Brug 337

Hans Lipperheybrug (brug 336) is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De verkeersbrug vormt de verbinding tussen de Archimedesweg en het Archimedesplantsoen. Ze overspant de Molenwetering met haar kades, Galileïplantsoen genoemd. De brug in de vorm van een grote duiker komt uit de pen van Piet Kramer en dateert van ongeveer 1928. Ze kostte destijds samen met drie andere bruggen over de Molenwetering 60.000 gulden. Kramer gebruikte daarbij zijn Amsterdamse Schoolstijl. Het bouwwerk heeft de typische kenmerken van Kramer. Een daarvan is de mengeling van baksteen en natuursteen in de vorm van graniet, die hier ook is toegepast in de dragende pijlers van de brug, die door die wisseling eruitzien als een stapel damstenen. De voor Kramer gebruikelijk siersmeedijzeren balustrades zijn hier tot een minimum beperkt, ze zijn alleen aan de uiteinden (landhoofden) toegepast. De balustrades op de brug zelf zijn van baksteen met een sierlint van metaal erop, gedragen door pijlertjes die ontstaan uit granieten blokjes. De brug is voor wat betreft het ontwerp een zusje van brug 337 en brug 338, die er bijna hetzelfde uitzien. De brug vormt een bouwkundig eenheid met brug 336, de walkanten zijn met elkaar verbonden. De gemeente Amsterdam besloot op 14 maart 2023 een brug naar een wetenschapper te vernoemen: Hans Lipperhey.

De Ampèrestraat is een straat in Amsterdam-Oost, Watergraafsmeer, wijk tuindorp Middenmeer. De straat kreeg haar naam op 23 december 1927 toen de gemeenteraad allerlei straten, pleinen en plantsoenen in deze omgeving vernoemde naar wetenschappers; in dit geval naar André-Marie Ampère, naamgever van de eenheid van stroomsterkte ampère. De straat begint aan het Galileïplantsoen (vernoemd naar Galileo Galilei) en eindigt op het Voltaplein (vernoemd naar Alessandro Volta). Vanwege de toegepaste symmetrie in dit kleine buurtje van de Watergraafsmeer is ze met circa 25 meter ongeveer net zo lang als de Voltastraat, ook een af- en toevoerstraat van genoemd plein. De even zijde van de straat aan de westkant heeft maar twee huisnummers (2 en 4). Het zijn twee panden die ontworpen zijn door Lau Peters (circa 1932). De huisnummers aan oneven zijde lopen op van 1 tot 13 en gaan dan over in de nummering van het Voltaplein. Ze zijn ontworpen door Jan Brouwers en stammen uit circa 1929. Er is geen kunst in de openbare ruimte te vinden; de straat is vanwege haar nauwte niet geschikt voor openbaar vervoer.

Het Voltaplein is een plein in Amsterdam-Oost.

De Voltastraat is een straat in Amsterdam-Oost, Watergraafsmeer, wijk Middenmeer. De straat kreeg net als het nabijgelegen Voltaplein 23 december 1927 haar naam; een vernoeming naar wetenschapper Alessandro Volta, naamgever van de eenheid van elektrische spanning volt. De straat begint aan het Voltaplein en loopt naar het Archimedesplantsoen. De straat is amper 25 meter lang en dient als af- en aanvoerroute tot genoemd plein. Aan de noordzijde staan de gebouwen met de oneven huisnummers 1 en 3. Aan de zuidzijde kent het huisnummers 2 tot en met 12. De oneven huisnummers uit 1934 maken deel uit van een complex aan plantsoen, straat en plein; het is ontworpen door architect Jop van Epen in de stijl van de Amsterdamse School. Vlak na oplevering kwam de architect het fotograferen. De zuidkant uit 1931 is ontworpen door Jacobus Jerphanion (1897-1988), die samenwerkte met Arend Jan Westerman, die het aansluitende blokje aan het plein ontwierp. Er is geen kunst in de openbare ruimte te vinden; de straat is vanwege haar nauwte niet geschikt voor openbaar vervoer.

Compositie, ook wel aangeduid als Rustende figuur, is een beeldhouwwerk van Leo de Vries dat staat in Amsterdam-Oost. De uit Frans kalksteen (vaurion) gefabriceerde plastiek is geplaatst in het Galileïplantsoen. Met een lengte van 2.5, een breedte van 0,65 en een hoogte van 1, 6 meter is het een opvallende verschijning in een open grasveld. Met name het gewicht van het totaal leverde problemen op voor de kunstenaar, de vloer van zijn toenmalige atelier kon dat niet aan. Daarom maakte De Vries het kunstwerk in drieën, waarbij die later onder hoge druk aan elkaar "gelijmd" werden (de lijmnaden zijn hier en daar te zien). De Vries maakte een aantal geabstraheerde menselijke figuren en dit beeld is daar ook een voorbeeld van. Het lijkt op een op zijn/haar zij liggend mens. In de buurt kreeg het echter de bijnaam "Konijn" (zie oren en staartje). Het gebruikte materiaal is gevoelig voor aanslag (het is hier en daar groen gekleurd). In de eerste helft van jaren twintig van de 21e eeuw was het beeld nauwelijks zichtbaar. Het plantsoen stond toen vol (bouw)materiaal ten behoeve van grootscheepse werkzaamheden in de buurt.

