Stadhouderskade 84

Het gebouw Stadhouderskade 82-83 bestaat uit tweetal woonhuizen aan de Stadhouderskade/Singelgracht te Amsterdam-Zuid. De twee woonhuizen werden rond 1882 gebouwd naar een ontwerp van Frederik Lodewijk Janssen sr. Deze was in 1881 getrouwd en stichtte hier zijn gezin. Janssen was naast architect waarschijnlijk ook (de) aannemer en makelaar, die combinatie werd in De Pijp vaker aangetroffen. Janssen liet een tweetal gespiegeld woonhuizen optrekken in de eclectische bouwstijl. Het onderstuk en de poort is daarbij van natuursteen inclusief pilasters, de bovenste helft is van baksteen. De erkers op de tweede etage zijn symmetrisch geplaatst. De symmetrie is slechts op de begane grond verloren gegaan, door het maken van winkelgevels. Opvallend is dat de twee toegangsdeuren naar de bovenetages bereikbaar zijn door een enkele trap in het midden (dat komt hier zelden voor). Gedurende haar leven had het tweemaal te maken met dreigende sloop. In 1931 woedde er op Stadhouderskade 80 een dermate hevige brand dat ook een deel van het buurpand Stadhouderskade 81 van Isaac Gosschalk verloren ging. De hitte schijnt enorm geweest te zijn want het blindeninstituut op Stadhouderskade 84 werd ontruimd. Stadhouderskade 82-83 bleef overeind staan. In 1986 viel haar andere buurpand van dat voormalige blindeninstituut ten prooi aan de sloophamer. Er kwam een modern kantoorgebouw voor in de plaats. In 1990 kwam de omstreden projectontwikkelaar en speculant Geert Bakker met het idee hier nieuwbouw te willen bouwen. Opnieuw dreigde de slopershamer. De woningen stonden al leeg toen het rond 1990 werd het gekraakt met een ontruiming op 20 februari 1990. Daarna vond er renovatie plaats en werd het weer als woonhuis in gebruik genomen. Naast de woonhuizen verrees in 1999 vervolgens het complex Stadhouderskade 80.

Stadhouderskade 85 is een perceel dat gelegen is aan de Stadhouderskade, de zuidoever van de Singelgracht in Amsterdam-Zuid, De Pijp.

Het complex Quartier Latin bestaat uit een kantoor en woonhuizen aan de Stadhouderskade/Singelgracht te Amsterdam-Zuid. Het is gelegen op de hoek van de Stadhouderskade 80 en Eerste van der Helststraat huisnummer 1-a. De naam Quartier Latin verwees daarbij naar de bijnaam die de wijk De Pijp kreeg, daarbij verwijzend naar Quartier Latin in Parijs. Het is een ongelukkige hoek in het straatbeeld van Amsterdam. In de late 19e eeuw was hier een metaalfabriek Brecht en Dyserinck gevestigd. In de nacht van 7 juli 1931 werd om 1:45 brand geconstateerd door een werknemer van de Heineken Brouwerij (aan de andere kant van de Eerste van der Helststraat). Het gebouw en het naastgelegen Stadhouderskade 81 brandde af. Restanten werden gesloopt en er kwam een opslagplaats van levensmiddelenbedrijf VANA. Dat gebouw verkrotte echter en raakte buiten gebruik. In de jaren negentig werd gekeken of er een betere invulling van die plaats gegeven kon worden. Tegelijkertijd liep er nog een nieuwbouw- dan wel renovatietraject in De Pijp. Het VANA-gebouw werd gesloopt en er verrees in 1999 een kantoorgebouw met daarbij huur- en koopwoningen. Het ontwerp was van architect Cees van Dam. Alhoewel de appartementen flink in prijs waren, waren de wooneenheden vrijwel direct verhuurd/verkocht. In het kantoorgedeelte vestigde zich woningcorporatie Rochdale, die vanuit hier haar woningaanbod in Amsterdam-Zuid administreerde. In het begin van de 21e eeuw vertrok de woningbouwvereniging en in Heineken werd een nieuwe huurder gevonden, deze firma had onvoldoende ruimte in hun toch ook nieuwe kantoorgebouw aan Stadhouderskade 78-79. Opvallend aan de woningen is het gebruik van loggia's. De nauwte van de straten en de lucht- en geluidsvervuiling van het verkeer van de Stadhouderskade lieten geen balkons toe. De gevel aan de Stadhouderskade is daarbij van roodbruine baksteen, die van de woningen is geelgrijs.

