Galileïplantsoen

Jaap Kruizingabrug (brug 335) is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De brede verkeersbrug met een relatief breed voetpad, is gelegen in het noordelijke verlengde van Radioweg. Ze overspant de Molenwetering en verbindt beide kades van het Galileïplantsoen. Ten noorden van de brug ligt het gemeentelijk monument Vijfde Montessorischool, Watergraafsmeer (Galileïplantsoen 37-39/Herschelstraat 2-4). De brug over een brede duiker, komt uit de pen van Piet Kramer en dateert van ongeveer 1928. Ze kostte destijds samen met drie andere bruggen over de Molenwetering 60.000 gulden. De brug is door Kramer gebouwd in de Amsterdamse Schoolstijl. Het bouwwerk heeft de typische kenmerken van Kramer. Een daarvan is de mengeling van baksteen en natuursteen in de vorm van graniet, die hier ook is toegepast in de dragende pijlers van de brug. Door de wisseling van bouwmateriaal ogen deze pijlers als een stapel damstenen. De voor Kramer gebruikelijke balustrades bestaan uit een lage metselwerk van baksteen met natuurstenen blokjes met daarop een siersmeedijzeren lint als leuning. Er zit daarbij een scheiding tussen de landhoofden en de brug zelf. De brug is wat ontwerp betreft het zusje van de bruggen 336, 337 en 338, die er bijna hetzelfde uitzien. Als enige van de vier is de brug vernoemd. De brug is in 2015 vernoemd naar Jaap Kruizinga (1913-1996), onderwijzer en schrijver van boeken over Amsterdam (XYZ van Amsterdam en Amsterdam, stad der duizend bruggen) in het algemeen en over de Watergraafsmeer in het bijzonder. Bovendien was hij een van de medeoprichters van de Vereniging voor Heemkennis "Ons Amsterdam".

Compositie, ook wel aangeduid als Rustende figuur, is een beeldhouwwerk van Leo de Vries dat staat in Amsterdam-Oost. De uit Frans kalksteen (vaurion) gefabriceerde plastiek is geplaatst in het Galileïplantsoen. Met een lengte van 2.5, een breedte van 0,65 en een hoogte van 1, 6 meter is het een opvallende verschijning in een open grasveld. Met name het gewicht van het totaal leverde problemen op voor de kunstenaar, de vloer van zijn toenmalige atelier kon dat niet aan. Daarom maakte De Vries het kunstwerk in drieën, waarbij die later onder hoge druk aan elkaar "gelijmd" werden (de lijmnaden zijn hier en daar te zien). De Vries maakte een aantal geabstraheerde menselijke figuren en dit beeld is daar ook een voorbeeld van. Het lijkt op een op zijn/haar zij liggend mens. In de buurt kreeg het echter de bijnaam "Konijn" (zie oren en staartje). Het gebruikte materiaal is gevoelig voor aanslag (het is hier en daar groen gekleurd). In de eerste helft van jaren twintig van de 21e eeuw was het beeld nauwelijks zichtbaar. Het plantsoen stond toen vol (bouw)materiaal ten behoeve van grootscheepse werkzaamheden in de buurt.

Middenmeer is een wijk in het Amsterdamse stadsdeel Oost, voorheen stadsdeel Watergraafsmeer. De wijk wordt omsloten door de Kruislaan, het spooremplacement van de NS, de Ringvaart en de Middenweg. Middenmeer heeft 15.700 inwoners (2023).

