Brug 338

De Voltastraat is een straat in Amsterdam-Oost, Watergraafsmeer, wijk Middenmeer. De straat kreeg net als het nabijgelegen Voltaplein 23 december 1927 haar naam; een vernoeming naar wetenschapper Alessandro Volta, naamgever van de eenheid van elektrische spanning volt. De straat begint aan het Voltaplein en loopt naar het Archimedesplantsoen. De straat is amper 25 meter lang en dient als af- en aanvoerroute tot genoemd plein. Aan de noordzijde staan de gebouwen met de oneven huisnummers 1 en 3. Aan de zuidzijde kent het huisnummers 2 tot en met 12. De oneven huisnummers uit 1934 maken deel uit van een complex aan plantsoen, straat en plein; het is ontworpen door architect Jop van Epen in de stijl van de Amsterdamse School. Vlak na oplevering kwam de architect het fotograferen. De zuidkant uit 1931 is ontworpen door Jacobus Jerphanion (1897-1988), die samenwerkte met Arend Jan Westerman, die het aansluitende blokje aan het plein ontwierp. Er is geen kunst in de openbare ruimte te vinden; de straat is vanwege haar nauwte niet geschikt voor openbaar vervoer.

De Rutherfordstraat is een relatief korte straat in Amsterdam-Oost.

Brug 271 is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De brug vormt de verbinding tussen de Rutherfordstraat (westkant) en het Archimedesplantsoen (oostkant) in de wijk Watergraafsmeer. Ze overspant daarbij de Molenwetering. De brug lijkt daarbij op een kruising tussen een oude welfbrug en een brug over een duiker. De brug heeft een curieus uiterlijk. De landhoofden en overspanning kennen verticaal gemetseld baksteen, de boog is daarbij van een relatief dunne laag beton. Op de bakstenen ligt een keurig horizontaal wegdek, dat ervoor zorgt dat de brug vanaf de weg eigenlijk nauwelijks opvalt. Het opvallendste aan de brug zijn de balustrades. Tussen betonnen plastieken staat een wit stalen hekwerk nog verder ingeklemd tussen betonnen pilaren. De meest noordelijke balustrade staat niet meer op de brug, maar staat loodrecht langs de waterkant. Begin 21e eeuw is de brug opgeknapt. De brug dateert van ongeveer 1957 en is waarschijnlijk afkomstig van de Dienst der Publieke Werken. Daar waren toen de architecten Dirk Sterenberg en Dick Slebos als opvolgers van Piet Kramer verantwoordelijk voor het ontwerp van de meeste bruggen. Deze brug is echter afkomstig van Cornelis Johannes Henke die in vergelijking met Kramer, Slebos en Sterenberg maar weinig bruggen voor Amsterdam ontwierp: 36. Het brugnummer was volgens een onderhoudslijst uit 1913 toen al in gebruik voor de duiding van een duiker tussen Oostenburgervaart en Nieuwe Vaart. Ze was gelegen in de (kade van de) Oostenburgergracht, dat voor 1956 deels gedempt werd waardoor het brugnummer vrijkwam.

Het Voltaplein is een plein in Amsterdam-Oost.

Vrede (ook wel Naaktfiguur) is een beeld van Hans Reicher. Het beeld staat aan het zuideinde van het plantsoen in het midden van het noordelijk deel van de Radioweg, daar waar zij de Johannes van der Waalstraat kruist. Reicher kreeg voor dit beeld de opdracht van de gemeente Amsterdam. Hij mocht daarbij zelf het onderwerp kiezen. Hij kwam met een bronzen beeld op een pilaar van Zweeds graniet van een knielende naakte vrouw die een duif vrijlaat. Het wordt/werd wel gezien als oorlogs- of verzetsmonument, maar heeft geen direct verband met de Tweede Wereldoorlog. Het vrijlaten van de vredesduif is wel een indirecte verwijzing naar oorlog. Dat de vrouw naakt was zorgde destijds voor enige ophef, maar dat verdween al snel. Als ludiek protest werd de vrouwenfiguur soms voorzien van een geschilderde beha, die weer even snel verdween. Gezien de hoogte van het beeld, stond het in de buurt bekend als Het Beeld, je kon het niet over het hoofd zien. Het beeld is een van de laatste uitingen van Reicher; hij overleed in 1963.

