Vaaltbrug

Huis Welgelegen was een klein buitenhuis aan de Wittevrouwensingel 2 in de Nederlandse stad Utrecht. Het huis werd omstreeks 1850 aan de singel gebouwd en was in de beginperiode voorzien van een bouwlaag, een dak van stro en in de voorgevel een uitgebouwde tuinkamer. Tussen het huis en singel bevond zich een bij het huis behorende tuin met een ronde vijver. Uiterlijk in 1880 is het huis verbouwd waarbij het onder meer een pannengedekt dak kreeg en op de tuinkamer een uitzichtkoepel werd aangebracht met een balustrade.Welgelegen lag bij de nieuwbouw nog in een landelijke omgeving maar in de loop der decennia werden rond het huis de gemeentelijke gasfabriek en de Vaalt en aan de overkant van de singel de gevangenis Wolvenplein gebouwd. In 1894 kocht de ondernemer J.S. Hooghiemstra Welgelegen inclusief grond aan de Biltsche Grift. Hij bouwde naast Welgelegen de N.V. Utrechtse Fouragehandel en Voederkoekenfabriek v/h J.S. Hooghiemstra. Het huis kreeg in 1913 een bestemming als paardenstal voor zijn bedrijf. In of na 1981 is Welgelegen gesloopt. De Utrechtse kunstenaar Anthony Grolman wijdde twee werken aan dit voormalige buitenhuis. Onder anderen J.A. Moesman fotografeerde het huis.

Hooghiemstra is een voormalige veevoederfabriek in de Nederlandse stad Utrecht. Jurjen Sjoerd Hooghiemstra was een schipper uit Kampen die hooi en stro verkocht. In 1865 besloot hij zijn handel aan land voort te zetten en vestigde hij zich net buiten Utrecht in een schuur aan de Wittevrouwensingel. Het pakhuis uit 1872 voor de verkoop van hooi en stro J.S. Hooghiemstra is in 2008 gerestaureerd. In 1880 breidde Hooghiemstra zijn handel uit met het malen van voer en in 1885 werd een stoommachine geïnstalleerd. Rondom de fabriek ontstonden rond de eeuwwisseling de wijken Vogelenbuurt en Wittevrouwen. Vanaf 1911 was de naam van het bedrijf NV Utrechtsche Fouragehandel en Voederkoekenfabriek v/h J.S. Hooghiemstra. De activiteiten van het bedrijf hadden zich zo uitgebreid dat een nieuw pakhuis nodig was. In 1912 werd een pakhuis gebouwd van zes verdiepingen met hoektorentjes, naar een ontwerp van architect M.E. Kuiler, die zich daarbij liet inspireren door de Franse châteaux de l'industrie. In 1916 werd het gebouw verhoogd met twee verdiepingen. In de vroege jaren 1920 opende het bedrijf vijf filialen in Midden-Nederland, er werd een fabriek aan de Vaartsche Rijn aangekocht en er werd begonnen met de productie van pluimveevoer. In 1927 begon de productie van havermout, waarvan het later een van de drie grootste producenten in Nederland werd. Aan de Wittevrouwensingel ontstond een industrieel complex met eigen garages. Het pand Wittevrouwensingel 95 uit 1932 was de garage voor de auto's van de vele vertegenwoordigers. Het pand nummer 99 uit 1923 was het magazijn voor landbouwwerktuigen en kunstmest. Op nummer 102 staat de voormalige garages uit 1931 voor de vele bedrijfswagens voor het expeditiepand en voormalige Huis Welgelegen. Daartussen stonden woningen en kantoren van de fabriek. Na de Tweede Wereldoorlog versnelde de schaalvergroting zich in de scheepvaart en havermout werd minder populair door de nieuwe producten uit de zuivelindustrie. In de jaren 1950 werd Hooghiemstra overgenomen door de Coöperatieve Stichtsche Olie- en Lijnkoekenfabriek (SOL), waarna de vestigingen van Hooghiemstra sloten (Wittevrouwensingel en Jutfaseweg) en zij stopte met de verkoop van havermout. In 1955 werd het terrein verkocht aan VRG-papier, dat hier haar dochterbedrijf, de etikettenfabriek Avery, vestigde. Veel gebouwen op het terrein werden gesloopt, waaronder de villa Huis Welgelegen, die deels verbouwd was tot stal voor de paarden van Hooghiemstra die de wagens met handelswaar trokken. Er werd een nieuw gebouw van acht verdiepingen in functionele bouwstijl tegen het Hooghiemstra-gebouw aan gebouwd, dat later bekend werd als het Avery-gebouw. In 1972 werd het complex door de gemeente Utrecht aangekocht met de bedoeling het te slopen en een nieuwe weg aan te leggen. In hetzelfde jaar opende de nieuwe fabriek van Avery in Overvecht. In 1985 werd het complex aan de Wittevrouwensingel gekraakt. Tientallen dakloze jongeren vonden een tijdelijk onderdak en er werden oefenruimtes voor bandjes en ateliers voor kunstenaars ingericht. Er vonden acid house- en andere dansfeesten plaats die veel publiek trokken. Als kraakpand stond het complex bekend als De Fabriek. In 1988 werd de Stichting Wittevrouwen Bolwerk opgericht, die plannen ontwikkelde om het complex te behouden ten behoeve van een bedrijfsverzamelgebouw. Een haalbaarheidsonderzoek wees uit dat alleen het Avery-gebouw behouden kon blijven en het Hooghiemstra-deel gesloopt zou moeten worden. De Werkgroep Industriële Archeologie Utrecht noemde het Hooghiemstragebouw echter een zeer belangrijk industrieel monument uit het begin van de twintigste eeuw en probeerde de gemeente te overtuigen van het belang van behoud van het gebouw. De gemeente verkocht het complex uiteindelijk voor een symbolisch bedrag van één gulden aan de stichting en gaf 3,5 miljoen gulden subsidie voor renovatie. In 2015 werden de in 1916 verdwenen torenspitsen hersteld.

