Daalwijk (flatgebouw)

Frissenstein is een straat in Amsterdam-Zuidoost, wijk Bijlmermeer, F-Buurt. Het is tevens de naam van het enige gebouw aan die straat. De namen zijn ontleend aan een herenhuis, dat in 20e eeuw vanaf 1929 enige tijd dienst deed als raadhuis van Deil (Gelderland). De straat is naamgever van het Frissensteinpad en de Frissensteinbrug. De straat kreeg op 25 juni 1969 haar naam. De straat liep langs een geschakeld flatgebouw. De flat werd vanaf 1967 tot 1970 gebouwd naar een ontwerp van het architectenduo Kromhout en Groet. Het was een van de zes zogenaamde honingraatvormige flats in de F-D buurt. Met uitzondering van flat Florijn bestonden deze uit een groot noordelijk en een klein zuidelijk gedeelte die via een loopbrug met elkaar waren verbonden. Met de huisnummers, die veel weg had van nummers van hotelkamers, 1-945 was Frissenstein de langste van de F-flats. Ze werd vervolgens aan de noordkant gekoppeld aan Dennenrode zoals het uit een stuk bestaande Florijn aan Develstein werd gekoppeld. Onder de parkeergarage en de Bijlmerdreef en Flierbosdreef werd in 1975 het winkelcentrum Fazantenhof geopend om al na 11 jaar in 1986 grotendeels leeg te staan. In de jaren 80 en 90 werd Frissenstein geleidelijk opgeknapt; schilderbeurt, afsluitbare deuren, extra liften in de portieken. Na de vliegramp van 4 oktober 1992 besloot men om de Bijlmermeer ingrijpend te veranderen; dit hield in dat veel flats moesten wijken voor laagbouw. Vlak na de opnamen voor de film Jezus is een Palestijn volgde de gedeeltelijk sloop van Frissenstein (1999-2000); de voor- en achterstukken bleven gespaard. Het voorstuk (met liftportiek 1/A) werd in de periode 2002-2004 gerenoveerd onder begeleiding van architect Machiel van der Torre (Duinker van der Torre Architecten) naar het voorbeeld van het gesplitste Florijn. Daarbij werden de betonnen balustrades vervangen door gekleurd glas. Het achterstuk (met liftportiek 5/E) werd in 2005 alsnog gesloopt. Het restant van de flat staat na die grootscheepse sanering als hoogbouwblok tussen laagbouw, dat uit dezelfde tijd stamt. Sinds de sanering lopen de huisnummers nog steeds op van 1 tot en met 905, maar de meeste nummers ontbreken. In 2020 zijn de volgende huisnummers in gebruik (per honderdtal nieuwe etage of wel hotelindeling) : 1 tot en met 7 101 tot en met 105 201 tot en met 205 302 tot en met 305 401 tot en met 405 502 tot en met 505 601 tot en met 605 702 tot en met 705 801 tot en met 805 en 901 tot en met 905.

De Ooievaarbrug (brug 1209) is een bouwkundig en artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost.

De bruggen 1107, 1108 en 1009 zijn drie bouwkundig kunstwerken in één in Amsterdam-Zuidoost.

Brug 1154 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost.

Moodwall is een artistiek viaduct in Amsterdam-Zuidoost. In het begin van de 21e eeuw werd er druk gesaneerd in het stadsdeel Zuidoost. Een van de redenen was het gevoel van onveiligheid onder de talloze viaducten, die in het stadsdeel werden gebouwd in verband met de gescheiden verkeersstromen. Een van die “onveilige” plekken was het viaduct aan het westelijk eind van brug 1013, een hectometermeters lang viaduct in de Bijlmerdreef. Dit in de volksmond genoemde "Okkermanviaduct" werd in 2009 voorzien van een oplichtend kunstwerk van Urban Alliance. Het bestaat uit een wand (westelijk landhoofd) dat manshoog vierentwintig meter lang is en 2500 leds bevat. De verlichting reageert op passanten die onder het viaduct lopen of fietsen, terwijl boven het autoverkeer voorbij raast. Men koos daarbij voor een geribbelde muur die semi-transparant is. Het geeft afwisseling in het blik van voorbijgangers, is moeilijk met graffiti te bewerken en geeft licht/schaduwdynamiek. Het kunstwerk leverde de kunstenaars de Dutch Design Award op in de categorie Beste product in openbare ruimte. Het was eigenlijk een testversie van een veel langer kunstwerk van zeventig meter. In 2014 moest het opnieuw afgesteld worden. Overigens is de ruimte aan de andere zijde van het bewerkte landhoofd een parkeerplaats; de afscheiding is van tralies en metaal. In 2021 werd van Matthias Oostrik Het licht van Jan onthuld, ook een lichtkunstwerk.