De Ampèrestraat is een straat in Amsterdam-Oost, Watergraafsmeer, wijk tuindorp Middenmeer. De straat kreeg haar naam op 23 december 1927 toen de gemeenteraad allerlei straten, pleinen en plantsoenen in deze omgeving vernoemde naar wetenschappers; in dit geval naar André-Marie Ampère, naamgever van de eenheid van stroomsterkte ampère. De straat begint aan het Galileïplantsoen (vernoemd naar Galileo Galilei) en eindigt op het Voltaplein (vernoemd naar Alessandro Volta). Vanwege de toegepaste symmetrie in dit kleine buurtje van de Watergraafsmeer is ze met circa 25 meter ongeveer net zo lang als de Voltastraat, ook een af- en toevoerstraat van genoemd plein. De even zijde van de straat aan de westkant heeft maar twee huisnummers (2 en 4). Het zijn twee panden die ontworpen zijn door Lau Peters (circa 1932). De huisnummers aan oneven zijde lopen op van 1 tot 13 en gaan dan over in de nummering van het Voltaplein. Ze zijn ontworpen door Jan Brouwers en stammen uit circa 1929. Er is geen kunst in de openbare ruimte te vinden; de straat is vanwege haar nauwte niet geschikt voor openbaar vervoer.

Hans Lipperheybrug (brug 336) is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De verkeersbrug vormt de verbinding tussen de Archimedesweg en het Archimedesplantsoen. Ze overspant de Molenwetering met haar kades, Galileïplantsoen genoemd. De brug in de vorm van een grote duiker komt uit de pen van Piet Kramer en dateert van ongeveer 1928. Ze kostte destijds samen met drie andere bruggen over de Molenwetering 60.000 gulden. Kramer gebruikte daarbij zijn Amsterdamse Schoolstijl. Het bouwwerk heeft de typische kenmerken van Kramer. Een daarvan is de mengeling van baksteen en natuursteen in de vorm van graniet, die hier ook is toegepast in de dragende pijlers van de brug, die door die wisseling eruitzien als een stapel damstenen. De voor Kramer gebruikelijk siersmeedijzeren balustrades zijn hier tot een minimum beperkt, ze zijn alleen aan de uiteinden (landhoofden) toegepast. De balustrades op de brug zelf zijn van baksteen met een sierlint van metaal erop, gedragen door pijlertjes die ontstaan uit granieten blokjes. De brug is voor wat betreft het ontwerp een zusje van brug 337 en brug 338, die er bijna hetzelfde uitzien. De brug vormt een bouwkundig eenheid met brug 336, de walkanten zijn met elkaar verbonden. De gemeente Amsterdam besloot op 14 maart 2023 een brug naar een wetenschapper te vernoemen: Hans Lipperhey.

De Henk van Laarbrug (brug 235) is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De verkeersbrug is gelegen in de Linnaeusparkweg en overspant de Eerste Molenwetering. Ze verbindt tevens de twee kades van de Molenwetering, die hier Galileïplantsoen heten. De massief aandoende brug is een kruising tussen een welfbrug en een duiker en is ontworpen door Piet Kramer. De brug is bijna geheel van baksteen, inclusief de balustrades, conform de Amsterdamse Schoolstijl. In die balustrades zijn de voor Kramer typerende granieten blokjes geplaatst met dito sluitstenen. De brug staat hier sinds 1928. De brug kreeg samen met vier andere bruggen in de buurt een prijskaartje van net geen 60.000 gulden. Opmerkelijk aan de brug is dat van af het water kijkend, de bakstenen horizontaal zijn gemetseld, van af de verkeerskant kijkend verticaal de brug aan de westkant is ingebouwd tussen twee aan het water staande woonhuizen het landhoofd van de brug aan de noordoostkant aansluit bij de omheining van het terrein van het gemaal aan het Galileïplantsoen, waarvan het huisje eveneens in Amsterdamse Stijl is uitgevoerd. De brug ging vanaf de aanleg naamloos door het leven; ze was alleen bekend onder haar nummer. Sinds april 2016 nodigt de gemeente Amsterdam actief mensen uit om voorstellen aan te dragen voor dergelijke naamloze bruggen. Het voorstel om deze brug naar de onderwijzer, medeoprichter van Ons Amsterdam en lid van het verzet Henk van Laar te noemen werd in november 2017 goedgekeurd, zodat de brug aldus in de Basisregistraties Adressen en Gebouwen wordt opgenomen. De nabijgelegen brug 335 over hetzelfde water werd vernoemd naar een andere kenner van de Amsterdamse geschiedenis: de Jaap Kruizingabrug.

