Dr. Samuel de Ranitzbrug

De Spinozastraat is een straat in het centrum van Amsterdam. De straat werd in 1872 vernoemd naar Benedictus de Spinoza (1632-1672). De Spinozastraat ligt achter de Sarphatistraat, bij het Weesperplein, en ligt aan de Singelgracht, tegenover de Mauritskade.

De Sarphatistraat is een straat in het centrum van Amsterdam, tussen het Frederiksplein en de Oostenburgergracht bij de Cruquiuskade. De straat gaat over de Amstel en vormt een bijna twee kilometer lange verbinding tussen het zuidelijk deel van de Grachtengordel en de Oostelijke Eilanden. Het is de enige straat in Amsterdam die aan weerszijden van de Amstel dezelfde naam heeft. De Sarphatistraat is sinds 2017 de eerste fietsstraat van Amsterdam, een straat die primair bedoeld is voor fietsers en waar auto's te gast zijn. Bij het Weesperplein kruist de Sarphatistaat met de doorgaande route Weesperstraat - Wibautstraat (stadsroute s112). Aan de noordkant van de Sarphatistraat ligt hier het Weesperplein een verbreding van de Weesperstraat en aan de zuidkant het Rhijnspoorplein een verbreding van de Wibautstraat. Aan de Roetersstraat ligt bij de Sarphatistraat een gebouwencomplex, bekend als Roeterseiland, van de Universiteit van Amsterdam. Bij het Alexanderplein kruist de Sarphatistraat met de Plantage Middenlaan. Aan de Sarphatistraat 53 was van 2009 tot 2012 het Theater Instituut Nederland (TIN) gevestigd. Het materiaal is overgedragen aan de Bijzondere Collecties van de Universiteit van Amsterdam. Het Sarphatipark ligt niet aan deze straat. Dat park, eveneens genoemd naar Samuel Sarphati, ligt in De Pijp.

De Remise Roetersstraat, later beter bekend als Remise Nieuwe Achtergracht, was een hoofdremise van de Gemeentetram Amsterdam. De remise was voor de elektrische tramexploitatie in gebruik van 1904-1952. Het complex ontstond door verbouwing van het gebouw waar sinds 1877 de Amsterdamse Omnibusmaatschappij haar werkplaatsen en kantoren had. Het nieuwe remisecomplex, dat in twee gedeelten werd opgeleverd, had een oppervlakte van in totaal 5.270 vierkante meter. Oorspronkelijk was de ingang van de remise aan de Roetersstraat. Ook kwam er ook een toegang vanuit de Sarphatistraat en Pancrasstraat bij de Nieuwe Achtergracht. De inrit bij de Roetersstraat verviel toen, om in 1933 weer in gebruik genomen te worden. Door de uitbreiding van de remise Havenstraat in 1932 werd het complex voor een groot deel overbodig. Er werden alleen nog een aantal spitsuurdiensten gereden op de tramlijnen vanuit Oost. Verder werd het complex gebruikt voor de opslag van overtollig en buitendienst-staand materieel. Van 1941 tot 1943 werd tramlijn 10 weer volledig vanuit deze remise geëxploiteerd. In 1952 degradeerde de remise volledig tot verzamelplaats van pekelwagens en van terzijde gesteld materieel, dat hier (meestal) wachtte op afvoer. Vanaf 1954 werd de remise ook gebruikt als opslagplaats van buitendienst-staand autobusmaterieel. In tegenstelling tot de trams betrof het hier merendeels gloednieuwe bussen die nog niet in dienst gesteld waren door overbodigheid, omdat men te veel bussen had aangekocht vooruitlopend op niet uitgevoerde plannen voor het verbussen van tramlijnen. De toegangssporen in de Roetersstraat verdwenen toen. Ook bood de remise tot de ingebruikname van Garage West korte tijd onderdak aan een drietal buslijnen. In 1964 werd het laatste materieel uit de remise afgevoerd en kwam het complex leeg te staan waarbij de toegangssporen in de Pancrasstraat verdwenen. Het complex werd toen tijdelijk gebruikt voor het stallen van voertuigen van de stadsreiniging. In 1966 werd begonnen met de ontmanteling en sloop van het complex. De tramlijnen 3, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 18, 19 en 20 en buslijnen D, P en M hebben dienst gedaan vanuit deze remise. Op het vrijgekomen terrein verscheen later het complex Roeterseiland met de nieuwe hoogbouw van de Universiteit van Amsterdam (gebouw Roetersstraat 25) en de omgeving werd onherkenbaar veranderd.