De Vogelenburcht is een gebouw in de Nederlandse stad Utrecht dat oorspronkelijk voor de gemeentelijke draadomroep (radiodistributie) werd gebruikt.

De Penitentiaire Inrichting Wolvenplein is een uit 1856 daterende gevangenis in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Tot de sluiting in 2014 was het de oudste cellulaire gevangenis van Nederland die nog als penitentiaire inrichting in gebruik was.

Het Wolvenburg was een aarden bolwerk dat diende in de verdediging van de Nederlandse stad Utrecht. Het was gelegen in het noordoostelijke deel van het stadscentrum aan de Stadsbuitengracht. Het bolwerk werd omstreeks 1580 onder leiding van de vestingbouwkundige Adriaen Anthonisz tezamen met vier andere bolwerken (Begijnebolwerk, Lepelenburg, Lucasbolwerk en Mariabolwerk) aangelegd om de stadsverdediging te moderniseren. De bouw van deze serie van bolwerken was de laatste modernisering van de verdedigingswerken in de stad totdat in de 19e eeuw de Nieuwe Hollandse Waterlinie met een aantal forten bij Utrecht werd aangelegd. Het bolwerk werd vernoemd naar toren de Wolf die er direct ten zuiden van aan de stadsmuur stond. Net als menig ander verdedigingswerk werd het bolwerk gaandeweg voor niet-militaire activiteiten gebruikt en in de 18e eeuw bevond zich een lakmoesmakerij op het bolwerk. Rond 1850 is het Wolvenburg met de sloop van de oude verdedigingswerken heringericht om plaats te bieden aan de gevangenis die vandaag de dag nog aan het Wolvenplein staat.

De Plompetoren was een toren die vanaf de middeleeuwen deel uitmaakte van de verdedigingswerken van de stad Utrecht. Deze 12e-eeuwse tufstenen toren bevond zich in het noorden van de oude stad waar later de Plompetorengracht door de stadsmuur uitmondde in de verdedigingsgracht om de stad (Stadsbuitengracht). Het bouwwerk werd 's nachts bewaakt door het gilde der marslieden (marktkooplieden). Vanaf 1391 veranderde de naam Marsluydentoorn in Plompetoren. Na 1470 werd de toren deels verhuurd als gevangenis.Bij de toren stonden aan weerszijden van de toegang tot de oostelijke binnenstadsgrachten nog de waltorens De Beer en vanaf omstreeks 1530 tevens De Vos. Een verdere versperring van de toegang over het water daar vormde een neerlaatbaar hekwerk. Wegens het ontbreken van een goede fundering verzakte de toren. In 1757 werd de Plompetoren met drie verdiepingen verlaagd waardoor hij nog een derde van zijn hoogte behield. Toen vanaf de eerste helft van de 19e eeuw Utrecht sterk begon te groeien en de Nieuwe Hollandse Waterlinie bij de stad werd aangelegd, werd een groot deel van de oude vestingwerken van de stad gesloopt en ook de Plompetoren ondervond dit lot in 1832.

De Plompetorenbrug is een rijksmonumentale boogbrug in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Het is tevens de naam van een straat op deze locatie.De brug overspant de Plompetorengracht die onder de brug uitmondt in de Stadsbuitengracht. De brug heeft een enkelvoudige overspanning en ten zuiden ervan grenzen werfloze werfkelders. Qua bouwgeschiedenis werd de Stadsbuitengracht in de 12e eeuw aangelegd als verdedigingsgracht om de middeleeuwse stad Utrecht. In het noordoosten van de stad verrees ook die eeuw de inmiddels verdwenen Plompetoren op deze locatie. Deze vormde een verdedigingstoren aan de stadswal/stadsmuur. De Plompetorengracht is in het eind van de 14e eeuw aangelegd.

De Ridderschapstraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht, deze straat begint bij de Wittevrouwenstraat en eindigt bij de Molenstraat. De ruwweg 150 meter lange straat is gelegen in de noordoosthoek van het stadscentrum. Vanuit de middeleeuwen lag hier het Wittevrouwenklooster met op het terrein verschillende gebouwen en een uitgebreide boomgaard. Na de Reformatie (circa 1575) bleef dit klooster gehandhaafd. Het klooster kwam onder de ridderschap en Staten van Utrecht te vallen en zij bepaalden het bestuur en beheer. Veel goederen werden vervolgens verkocht. In de 17e eeuw kwamen de vrouwen meer en meer buiten het kloosterterrein te wonen.

Het Wittevrouwenklooster is een verdwenen vrouwenklooster in de Nederlandse stad Utrecht.

De Gemeentelijke Gasfabriek was een Utrechtse gasfabriek aan de Wittevrouwensingel, Kleine Singel en de Blauwkapelseweg, die tussen 1862 en 1959 stadsgas leverde.

De Willemskazerne is een voormalige militaire kazerne in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht.

De Plompetorengracht is een korte gracht en straat in de binnenstad van Utrecht.