Sophiahof

Het Haagsche Lyceum was een middelbare school in Den Haag. De school begon aan de Groot Hertoginnelaan 4 en verhuisde in 1936 naar de Sophialaan 10.

The Hague Institute for Global Justice, of kortweg The Hague Institute, is een internationale denktank gevestigd in Den Haag.

Museum Sophiahof van Indië tot nu (formeel: Nationaal Museum Sophiahof) is een museum, kennis- en gemeenschapscentrum, dat zich wijdt aan de culturele en historische erfenis van Nederlands-Indië en de Molukkers en hun betekenis in het naoorlogse Nederland en de huidige tijd. De Sophiahof is in 2019 geopend en is gevestigd in Den Haag.

Het Museum Maluku (Moluks Historisch Museum) is een museum in de Nederlandse stad Den Haag. Het museum stelt zich ten doel het (eigentijdse) erfgoed van de Molukse gemeenschap te verzamelen, te onderzoeken, te bewaren en te presenteren, om hiermee de emancipatie van de Molukse gemeenschap te stimuleren. Naast een vaste collectie biedt het museum regelmatige wisseltentoonstellingen en publieke programmering met bijvoorbeeld een vodcast, en een online talkshow.

Willemshof is een kantoorgebouw aan de Nassaulaan in het Willemspark in de Nederlandse stad Den Haag, waarvan de gevel en toren oorspronkelijk behoorden tot een gebouw dat in 1846 in gebruik is genomen als manege van koning Willem II en dat van 1856 tot 1962 als kerkgebouw heeft gediend onder de naam Willemskerk. Vanaf 1975 is het gebouw in gebruik als kantoor van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG).

Het Willemspark is een wijk en buurt in het centrum van Den Haag. Het terrein was in 1840 gekocht door koning Willem II. In 1855 verkocht zijn zoon, Willem III, dit terrein aan de gemeente Den Haag. Het gedeelte van Willemspark rond de Frederikstraat kwam grotendeels tot stand tussen 1870 en 1900. De wijk Willemspark grenst aan de wijken Centrum, Zeeheldenkwartier, Archipelbuurt en Benoordenhout. De wijk wordt begrensd door het Scheveningseveer, de Mauritskade en de Dr. Kuyperstraat in het zuidoosten; de Zeestraat in het zuidwesten; de Javastraat in het noordwesten; en de Prinsessegracht in het noordoosten. Beeldbepalend voor het Willemspark zijn de Alexanderstraat en de Sophialaan die elkaar kruisen op het Plein 1813. Hier staat het monument ter nagedachtenis aan de stichting van het Koninkrijk der Nederlanden en de overwinning op Napoleon. Een deel valt onder het beschermd stadsgezicht Willemspark.

Gezicht 's-Gravenhage - Willemspark is een van rijkswege beschermd stadsgezicht in de wijk Willemspark in Den Haag in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De procedure voor aanwijzing werd gestart op 30 september 1965. Het gebied werd op 5 juli 1971 definitief aangewezen. Het beschermd gezicht beslaat een oppervlakte van 26,5 hectare. Panden die binnen een beschermd gezicht vallen krijgen niet automatisch de status van beschermd monument. Wel zal de gemeente het bestemmingsplan aanpassen om nieuwe ontwikkelingen in het gebied te reguleren. De gezichtsbescherming richt zich op de stedenbouwkundige en cultuurhistorische waardering van een gebied en wil het toekomstig functioneren daarvan veiligstellen.

Plein 1813 is een plein in de wijk Willemspark in Den Haag. Het vormt een ovale rotonde op de kruising van de Alexanderstraat en de Sophialaan. Midden op het plein staat het in 1869 onthulde Nationaal Monument. Bij de eerstesteenlegging in 1863 kreeg het plein zijn huidige naam. Daarvoor heette het Willemsplein. Rond om het plein staan vier eclectische villa's, die uit dezelfde periode dateren. In samenhang met het gereedmaken van enkele gebouwen aan het plein voor gebruik als Israëlische ambassade in 2019 werd het plein heringericht.