Het complex Tweede Jacob van Campenstraat 87-89 is een gebouw met veertig woningen aan de Tweede Jacob van Campenstraat in De Pijp te Amsterdam-Zuid. De officiële nummering is Tweede Jacob van Campenstraat 87-95. De woningen zijn door Vereeniging Salerno gebouwd naar ontwerp uit januari 1872 van Jan Leliman in de Eclectische bouwstijl. Deze werd veelvuldig in De Pijp toegepast. Het bijzondere aan het complex is dat het zowel twee ingangen (nrs. 87-89) heeft aan de straatzijde van de Tweede Jacob van Campenstraat, als ook twee ingangen (nrs. 93-95), waar men normaal de achtergevel aantreft. Door deze rug-aan-rug bouw konden op een relatief klein oppervlak acht eenkamer- en tweeëndertig tweekamerwoningen worden gebouwd. In 1988 worden de woningen voor het eerst gerenoveerd, waarbij bijv. elke woning een badkamer krijgt in plaats van een toilet in de keuken of in het trappenhuis. In 2015 behoren de achteringangen niet meer tot het publieke domein, ze zijn afgesloten door middel van een hek met daaraan de brievenbussen. Veel arbeiders vonden hier in 1873 relatief goedkoop onderdak. Er waren echter ook mensen die er niet blij mee waren. Aan de Stadhouderskade 85 was een aantal jaren hiervoor het zogenaamde Henriëttehofje (ook wel J. de Voshofje) gebouwd. De bewoners daarvan zagen hun uitzicht naar de landerijen ineens beperkt worden door dit woonblok. Het complex was een van de laatste grote opdrachten voor de architect.

Het complex Tweede Jacob van Campenstraat 2-86/Eerste van der Helststraat 1 is een gebouw met zestig woningen op de hoek van de Tweede Jacob van Campenstraat en de Eerste van der Helststraat in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het gebouw is opvallend in de buurt door haar grootte. Het ziet eruit als een deel van een woonblok met herhalende architectuur, terwijl panden in de buurt een voor een lijken te zijn neergezet. Het complex in eclectische bouwstijl is dan ook gebouwd voor onderbrenging van de Waalse gemeente (geloofsvluchtelingen). Architect was gemeenteambtenaar Daniël Jean Sanches. Er waren eind 20e eeuw plannen om het complex te slopen, het was sterk verpauperd. De buurt kwam in opstand en zo werd het complex in de jaren nul van de 21e eeuw gerenoveerd. Het kwam er daarbij op neer dat eigenlijk alles vernieuwd moest worden, van fundering tot voegwerk. Voorts werden woningen samengetrokken. Ter herinnering aan de strijd voor behoud is aan de kop van de Tweede Jacob van Campenstraat het beeld Nachtwacht geplaatst. Rond 2020 werd er weer groot onderhoud aan het gebouw gepleegd.

