Daalwijk (flatgebouw)

De Frissensteinbrug (brug 1207) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Het viaduct is gelegen in de Daalwijkdreef een van de hoofdverkeersaders van Zuidoost. Onder die dreef door loopt het voet- en fietspad genaamd Frissensteinpad. Zowel de brug als het pad zijn vernoemd naar de straat en flat Frissenstein, dat in 1969 haar naam kreeg, een vernoeming naar een landhuis in Deil, Gelderland. Plaatsing van de brug/het viaduct is het gevolg van het strikt toepassen van gescheiden verkeersstromen bij de bouw/inrichting van Zuidoost. Het viaduct werd gebouwd naar ontwerp van de Dienst der Publieke Werken; de naam van de specifieke architect werd daarbij niet op de bouwtekeningen vermeld. Het gehele bouwwerk is van al dan niet voorgespannen beton op de brugleuningen na, die van metaal zijn. De brug werd in serie gebouwd en kent zusjes in de bruggen 1007, 1012, 1076, 1208, 1209, 1210, 1211, 1212 en 1213. Opvallend aan brug 1207 is het schakelkastje, normaal weggewerkt in de brug, maar hier als een soort stoeltje geplaatst.

De blauwe vogel van het geluk is een kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Kunstenaar Jan Kuipers liet zich voor dit beeld inspireren door het verhaal/theaterstuk De blauwe vogel (Frans: l'Oiseau bleu) van Maurice Maeterlinck. Daarin proberen zus Mytyl en broer Tyltyl een blauwe vogel te vangen, zodat zij daarmee hun zieke buurmeisje kunnen genezen. Zij weten hem te vangen, maar die verschiet meteen van kleur en is daarmee subiet nutteloos. Daarop proberen Mytyl en Tyltyl het met hun eigen duif; eenmaal overhandigd aan het buurmeisje kleurt die duif blauw waarmee het meisje gered wordt. Kunstwacht Amsterdam omschreef de kern van het verhaal als volgt: Wil je wat voor een ander betekenen, dan moet je iets van jezelf kunnen geven. Het beeld uit circa 1978 van cortenstaal en roestvast staal is gemonteerd aan het gebouw van Drostenburg, dat onderdak biedt aan een Een openbare school voor leerlingen van 4 tot 19 jaar met een behoefte aan passend onderwijs, revalidatie en/of verpleegkundige zorg. In het gebouw zijn ook behandelruimten aanwezig voor bijvoorbeeld revalidatie. De namen van de twee genoemde kinderen zijn gekoppeld aan de mytylschool en tyltylschool. Het beeld in de vorm van twee grote veren hangt sinds de plaatsing aan de buitengevel van de genoemde school en werd in 2018 verplaatst naar de nieuwe gevel. Het gebouw staat op het adres Drostenburg; het beeld is te zien vanaf de Dolingadreef en/of ondergelegen voet- en fietspad.

In en aan de Dostojevskisingel in Amsterdam-Zuidoost ligt een driedelig titelloos artistiek en ook enigszins bouwkundig kunstwerk. Het zijn drie deels vergane schepen ontworpen door kunstenaar Kees Bierman (1936). Het werd in 1988 opgebouwd. In de singel als gracht drijft of staat een houten schip dat steeds meer overwoekerd wordt door de plaatselijke flora. Het in oorsprong nog herkenbare schip heeft in 2022 een uiterlijk van een eilandje in het water; alleen het houten beschot laat nog iets van een schip zien. In de oevers zijn twee bakstenen restanten van schepen te zien, als zijnde aan de oppervlakte gekomen na drooglegging van de Bijlmermeer. De drie schepen verwijzen naar de bootjes die hier hebben moeten gevaren toen de Bijlmermeer nog een groot meer was. Bierman maakte in die tijd kunstwerken die de bedoeling hadden langzaam in de natuur op te gaan. Ze moeten de gevolgen laten zien van menselijk ingrijpen in de natuur. De Dostojevskisingel is duidelijk gegraven; ze is kaarsrecht met keurig ingerichte oevers. De drie schepen daarentegen liggen verspreid en “slordig” in het landschap. Voor de rest moet volgens de kunstenaar de natuur de tijd krijgen de beelden te absorberen, terwijl hij ook weet, dat de mens de natuur haar gang niet laat gaan; zijn drie schepen zijn daar juist een voorbeeld van dat ingrijpen.