Het Nationaal Monument op het Plein 1813 in Den Haag werd in 1869 onthuld ter nagedachtenis aan de overwinning op Napoleon, het einde van de Franse tijd in Nederland, de onafhankelijkheid en de stichting in 1813 van het Soeverein Vorstendom der Verenigde Nederlanden, de voorloper van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden en het huidige Koninkrijk der Nederlanden. De eerste steen werd op 17 november 1863, vijftig jaar na dato, gelegd door koning Willem III. De naam van het plein, dat tot dan toe Willemsplein had geheten, werd bij deze gelegenheid veranderd in Plein 1813. Het monument werd onthuld op 17 november 1869 door Prins Frederik der Nederlanden. Het geheel is een ontwerp van architect W.C. van der Waeyen Pieterszen en de Belgische beeldhouwer Jan Jozef Jaquet. Boven op het monument staat de triomferende Nederlandse Maagd. Op de sokkel staan vier beelden en een beeldengroep: aan de stadskant prijkt koning Willem I, die de eed aflegt op de Nederlandse Grondwet. Ertegenover, aan de Javastraatkant, is het driemanschap van 1813 afgebeeld dat de terugkeer van Oranje voorbereidde: Gijsbert Karel van Hogendorp, Frans Adam van der Duyn van Maasdam en Leopold van Limburg Stirum. Aan beide zijkanten zijn vrouwenfiguren geplaatst die de Godsdienst en de Geschiedenis personifiëren. Op de sokkel staat in grote zwarte letters de naam Eben-Haëzer, die verwijst naar de overwinning van de Israëlieten op de Filistijnen in het Bijbelboek 1 Samuel. In 1954 waren de beelden zozeer aangetast dat er replica's gemaakt moesten worden. Dit heeft Rijnlands Kunstgieterij J.E. Stoxen gedaan. In 2004 werd het monument opnieuw gerenoveerd en in 2007 zijn de bronzen beelden in de was gezet om ze tegen klimatologische invloeden te beschermen.

Het Louis Couperus Museum was een museum in de Archipelbuurt van Den Haag dat gewijd was aan de schrijver Louis Couperus.

Het Hofje van Lammers ligt aan de Schelpstraat in Den Haag. Deze loopt van de Schelpkade naar de Cantaloupenburg, evenwijding aan de Javastraat. Het hofje is opgericht in 1875 uit de nalatenschap van Johanna Lammers en haar eerder overleden broer Dirk Lammers. Geschat wordt dat zij in ieder geval zes en misschien wel acht miljoen gulden naliet. De architect was B. Schippers. Hij bouwde twee rijen huisjes die tegenover elkaar stonden aan een gezamenlijke centrale tuin, een rij voor protestante bewoonsters en een rij voor katholieke bewoonsters. Er waren enkele regels: De bewoonsters mochten alleen 's middags was buiten hangen, niet op zondag de ramen wassen en geen mannen op bezoek krijgen. Het hofje is een van de ruim honderd hofjes die Den Haag nog heeft. Het heeft 20 huisjes, maar de huisnummers lopen van 5 - 43. Johanna Antonia Lammers (Den Haag, 16 juli 1787 - aldaar 6 januari 1874) trouwde in 1808 met Hendrik Roeloffs. Zij woonden in de Molenstraat in Den Haag. Haar vader had een papierwinkel aan het Spui, haar man was ambtenaar. Ze kregen een zoon in 1813. Na het overlijden van haar man in 1843 en haar zoon in 1844 verliet zij de Molenstraat en trok in bij haar broer op Bierkade 5. Hij overleed ongehuwd en liet alles aan haar na. Ineens was zij een rijke weduwe met geld en diverse panden en pachtboerderijen. In haar testament beschikte zij dat het geld naar charitatieve doelen moest. Na haar overlijden worden vier stichtingen opgericht met de naam Dirk en Johanna Anthonia Lammers-Stichting. De stichting heeft de laatste twee liefdadigheidshofjes in Den Haag gebouwd, daarna kwamen de exploitatiehofjes. Het hofje aan de Schelpstraat was voor 'ongelukkige fatsoenlijke weduwen of juffrouwen uit de burgerstand’ en het hofje aan de Badhuisstraat voor 'ongelukkige weduwen en kinderen van verongelukte vissers'. Het hofje aan de Schelpstraat is thans een Rijksmonument. Het hofje aan de Badhuisstraat staat op de lijst van Gemeentelijke Monumenten in Den Haag. De stichtingen zijn in 1980 ontbonden. Eigenaar van de hofjes is sinds 1981 de Koninklijke Haagse Woningvereniging van 1854. Op de linker en rechter gevel staat de naam van de stichting en het bouwjaar. Tussen deze geveldelen is het toegangshek.

De Surinamestraat in de Archipelbuurt in Den Haag is gesitueerd tussen de Javastraat en de Laan Copes van Cattenburch, ten noorden van het Nassauplein. Er wonen veel particulieren in de Surinamestraat, maar er zijn ook enkele ambtswoningen en ambassades. De Surinamestraat heeft over bijna de gehele lengte een brede groenstrook in het midden met kastanjebomen. Er staan replica's van oude lantaarnpalen. De Surinamestraat is gebruikt voor het opnemen van films, zoals Eline Vere, Prins Alexander (over de zoon van koning Willem III), De aanslag en Zwartboek. De straat wordt gekenmerkt door de uitbundige eclectische stijl van de bebouwing die uit 1881 tot 1905 dateert en nog vrijwel onaangetast is. Nagenoeg alle panden hebben een monumentale status. Verder wordt de straat gekenmerkt door de originele en ruime koetskeerplekken uit 1881 in het plantsoen.