Frissensteinbrug

Daalwijk is een flatgebouw in Amsterdam-Zuidoost. De naam is ontleend aan een hofstede in Markelo (Overijssel).

De blauwe vogel van het geluk is een kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Kunstenaar Jan Kuipers liet zich voor dit beeld inspireren door het verhaal/theaterstuk De blauwe vogel (Frans: l'Oiseau bleu) van Maurice Maeterlinck. Daarin proberen zus Mytyl en broer Tyltyl een blauwe vogel te vangen, zodat zij daarmee hun zieke buurmeisje kunnen genezen. Zij weten hem te vangen, maar die verschiet meteen van kleur en is daarmee subiet nutteloos. Daarop proberen Mytyl en Tyltyl het met hun eigen duif; eenmaal overhandigd aan het buurmeisje kleurt die duif blauw waarmee het meisje gered wordt. Kunstwacht Amsterdam omschreef de kern van het verhaal als volgt: Wil je wat voor een ander betekenen, dan moet je iets van jezelf kunnen geven. Het beeld uit circa 1978 van cortenstaal en roestvast staal is gemonteerd aan het gebouw van Drostenburg, dat onderdak biedt aan een Een openbare school voor leerlingen van 4 tot 19 jaar met een behoefte aan passend onderwijs, revalidatie en/of verpleegkundige zorg. In het gebouw zijn ook behandelruimten aanwezig voor bijvoorbeeld revalidatie. De namen van de twee genoemde kinderen zijn gekoppeld aan de mytylschool en tyltylschool. Het beeld in de vorm van twee grote veren hangt sinds de plaatsing aan de buitengevel van de genoemde school en werd in 2018 verplaatst naar de nieuwe gevel. Het gebouw staat op het adres Drostenburg; het beeld is te zien vanaf de Dolingadreef en/of ondergelegen voet- en fietspad.

De Drostenburgbrug (brug 1246) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. In de periode 2018-2019 werd de brug tevens een artistiek kunstwerk. Brug 1246 is de enige brug uit de serie 1240-1249 die in 2020 nog bestaat.

In en aan de Dostojevskisingel in Amsterdam-Zuidoost ligt een driedelig titelloos artistiek en ook enigszins bouwkundig kunstwerk. Het zijn drie deels vergane schepen ontworpen door kunstenaar Kees Bierman (1936). Het werd in 1988 opgebouwd. In de singel als gracht drijft of staat een houten schip dat steeds meer overwoekerd wordt door de plaatselijke flora. Het in oorsprong nog herkenbare schip heeft in 2022 een uiterlijk van een eilandje in het water; alleen het houten beschot laat nog iets van een schip zien. In de oevers zijn twee bakstenen restanten van schepen te zien, als zijnde aan de oppervlakte gekomen na drooglegging van de Bijlmermeer. De drie schepen verwijzen naar de bootjes die hier hebben moeten gevaren toen de Bijlmermeer nog een groot meer was. Bierman maakte in die tijd kunstwerken die de bedoeling hadden langzaam in de natuur op te gaan. Ze moeten de gevolgen laten zien van menselijk ingrijpen in de natuur. De Dostojevskisingel is duidelijk gegraven; ze is kaarsrecht met keurig ingerichte oevers. De drie schepen daarentegen liggen verspreid en “slordig” in het landschap. Voor de rest moet volgens de kunstenaar de natuur de tijd krijgen de beelden te absorberen, terwijl hij ook weet, dat de mens de natuur haar gang niet laat gaan; zijn drie schepen zijn daar juist een voorbeeld van dat ingrijpen.

De Venserpolder is een voormalige polder en woonwijk in het Amsterdamse stadsdeel Amsterdam-Zuidoost (in de Nederlandse provincie Noord-Holland) gelegen in de driehoek tussen station Duivendrecht en de metrostations Strandvliet en Venserpolder ten noordwesten van de Bijlmermeer.

Maria Planeta Citta (1991) is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Het beeld, een schepping van Evert van Kooten Niekerk, werd op verzoek van de gemeente Amsterdam gemaakt. Volgens Kunstwacht Amsterdam (beheerder van kunst in de openbare ruimte) en het CBK Zuidoost is het beeld een reactie op het strakke stratenplan (bijna allemaal rechte straten en grachten) van de wijk Venserpolder van Carel Weeber. Het beeld bestaat uit een ongepolijste halfronde steen van hardsteen (de hakgleuven zijn zichtbaar) die op een juist gladde sokkel in bedwang wordt gehouden door bronzen strips. Het beeld is 300 bij 250 bij 100 cm groot. Het werd in 1992 aan de winkelstraat van de wijk, Albert Camuslaan, geplaatst en is later verplaatst naar een groenstrook langs de Agatha Christiesingel ter hoogte van het Abcouderpad (voetgangers/fietsers). Maria Planeta Citta is een vervolg op Maria Planeta uit 1988 dat in Utrecht te vinden is. Het gladde brons is daar over de sokkelloze ruwe hardsteen gedrapeerd.

De Ooievaarbrug (brug 1209) is een bouwkundig en artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost.