Bokbier is een geveltableau in Amsterdam-Oost. Beeldhouwster Gerarda Rueter maakte voor de nieuwbouw aan Maurtskade 11/14 uit circa 1931 een beeldhouwwerk in de vorm van een reliëf met bokken, korenaren, hopbellen en hopbladeren. De laatste drie zijn ingrediënten voor bokbier en dan speciaal Amstel Bock van Amstel. Het gebouw dat het tableau draagt is het voormalige kantoor van de Amstelbrouwerij. De bok heeft in sommige verklaringen van bok uit bier wel te maken met de naam bokbier, maar volgens even zovelen weer niet. Amstelbier vertrok hier rond 1982 mede door stankoverlast, waarbij alle gebouwen werden gesloopt op dit kantoorgebouw na. Het is in de 21e eeuw in gebruik van de modeafdeling van de Hogeschool van Amsterdam. Het gebouw is sinds 2008 een gemeentelijk monument.

De Andreas Bonnstraat is een straat in Amsterdam-Oost. Een opvallend gebouw is het voormalige badhuis Andreas Bonnstraat ter hoogte van het Boerhaaveplein, halverwege de straat. In dit badhuis is het Badhuistheater gevestigd. Vroeger stond de Amstelbrouwerij op de hoek van deze straat en de Mauritskade. Hier is inmiddels nieuwbouw verrezen. De straat kreeg zijn naam in 1897 en werd vernoemd naar Andreas Bonn (1738-1817), Amsterdams hoogleraar in de chirurgie. Het oude Weesperpoortstation vormde tot 1939 een belangrijke hindernis voor de Oosterparkbuurt. Vanaf de Mauritskade was de Andreas Bonnstraat de belangrijkste verbinding naar het Oosterpark.

Filmtheater Kriterion, officieel Vereniging Onderlinge Studentensteun Kriterion (V.O.S.S. Kriterion), is een door studenten geëxploiteerde bioscoop en studentenvereniging aan de Roetersstraat 170 in Amsterdam. Het is voortgekomen uit het studentenverzet tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Het Boerhaaveplein is een plein in Amsterdam-Oost.

De Derkje Hazewinkel-Suringabrug (brug 2522) is een voetbrug in Amsterdam-Centrum. Ze is gelegen over de Nieuwe Achtergracht op het terrein van de Roeterscampus van de Universiteit van Amsterdam, vernoemd naar het Roeterseiland. Die universiteit verbond met plaatsing van deze brug twee delen van de Roeterscampus die doorsneden werd door de Nieuwe Achtergracht. Om studenten en professoren in de gelegenheid te stellen sneller van het ene naar het andere eiland te kunnen komen, werd deze voetbrug aangelegd. Voor het studieseizoen 2017/2018 moest gebruik gemaakt worden van de Halverstadbrug. Het ontwerp van de brug is afkomstig van de Londense architectengroep AHMM (Allford Hall Monaghan & Morris). Zij ontwierpen ook het nieuwe gebouw van de Rechtenfaculteit op het terrein. Zij kwamen met een brug van 60.000 kilo staal, die als een welfbrug over het water ligt, zonder dat de landhoofden opgemetseld zijn. De brug is 26,5 meter lang en heeft een breedte die van noord naar zuid oploopt van 6,5 (noord) tot 17 meter (zuid). Tegelijkertijd werden ook de kades vernieuwd naar de inzichten van de gemeente Amsterdam; rode klinkers afgebakend met natuurstenen sluitstenen. De universiteit gaf het de aanduiding “slanke brug” mee, maar het had behoorlijk wat voeten in aarde op de brug op haar plek te krijgen. De plek van de brug ligt midden op de campus, waar het moeilijk manoeuvreren is met welk voer- of vaartuig ook. Daarom werd de brug eerst in de staalfabriek in Schijndel geheel in elkaar gezet om vervolgens weer gedemonteerd te worden. Daarna werden tijdens de nachtelijke uren de onderdelen per vrachtauto naar Amsterdam, het vervoer kon alleen plaatsvinden op lange opleggers, waardoor de transporteur allerlei vergunningen nodig had. Eenmaal ter plaatse vond afwerking van de brug binnen in een maand plaats. Oplevering geschiedde vlak voor het nieuwe studiejaar. Overigens was er hier al eerder een mogelijkheid van gebouw tot gebouw te komen, ook over de gracht. Het gebouwencomplex zelf heeft namelijk ook een brugconstructie over het water. Enkele jaren lang dreef er bovendien in de gracht een ponton waarop een fietsenstalling was geplaatst; die fietsenstalling verdween bij herinrichting van de terreinen in een kelder, zodat er na oplevering van de brug weer een doorvaart mogelijk was. In maart 2019 vernoemde de gemeente Amsterdam de brug naar Derkje Hazewinkel-Suringa. Ze werd in 1932 hoogleraar strafrecht aan de UvA en ze was de eerste vrouwelijke jurist die hoogleraar werd. In 1939 werd ze ook de eerste vrouwelijke decaan van de rechtenfaculteit van de UvA.