De Drostenburgbrug (brug 1246) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. In de periode 2018-2019 werd de brug tevens een artistiek kunstwerk. Brug 1246 is de enige brug uit de serie 1240-1249 die in 2020 nog bestaat.

Frissenstein is een straat in Amsterdam-Zuidoost, wijk Bijlmermeer, F-Buurt. Het is tevens de naam van het enige gebouw aan die straat. De namen zijn ontleend aan een herenhuis, dat in 20e eeuw vanaf 1929 enige tijd dienst deed als raadhuis van Deil (Gelderland). De straat is naamgever van het Frissensteinpad en de Frissensteinbrug. De straat kreeg op 25 juni 1969 haar naam. De straat liep langs een geschakeld flatgebouw. De flat werd vanaf 1967 tot 1970 gebouwd naar een ontwerp van het architectenduo Kromhout en Groet. Het was een van de zes zogenaamde honingraatvormige flats in de F-D buurt. Met uitzondering van flat Florijn bestonden deze uit een groot noordelijk en een klein zuidelijk gedeelte die via een loopbrug met elkaar waren verbonden. Met de huisnummers, die veel weg had van nummers van hotelkamers, 1-945 was Frissenstein de langste van de F-flats. Ze werd vervolgens aan de noordkant gekoppeld aan Dennenrode zoals het uit een stuk bestaande Florijn aan Develstein werd gekoppeld. Onder de parkeergarage en de Bijlmerdreef en Flierbosdreef werd in 1975 het winkelcentrum Fazantenhof geopend om al na 11 jaar in 1986 grotendeels leeg te staan. In de jaren 80 en 90 werd Frissenstein geleidelijk opgeknapt; schilderbeurt, afsluitbare deuren, extra liften in de portieken. Na de vliegramp van 4 oktober 1992 besloot men om de Bijlmermeer ingrijpend te veranderen; dit hield in dat veel flats moesten wijken voor laagbouw. Vlak na de opnamen voor de film Jezus is een Palestijn volgde de gedeeltelijk sloop van Frissenstein (1999-2000); de voor- en achterstukken bleven gespaard. Het voorstuk (met liftportiek 1/A) werd in de periode 2002-2004 gerenoveerd onder begeleiding van architect Machiel van der Torre (Duinker van der Torre Architecten) naar het voorbeeld van het gesplitste Florijn. Daarbij werden de betonnen balustrades vervangen door gekleurd glas. Het achterstuk (met liftportiek 5/E) werd in 2005 alsnog gesloopt. Het restant van de flat staat na die grootscheepse sanering als hoogbouwblok tussen laagbouw, dat uit dezelfde tijd stamt. Sinds de sanering lopen de huisnummers nog steeds op van 1 tot en met 905, maar de meeste nummers ontbreken. In 2020 zijn de volgende huisnummers in gebruik (per honderdtal nieuwe etage of wel hotelindeling) : 1 tot en met 7 101 tot en met 105 201 tot en met 205 302 tot en met 305 401 tot en met 405 502 tot en met 505 601 tot en met 605 702 tot en met 705 801 tot en met 805 en 901 tot en met 905.

De Ooievaarbrug (brug 1209) is een bouwkundig en artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost.

De bruggen 1107, 1108 en 1009 zijn drie bouwkundig kunstwerken in één in Amsterdam-Zuidoost.

Brug 1154 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost.

