Pasgeld

De watertoren van Rijswijk in de Nederlandse provincie Zuid-Holland werd in 1911 gebouwd in eclectische stijl met elementen uit de neorenaissance en art deco naar een ontwerp van N. Biezeveld. Inmiddels staat hij op de Rijksmonumentenlijst. De watertoren van ongeveer 29,3 meter hoog staat aan het Jaagpad langs het Rijn-Schiekanaal bij de grens met Delft, in de buurtschap 't Haantje. De toren heeft een waterreservoir van 200 m3 De in opengewerkte betonskeletbouw uitgevoerde toren heeft een ronde bovenbouw met betonnen vlakbodemreservoir.

De Delftse Pauw was van 1954 tot 2021 een aardewerkfabriek gevestigd in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, in Rijswijk aan de Delftweg langs de Delftsche Vliet. Dit is ten noorden van het centrum van Delft nabij de gemeentegrens met Rijswijk. Het was een van de weinige aardewerkfabrieken die de traditie van volledig handgeschilderd Delfts aardewerk bleef voortzetten. De fabriek is vernoemd naar plateelbakkerij De Pauw die werd opgericht in 1651 met als doel door de vervaardiging van majolica een antwoord te bieden op de import van het Chinese porselein. Deze was een van de 32 fabrieken in Delft die in de 17e eeuw aardewerk produceerden, nadat de biernijverheid tanende was geraakt en veel aardewerkfabrieken zich in de bedrijfspanden daarvan vestigden. Later verhuisde de fabriek naar de locatie aan de Vliet. De Delftse Pauw trok jaarlijks ongeveer 80.000 bezoekers. In 2020 ging de fabriek als gevolg van een sterke afname van het aantal bezoekers door de coronacrisis failliet.

Stopplaats 't Haantje is een voormalig stopplaats aan de Nederlandse spoorlijn Amsterdam - Rotterdam, destijds aangelegd en geëxploiteerd door de Hollandsche IJzeren Spoorweg-Maatschappij (HIJSM). De stopplaats lag ten noordwesten van Delft nabij de buurtschap 't Haantje, gelegen in de gemeente Rijswijk. De stopplaats lag daardoor in de Plaspoelpolder. Aan de spoorlijn werd de stopplaats voorafgegaan door stopplaats Kleiweg en gevolgd door stopplaats Singelweg. Stopplaats 't Haantje werd geopend in op 1 juni 1887 en gesloten op 1 mei 1903.

De Kolenhaven is een kleine haven ten noorden van het centrum van Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De haven is gelegen aan de westkant van de Delftse Vliet bij het bedrijfscomplex van DSM. Het wordt dan ook wel met DSM kolenhaven aangeduid. Per jaar doen zo'n 160 vrachtschepen de haven aan die met name melasse vervoeren (circa 43.750 m³ per jaar). De Wateringseweg kruist met de Kolenhavenbrug de toegang tot de haven. In de periode 2001 – 2004 werd een vernieuwde en ruimere ophaalbrug gerealiseerd (kosten 2,5 miljoen euro) zodat busroutes tussen Delft en Rijswijk deze route kunnen gebruiken.

De Rijswijkse Golfclub ligt in de Hoge Broekpolder tussen de Nederlandse plaatsen Rijswijk (Zuid-Holland) en Delft en heeft 18 holes.