Brug 337 is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De verkeersbrug met veel ruimte voor voetgangers is gelegen in het Galileïplantsoen en overspant de Molenwetering, die hier ook in het midden ligt van het Archimedesplantsoen. De brug in de vorm van een grote duiker komt uit de pen van Piet Kramer en dateert van ongeveer 1928. Ze kostte destijds samen met drie andere bruggen over de Molenwetering 60.000 gulden. Kramer gebruikte daarbij zijn Amsterdamse Schoolstijl. Het bouwwerk heeft de typische kenmerken van Kramer. Een daarvan is de mengeling van baksteen en natuursteen in de vorm van graniet, die hier ook is toegepast in de dragende pijlers van de brug, die door die wisseling eruitzien als een stapel damstenen. De voor Kramer gebruikelijk siersmeedijzeren balustrades zijn hier tot een minimum beperkt, ze zijn alleen aan de uiteinden (landhoofden) toegepast. De balustrades op de brug zelf zijn van baksteen met een sierlint van metaal erop, gedragen door pijlertjes die ontstaan uit granieten blokjes. De brug is voor wat betreft het ontwerp een zusje van brug 338, die er bijna hetzelfde uitziet. De brug vormt een bouwkundig eenheid met brug 336, de walkanten zijn met elkaar verbonden.

De Ampèrestraat is een straat in Amsterdam-Oost, Watergraafsmeer, wijk tuindorp Middenmeer. De straat kreeg haar naam op 23 december 1927 toen de gemeenteraad allerlei straten, pleinen en plantsoenen in deze omgeving vernoemde naar wetenschappers; in dit geval naar André-Marie Ampère, naamgever van de eenheid van stroomsterkte ampère. De straat begint aan het Galileïplantsoen (vernoemd naar Galileo Galilei) en eindigt op het Voltaplein (vernoemd naar Alessandro Volta). Vanwege de toegepaste symmetrie in dit kleine buurtje van de Watergraafsmeer is ze met circa 25 meter ongeveer net zo lang als de Voltastraat, ook een af- en toevoerstraat van genoemd plein. De even zijde van de straat aan de westkant heeft maar twee huisnummers (2 en 4). Het zijn twee panden die ontworpen zijn door Lau Peters (circa 1932). De huisnummers aan oneven zijde lopen op van 1 tot 13 en gaan dan over in de nummering van het Voltaplein. Ze zijn ontworpen door Jan Brouwers en stammen uit circa 1929. Er is geen kunst in de openbare ruimte te vinden; de straat is vanwege haar nauwte niet geschikt voor openbaar vervoer.

Schelpvorm is een abstract kunstwerk in Amsterdam-Oost, Watergraafsmeer. Het non-figuratieve plastiek van de hand van Joop Hollanders staat aan de kruising van de Kruislaan en de Radioweg. Het werk laat ook de handtekening van Hollanders zien; het zijn in en over elkaar geschoven lichamen, die hier ook nog eens aan elkaar vastzitten. Het is in brons uitgewerkt met een glad oppervlak. De betonnen sokkel waarop het beeld staat maakt geen onderdeel uit van het totaalbeeld. Meestal is dat bij deze kunstenaar wel het geval.