Villa Heineken is een villa staande op de hoek van de straat Tweede Weteringplantsoen en de Nicolaas Witsenkade, Amsterdam-Centrum. De voormalige woning kijkt uit op het parkje Tweede Weteringplantsoen en de Singelgracht, waar aan de overzijde de voormalige Brouwerij Heineken staat. De villa staat op huisnummer Tweede Weteringplantsoen 21; het laatste gebouw aan die straat. Het is gebouwd in opdracht van Gerard Adriaan Heineken van de bierbrouwerij. Lang kon de opdrachtgever er niet van genieten; hij overleed in 1893. Dolf van Gendt ontwierp het pand rond 1891 in een eclectische bouwstijl. Het gebouw kent een mengeling van bouwstijlen zoals vakwerk, neogotiek (spitsen) en neorenaissance (speklagen). Alleen al het dak bestaat uit drie typen, zadel-, tent- en schilddak. De toegang is voorzien van een niet oorspronkelijke luifel, doch de smeedijzeren luifelhouders zijn wel origineel, ook een deel van de terreinafscheiding in dezelfde stijl is nog origineel. De segmentbogen boven de ramen zijn opgevuld met tegeltableaus met bloemmotief. Rechtsboven van de voorsprong waarin de toegang verwerkt is zijn twee grotere tegeltableaus te zien, verwijzend naar de handel en graanteelt. De klassieke villa wordt aan beide zijden geflankeerd door laat-20e-eeuwse bebouwing, die enigszins aangepast lijkt te zijn aan deze villa door verwerking van natuursteen. Villa Heineken is sinds oktober 2005 rijksmonument. Op 9 november 1983 werden Freddy Heineken en zijn chauffeur Ab Doderer voor de deur van de Villa Heineken ontvoerd.

De kunstenaar en de muze is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het zijn twee reliëfs in brons van Frits van Hall. Zij werden rond 1927 geplaatst aan de zijkant van de entree van de Rijksakademie van beeldende kunsten dan nog gevestigd aan de Stadhouderskade 86. Van Hall, zelf student geweest aan de akademie, gaf een kunstenaar weer (links van de deur) en een of zijn muze (rechts van de deur). De reliëfs vallen nauwelijks op, doordat het brons langzaam verweert en donkerder van kleur wordt. Bovendien richt men het oog eerder op de deur met bijbehorende raampartijen, ook uitgevoerd in donker wordend metaal met een aanzienlijk groter oppervlak.

Het gebouw Stadhouderskade 86 is door de Amsterdamse stadsarchitect Bastiaan de Greef in 1874-75 gebouwd voor de Rijksacademie, een opleidingsinstituut voor beeldend kunstenaars aan de Stadhouderskade te Amsterdam-Zuid, De Pijp. Het gebouw, dat ontworpen is in de eclectische bouwstijl herbergde vanaf het begin de Rijksakademie van beeldende kunsten (toen nog met 'c'). Dat in 1870 opgerichte instituut was de opvolger van de Koninklijke academie van beeldende kunsten. Koning Willem III der Nederlanden was een van de oprichters van de Rijksakademie. In 1992 verliet de Rijksakademie het gebouw om zich te vestigen aan de Sarphatistraat 470, een voormalige kazerne. Het gebouw Stadhouderskade 86 is sedertdien in gebruik bij De Ateliers, een instelling waar kunstenaars ("deelnemers") na hun opleiding nog twee jaar, begeleid door gerenommeerde tutor artists, kunnen verder studeren. Het van oorsprong symmetrische gebouw is ontworpen door de stadsarchitect Bastiaan de Greef, zoon van "architect des konings paleizen" Jan de Greef. Het pand is na de bouw nog voorzien van een serre, die vanaf de straatkant niet te zien is. In 1926 werd het trappenhuis gerenoveerd, waarbij tevens een glaspaneel van Jaap Weyand (ex-leerling van de academie) werd geplaatst in de achterwand. Dit paneel werd later weer verwijderd. De reliëfs ter zijde van de toegang van Frits van Hall onder de titel De kunstenaar en de muze uit 1927 zijn gebleven. In de jaren 1954-1958 werd een nieuwe expositieruimte geplaatst naar een ontwerp van Gerrit Rietveld. Het gebouw heeft een afwijkende teruggetrokken rooilijn ten opzichte van de gebouwen links en rechts.