Monument voor de liefde is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Het monument is opgericht ter viering van de liefde tussen dichter Osip Mandelstam en zijn vrouw Nadjezjda Mandelstam. Hij was verguisd dichter in de Sovjet-Unie onder Jozef Stalin en kreeg zijn werk niet gepubliceerd. Zij bewaarde de schrijfsels van haar man in haar hoofd om ze later alsnog te kunnen publiceren. In 2015 werd door kunstenares Hanneke de Munck een beeld gemaakt dat terugvoert op het werk van haar man Sietse Hielke Bakker (graficus), waarbij een beeld wordt gecombineerd met een gedicht. Er kwamen twee beelden waarvoor de Russische kunstenaar Chatsjatoer Bjely de sokkel maakte. De drie kunstenaars hadden zich verenigd in Stichting De Gespreksgenoot. Het eerste van twee beelden werd al in 2010 geplaatst in/nabij de Staatsbibliotheek te Sint-Petersburg (zusterstad van Amsterdam), de ander in de Nadezjda Mandelstamstraat (straatnaam sinds 2001) in Amsterdam-Zuidoost. De sokkel bevat een gedicht van een op de vlucht zijnde Osip van 27 maart 1937 dat geplaatst is als eerbetoon aan zijn vrouw. Het beeld in Zuidoost werd 25 september 2015 onthuld. Naar aanleiding van de onthulling van het gedenkbeeld in september 2015 verscheen tevens een gelegenheidsuitgave, Monument voor de liefde - Osip en Nadezjda Mandelstam, met zeven gedichten van Osip Mandelstam, in een vertaling door Nina Targan Mouravi. Kees Keijer van de kunstredactie van Het Parool bekeek het beeld opnieuw in 2024. Hij vond dat in de sokkel onder meer een granaatappel terug te vinden is, een nationaal symbool uit Armenië, thuisland van Bjely. De vleugels van de hoofdfiguur hebben een tweeledige betekenis. Ze moeten de persoon beschermen (zoals bij engelen), maar zijn ook een teken van dreiging en daarop vluchten.

Fleerde is een flatgebouw in de wijk Bijlmermeer in stadsdeel Amsterdam-Zuidoost. De naam is ontleend aan een herenhuis in Bergharen (Gelderland).

Het Humberto Delgadoplein is een plein in Amsterdam-Zuidoost. Dit plein stond niet op de originele plattegronden van de te bouwen wijk Bijlmermeer in de jaren zestig van de 20e eeuw. Toen lag hier groengebied ten westen van de honingraatflat Florijn. Die flat werd omstreeks 2000 behoorlijk ingekort; er bleven maar twee segmenten staan, de segmenten zijn in een knik met elkaar verbonden. In die jaren ging de hele buurt op de schop en werd er op plek van de honingraatflats grotendeels laagbouw neergezet. In de holte van de knik werd een groene ruimte uitgespaard, het later Humberto Delgadoplein. Het plein kreeg op 8 mei 2001 haar naam, een vernoeming naar Humberto Delgado. In de groenvoorziening van het plein staan twee vormen van “kunst in de openbare ruimte” waarvan geen historie terug te vinden is. Eén daarvan is een hekwerk, waarin het woord Future (het heet hier de F-buurt) te lezen is; de objecten doen denken aan de duikelrekken van Aldo van Eyck. De andere kunstvorm bestaat uit twee delen, het zijn twee gecombineerde spreek- en luisterobjecten, die vermoedelijk met elkaar in verbinding staan, zodat je op het plein kan praten zonder dat iedereen hoeft mee te luisteren.

Dolle Mina is een kunstwerk, dat staat in Amsterdam-Zuidoost. Het werk is van de hand van Erwin de Vries, die dit werk in eerste instantie (1968) voor het winkelcentrum De Botter te Lelystad had ontworpen. In 1999 werd dat grondig verbouwd, waarop dit werk vrij kwam. De gemeente Amsterdam kocht het aan. Ze liet het zetten op het Bijlmerplein in Amsterdam-Zuidoost. De kunstenaar was inmiddels naar zijn geboorteland Suriname vertrokken. Dolle Mina heeft niets te maken met vrouwenbeweging Dolle Mina en is gemaakt van brons (beeld) en kalksteen (sokkel). De Vries gaf Dolle Mina zelf de omschrijving erotisch mee. Erotiek was in zijn ogen een belangrijk facet van het leven. Andere beelden van hem hebben onder andere titels als Erectus (Amsterdam Geldershoofd) en Erotica (Jan Tooropstraat/Jan Voermanstraat). Het bekendst van hem is echter het Nationaal monument slavernijverleden.

Het Monument voor Anton de Kom is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost.

Het Bijlmerplein is het centrale plein van de Amsterdamse wijk Bijlmermeer en tevens van geheel Amsterdam-Zuidoost. Het plein is vernoemd naar het Bijlmermeer.

Het Anton de Komplein is een plein in Amsterdam-Zuidoost.