De Molukkenspoorbrug is een spoorbrug in Amsterdam-Oost. De spoorbrug werd aangelegd in het kader van de Spoorwegwerken Oost, waarbij het spoor van het maaiveldniveau werd getild naar een dijklichaam. Ter hoogte van de kruising van het spoor Amsterdam-Hilversum/Amersfoort lag hier in de jaren dertig al een dijklichaam van zand. In 1933 werd besloten om een 22,5 meter brede doorgang te maken tussen (dan nog het verlengde van) de Molukkenstraat en de Archimedesweg. Direct ten zuiden van het spoorviaduct begon en begint het spooremplacement Watergraafsmeer. Het werk werd samen met een ander bouwkundig kunstwerk aanbesteed in december 1933. Tijdens de aanbesteding werd er tegen geprotesteerd omdat de Nederlandse Spoorwegen min of meer had 'beloofd' dat Amsterdamse aannemers zouden profiteren van de werkzaamheden. Het werk werd echter uitbesteed aan NV Het Spoorwegbouwbedrijf te Utrecht. Het protest werd landelijk nieuws. Maart 1936 is de onderdoorgang een feit geworden. Sindsdien is er ter plaatse weinig veranderd. Het viaduct kreeg pas in 2017 haar naam; een vernoeming naar de Molukken.

Brug 338 is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De verkeersbrug met veel ruimte voor voetgangers is gelegen in de Johannes van der Waalsstraat (bij huisnummer 101) en overspant de Molenwetering, die hier in het midden ligt van het Archimedesplantsoen. De brug in de vorm van een grote duiker komt uit de pen van Piet Kramer, werkend bij de Dienst der Publieke Werken. Ze dateert van ongeveer 1928. Ze kostte destijds samen met drie andere bruggen over de Molenwetering 60.000 gulden. Kramer gebruikte daarbij zijn Amsterdamse Schoolstijl. Het bouwwerk heeft de typische kenmerken van Kramer. Een daarvan is de mengeling van baksteen en natuursteen in de vorm van graniet, die hier ook is toegepast in de dragende pijlers van de brug, die door die wisseling eruitzien als een stapel damstenen. De voor Kramer gebruikelijk siersmeedijzeren balustrades zijn hier tot een minimum beperkt, ze zijn alleen aan de uiteinden (landhoofden) toegepast. De balustrades op de brug zelf zijn van baksteen met een sierlint van metaal erop, gedragen door pijlertjes die ontstaan uit granieten blokjes. Die sierlinten doen sterk denken aan Kramers bruggen in het Amsterdamse Bos. De balustrades kennen ook het typerende metselverband van de Amsterdamse School (afwisseling horizontaal en verticaal). In de jaren vijftig is de brug verbreed. Op de brug staat een lantaarnpaal ontworpen door Friso Kramer, zoon van Piet Kramer.

Vrede (ook wel Naaktfiguur) is een beeld van Hans Reicher. Het beeld staat aan het zuideinde van het plantsoen in het midden van het noordelijk deel van de Radioweg, daar waar zij de Johannes van der Waalstraat kruist. Reicher kreeg voor dit beeld de opdracht van de gemeente Amsterdam. Hij mocht daarbij zelf het onderwerp kiezen. Hij kwam met een bronzen beeld op een pilaar van Zweeds graniet van een knielende naakte vrouw die een duif vrijlaat. Het wordt/werd wel gezien als oorlogs- of verzetsmonument, maar heeft geen direct verband met de Tweede Wereldoorlog. Het vrijlaten van de vredesduif is wel een indirecte verwijzing naar oorlog. Dat de vrouw naakt was zorgde destijds voor enige ophef, maar dat verdween al snel. Als ludiek protest werd de vrouwenfiguur soms voorzien van een geschilderde beha, die weer even snel verdween. Gezien de hoogte van het beeld, stond het in de buurt bekend als Het Beeld, je kon het niet over het hoofd zien. Het beeld is een van de laatste uitingen van Reicher; hij overleed in 1963.

Het Galileïplantsoen is een plantsoen met bijbehorende straten in Amsterdam-Oost.

