Voltaplein

De Ampèrestraat is een straat in Amsterdam-Oost, Watergraafsmeer, wijk tuindorp Middenmeer. De straat kreeg haar naam op 23 december 1927 toen de gemeenteraad allerlei straten, pleinen en plantsoenen in deze omgeving vernoemde naar wetenschappers; in dit geval naar André-Marie Ampère, naamgever van de eenheid van stroomsterkte ampère. De straat begint aan het Galileïplantsoen (vernoemd naar Galileo Galilei) en eindigt op het Voltaplein (vernoemd naar Alessandro Volta). Vanwege de toegepaste symmetrie in dit kleine buurtje van de Watergraafsmeer is ze met circa 25 meter ongeveer net zo lang als de Voltastraat, ook een af- en toevoerstraat van genoemd plein. De even zijde van de straat aan de westkant heeft maar twee huisnummers (2 en 4). Het zijn twee panden die ontworpen zijn door Lau Peters (circa 1932). De huisnummers aan oneven zijde lopen op van 1 tot 13 en gaan dan over in de nummering van het Voltaplein. Ze zijn ontworpen door Jan Brouwers en stammen uit circa 1929. Er is geen kunst in de openbare ruimte te vinden; de straat is vanwege haar nauwte niet geschikt voor openbaar vervoer.

De Voltastraat is een straat in Amsterdam-Oost, Watergraafsmeer, wijk Middenmeer. De straat kreeg net als het nabijgelegen Voltaplein 23 december 1927 haar naam; een vernoeming naar wetenschapper Alessandro Volta, naamgever van de eenheid van elektrische spanning volt. De straat begint aan het Voltaplein en loopt naar het Archimedesplantsoen. De straat is amper 25 meter lang en dient als af- en aanvoerroute tot genoemd plein. Aan de noordzijde staan de gebouwen met de oneven huisnummers 1 en 3. Aan de zuidzijde kent het huisnummers 2 tot en met 12. De oneven huisnummers uit 1934 maken deel uit van een complex aan plantsoen, straat en plein; het is ontworpen door architect Jop van Epen in de stijl van de Amsterdamse School. Vlak na oplevering kwam de architect het fotograferen. De zuidkant uit 1931 is ontworpen door Jacobus Jerphanion (1897-1988), die samenwerkte met Arend Jan Westerman, die het aansluitende blokje aan het plein ontwierp. Er is geen kunst in de openbare ruimte te vinden; de straat is vanwege haar nauwte niet geschikt voor openbaar vervoer.

Vrede (ook wel Naaktfiguur) is een beeld van Hans Reicher. Het beeld staat aan het zuideinde van het plantsoen in het midden van het noordelijk deel van de Radioweg, daar waar zij de Johannes van der Waalstraat kruist. Reicher kreeg voor dit beeld de opdracht van de gemeente Amsterdam. Hij mocht daarbij zelf het onderwerp kiezen. Hij kwam met een bronzen beeld op een pilaar van Zweeds graniet van een knielende naakte vrouw die een duif vrijlaat. Het wordt/werd wel gezien als oorlogs- of verzetsmonument, maar heeft geen direct verband met de Tweede Wereldoorlog. Het vrijlaten van de vredesduif is wel een indirecte verwijzing naar oorlog. Dat de vrouw naakt was zorgde destijds voor enige ophef, maar dat verdween al snel. Als ludiek protest werd de vrouwenfiguur soms voorzien van een geschilderde beha, die weer even snel verdween. Gezien de hoogte van het beeld, stond het in de buurt bekend als Het Beeld, je kon het niet over het hoofd zien. Het beeld is een van de laatste uitingen van Reicher; hij overleed in 1963.

Brug 337 is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De verkeersbrug met veel ruimte voor voetgangers is gelegen in het Galileïplantsoen en overspant de Molenwetering, die hier ook in het midden ligt van het Archimedesplantsoen. De brug in de vorm van een grote duiker komt uit de pen van Piet Kramer en dateert van ongeveer 1928. Ze kostte destijds samen met drie andere bruggen over de Molenwetering 60.000 gulden. Kramer gebruikte daarbij zijn Amsterdamse Schoolstijl. Het bouwwerk heeft de typische kenmerken van Kramer. Een daarvan is de mengeling van baksteen en natuursteen in de vorm van graniet, die hier ook is toegepast in de dragende pijlers van de brug, die door die wisseling eruitzien als een stapel damstenen. De voor Kramer gebruikelijk siersmeedijzeren balustrades zijn hier tot een minimum beperkt, ze zijn alleen aan de uiteinden (landhoofden) toegepast. De balustrades op de brug zelf zijn van baksteen met een sierlint van metaal erop, gedragen door pijlertjes die ontstaan uit granieten blokjes. De brug is voor wat betreft het ontwerp een zusje van brug 338, die er bijna hetzelfde uitziet. De brug vormt een bouwkundig eenheid met brug 336, de walkanten zijn met elkaar verbonden.

