Hoek van 't IJ

Kustbatterij bij Durgerdam is een vestingswerk van de Stelling van Amsterdam op het Vuurtoreneiland in het IJmeer.

Het Vuurtoreneiland is een eilandje in het IJmeer net uit de kust van de polder IJdoorn bij Durgerdam. Het is in 1701 aangelegd om een lichtbaken te kunnen plaatsen, Hoek van 't IJ. In 1885 werd het eiland vergroot voor de Kustbatterij bij Durgerdam.

IJdoren of IJdoorn was een plaatsje in de omgeving van Amsterdam. Het bevond zich iets oostelijk van Durgerdam, en strekte zich iets voorbij de grenzen van de huidige IJdoornpolder.

Buiteneiland is het laatste in aanleg zijnde eiland in de wijk IJburg in Amsterdam-Oost ten zuiden van Vuurtoreneiland. Het eiland maakt deel uit van de tweede fase van IJburg en is het laatste eiland dat wordt toegevoegd aan IJburg. Het eiland zal door middel van een dam worden verbonden met het Strandeiland. De aanleg van het eiland begon in 2023 met de constructie van werkdijken die de uiteindelijke contouren van het eiland zullen vormen. Daar tussen liggen dan twee grote waterbassins die met grond, die daarvoor geschikt is, afkomstig van andere bouwprojecten in de stad opgehoogd worden en laag voor laag gecreëerd. Naar verwachting zal dit ca. 15 jaar in beslag nemen waarna met de inrichting kan worden begonnen. In tegenstelling tot de andere eilanden wordt het een natuureiland van ongeveer 400.000 vierkante meter groot. Er zal een groot park ongeveer net zo groot als het Vondelpark worden aangelegd met veel natuur, groen maar ook ruimte voor sportvelden en een zonnepark met zonnnepanelen. Over de precieze invulling moet nog worden besloten. Er is niet voorzien in woningbouw, maar de mogelijkheid wordt wel opengehouden voor de bouw van maximaal 500 woningen. Het eiland is naar verwachting ergens tussen 2045 en 2050 volledig ingericht.

IJdoorn is een buitendijkse polder bij Durgerdam aan de (voormalige) Zuiderzee. Na de Sint-Elisabethsvloed in de 15e eeuw werd een zeedijk aangelegd. In de bocht van die dijk ontstond het dorp Durgerdam. De oorspronkelijke naam, in de loop der eeuwen verbasterd, luidde Ydoornickerdam, naar het door de Sint-Elisabethsvloed verzwolgen gehucht IJdoorn. Dit gehucht bevond zich bij het Vuurtoreneiland. De polder is eigendom van de Vereniging Natuurmonumenten.

De Hoeckelingsdam is een lage, 1,6 kilometer lange luwtedam in het IJmeer, bedoeld om tussen de dam en de Uitdammerdijk rustig water te creëren en mede daardoor de natuurwaarde van het gebied te vergroten. De dam ligt buitendijks van het Kinselmeer en bij het plasje de Kinsel, zodat hij ook wel Kinseldam wordt genoemd. Het zuidelijke einde ligt bij het Vuurtoreneiland, het noordelijke einde ligt bij de knik van de Uitdammerdijk om het Kinselmeer. De Hoeckelingsdam is tussen 2003 en 2005 aangelegd als natuurcompensatie voor de aanleg van de Amsterdamse wijk IJburg, die aan de overzijde van het IJmeer ligt. De dam en het omliggende gebied zijn niet toegankelijk voor bezoekers, maar zijn te bezichtigen vanaf de Durgerdammerdijk en een wandelpad in de naastgelegen IJdoornpolder. De Hoeckelingsdam werd ontworpen om deels onder water te verdwijnen en af en toe te overstromen. Anno 2018 was er geen sprake meer van een doorlopende dam.

Het Centrumeiland is een woonwijk en kunstmatig eiland in het IJmeer, dat deel uitmaakt van IJburg in Amsterdam-Oost.

De Lee Millerbrug (brug 2080) is een nog te bouwen brug in Amsterdam-Oost. De brug wordt in 2023 en 2024 gebouwd en zal in de Pampuslaan de verbinding verzorgen tussen het Centrumeiland en het Strandeiland binnen de wijk IJburg. De brug overspant dan de Merdekagracht. De brug werd echter al op 6 juli 2021 vernoemd naar fotografe en oorlogscorrespondente Lee Miller. Het ontwerp van deze brug is geleverd door het bureau van Nicholas Grimshaw, die voor IJburg ook de Enneüs Heermabrug ontwierp. Het kantoor is ook verantwoordelijk voor het ontwerp van de Annemie Wolffbrug tussen Haveneiland en Centrumeiland die in dezelfde periode wordt gebouwd. Volgens het ontwerp krijgt de brug een vrij lange aanloop. Onder het brugdek zijn bedrijfsruimten gepland, die verhuurd kunnen worden aan bedrijven die zich op het gebied van watersport bevinden. De bedrijven zijn bereikbaar via een steiger, die aansluit op een voetpad onder de brug door. De brug wordt ook geschikt gemaakt als ecologische verbinding met een aparte constructie die onder het brugdek hangt. Bovendien worden de borstweringen uitgerust met ruimten voor vogelnestjes en vleermuizen. Aan de noordwestzijde van de brug komt een strand. De brug wordt opgedeeld in aparte rijdekken voor snel- en langzaam verkeer.