Jaap Kruizingabrug (brug 335) is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De brede verkeersbrug met een relatief breed voetpad, is gelegen in het noordelijke verlengde van Radioweg. Ze overspant de Molenwetering en verbindt beide kades van het Galileïplantsoen. Ten noorden van de brug ligt het gemeentelijk monument Vijfde Montessorischool, Watergraafsmeer (Galileïplantsoen 37-39/Herschelstraat 2-4). De brug over een brede duiker, komt uit de pen van Piet Kramer en dateert van ongeveer 1928. Ze kostte destijds samen met drie andere bruggen over de Molenwetering 60.000 gulden. De brug is door Kramer gebouwd in de Amsterdamse Schoolstijl. Het bouwwerk heeft de typische kenmerken van Kramer. Een daarvan is de mengeling van baksteen en natuursteen in de vorm van graniet, die hier ook is toegepast in de dragende pijlers van de brug. Door de wisseling van bouwmateriaal ogen deze pijlers als een stapel damstenen. De voor Kramer gebruikelijke balustrades bestaan uit een lage metselwerk van baksteen met natuurstenen blokjes met daarop een siersmeedijzeren lint als leuning. Er zit daarbij een scheiding tussen de landhoofden en de brug zelf. De brug is wat ontwerp betreft het zusje van de bruggen 336, 337 en 338, die er bijna hetzelfde uitzien. Als enige van de vier is de brug vernoemd. De brug is in 2015 vernoemd naar Jaap Kruizinga (1913-1996), onderwijzer en schrijver van boeken over Amsterdam (XYZ van Amsterdam en Amsterdam, stad der duizend bruggen) in het algemeen en over de Watergraafsmeer in het bijzonder. Bovendien was hij een van de medeoprichters van de Vereniging voor Heemkennis "Ons Amsterdam".

Molukkenstraat 200, Amsterdam is een monumentaal gebouw aan de Molukkenstraat, Amsterdam-Oost. Het gebouw wijkt architectonisch sterk af van de overige bebouwing aan de straat. De Molukkenstraat is vanaf het begin 20e eeuw volgebouwd met woonhuizen met aan de oostzijde winkels en aan de westzijde hier en daar een winkeleenheid. In de jaren tachtig vond er een uitgebreide sanering plaats, maar woonhuizen en winkels bleven. Echter aan het eind van de straat tussen de Hartmanbrug en Molukkenspoorbrug staat een eenzaam van oorsprong industrieel complex ten behoeve van Utermöhlen & Co uit 1955. Utermöhlen wilde uitbreiden aan de Weesperzijde, maar vond daar onvoldoende ruimte en een verbouwing van het gebouw kostte meer dan nieuwbouw. De firma regelde een grondruil met gemeente Amsterdam. In die nieuwe omgeving waren voorts verwarmings- en elektrische installatie eenvoudiger te plaatsen. Aan de Molukkenstraat kon in een open vlakte gebouwd worden aan een gebouwencomplex waarbij het grondoppervlak met factor drie toenam, met nog voldoende ruimte om uit te breiden. In 1957 was het gehele complex in gebruik. De plek waarvoor gekozen werd is eigenaardig want het gebouw ligt verdiept in een soort oksel tussen de dijklichamen van de Ringvaart Watergraafsmeer (waarover de brug) en het spoor van Amsterdam-Hilversum/Amersfoort (waarin de spoorbrug). Het werd gebouwd in een moeilijk in te richten gebied. Het complex van de minder bekende architect J. van Amstel jr. geldt als typisch industrieel complex, waarvan de bedrijfshal na het vertrek van Utermöhlen onherkenbaar is verbouwd tot winkelcentrum. Aan de Molukkenstraat zelf staat nog het herkenbare kantoorgebouw. Dat kantoorgebouw is volgens de principes uit de jaren vijftig gebouwd: zo goedkoop mogelijk omdat bouwmaterialen nog schaars waren na de Tweede Wereldoorlog. Het was kaal beton met veel glas in stalen kozijnen en drie lage verdiepingen. De relatief smalle staanders tussen de glaspartijen maakten een ruime lichtinval naar binnen mogelijk. Aan isolatie en werkcomfort werd destijds weinig tot geen aandacht besteed. Een dergelijk gebouw zou de grens van de 20e en 21 eeuw niet overleefd hebben, maar het werd als architectonisch en stedenbouwkundig gezichtsbepalend ingeschat (orde 2). Na het vertrek van de originele gebruiker in 1989 vestigden zich allerlei bedrijfjes in het gebouw, totdat rond 2020 verbouwd werd om het aan te passen aan modern gebruik. De onhandige stalen kozijnen in stoeltjesprofiel met enkel glas werden vervangen door aluminium profielen met thermische beglazing; systeemplafonds door akoestische plafond etc. Er kwam voorts een duurzame klimaatinstallatie en lift. Bij de verbouwing kwam aan het licht dat de plint bestond uit het weinig gebruikte Bochholzer zandsteen. Andere opvallende details zijn de schuine luifel en trap met natuursteen. De verbouwing vond plaats onder begeleiding van Heyligers D+P, die wel vaker dit soort verbouwingen begeleidden. Naast de trap stond enige tijd het beeld De Barmhartige Samaritaan van Han Wezelaar, gemaakt voor de nieuwbouw en het 75-jarig bestaan van het bedrijf Utermöhlen. Waar het beeld is gebleven is in maart 2022 nog onbekend.

Middenmeer is een wijk in het Amsterdamse stadsdeel Oost, voorheen stadsdeel Watergraafsmeer. De wijk wordt omsloten door de Kruislaan, het spooremplacement van de NS, de Ringvaart en de Middenweg. Middenmeer heeft 15.700 inwoners (2023).