Boerhaaveplein 4-6 te Amsterdam is een gebouw in Amsterdam-Oost. De firma Wild & Hardebeck en/of Gordijnenfabriek Hardebeck en/of N.V. Hardebeck’s Gordijnenfabriek liet hier aan het Boerhaaveplein omstreeks 1921 een fabrieksgebouw neerzetten. Het gebouw was ontworpen door aannemer/architect Carel Tenenti, die maar weinig panden in Amsterdam op zijn naam heeft staan. Hij is bekender in Dordrecht en omgeving. Hij had wel eerder (circa 1913) het magazijn van genoemde firma aan de Nieuwezijds Voorburgwal 48-50 ontworpen. Tenenti kon niet lang van zijn Amsterdamse scheppingen genieten; hij overleed in 1927. Ook de fabriek liep niet goed; ze ging failliet, maakte doorstart etc. in de jaren zeventig verdween het voorgoed van de markt. Er was aan de toegangen te zien een strikte scheiding tussen kantoor ("kantoren" boven ingang nummer 6) en fabriek ("fabrieken" boven nummer 4). Tenenti was getrouwd met Maria Adriana Keuss, Julius Joseph Hardebeck was getrouwd met Cornelia Maria Keuss (Keuss Modemagazijnen). Het gebouw loopt door tot in de Tweede Boerhaavestraat 23. Op 2 november 2004 werd het fabriekgebouw tot gemeentelijk monument verklaard. In de 21e eeuw heeft onder andere kunstenaar Jan Dibbets er zijn atelier.

Het Badhuistheater is een theaterzaal in Amsterdam en culturele ontmoetingsplaats voor de buurt. Het is gevestigd op Boerhaaveplein 28, Amsterdam, in het voormalige Badhuis Andreas Bonnstraat (na renovatie van het gebouw kreeg het een nieuw adres). Onder leiding van artistiek leider Michael Manicardi biedt het Badhuistheater een podium aan theatergroepen, bands, discussieavonden en wordt tevens gebruikt als feestlocatie. De programmering van het Badhuistheater richt zich op zogenaamde community art en internationale (Engelstalige) producties. Het beheer van het theater is in handen van de Stichting Beheer Badhuis. Het theater (voorheen: "De Bochel") komt voort uit de theaterwerkplaats van de Mobiele Bochel Eenheid en (straat)theatergroep 'De Klus' welke vanaf 1983 waren gevestigd in de vroeger de remise van busmaatschappij Centraal Nederland, op de plek waar nu de Amstel Campus is. Toen rond 1985 de remise werd gesloopt, heeft de theaterwerkplaats onder leiding van theatermaker Michael Manicardi intrek genomen in het toen verwaarloosde badhuis en het geschikt gemaakt als theater. De naam van het theater is ontleend aan het gebouw waarin het is gevestigd, een voormalige badhuis uit 1921 en is gelegen naast de vroegere bierbrouwerij de Amstel aan de rand van de Amstel Campus van de Hogeschool van Amsterdam (HvA). Sinds 2014 heeft het Badhuistheater een eigen theatergezelschap: Badhuis International. Het gezelschap brengt regelmatig nieuwe voorstellingen in het Badhuis en treedt ook op tijdens festivals en op andere locaties. De afgelopen jaren bracht het werk uit de Dublin Trilogy van Sean O'Casey (The Shadow of a Gunman, Juno and the Paycock & The Plough and the Stars), 'Allo 'Allo! (toneelstuk naar de Britse tv-serie en adaptatie van afleveringen), Blackadder goes Forth (theater adaptatie van de Britse tv-serie), Entertaining Mr. Sloane van Joe Orton, Blackadder goes Forth - part II (met een adaptatie van andere afleveringen van de tv-serie) en "De Brave Soldaat Svejk".