Hans Lipperheybrug (brug 336) is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De verkeersbrug vormt de verbinding tussen de Archimedesweg en het Archimedesplantsoen. Ze overspant de Molenwetering met haar kades, Galileïplantsoen genoemd. De brug in de vorm van een grote duiker komt uit de pen van Piet Kramer en dateert van ongeveer 1928. Ze kostte destijds samen met drie andere bruggen over de Molenwetering 60.000 gulden. Kramer gebruikte daarbij zijn Amsterdamse Schoolstijl. Het bouwwerk heeft de typische kenmerken van Kramer. Een daarvan is de mengeling van baksteen en natuursteen in de vorm van graniet, die hier ook is toegepast in de dragende pijlers van de brug, die door die wisseling eruitzien als een stapel damstenen. De voor Kramer gebruikelijk siersmeedijzeren balustrades zijn hier tot een minimum beperkt, ze zijn alleen aan de uiteinden (landhoofden) toegepast. De balustrades op de brug zelf zijn van baksteen met een sierlint van metaal erop, gedragen door pijlertjes die ontstaan uit granieten blokjes. De brug is voor wat betreft het ontwerp een zusje van brug 337 en brug 338, die er bijna hetzelfde uitzien. De brug vormt een bouwkundig eenheid met brug 336, de walkanten zijn met elkaar verbonden. De gemeente Amsterdam besloot op 14 maart 2023 een brug naar een wetenschapper te vernoemen: Hans Lipperhey.

Middenmeer is een wijk in het Amsterdamse stadsdeel Oost, voorheen stadsdeel Watergraafsmeer. De wijk wordt omsloten door de Kruislaan, het spooremplacement van de NS, de Ringvaart en de Middenweg. Middenmeer heeft 15.700 inwoners (2023).

Brug 338 is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De verkeersbrug met veel ruimte voor voetgangers is gelegen in de Johannes van der Waalsstraat (bij huisnummer 101) en overspant de Molenwetering, die hier in het midden ligt van het Archimedesplantsoen. De brug in de vorm van een grote duiker komt uit de pen van Piet Kramer, werkend bij de Dienst der Publieke Werken. Ze dateert van ongeveer 1928. Ze kostte destijds samen met drie andere bruggen over de Molenwetering 60.000 gulden. Kramer gebruikte daarbij zijn Amsterdamse Schoolstijl. Het bouwwerk heeft de typische kenmerken van Kramer. Een daarvan is de mengeling van baksteen en natuursteen in de vorm van graniet, die hier ook is toegepast in de dragende pijlers van de brug, die door die wisseling eruitzien als een stapel damstenen. De voor Kramer gebruikelijk siersmeedijzeren balustrades zijn hier tot een minimum beperkt, ze zijn alleen aan de uiteinden (landhoofden) toegepast. De balustrades op de brug zelf zijn van baksteen met een sierlint van metaal erop, gedragen door pijlertjes die ontstaan uit granieten blokjes. Die sierlinten doen sterk denken aan Kramers bruggen in het Amsterdamse Bos. De balustrades kennen ook het typerende metselverband van de Amsterdamse School (afwisseling horizontaal en verticaal). In de jaren vijftig is de brug verbreed. Op de brug staat een lantaarnpaal ontworpen door Friso Kramer, zoon van Piet Kramer.