Moodwall is een artistiek viaduct in Amsterdam-Zuidoost. In het begin van de 21e eeuw werd er druk gesaneerd in het stadsdeel Zuidoost. Een van de redenen was het gevoel van onveiligheid onder de talloze viaducten, die in het stadsdeel werden gebouwd in verband met de gescheiden verkeersstromen. Een van die “onveilige” plekken was het viaduct aan het westelijk eind van brug 1013, een hectometermeters lang viaduct in de Bijlmerdreef. Dit in de volksmond genoemde "Okkermanviaduct" werd in 2009 voorzien van een oplichtend kunstwerk van Urban Alliance. Het bestaat uit een wand (westelijk landhoofd) dat manshoog vierentwintig meter lang is en 2500 leds bevat. De verlichting reageert op passanten die onder het viaduct lopen of fietsen, terwijl boven het autoverkeer voorbij raast. Men koos daarbij voor een geribbelde muur die semi-transparant is. Het geeft afwisseling in het blik van voorbijgangers, is moeilijk met graffiti te bewerken en geeft licht/schaduwdynamiek. Het kunstwerk leverde de kunstenaars de Dutch Design Award op in de categorie Beste product in openbare ruimte. Het was eigenlijk een testversie van een veel langer kunstwerk van zeventig meter. In 2014 moest het opnieuw afgesteld worden. Overigens is de ruimte aan de andere zijde van het bewerkte landhoofd een parkeerplaats; de afscheiding is van tralies en metaal. In 2021 werd van Matthias Oostrik Het licht van Jan onthuld, ook een lichtkunstwerk.

Monument voor de liefde is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Het monument is opgericht ter viering van de liefde tussen dichter Osip Mandelstam en zijn vrouw Nadjezjda Mandelstam. Hij was verguisd dichter in de Sovjet-Unie onder Jozef Stalin en kreeg zijn werk niet gepubliceerd. Zij bewaarde de schrijfsels van haar man in haar hoofd om ze later alsnog te kunnen publiceren. In 2015 werd door kunstenares Hanneke de Munck een beeld gemaakt dat terugvoert op het werk van haar man Sietse Hielke Bakker (graficus), waarbij een beeld wordt gecombineerd met een gedicht. Er kwamen twee beelden waarvoor de Russische kunstenaar Chatsjatoer Bjely de sokkel maakte. De drie kunstenaars hadden zich verenigd in Stichting De Gespreksgenoot. Het eerste van twee beelden werd al in 2010 geplaatst in/nabij de Staatsbibliotheek te Sint-Petersburg (zusterstad van Amsterdam), de ander in de Nadezjda Mandelstamstraat (straatnaam sinds 2001) in Amsterdam-Zuidoost. De sokkel bevat een gedicht van een op de vlucht zijnde Osip van 27 maart 1937 dat geplaatst is als eerbetoon aan zijn vrouw. Het beeld in Zuidoost werd 25 september 2015 onthuld. Naar aanleiding van de onthulling van het gedenkbeeld in september 2015 verscheen tevens een gelegenheidsuitgave, Monument voor de liefde - Osip en Nadezjda Mandelstam, met zeven gedichten van Osip Mandelstam, in een vertaling door Nina Targan Mouravi. Kees Keijer van de kunstredactie van Het Parool bekeek het beeld opnieuw in 2024. Hij vond dat in de sokkel onder meer een granaatappel terug te vinden is, een nationaal symbool uit Armenië, thuisland van Bjely. De vleugels van de hoofdfiguur hebben een tweeledige betekenis. Ze moeten de persoon beschermen (zoals bij engelen), maar zijn ook een teken van dreiging en daarop vluchten.

De Venserpolder is een voormalige polder en woonwijk in het Amsterdamse stadsdeel Amsterdam-Zuidoost (in de Nederlandse provincie Noord-Holland) gelegen in de driehoek tussen station Duivendrecht en de metrostations Strandvliet en Venserpolder ten noordwesten van de Bijlmermeer.

Fleerde is een flatgebouw in de wijk Bijlmermeer in stadsdeel Amsterdam-Zuidoost. De naam is ontleend aan een herenhuis in Bergharen (Gelderland).