Rangeerterrein Watergraafsmeer (afgekort Wgm) is een rangeerterrein in Amsterdam-Oost. Het ligt in de Watergraafsmeer, aan de Oosterspoorweg tussen station Amsterdam Muiderpoort en Diemen. In 1904 werd al een klein emplacement met twaalf sporen en een zanddepot aangelegd. In 1939 werd dit emplacement met twaalf sporen in het kader van de Spoorwegwerken Oost sterk uitgebreid tot een groot rangeerterrein, compleet met twee rangeerheuvels. Het rangeerterrein was vanaf 1905 aan de noordwestkant met een aparte goederenspoorlijn verbonden met het Rangeerterrein De Rietlanden, aan de zuidoostkant sloot vanaf 1939 een aparte goederenspoorlijn aan via Diemen-Zuid naar Duivendrecht aansluiting. In 1952 werd het terrein gemoderniseerd met een hoge rangeerheuvel, die uitliep op 35 verdeelsporen. Het emplacement en de spoorlijn richting De Rietlanden en Amsterdam Centraal werden geëlektrificeerd. Tussen 1939 en 1990 werd vanuit de Watergraafsmeer een groot deel van het goederenverkeer in Noord-Holland verzorgd. Door afname van het goederenverkeer per spoor en reorganisaties in het spoorwegbedrijf is het rangeerterrein in 1990 voor goederenverkeer gesloten. Het gebruik van de rangeerheuvel stopte in 1984, de verbindingsbaan naar Duivendrecht werd in 1989 buiten dienst gesteld en vervolgens verbouwd voor de Zuidelijke tak van de Ringspoorbaan. Vervolgens is het emplacement verbouwd voor gebruik als opstelterrein en onderhoudslocatie voor reizigerstreinen. In 1994 kwam het hiervoor in gebruik ter vervanging van het opstelterrein Dijksgracht. Met name de internationale treinen die in Amsterdam vertrekken en aankomen hebben hier hun uitvalsbasis. Dit betreft onder andere de Intercity direct, ICE, Thalys en Eurostar. De DinnerTrain van Railpromo had hier zijn thuisbasis tot het faillissement van het bedrijf op 6 augustus 2019. Sinds 1954 is er een onderhoudswerkplaats voor diesellocs. Deze is vervangen door een werkplaats van NS Onderhoud & Service, dat in november 2007 een nieuw onderhoudsbedrijf heeft geopend. De loods is 250 meter lang en 50 meter breed en speciaal ontworpen voor het onderhoud aan hogesnelheidstreinen. Het is het grootste kunststof gebouw van Europa. Voor het testen tijdens het onderhoud is de bovenleidingsspanning in deze loods omschakelbaar. Daarnaast is er een wasstraat waar treinen met radiografische diesellocomotieven doorheen geduwd worden. Naast het rangeerterrein ligt sinds december 2009 Station Amsterdam Science Park.

Hans Lipperheybrug (brug 336) is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De verkeersbrug vormt de verbinding tussen de Archimedesweg en het Archimedesplantsoen. Ze overspant de Molenwetering met haar kades, Galileïplantsoen genoemd. De brug in de vorm van een grote duiker komt uit de pen van Piet Kramer en dateert van ongeveer 1928. Ze kostte destijds samen met drie andere bruggen over de Molenwetering 60.000 gulden. Kramer gebruikte daarbij zijn Amsterdamse Schoolstijl. Het bouwwerk heeft de typische kenmerken van Kramer. Een daarvan is de mengeling van baksteen en natuursteen in de vorm van graniet, die hier ook is toegepast in de dragende pijlers van de brug, die door die wisseling eruitzien als een stapel damstenen. De voor Kramer gebruikelijk siersmeedijzeren balustrades zijn hier tot een minimum beperkt, ze zijn alleen aan de uiteinden (landhoofden) toegepast. De balustrades op de brug zelf zijn van baksteen met een sierlint van metaal erop, gedragen door pijlertjes die ontstaan uit granieten blokjes. De brug is voor wat betreft het ontwerp een zusje van brug 337 en brug 338, die er bijna hetzelfde uitzien. De brug vormt een bouwkundig eenheid met brug 336, de walkanten zijn met elkaar verbonden. De gemeente Amsterdam besloot op 14 maart 2023 een brug naar een wetenschapper te vernoemen: Hans Lipperhey.

Brug 243 is een vaste brug in Watergraafsmeer, Amsterdam-Oost. De brug is gelegen in de Kruislaan, samen met de Middenweg de drukste en oudste straten van de Watergraafsmeer. Hier werd in de jaren 1953/1954 de buurt Tuinstad Middenmeer gebouwd. Het ging daarbij voornamelijk om flats in laagbouw (3 en 4 verdiepingen). Er werd gebouwd vanaf de Middenweg tot aan wat de laatste bouwstrook zou worden, in 1957 kwam de flat aan de Max Planckstraat gereed. Achter die flat lag al een gracht, waar aan de overkant al sinds 1952 woningen stond, kleine woninkjes aan het Archimedesplantsoen. Over die gracht lag in de begin jaren een simpel en eenvoudig bruggetje met geen enkele splitsing in verkeersstromen. In 1972 is de situatie al gewijzigd. Er ligt dan een betonnen brug die het midden houdt tussen een brug en een brug over een duiker. De zijden van de brug zijn opvallend donkerrood; een kleur die bij Amsterdamse bruggen zelden wordt gezien. De brug, die een lichte glooiing kent, heeft lange sierlijke lichtblauwe leuningen met een artistiek einde aan alle vier de kanten.

Middenmeer is een wijk in het Amsterdamse stadsdeel Oost, voorheen stadsdeel Watergraafsmeer. De wijk wordt omsloten door de Kruislaan, het spooremplacement van de NS, de Ringvaart en de Middenweg. Middenmeer heeft 15.700 inwoners (2023).