Stadhouderskade 87-88 is een dubbel woonhuis, dat gelegen is aan de Stadhouderskade, de zuidoever van de Singelgracht in Amsterdam-Zuid, De Pijp. De woningen zijn ogenschijnlijk een spiegelbeeld van elkaar. Maar ze zijn in detail verschillend. De volgende verschillen zijn zichtbaar: onder de ramen van de ene helft zitten versieringen, die aan het ander gebouw gedeeltelijk elders zijn geplaatst. de begane grond/souterrain is weliswaar geheel van natuursteen, maar verschillend uitgevoerd; de balkons zijn op verschillende manieren uitgevoerd, maar het is onduidelijk of dat al van het begin het geval is (nr. 87, rechttoe rechtaan, nr. 88 versierd). De relatief smalle woonhuizen steken qua uiterlijk schril af ten opzichte van de buurman Stadhouderskade 86, dat een (zeer) groot complex is. Dat complex werd gebouw in opdracht van het rijk dan wel gemeente en daar was beduidend meer geld voor. De woonhuizen zijn gebouwd in een eclectische bouwstijl, met twee hoog opgesneden toegangen, die juist wel symmetrisch geplaatst zijn. De architect dan wel makelaar (de beroepen gingen vaak samen toen) is vooralsnog onbekend. In 2016 is er nog een opvallend verschil; de gevel van huisnummer 87 is gereinigd van aanslag door uitlaatgassen, de gevel van nummer 88 is niet gereinigd. In de 19e eeuw stond huisnummer 87 een tijdje voor het complex "Amstelhoek", een theekoepel aan het eind van de huidige Stadhouderskade, hoek Amsteldijk.

Het terrein Stadhouderskade 78-79 was een industrieel complex aan wat toen de rand van de stad Amsterdam was. Het is sinds de ingebruikneming steeds in ontwikkeling geweest.

Het pand Gerard Doustraat 156 is een gebouw aan de Gerard Doustraat in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het is een van een vijftal gemeentemonumenten in die straat. Het pand is gebouwd naar een ontwerp van architect Willem Hamer jr.. Hij ontwierp een gebouw in de Neorenaissancestijl. Het gebouw vertoont voor wat betreft toegepaste materialen gelijkenis met Gerard Doustraat 220, rood/oranjeachtige gevels echter hier met grijze speklagen. Op straatnummer 220 zijn daarbij trapgevels toegepast, Gerard Doustraat 156 oogt meer als een symmetrische blokkendoos met Romaanse bogen boven ramen en deuren. Aan de voorgevel is nog een hijsbalk gemonteerd. De gevel is verder ter hoogte van scheiding begane grond/eerste etage voorzien van gevelversieringen. Het gebouw diende vanaf de ingebruikname tot 17 november 2016 als filiaal van de Stadsbank van Lening. De hoofdingang van die bank was (ook al vanaf het begin) geplaatst aan de Gerard Doustraat, terwijl het pand wel is doorgetrokken naar de Albert Cuypstraat (huisnummer 181). Die straat was echter tijdens de oplevering nog een sloot (Zaagmolensloot). Het gebouw is niet alleen vanwege de afwijkende kleur markant. De buurpanden werden door particuliere eigenaren gebouwd in “normaal” baksteen en vertoonden in de jaren zeventig van de 20e eeuw tekenen van verzakking. Datzelfde gold toen voor de gebouwen aan de overkant. Al die panden waren, in tegenstelling tot dit monument, gebouwd in de kenmerkende stijl voor woningen in De Pijp destijds, pijpenladen, smalle relatief diepe panden. Het pand is ter plaatse nog het enige gebouw, dat in originele staat verkeert. Hogere even huisnummers werden afgebroken en herbouwd in de jaren negentig, de overkant dateert uit de late jaren tachtig. Lagere huisnummers werden na een renovatie in de jaren tachtig toch gesloopt en herbouwd in de jaren nul van de 21e eeuw. In 2009 werd het een Gemeentemonument. Ongeveer gelijktijdig verdween de grote lichtreclame die de gevel voor enige tijd ontsierde, ze werd vervangen door een meer bij het gebouw passend bescheidener exemplaar, die op haar beurt op 17 november 2016 werd verwijderd. In de overgang van 2017 naar 2018 werd de begane grond omgebouwd tot fietsenstalling, daarbij ging de symmetrie van de begane grond verloren. Een hardstenen trappetje werd vervangen door een steen op het maaiveld met vandaar uit een inwendige helling voor de fietsen.

Het Tweede Weteringplantsoen is een parkje en straat in Amsterdam-Centrum.