Compositie, ook wel aangeduid als Rustende figuur, is een beeldhouwwerk van Leo de Vries dat staat in Amsterdam-Oost. De uit Frans kalksteen (vaurion) gefabriceerde plastiek is geplaatst in het Galileïplantsoen. Met een lengte van 2.5, een breedte van 0,65 en een hoogte van 1, 6 meter is het een opvallende verschijning in een open grasveld. Met name het gewicht van het totaal leverde problemen op voor de kunstenaar, de vloer van zijn toenmalige atelier kon dat niet aan. Daarom maakte De Vries het kunstwerk in drieën, waarbij die later onder hoge druk aan elkaar "gelijmd" werden (de lijmnaden zijn hier en daar te zien). De Vries maakte een aantal geabstraheerde menselijke figuren en dit beeld is daar ook een voorbeeld van. Het lijkt op een op zijn/haar zij liggend mens. In de buurt kreeg het echter de bijnaam "Konijn" (zie oren en staartje). Het gebruikte materiaal is gevoelig voor aanslag (het is hier en daar groen gekleurd). In de eerste helft van jaren twintig van de 21e eeuw was het beeld nauwelijks zichtbaar. Het plantsoen stond toen vol (bouw)materiaal ten behoeve van grootscheepse werkzaamheden in de buurt.

Het Galileïplantsoen is een plantsoen met bijbehorende straten in Amsterdam-Oost.

Jaap Kruizingabrug (brug 335) is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De brede verkeersbrug met een relatief breed voetpad, is gelegen in het noordelijke verlengde van Radioweg. Ze overspant de Molenwetering en verbindt beide kades van het Galileïplantsoen. Ten noorden van de brug ligt het gemeentelijk monument Vijfde Montessorischool, Watergraafsmeer (Galileïplantsoen 37-39/Herschelstraat 2-4). De brug over een brede duiker, komt uit de pen van Piet Kramer en dateert van ongeveer 1928. Ze kostte destijds samen met drie andere bruggen over de Molenwetering 60.000 gulden. De brug is door Kramer gebouwd in de Amsterdamse Schoolstijl. Het bouwwerk heeft de typische kenmerken van Kramer. Een daarvan is de mengeling van baksteen en natuursteen in de vorm van graniet, die hier ook is toegepast in de dragende pijlers van de brug. Door de wisseling van bouwmateriaal ogen deze pijlers als een stapel damstenen. De voor Kramer gebruikelijke balustrades bestaan uit een lage metselwerk van baksteen met natuurstenen blokjes met daarop een siersmeedijzeren lint als leuning. Er zit daarbij een scheiding tussen de landhoofden en de brug zelf. De brug is wat ontwerp betreft het zusje van de bruggen 336, 337 en 338, die er bijna hetzelfde uitzien. Als enige van de vier is de brug vernoemd. De brug is in 2015 vernoemd naar Jaap Kruizinga (1913-1996), onderwijzer en schrijver van boeken over Amsterdam (XYZ van Amsterdam en Amsterdam, stad der duizend bruggen) in het algemeen en over de Watergraafsmeer in het bijzonder. Bovendien was hij een van de medeoprichters van de Vereniging voor Heemkennis "Ons Amsterdam".

De Rutherfordstraat is een relatief korte straat in Amsterdam-Oost.

Brug 271 is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De brug vormt de verbinding tussen de Rutherfordstraat (westkant) en het Archimedesplantsoen (oostkant) in de wijk Watergraafsmeer. Ze overspant daarbij de Molenwetering. De brug lijkt daarbij op een kruising tussen een oude welfbrug en een brug over een duiker. De brug heeft een curieus uiterlijk. De landhoofden en overspanning kennen verticaal gemetseld baksteen, de boog is daarbij van een relatief dunne laag beton. Op de bakstenen ligt een keurig horizontaal wegdek, dat ervoor zorgt dat de brug vanaf de weg eigenlijk nauwelijks opvalt. Het opvallendste aan de brug zijn de balustrades. Tussen betonnen plastieken staat een wit stalen hekwerk nog verder ingeklemd tussen betonnen pilaren. De meest noordelijke balustrade staat niet meer op de brug, maar staat loodrecht langs de waterkant. Begin 21e eeuw is de brug opgeknapt. De brug dateert van ongeveer 1957 en is waarschijnlijk afkomstig van de Dienst der Publieke Werken. Daar waren toen de architecten Dirk Sterenberg en Dick Slebos als opvolgers van Piet Kramer verantwoordelijk voor het ontwerp van de meeste bruggen. Deze brug is echter afkomstig van Cornelis Johannes Henke die in vergelijking met Kramer, Slebos en Sterenberg maar weinig bruggen voor Amsterdam ontwierp: 36. Het brugnummer was volgens een onderhoudslijst uit 1913 toen al in gebruik voor de duiding van een duiker tussen Oostenburgervaart en Nieuwe Vaart. Ze was gelegen in de (kade van de) Oostenburgergracht, dat voor 1956 deels gedempt werd waardoor het brugnummer vrijkwam.