Zuidelijk rioolgemaal

De Oranjeboom was een korenmolen in de Nederlandse stad Leiden, gebouwd in 1733 en afgebroken in 1904. Vlak bij de standplaats staat sinds 1935 het Zuidelijk rioolgemaal aan de Geregracht. Een voorloper, korenmolen 't Kalf, werd tijdens de Tachtigjarige Oorlog in 1575 gebouwd en vernieuwd in 1649. In 1733 werd de houten molen vervangen door een stenen Walmolen en omgedoopt in De Oranjeboom. De molen was voorzien van een gedenksteen, die "onder een akelig groenen met prachtige vruchten versierden oranjeboom" de volgende tekst vertoonde: DE ORANJEBOOM GESTIGT DOOR HENDRIK VAN DER HEIDE EN ARY OPSTAL, DEERSTE STEEN GELEIT DOOR WILLEM VAN DER KLUYT DEN 3 MAART, DE LAATSTE DOOR JAN KOOK 10 JUNI 1734 In 1941 meldde het bestuur van de Historische vereniging Oud Leiden dat die gevelsteen, die na de sloop van de molen was opgesteld in Museum De Lakenhal, aangebracht zou worden in de gevel van het gebouw van het Zuidelijk Rioolgemaal. Uiteindelijk werd de gevelsteen echter ingemetseld in de gevel van de Meelfabriek van de firma De Koster aan de Oosterkerkstraat. De reden was, dat deze firma nog gebruik had gemaakt van De Oranjeboom. De naam De Oranjeboom was bedoeld als eerbetoon aan het Huis van Oranje en als symbool voor de gewonnen vrijheid na de Tachtigjarige Oorlog. De naam komt in Nederland ook voor als familienaam, biermerk, als naam van horecagelegenheden, enz. In de versierselen, behorende bij de Huisorde van Oranje, bevinden zich aan weerszijden takjes van een oranjeboom.

De Jan van Houtbrug is een vaste brug uit 1923 in de Nederlandse stad Leiden. De brug verbindt de Korevaarstraat met de Lammenschansweg en overbrugt de Zoeterwoudsesingel. De brug is genoemd naar Jan van Hout, die onder meer als stadssecretaris op velerlei gebieden een belangrijke rol heeft gespeeld ten voordele van zijn vaderstad Leiden.

De muurtoren Oostenrijk is een waltoren gelegen aan de Jan van Houtkade aan de zuidkant van Leiden. Het bouwwerk stamt uit het eind van de vijftiende eeuw en maakte deel uit van de inmiddels verder volledig verdwenen middeleeuwse stadsommuring. Leiden bezat nog 32 andere muurtorens, waarvan de laatste in 1871 werd gesloopt. Deze muurtoren Bourgondië bevond zich ten westen van Oostenrijk, eveneens aan de Jan van Houtkade. De beide bouwwerken ontlenen hun namen aan de toenmalige landsheren van de Nederlanden, Maria van Bourgondië en Maximiliaan van Oostenrijk. De plattegrond van de muurtoren Oostenrijk is halfcirkelvormig, waarbij de rechte zijde naar de stad is toegericht. Aan de landzijde bevinden zich negen schietgaten in de ongeveer twee meter dikke bakstenen muren. Twee van deze gaten zijn dichtgemetseld. Aan de stadszijde bevinden zich in de gevel twee ruitvormige blinde nissen met daarboven één in de vorm van een driepas. Hieronder is het Leidse stadswapen tweemaal in het metselverband herkenbaar. Vlak boven het trottoir is nog een halfronde boog zichtbaar. Dit is de bovenzijde van de oorspronkelijke toegangspoort tot de toren. Door de eeuwenlange ophoging van het straatniveau ligt deze toegang nu volledig onder de grond. Sinds 2015 is het gebouw in gebruik als escaperoom.

Het Beschermd stadsgezicht Zuidelijke Schil is een deel van de stad Leiden, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het stadsdeel werd bij besluit van 13 april 2011 door de staatssecretaris van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap en de Minister van Infrastructuur en Milieu aangewezen als beschermd stadsgezicht. De procedure voor aanwijzing werd gestart op 28 oktober 2005. Het beschermd gezicht beslaat een oppervlakte van 141,2 hectare.

De Sint-Petruskerk, doorgaans kortweg Petruskerk genoemd, is een kerkgebouw aan de Lammenschansweg in de Nederlandse stad Leiden, gewijd aan de apostel Petrus en onderdeel van de rooms-katholieke HH. Petrus en Paulusparochie in Leiden en omgeving.