Boerhaaveplein 28 te Amsterdam is een voormalig badhuis in Amsterdam. Vanaf 1985 is het Badhuistheater hierin gevestigd. In het najaar van 1918 besloot de gemeente Amsterdam over te gaan tot de bouw van een aantal badhuizen. Men dacht er wel aan eerder tot bouw over te gaan, maar de prijzen voor materiaal tijdens de Eerste Wereldoorlog waren hoog, zodat uitstel beter leek. Aan de Publieke Werken werd gevraagd een ontwerp te maken, in dit geval aan de daar werkende architect Arend Jan Westerman. Men dacht het voor 100.000 gulden te kunnen bouwen; een jaar later moest het krediet verhoogd worden tot 140.000 gulden inclusief inrichting met sanitair etc. Pas toen dat krediet er was kon er rond februari 1920 een aanbesteding plaatsvinden. Op 6 juli 1921 kwamen wethouder Monne de Miranda en burgemeester Willem de Vlugt naar het badhuis om het te openen. Het werd gebouwd tussen de vroegere bierbrouwerij de Amstel en de Amstel Campus van de HvA (op de plek van het opgeheven busstation Van Musschenbroekstraat van de NBM). Destijds kreeg het huisnummer Andreas Bonnstraat 28 mee. Het zou het eerste badhuis zijn dat rekening hield met een gelijk aantal mannen en vrouw, alhoewel de ingangen tot het badhuis nog gescheiden waren; de plannen lieten echter een verdeling van twaalf ruimten voor mannen om zes voor vrouwen zien. Onder een koepelvormig dak bevonden zich bij opening 20 badkamertjes; zij lagen rondom een centraal gelegen wachtkamer. Het was het eerste vrijstaande badhuis. De koepelvorm is terug te vinden in een cirkelvormige plattegrond en een centrale schoorsteen. De doorsnee is negentien meter. Het gebouw is in Westermans variant van de Amsterdamse school opgetrokken. De ingangen voor mannen en vrouwen en het totaal worden in smeedijzeren letters weergegeven. Het badhuis zou tot begin jaren tachtig functioneren. Als gevolg van grootscheepse sanering van de Oosterparkbuurt hadden de meeste woningen zelf een sanitaire ruimte met douche gekregen. Het werd vervolgens gerenoveerd en omgebouwd tot theater, dat de naam Badhuistheater meekreeg. Het Badhuistheater groeide uit tot cultureel centrum met een multiculturele theaterwerkplaats. Er treden bands op, er zijn theaterstukken te zien en er worden tentoonstellingen gehouden. Het adres is ongeveer toen ook gewijzigd in Boerhaaveplein 28; dat huisnummer was nog niet in gebruik. In 2003 is het gebouw tot rijksmonument verklaard. Dit geldt op basis van de architectonische en cultuurhistorische waarde. Verder wees men op het belang in typologische zin. Het badhuis werd gebouwd in een periode dat door woningbouwverenigingen in de buurt arbeiderswoningen uit de grond werden gestampt, die niet (allen) voorzien waren van badgelegenheid. Door extra hygiënische maatregelen als een badhuis probeerde de gemeente de gezondheid in de wijken te verbeteren.

Het PleinTheater in Amsterdam-Oost is een podium voor kleinschalig theater, dans, hedendaags klassieke muziek, jeugdtheater en buurtactiviteiten.