't Haantje is een buurtschap in de gemeente Rijswijk, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, en heeft ongeveer 170 inwoners. Het grenst aan het Wilhelminapark (Rijswijk), Sion en het DSM-complex in Delft. 't Haantje is gelegen in de Plaspoelpolder en is genoemd naar de voormalige uitspanning op de hoek van de Lange Kleiweg en het Jaagpad, net aan de grens met Delft. Het maakt op dit moment een stormachtige ontwikkeling door voor wat betreft de bebouwing van het voormalig tuinbouwgebied. De wijk verrijst tussen 2013 en 2023 in delen van de oude buurtschappen Sion, ’t Haantje en Pasgeld. Er komen 3.500 maximaal duurzame woningen te staan. De nieuwe wijk ten zuiden van de A4 heeft de naam RijswijkBuiten gekregen. In het verleden, van 1887 tot en met 1903 had 't Haantje een stopplaats aan de Oude Lijn, te weten stopplaats 't Haantje. Dat was nodig doordat er veel verkeer over de langs de Kerstanjewetering lopende gelijknamige weg 't Haantje plaatsvond van en naar het dorp van Rijswijk, het Westland en de vlakbij liggende buurtschap Sion. De overweg bij 't Haantje werd in april 2021 na 174 jaar gesloten vanwege de spoorverdubbeling en daardoor sterke toename van het treinverkeer op de lijn. In plaats daarvan kwam er begin augustus 2021 een onderdoorgang.

Het Kantoorgebouw Koninklijke Nederlandsche Gist- en Spiritusfabriek is een bouwwerk en rijksmonument in de plaats Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het pand, aan de Wateringseweg 1, werd in 1905 gebouwd en werd ontworpen door de Amsterdamse architecten Karel Muller en Bastiaan Schelling. Het gebouw was het hoofdkantoor van de Koninklijke Nederlandsche Gist- en Spiritusfabriek, een voormalig chemie- en farmaceutisch bedrijf.

Het Gemaal van de Plaspoel- en Schaapweipolder is een voormalig stoomgemaal in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, gebouwd in de periode 1873-1874 naar een ontwerp van P.A. Korevaar. Het gemaal diende voor (aanvullende) bemaling van de Plaspoel- en Schaapweipolder en loosde op de Delftse Vliet. In 1925 werd het gemaal gemoderniseerd waarbij het scheprad werd vervangen door een centrifugaalpomp van het merk Jaffa, met een capaciteit van 67 m³ per minuut. Sinds 1930 is de bemaling van de Plaspoelpolder en de Schaapweipolder samengevoegd. Het te bemalen oppervlak bedroeg toen circa 755 hectare. In 1989 werd een elektromotor geïnstalleerd. Voordat het gemaal gebouwd was, werd de Plaspoelpolder bemalen door de Plaspoelse molen, een poldermolen met een scheprad die uitsloeg op de Spieringswetering bij Sion. In 1899 werd de molen afgebroken maar bleef als woonhuis in gebruik. Rond 1960 werden de restanten afgebroken. De Schaapweipolder werd bemalen door de Schaapweimolen die eveneens het water uitsloeg vanaf de Schaapweimolensloot op de Spieringswetering.

Het Elsenburgerbos is een aangelegd bosrijk wandelpark met steile paden, grasvelden en glooiende heuvels in de Nederlandse gemeente Rijswijk (Zuid-Holland). Het park ligt ten zuiden van de Plaspoelpolder, aan de andere zijde van de A4. Het gebied wordt afgebakend door het Rijn-Schiekanaal (Vliet) in het oosten en sportvelden naast de spoorlijn Amsterdam - Rotterdam in het westen. Er kan worden gevist (er zijn twee binnenmeren), maar niet worden gezwommen, zoals wel bij het nabijgelegen Wilhelminapark het geval is. Oorspronkelijk betrof het gebied slechts een klein terrein van de gemeentelijke vuilnisbelt. Na sluiting hiervan werd het gebied uitgebreid tot de huidige afmetingen en gebruikt als stortplaats voor puinresten van de in de jaren 70 gerenoveerde Haagse wijken, zoals de Stationsbuurt, het Spuikwartier, de Schilderswijk en de Molenwijk. De oorspronkelijke kleilaag is voordat het gebied in gebruik werd gesteld als puinstortplaats opgegraven, en bij de aanleg van het park weer op het afval gestort. Het park is per auto toegankelijk vanaf de Lange Kleiweg, lopend of per fiets vanuit de Plaspoelpolder of vanaf de fietsstraat langs de Delftsche Vliet, en per openbaar vervoer bereikbaar met HTM tramlijn 17, halte Patentlaan en daarna circa 15 minuten lopen, of vanaf halte Volmerlaan (circa 10 minuten lopen).