Barend van Namenhof is een hofje aan de Hoefstraat 12 in de Nederlandse stad Leiden. Het hofje werd opgericht in 1730 door koopman Barend van Namen voor gereformeerde kinderloze echtparen boven de vijftig. Het hofje bestaat uit 12 woningen. Drie hofjeswoningen zijn ontworpen door W.C. Mulder. Het hof werd verbouwd in 1788. In 1915 werd het op kosten van regent C.W.J.W. Pape volledig vernieuwd. Hiermee kreeg het zijn rijke, voorname indruk waardoor het ook "villahof" werd genoemd. Het hofje heeft een regentenkamer en bezit de status rijksmonument.

Het Van der Werfpark is een park of plantsoen in het centrum van de Nederlandse stad Leiden. Het in 1886 aangelegde park langs het water van het Steenschuur is vernoemd naar Pieter Adriaansz. van der Werff, burgemeester van Leiden ten tijde van het Beleg van Leiden in de Tachtigjarige Oorlog. Zijn standbeeld staat midden in het park. Het park heeft twee ingangen: aan de Garenmarkt en aan de Doezastraat. Naast de ingang aan de Doezastraat bevindt zich een theehuis met een buitenterras.

Samuel de Zee's hof is een hofje in de Nederlandse stad Leiden. Het hofje is gesticht in 1723 voor armlastige familieleden. Het complex bestaat uit 21 woningen en ligt aan de Samuel de Zee's hof. De ingang van het hofje bevindt zich aan de Doezastraat tussen huisnummers 14 en 18 en bevat de tekst: "Geeft god alleen de eer voor goede dognie rijke neeven ende nigten deed Samuel de Zee dit bij sijn leeven stigten, 1723". Na de ingang bevindt zich een poort met de tekst: "Dus was mijn sin: Een yder praat na syn begrip ~ maer soo t niet staat tot uw genoegen blyft dan buyten k kan met myn poort uw mond niet sluyten 1723 ~". In 1743 vond een uitbreiding plaats waardoor er twee binnenpleintjes ontstonden met in het midden een regentenkamer. Deze regentenkamer is later als school gebruikt en werd in 1883 verbouwd tot woningen. In 1982 is het hofje gerestaureerd. Het heeft de status rijksmonument en is inschreven onder nummer 24665 in het monumentenregister.

Het Steenschuur is een gracht en straat in de Nederlandse stad Leiden, gelegen in het verlengde van het Rapenburg. Na de kruising met de Breestraat/Hogewoerd is het water overkluisd en gaat het verder als het Gangetje richting de Nieuwe Rijn.

De Koepoort is een voormalige stadspoort in Leiden. De poort bevond zich aan de zuidkant van de stad, aan het eind van de huidige Doezastraat. Voor de poort lag een brug over de Witte Singel. De naam van de huidige brug op die plek, de Koepoortsbrug, herinnert nog aan deze stadspoort. Het bouwwerk was een ontwerp van Willem van der Helm en werd opgetrokken in 1671-72. De poort ontleent zijn naam aan het feit dat via deze poort het vee de stad in en uit gebracht werd. De Koepoort werd in 1864 gesloopt.

De Koepoortsbrug (van 1879 tot 1913 Douzabrug) is een brug over de Zoeterwoudsesingel in de Nederlandse stad Leiden. De brug is gelegen op de plaats waar zich tussen 1671 en 1864 de Koepoort bevond, een van de stadspoorten die vanuit het zuiden toegang gaf tot Leiden en waardoor vee de stad werd in- en uitgebracht. De brug ligt tussen de Doezastraat en de Herenstraat.

De Doezastraat is een winkelstraat in de Nederlandse stad Leiden. De straat is gelegen in de Academiewijk in de zuidelijke binnenstad tussen het Rapenburg/Steenschuur en de Witte Singel/Zoeterwoudsesingel. De Doezastraat dankt het brede profiel aan het feit dat de straat tot de demping van 1861 een gracht was: de Koepoortsgracht. Deze verwees naar de voormalige Koepoort, de stadspoort aan de singel en de belangrijkste toegang tot de stad vanuit de richting van Zoeterwoude. De huidige Herenstraat, Zoeterwoudseweg en Vrouwenweg buiten het centrum zijn overblijfselen van de historische route naar de stad, die na de Doezastraat via de Nieuwsteeg uitkomt bij de Pieterskerk. Na de demping werd de gracht vernoemd naar Janus Dousa, een historische figuur uit het Beleg van Leiden in de Tachtigjarige Oorlog. De Leidse buskruitramp van 1807 is zeer bepalend geweest voor het huidige aanzicht van de straat. Veel panden aan de kant van het Rapenburg en het Steenschuur werden door de explosie of de daaropvolgende brand verwoest, waarna er grote, statige, neorenaissance panden voor in de plaats kwamen. Ook werd het Van der Werfpark aangelegd, met een ingang aan de Doezastraat.