Frissenstein is een straat in Amsterdam-Zuidoost, wijk Bijlmermeer, F-Buurt. Het is tevens de naam van het enige gebouw aan die straat. De namen zijn ontleend aan een herenhuis, dat in 20e eeuw vanaf 1929 enige tijd dienst deed als raadhuis van Deil (Gelderland). De straat is naamgever van het Frissensteinpad en de Frissensteinbrug. De straat kreeg op 25 juni 1969 haar naam. De straat liep langs een geschakeld flatgebouw. De flat werd vanaf 1967 tot 1970 gebouwd naar een ontwerp van het architectenduo Kromhout en Groet. Het was een van de zes zogenaamde honingraatvormige flats in de F-D buurt. Met uitzondering van flat Florijn bestonden deze uit een groot noordelijk en een klein zuidelijk gedeelte die via een loopbrug met elkaar waren verbonden. Met de huisnummers, die veel weg had van nummers van hotelkamers, 1-945 was Frissenstein de langste van de F-flats. Ze werd vervolgens aan de noordkant gekoppeld aan Dennenrode zoals het uit een stuk bestaande Florijn aan Develstein werd gekoppeld. Onder de parkeergarage en de Bijlmerdreef en Flierbosdreef werd in 1975 het winkelcentrum Fazantenhof geopend om al na 11 jaar in 1986 grotendeels leeg te staan. In de jaren 80 en 90 werd Frissenstein geleidelijk opgeknapt; schilderbeurt, afsluitbare deuren, extra liften in de portieken. Na de vliegramp van 4 oktober 1992 besloot men om de Bijlmermeer ingrijpend te veranderen; dit hield in dat veel flats moesten wijken voor laagbouw. Vlak na de opnamen voor de film Jezus is een Palestijn volgde de gedeeltelijk sloop van Frissenstein (1999-2000); de voor- en achterstukken bleven gespaard. Het voorstuk (met liftportiek 1/A) werd in de periode 2002-2004 gerenoveerd onder begeleiding van architect Machiel van der Torre (Duinker van der Torre Architecten) naar het voorbeeld van het gesplitste Florijn. Daarbij werden de betonnen balustrades vervangen door gekleurd glas. Het achterstuk (met liftportiek 5/E) werd in 2005 alsnog gesloopt. Het restant van de flat staat na die grootscheepse sanering als hoogbouwblok tussen laagbouw, dat uit dezelfde tijd stamt. Sinds de sanering lopen de huisnummers nog steeds op van 1 tot en met 905, maar de meeste nummers ontbreken. In 2020 zijn de volgende huisnummers in gebruik (per honderdtal nieuwe etage of wel hotelindeling) : 1 tot en met 7 101 tot en met 105 201 tot en met 205 302 tot en met 305 401 tot en met 405 502 tot en met 505 601 tot en met 605 702 tot en met 705 801 tot en met 805 en 901 tot en met 905.

De bruggen 1107, 1108 en 1009 zijn drie bouwkundig kunstwerken in één in Amsterdam-Zuidoost.

Picknicktafels Venserpolder is een project in Amsterdam-Zuidoost. De wijk Amsterdam Zuidoost wordt gekenmerkt door veel beton en steen. In 2018/2019 werd er in opdracht van de gemeente Amsterdam in sommige delen van dat stadsdelen gewerkt aan een vrolijker uiterlijk. Bureau Playground werkte samen met buurtbewoners uit de wijk (met name Venserpolder) het plan uit. Zo ontstond aan de Agatha Christiesingel een picknickplaats met fleurige picknicktafel in felle kleuren. Een van de banken heeft naast het samenbrengen van buurtbewoners (een aantal tafels heeft als imprint een beginvraag) een apart doel. Die blauwe picknicktafel is zo groot (XXL), dat elke volwassene er zich weer even kind kan voelen. Vanaf de tafels heeft men uitkijk op Maria Planeta Citta van Evert van Kooten Niekerk. Playground werkte ook mee aan het inkleuren van de Drostenburgbrug en Daalwijkbrug.

Brug 1263 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost, wijk Venserpolder. Deze voetbrug uit 1981 verzorgt in die wijk een doorlopende maar later afgesloten wandelroute liggende tussen de Agatha Christiesingel en Alexander Dumaslaan in. De brug steekt daar een waterweg over dat gepositioneerd is tussen het Abcouderpad (ook alleen langzaam verkeer) enerzijds en de Anatole Francesingel. Dirk Sterenberg, als zelfstandig architect werkend vanuit Hoorn ontwierp voor deze omgeving vier bruggen voor de Dienst der Publieke Werken. Het pakket, waarin brug 1263, brug 1264, brug 1265 en brug 1266 werden gebouwd, omvatte alleen voet- en fietsbruggen. De bruggen lijken dan ook sterk op elkaar, maar lijken ook op voet- en fietsbruggen die Sterenberg voor elders in Zuidoost ontwierp. De brug steunt op betonnen landhoofden met dito borstweringen. Om de overspanning te dragen zijn vier betonnen brugpijlers neergezet met daarover twee jukken. De overspanning wordt gedragen door houten balken waarover een houten loopdek met split tegen de gladheid. De brug heeft begin 21e eeuw een nieuwe houten overspanning gekregen waarbij de oorspronkelijke dikhouten blauw geschilderde leuningen vervangen zijn door een slankere opbouw. De brug heeft drie doorvaarten, waarvan de middelste 9,15 meter breed is; doorvaart is echter theoretisch; er is in de onderliggende ondiepe gracht geen scheepvaart mogelijk. Op de brug is een bordje geplaatst waarop te lezen is "Don’t worry too much about life; That gets you nowhere". Schrijver is Evi, uitvoerende Hoodlab X Venserpolder.

Venserpolder is een station van de Amsterdamse metro, gelegen tussen de Amsterdamse wijk Venserpolder (stadsdeel Zuidoost) en de plaatsen Duivendrecht en Diemen. Het op een spoordijk gelegen station opende op 14 oktober 1977 en maakt deel uit van Gaasperplaslijn 53. Tussen de stationshal van Venserpolder en de naastliggende viaducten van NS bevindt zich een sculptuur, bestaande uit een hangende en een staande stalen balk met daarin opgenomen verlichting. Deze verlichting is sinds een aantal jaren defect en sindsdien nooit meer gerepareerd. Het kunstwerk is in 1979 vervaardigd door Michel Somers.