Het Agnetapark in de plaats Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, is een geheel van in kleine groepjes gelegen woningen, in oorsprong voor de fabrieksarbeiders van de Koninklijke Nederlandsche Gist- en Spiritusfabriek en ieder voorzien van een eigen tuin. Het behoort tot de Top 100 van de Rijksdienst voor de Monumentenzorg. Het parkgebied werd in 1881 als weilanden voor 16.000 gulden gekocht door Jacques van Marken (1845-1906), directeur van de nabijgelegen Koninklijke Nederlandsche Gist- en Spiritusfabriek te Delft. Het Agnetapark ligt in het noordwesten van de stad.

De Lepelbrug in de Nederlandse stad Delft, provincie Zuid-Holland, is een brug uit 1929 over de Delftsche Vliet. De brug vormt een verbinding tussen het centrum van Delft en het terrein van de voormalige Calvé-fabriek en verderop de doorgaande weg naar Rijswijk, 't Haantje, de Lange Kleiweg en het Jaagpad langs de Delftsche Vliet. De brug is een ontwerp van L.W.G. de Roo de la Faille en W. Gijzen, werd gebouwd door Werkspoor, en is een Rijksmonument. Voor de scheepvaart heeft de brug nog nauwelijks een functie, omdat het al heel lang niet meer mogelijk is om op deze manier door Delft te varen. De brug heeft nog de oorspronkelijke rood-witte afsluitbomen die op straat handmatig dichtgeduwd moeten worden. Aangezien het doodlopende water alleen nog als aanmeerplaats voor pleziervaart dient gaat de brug maar zelden omhoog. In 2007 is het brugdek gerenoveerd vanwege het vele zware vrachtverkeer over deze brug ten behoeve van DSM en Calvé. De brug mag tot maximaal 45 ton belast worden, en is daarom versmald tot één rijstrook. Aan de Delftse kant reden van 1866 tot 1931 trams langs de brug en dan door het Kalverbos. Eerst met paard, vanaf 1887 met stoomtram, en vanaf 1923 de elektrische tram. Dat ging allemaal over de oude krappe lage Reineveldbrug.

De Reineveldbrug, in de volksmond ook wel de Trambrug genoemd, is een brug in de Nederlandse stad Delft, provincie Zuid-Holland. Het is een basculebrug voor de wegverbinding voor het verkeer tussen enerzijds woonwijk Ypenburg en de afslag Delft-Noord (A13) en anderzijds het centrum van Delft. Tevens maken de tramlijnen 1 en 19 gebruik van de brug. De Reineveldbrug ligt over het Rijn-Schiekanaal. De doorvaartwijdte van het vaste gedeelte en van het beweegbare deel bedragen 10 m. De doorvaarthoogte is in gesloten toestand 4,25 m. De huidige Reineveldbrug is in 1931 gebouwd naar een ontwerp van architect Kramers, en werd in 2001 gerenoveerd. De basculebrug is in 2004 volledig vervangen. Het brugwachtershuisje is een gemeentelijk monument. De brug is een vast onderdeel in de route van koninklijke bijzettingen. De vorige Reineveldbrug was een lage en smalle draaibrug uit 1891 en lag ongeveer 200 meter westelijker dan de huidige ligging, in het verlengde van de Delftweg. Hij was zo smal dat er maar één paardentram, koets of auto tegelijk overheen kon. De paardentram kwam in 1866, de stoomtram in 1887, en in 1923 de elektrische tram. Toen de nieuwe brug gereed was ging de tram voortaan daarover heen rijden. Waar sindsdien de helling naar de nieuwe brug is, stond de remise van de stoomtram. Die was echter in 1907 al gesloten.