwd boven het woonhuis van de Romeinse senator Lucius Fabius Cilo. Aan de kerk grenst een kloostercomplex dat sinds 1884 in gebruik is als verpleeghuis. In de kerk bevond zich het graf van Stefan Vancza, de eerste Hongaarse kardinaal. De huidige gevel dateert uit de zestiende eeuw. In de jaren twintig van de twintigste eeuw werd de basiliek ingrijpend gerestaureerd. In 2023 werd de Santa Balbina gesloten vanwege de slechte bouwkundige staat van de kerk.

De Santi Quattro Coronati (Nederlands: Vier Gekroonde Heiligen) is een middeleeuwse basiliek in Rome gelegen aan de Via dei Santi Quattro. Rondom de basiliek groeide doorheen de loop der eeuwen een gans gebouwencomplex, waarvan de Silvesterkapel het bekendste onderdeel is.

De Santi Giovanni e Paolo - naar zijn ligging, op de heuvel Coelius, ook wel Santi Giovanni e Paolo al Celio genoemd, is een basiliek in Rome, gewijd aan de, als duo vereerde heilige martelaren Johannes en Paulus, die in 362 A.D. werden doodgemarteld in de stad Rome.

De Thermen van Decius (Latijn:Thermae Decianae) was een groot openbaar thermencomplex in het oude Rome.

De Palatijn (Latijn: Palatium (keizerlijk hof), Italiaans: Palatino), ook Palatijnheuvel of Palatijnse heuvel, is een van de zeven heuvels van Rome. Het geldt als de heuvel die het eerst werd bewoond, en was sinds de Romeinse keizertijd de heuvel waar de keizers hun paleis hadden. De naam is misschien afgeleid van de herdersgod Pales, maar deze etymologie is omstreden. In de Nederlandse taal is het gebruikelijke woord voor palatijn palts (Duits: Pfalz), waarmee vanaf de 7e eeuw de verblijfplaats van een vorst werd aangeduid, zowel de bebouwing als het grondgebied dat erbij hoorde. Omdat vorsten veel rondreisden, werd voor het beheer en bestuur bij afwezigheid een paltsgraaf aangesteld.

De Porta Naevia was een antieke stadspoort in de Muur van Servius Tullius in het Oude Rome. De poort stond op de kleine Aventijn en gaf zijn naam aan de Vicus portae Naeviae, die buiten de stadsmuur overging in de Via Ardeatina. De Porta Naevia stond waarschijnlijk iets ten zuiden van de huidige locatie van de Santa Balbina. De poort is mogelijk in de antieke tijd al afgebroken, nadat de Servische Muur zijn verdedigingsfunctie verloor doordat door de grote macht van het Romeinse Rijk geen vijand de stad meer kon aanvallen. Er zijn geen restanten van teruggevonden.

De Thermen van Licinius Sura (Latijn:Thermae Surae) was een thermencomplex in het oude Rome. De thermen werden aan het begin van de 2e eeuw gebouwd door Lucius Licinius Sura, een belangrijke vertrouweling van keizer Trajanus en driemaal consul van Rome. De thermen stonden bij zijn huis op de Aventijn. Het grondplan en de locatie van de thermen is bekend, doordat het complex gedeeltelijk staat afgebeeld op een bewaard gebleven fragment van de Forma Urbis Romae. De thermen bestonden uit een rechthoekig terrein, waarop zuilengangen en de badgebouwen stonden. Het complex stond ten noorden van de huidige kerk Santa Prisca, waar in het verleden ook restanten van de gebouwen zijn teruggevonden. Uit inscripties blijkt dat de thermen tijdens de korte regering van keizer Gordianus III en in het jaar 414 zijn gerestaureerd. Deze laatste restauratie was nodig, omdat het complex tijdens de Gotische inval van Alarik I in 410 was beschadigd. Tijdens de middeleeuwen raakten de Thermen van Licinius Sura buiten gebruik en werd het complex afgebroken. Er zijn tegenwoordig geen bovengrondse restanten van het complex meer zichtbaar.

De basiliek van Santa Prisca is een basiliek in Rome. De basiliek is gewijd aan de Heilige Prisca. De kerk bevindt zich op de Aventijn, aan de Via di S. Prisca, 11. De kerk werd in de vierde of vijfde eeuw gebouwd, boven een tempel van Mithras. De kerk werd ernstig beschadigd tijdens de inval van Robert Guiscard in 1084 en is verschillende keren gerestaureerd. Voor wat betreft het interieur is de antieke oorsprong alleen nog te herkennen aan de zuilen. In de kerk wordt een doopvont bewaard, dat volgens de overlevering nog door de H. Petrus zou zijn gebruikt. Het altaar in de crypte van de kerk bevat relieken van de H. Prisca. De fresco's in de crypte zijn van de hand van Antonio Tempesta en dateren van het begin van de zeventiende eeuw. Anastasio Fontebuoni maakte de fresco's in het schip van de kerk. Ze stellen heiligen en engelen met instrumenten voor. Het Mithras-heiligdom waar de kerk op is gebouwd, is in de jaren zestig van de twintigste eeuw opgegraven door Nederlandse archeologen. Aan het hoofd van deze opgravingen stonden Mithras-kenner Maarten Vermaseren en Carel Claudius van Essen, toenmalig hoofdarcheoloog van het Nederlands Instituut Rome.