Charité (Berlijn)

De Genadekerk (Duits: Gnadenkirche) was een protestants kerkgebouw in het in centrum van Berlijn. Omdat de geschiedenis van de kerk nauw verbonden was met het Invalidenhaus, een tehuis voor invalide oorlogsslachtoffers, werd de kerk in de volksmond ook Invalidenkirche genoemd. De kerk stond in het nog bestaande Invalidenpark.

Het Hamburger Bahnhof - Museum für Gegenwart is een museum voor hedendaagse kunst in Berlijn. Het museum is gevestigd in een voormalig spoorwegstation, het Hamburger Bahnhof, aan de Invalidenstraße in het stadsdeel Moabit, niet ver van Berlin Hauptbahnhof. De collectie van het Hamburger Bahnhof maakt deel uit van de collectie moderne kunst van de Nationalgalerie.

Hamburger Bahnhof (het Hamburgse station) is een voormalig spoorwegstation in Berlijn dat tegenwoordig is ingericht als museum voor hedendaagse kunst (Museum für Gegenwart). Het neoclassicistische gebouw uit 1846-47 is het enige Berlijnse kopstation dat behouden gebleven is en een van de oudste stationsgebouwen van Duitsland. Het Hamburger Bahnhof bevindt zich aan de Invalidenstraße in het stadsdeel Moabit, ten noorden van Berlin Hauptbahnhof en tegenover het ziekenhuis Charité.

Deutsches Theater Berlin is een theater gevestigd in de Schumannstraße 13a in Berlijn. Het gebouw was in 1849-1850 opgetrokken naar ontwerp van Eduard Titz. Het werd toen naar de keizer Friedrich-Wilhelm-Städtisches Theater genoemd, en vormde aanvankelijk een bastion van conservatisme en classicisme onder de invloed van keizer Wilhelm II. Het Deutsches Theater werd in 1883 opgericht door Adolf L'Arronge. Het spande zich voornamelijk in om grote klassieke werken te presenteren aan een breed publiek. Otto Brahm bracht vooral toneelstukken van Gerhart Hauptmann die zeer controversieel waren voor het tijdperk van Wilhelm II. Max Reinhardt is zijn loopbaan als acteur begonnen in het Deutsches Theater. Hij heeft er enkele succesvolle vertolkingen gebracht, voor hij naar Amerika trok. In 1905 nam Reinhardt de directie van het theater over, en volgden er revolutionaire theaterhervormingen. Mede dankzij de toen nieuwe technologische ontwikkelingen, met name de nieuwe trucages op het gebied van verlichting, werd het theater gemoderniseerd. Reinhardt werd in 1932 opgevolgd door Heinz Hilpert, die het theater tijdens het nationaalsocialisme tot 1944 leidde. In tegenstelling tot het concurrerende Staatstheater aan de Gendarmenmarkt, was het Deutsches Theater van Reinhardt en Hilpert een podium voor de fijne nuance en hanteerde het een zachtere algemene toon. Het werd echter onderworpen aan de nazi-censuur, en door het afwijkende programma werd het op den duur gedwongen de deuren te sluiten. In 1945 werd het theater uiteindelijk heropend onder leiding van Gustav von Wangenheim. In 2002 en 2005 werden er producties van het theater genomineerd voor de Nestroy Theater Prijs.

Naturkundemuseum is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Chausseestraße in het Berlijnse stadsdeel Mitte. Het metrostation werd geopend op 30 januari 1923 aan het eerste deel van de Nord-Süd-Bahn, de huidige lijn U6. Bij opening droeg het metrostation de naam Stettiner Bahnhof, naar het gelijknamige trein- en S-Bahnstation dat zich op zo'n tweehonderd meter ten westen van het metrostation bevond. Op 10 januari 1951 werden de naam van zowel het trein-, S-Bahn- als metrostation gewijzigd in Nordbahnhof. Tijdens de deling van de stad was het metrostation, dat in Oost-Berlijn lag, gesloten; West-Berlijnse treinen in transit passeerden het zonder te stoppen. Op 3 oktober 1991 kreeg het station de nieuwe naam Zinnowitzer Straße, om verwarring met het S-Bahnstation te voorkomen; Het treinstation was al sinds 1952 niet meer in gebruik. Zijn huidige naam draagt station Naturkundemuseum sinds 13 december 2009. De naam verwijst naar het nabijgelegen museum in de Invalidenstraße.