Het Voltaplein is een plein in Amsterdam-Oost.

Brug 337 is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De verkeersbrug met veel ruimte voor voetgangers is gelegen in het Galileïplantsoen en overspant de Molenwetering, die hier ook in het midden ligt van het Archimedesplantsoen. De brug in de vorm van een grote duiker komt uit de pen van Piet Kramer en dateert van ongeveer 1928. Ze kostte destijds samen met drie andere bruggen over de Molenwetering 60.000 gulden. Kramer gebruikte daarbij zijn Amsterdamse Schoolstijl. Het bouwwerk heeft de typische kenmerken van Kramer. Een daarvan is de mengeling van baksteen en natuursteen in de vorm van graniet, die hier ook is toegepast in de dragende pijlers van de brug, die door die wisseling eruitzien als een stapel damstenen. De voor Kramer gebruikelijk siersmeedijzeren balustrades zijn hier tot een minimum beperkt, ze zijn alleen aan de uiteinden (landhoofden) toegepast. De balustrades op de brug zelf zijn van baksteen met een sierlint van metaal erop, gedragen door pijlertjes die ontstaan uit granieten blokjes. De brug is voor wat betreft het ontwerp een zusje van brug 338, die er bijna hetzelfde uitziet. De brug vormt een bouwkundig eenheid met brug 336, de walkanten zijn met elkaar verbonden.

Vrede (ook wel Naaktfiguur) is een beeld van Hans Reicher. Het beeld staat aan het zuideinde van het plantsoen in het midden van het noordelijk deel van de Radioweg, daar waar zij de Johannes van der Waalstraat kruist. Reicher kreeg voor dit beeld de opdracht van de gemeente Amsterdam. Hij mocht daarbij zelf het onderwerp kiezen. Hij kwam met een bronzen beeld op een pilaar van Zweeds graniet van een knielende naakte vrouw die een duif vrijlaat. Het wordt/werd wel gezien als oorlogs- of verzetsmonument, maar heeft geen direct verband met de Tweede Wereldoorlog. Het vrijlaten van de vredesduif is wel een indirecte verwijzing naar oorlog. Dat de vrouw naakt was zorgde destijds voor enige ophef, maar dat verdween al snel. Als ludiek protest werd de vrouwenfiguur soms voorzien van een geschilderde beha, die weer even snel verdween. Gezien de hoogte van het beeld, stond het in de buurt bekend als Het Beeld, je kon het niet over het hoofd zien. Het beeld is een van de laatste uitingen van Reicher; hij overleed in 1963.

De Fraunhoferstraat is een straat in Amsterdam-Oost, wijk Watergraafsmeer.

De Molukkenspoorbrug is een spoorbrug in Amsterdam-Oost. De spoorbrug werd aangelegd in het kader van de Spoorwegwerken Oost, waarbij het spoor van het maaiveldniveau werd getild naar een dijklichaam. Ter hoogte van de kruising van het spoor Amsterdam-Hilversum/Amersfoort lag hier in de jaren dertig al een dijklichaam van zand. In 1933 werd besloten om een 22,5 meter brede doorgang te maken tussen (dan nog het verlengde van) de Molukkenstraat en de Archimedesweg. Direct ten zuiden van het spoorviaduct begon en begint het spooremplacement Watergraafsmeer. Het werk werd samen met een ander bouwkundig kunstwerk aanbesteed in december 1933. Tijdens de aanbesteding werd er tegen geprotesteerd omdat de Nederlandse Spoorwegen min of meer had 'beloofd' dat Amsterdamse aannemers zouden profiteren van de werkzaamheden. Het werk werd echter uitbesteed aan NV Het Spoorwegbouwbedrijf te Utrecht. Het protest werd landelijk nieuws. Maart 1936 is de onderdoorgang een feit geworden. Sindsdien is er ter plaatse weinig veranderd. Het viaduct kreeg pas in 2017 haar naam; een vernoeming naar de Molukken.

Wethouder Frankeweg is een straat in Amsterdam-Oost.