De Haveneilandschutsluis (sluis 123, in de volksmond Sluishuissluis) is een schutsluis in Amsterdam-Oost. De sluis kreeg in augustus 2019 haar naam. De schutsluis van vier meter breed is gelegen tussen het IJmeer en het binnenwater (Krijn Taconiskade) van het Haveneiland van de woonwijk IJburg. In dat binnengebied ligt een kleine jachthaven. Van daaruit leiden verdere vertakkingen de wijk in, maar daar kan alleen met geringe hoogte gevaren worden, want er liggen alleen vaste bruggen over die waterwegen. Boven de schutsluis ligt basculebrug brug 2023 in de Bert Haanstrakade. De brug, sluis en bijbehorend dienstgebouw zijn ontworpen door Quist Wintermans Architekten; ze vormen een geheel. Tussen 2008 en 2017 werd de sluis bediend vanuit dat dienstgebouw, sinds dat laatste jaar wordt de bediening centraal geregeld (COB, Centraal Object Bediening) . Door de sluis vaart gedurende zaterdagen, zondagen en schoolvakanties in het zomerseizoen (april-oktober) het veer IJburg-Pampus.

Brug 2023 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Oost.

De Annemie Wolffbrug (brug 2060) is een nog te bouwen brug in Amsterdam-Oost. De zestig meter lange brug wordt in 2023 en 2025 gebouwd en zal in de Pampuslaan de verbinding verzorgen tussen het Haveneiland en het Centrumeiland binnen de wijk IJburg. Alhoewel de brug nog gebouwd moest worden kreeg ze al in 2018 haar naam, een vernoeming naar fotografe Annemie Wolff. Het adviesorgaan dat de namen (CNOR, in 2021 opgeheven) beheert zag er in eerste instantie niets in, toch werd de naam overgenomen. Net als de verderop gelegen Lee Millerbrug is de brug ontworpen door het bureau van Nicholas Grimshaw, die eerder al de Enneüs Heermabrug ontwierp. De brug zal behalve auto-, voet- en fietsverkeer ook tramlijn 26 (IJtram) moeten dragen.

Het Kinselmeer is een Nederlands meer in de provincie Noord-Holland ten noorden van Durgerdam en ten oosten van Ransdorp (gemeente Amsterdam). Het ligt aan de IJsselmeerdijk (Uitdammerdijk) tussen Durgerdam en Uitdam, en is ontstaan tijdens de Sint-Elisabethsvloed van 1421. De naam is ontleend aan twee dorpjes die hier vroeger in de buurt lagen, Grote en Kleine Keynsel. Bij de dijkdoorbraak van 1825 werd het Kinselmeer sterk vergroot, toen tijdens een zware storm het in de Waterlandse Zeedijk gelegen verdedigingswerk de Stenen Beer in de Zuiderzee verdween. Een deel van de Bloemendalergouw, de verbindingsweg van Ransdorp naar de Waterlandse Zeedijk, verdween in het Kinselmeer. Het Kinselmeer viel van 1811-1921 bestuurlijk onder de gemeente Ransdorp dat zich in 1921 vrijwillig door Amsterdam liet annexeren. Voor deze annexatie werd gedacht aan demping van het Kinselmeer met bagger uit de Amsterdamse grachten en afval uit de stad, wat ruim 125 hectare goede tuinbouwgrond zou kunnen opleveren. Rondom het Kinselmeer ligt een beschermd weidevogelgebied. Natuurorganisaties hebben boerengrond aangekocht, waardoor aan de rand van de hoofdstad een waardevol natuurgebied is ontstaan. Vanaf het Kinselmeer is het mogelijk met de boot via Ransdorp, Holysloot, Broek in Waterland en Monnickendam het IJsselmeer op te varen. Aan het begin van de 20e eeuw was er een zwembad gevestigd genaamd 'De Badhoeve', op de plek waar tegenwoordig 'Camping De Badhoeve' is gevestigd. Tegenwoordig liggen er vier recreatieterreinen en één zeilvereniging. Voor een nieuw vijfde terrein (Ecopark Kinselmeer) worden voorbereidingen getroffen. De terreinen zijn op camping De Kikker na nog niet aangesloten op de riolering. Vroeger gingen veel Amsterdammers niet op vakantie vanwege geldgebrek. Als werd gevraagd waar ze hun vrije tijd doorbrachten, gingen ze steevast naar "Lago di Kinsel en Dimant" (Kinselmeer en Diemen). Het water is in de zomermaanden door blauwalg na langdurige warme perioden soms niet geschikt als zwemwater. Het Kinselmeer is niet meer bereikbaar met het openbaar vervoer. Van 1959-1991 reed er in de spitsuren een streekbus. Van 1982-1984 reed het GVB in de zomermaanden echter een reguliere buslijn.