Het Stadion der Weltjugend was een multifunctioneel stadion in de Oost-Berlijnse wijk Mitte. Het stadion werd op 20 mei 1950 geopend als Walter-Ulbricht-Stadion en vernoemd naar Walter Ulbricht, de secretaris-generaal van de communistische partij in de DDR, de SED. Het stadion werd geopend voor het eerste Deutschlandtreffen van de communistische jeugdbeweging Freie Deutsche Jugend. Met een capaciteit van 70.000 toeschouwers was het stadion het grootste van Oost-Berlijn. In 1951 werden hier de bijeenkomsten voor het 3e wereldfestival voor jeugd en studenten gehouden. Hiervoor werden de tribunes verbouwd en opgehoogd met het puin van het Berliner Stadtschloss dat door de DDR was opgeblazen. In 1973 werd het stadion gerenoveerd ten behoeve van het 10e wereldfestival voor jeugd en studenten. Er kwamen meer zitplaatsen, waardoor de totale capaciteit terugliep naar 50.000 bezoekers. Het stadion kreeg toen de nieuwe naam 'Stadion der Weltjugend'. Tot 1961 speelde de voetbalclub SC Dynamo Berlin hier zijn wedstrijden. In 1951 en van 1975 tot 1989 werd hier ook gestreden om de FDGB-Pokal. Het voetbalelftal van de DDR speelde hier 14 interlands. Het stadion werd ook gebruikt door Vorwärts Berlin, de voetbalclub van het leger van de DDR. Op 4 maart 1970 speelde Vorwärts Berlin hier op een nagenoeg onbespeelbaar veld de kwartfinale van de Europacup I tegen Feyenoord, die door Vorwärts met 1-0 gewonnen werd (Feyenoord won de return in Rotterdam met 2-0). In 1992 werd het stadion afgebroken om plaats te maken voor een nieuw stadion met een capaciteit van ongeveer 15.000 toeschouwers voor de Olympische Zomerspelen van 2000. Toen Berlijn deze spelen niet kreeg werd in 2006 op deze plaats het nieuwe hoofdkantoor van de Bundesnachrichtendienst gebouwd.

De herdenkingsplaats Weiße Kreuze in Berlijn ligt aan de oever van de Spree aan de Friedrich-Ebert-Platz naast het Rijksdaggebouw en gedenkt de dodelijke slachtoffers van de Berlijnse Muur. Van 1961 tot 1990 liep de muur direct langs de Spree, waarbij het water zelf zich aan de Oost-Berlijnse kant bevond. De oorspronkelijke locatie bevond zich aan de oostzijde van de Rijksdag, voor de muur, en later ten zuiden van de Rijksdag, aan de rand van de Großer Tiergarten.

Invalidenfriedhof is een begraafplaats in Berlijn in Duitsland. Hier liggen veel belangrijke militairen die een rol in de Pruisische en Duitse geschiedenis hebben gespeeld. De begraafplaats werd in 1748 opgericht om de veteranen van de Oostenrijkse Successieoorlog (1740-1748) een laatste rustplaats te geven. Het lag naast een militair ziekenhuis opgericht door koning Frederik de Grote. In een koninklijk besluit van 1824 werd vastgelegd dat het Invalidenfriedhof de begraafplaats moest worden voor alle vooraanstaande Pruisische militairen, waaronder Bogislav Friedrich Emanuel von Tauentzien. De begraafplaats was ook de rustplaats van de soldaten die omkwamen tijdens de revoluties van 1848-1849 in de staten van de Duitse Bond. In 1872 lagen er ongeveer 18.000 mensen op de begraafplaats. Talrijke commandanten en officieren uit de Eerste Wereldoorlog, zoals Helmuth von Moltke en Ludwig von Falkenhausen, werden hier ook begraven. Het lichaam van Manfred von Richthofen (de 'Rode Baron') werd in 1925 vanuit zijn oorspronkelijke graf in Frankrijk naar de begraafplaats overgebracht. Tijdens de Weimarrepubliek kreeg Hans von Seeckt hier nog een plek, maar de capaciteit van de begraafplaats werd gehalveerd in deze periode. Tijdens het naziregime volgden voormalig legeraanvoerder Werner von Fritsch, luchtaas Werner Mölders, Luftwaffe commandant Ernst Udet en minister van Munitie Fritz Todt. Na de oorlog gaven de geallieerden het bevel dat alle nazi-monumenten moesten worden verwijderd, maar hun lichamen werden niet opgegraven. In mei 1951 sloot de gemeenteraad van Oost-Berlijn de begraafplaats af voor het publiek. Het lag dicht bij de Berlijnse Muur. De begraafplaats moest deels plaats maken voor wachttorens, kazernes en wegen. In de volgende jaren werden grafmonumenten moedwillig vernietigd of gingen door gebrek aan onderhoud ten onder. Na de Duitse hereniging in 1990 viel de begraafplaats onder de monumentenzorg en begonnen de restauratiewerkzaamheden. Er is nu een gedenkteken voor Berlijners die zijn omgekomen bij het oversteken van de Berlijnse muur. Op de begraafplaats is ook een ongemarkeerd massagraf van Berlijners die zijn omgekomen bij geallieerde luchtaanvallen. De begraafplaats is zo'n 2,5 hectare groot en er zijn ongeveer 230 graven.

Het Lehrter Bahnhof (Lehrtestation) is een voormalig spoorwegstation in Berlijn, dat dienstdeed van 1868 tot 1951. Op de vroegere locatie van het kopstation bevindt zich sinds mei 2006 het nieuwe centraal station van de Duitse hoofdstad, Berlin Hauptbahnhof, dat tijdens de bouwfase ook Lehrter Bahnhof werd genoemd. De naam Lehrter Bahnhof werd ook gebruikt voor de in 1882 geopende halte Lehrter Stadtbahnhof aan de Berlijnse Stadtbahn. In 1930 werd deze halte onderdeel van de S-Bahn en in 2002 werd ze gesloopt en in het nieuwe centraal station geïntegreerd. Sindsdien staan op de perrons in het Hauptbahnhof (nog) borden met de dubbele naam Berlin Hauptbahnhof - Lehrter Bahnhof.

Berlin Hauptbahnhof is het centraal station van Deutsche Bahn in Berlijn. Het is het grootste kruisingsstation in Europa en is op 26 mei 2006 geopend. Het station is verdeeld in Hauptbahnhof (tief) gelegen aan de spoorlijn Berlin-Wedding - Berlin Südkreuz in de noord-zuidrichting en Hauptbahnhof gelegen aan in de oost-westrichting. Hier liggen ook de sporen van de stadsspoorweg, de Stadtbahn of kortweg S-bahn. Daaronder ligt een station voor de metro (U-Bahn), lijn U5, die rijdt tussen dit station en Hönow. Het station is daarmee een spoorwegknooppunt dat meerdere spoorsystemen met elkaar verbindt. Vlak buiten het station bevinden zich nog een busstation, tramhaltes en een steiger voor een veerverbinding.

Voor de U-Bahn (metro) is onder het station Berlin Hauptbahnhof een apart station aangelegd. Het station wordt bediend door lijn U5. Op 8 augustus 2009 opende het station als een terminus van een kleinere pendellijn U55. Deze opereerde met enkelsporige bediening van Berlin Hauptbahnhof tot aan het station Brandenburger Tor, met als tussenstation Bundestag. Dat de opening van deze tijdelijke lijn pas in 2009 volgde, lag aan de laattijdige voltooiing van het station Brandenburger Tor. Van bij aanvang was voorzien van dit station de terminus van lijn U5 te maken, maar de hiertoe noodzakelijke metrolijnverbinding tussen Brandenburger Tor en Alexanderplatz ontbrak. Vanwege geldgebrek kwam de bouw van de nieuwe metrolijn door het centrum stil te liggen. Op 4 december 2020 werd het ontbrekende traject in gebruik genomen, ging lijn U55 op in lijn 5 die vanaf die datum over het hele traject dubbelsporig werd bediend en telde het centrum van Berlin Mitte vanaf dan drie nieuwe metrostations, te weten Unter den Linden, Museumsinsel en Rotes Rathaus.

Schwartzkopffstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Chausseestraße in het Berlijnse stadsdeel Mitte. Het metrostation werd geopend op 8 maart 1923 aan het eerste deel van de Nord-Süd-Bahn, de huidige lijn U6. Op 9 april 1951 werd de naam gewijzigd in Walter-Ulbricht-Stadion. Tijdens de deling van de stad was het station, dat in Oost-Berlijn lag, gesloten; West-Berlijnse treinen in transit passeerden het zonder te stoppen. Opmerkelijk is dat in deze periode, op 15 maart 1973, de naam werd gewijzigd in Stadion der Weltjugend. Op 3 oktober 1991 kreeg het station de oorspronkelijke naam weer terug.