Villa Heineken

Het complex Quartier Latin bestaat uit een kantoor en woonhuizen aan de Stadhouderskade/Singelgracht te Amsterdam-Zuid. Het is gelegen op de hoek van de Stadhouderskade 80 en Eerste van der Helststraat huisnummer 1-a. De naam Quartier Latin verwees daarbij naar de bijnaam die de wijk De Pijp kreeg, daarbij verwijzend naar Quartier Latin in Parijs. Het is een ongelukkige hoek in het straatbeeld van Amsterdam. In de late 19e eeuw was hier een metaalfabriek Brecht en Dyserinck gevestigd. In de nacht van 7 juli 1931 werd om 1:45 brand geconstateerd door een werknemer van de Heineken Brouwerij (aan de andere kant van de Eerste van der Helststraat). Het gebouw en het naastgelegen Stadhouderskade 81 brandde af. Restanten werden gesloopt en er kwam een opslagplaats van levensmiddelenbedrijf VANA. Dat gebouw verkrotte echter en raakte buiten gebruik. In de jaren negentig werd gekeken of er een betere invulling van die plaats gegeven kon worden. Tegelijkertijd liep er nog een nieuwbouw- dan wel renovatietraject in De Pijp. Het VANA-gebouw werd gesloopt en er verrees in 1999 een kantoorgebouw met daarbij huur- en koopwoningen. Het ontwerp was van architect Cees van Dam. Alhoewel de appartementen flink in prijs waren, waren de wooneenheden vrijwel direct verhuurd/verkocht. In het kantoorgedeelte vestigde zich woningcorporatie Rochdale, die vanuit hier haar woningaanbod in Amsterdam-Zuid administreerde. In het begin van de 21e eeuw vertrok de woningbouwvereniging en in Heineken werd een nieuwe huurder gevonden, deze firma had onvoldoende ruimte in hun toch ook nieuwe kantoorgebouw aan Stadhouderskade 78-79. Opvallend aan de woningen is het gebruik van loggia's. De nauwte van de straten en de lucht- en geluidsvervuiling van het verkeer van de Stadhouderskade lieten geen balkons toe. De gevel aan de Stadhouderskade is daarbij van roodbruine baksteen, die van de woningen is geelgrijs.

Het gebouw Stadhouderskade 82-83 bestaat uit tweetal woonhuizen aan de Stadhouderskade/Singelgracht te Amsterdam-Zuid. De twee woonhuizen werden rond 1882 gebouwd naar een ontwerp van Frederik Lodewijk Janssen sr. Deze was in 1881 getrouwd en stichtte hier zijn gezin. Janssen was naast architect waarschijnlijk ook (de) aannemer en makelaar, die combinatie werd in De Pijp vaker aangetroffen. Janssen liet een tweetal gespiegeld woonhuizen optrekken in de eclectische bouwstijl. Het onderstuk en de poort is daarbij van natuursteen inclusief pilasters, de bovenste helft is van baksteen. De erkers op de tweede etage zijn symmetrisch geplaatst. De symmetrie is slechts op de begane grond verloren gegaan, door het maken van winkelgevels. Opvallend is dat de twee toegangsdeuren naar de bovenetages bereikbaar zijn door een enkele trap in het midden (dat komt hier zelden voor). Gedurende haar leven had het tweemaal te maken met dreigende sloop. In 1931 woedde er op Stadhouderskade 80 een dermate hevige brand dat ook een deel van het buurpand Stadhouderskade 81 van Isaac Gosschalk verloren ging. De hitte schijnt enorm geweest te zijn want het blindeninstituut op Stadhouderskade 84 werd ontruimd. Stadhouderskade 82-83 bleef overeind staan. In 1986 viel haar andere buurpand van dat voormalige blindeninstituut ten prooi aan de sloophamer. Er kwam een modern kantoorgebouw voor in de plaats. In 1990 kwam de omstreden projectontwikkelaar en speculant Geert Bakker met het idee hier nieuwbouw te willen bouwen. Opnieuw dreigde de slopershamer. De woningen stonden al leeg toen het rond 1990 werd het gekraakt met een ontruiming op 20 februari 1990. Daarna vond er renovatie plaats en werd het weer als woonhuis in gebruik genomen. Naast de woonhuizen verrees in 1999 vervolgens het complex Stadhouderskade 80.

Het Tweede Weteringplantsoen is een parkje en straat in Amsterdam-Centrum.

Stadhouderskade 84 is een perceel dat gelegen is aan de Stadhouderskade, de zuidoever van de Singelgracht in Amsterdam-Zuid, De Pijp.

Stadhouderskade 85 is een perceel dat gelegen is aan de Stadhouderskade, de zuidoever van de Singelgracht in Amsterdam-Zuid, De Pijp.

Het terrein Stadhouderskade 78-79 was een industrieel complex aan wat toen de rand van de stad Amsterdam was. Het is sinds de ingebruikneming steeds in ontwikkeling geweest.

Zeelandbank, officieel Schouwse bank, is een kunstwerk annex straatmeubilair in Amsterdam-Centrum. De zitbank werd door Nico Onkenhout ontworpen als dank van het eiland Schouwen-Duiveland aan de gemeente Amsterdam. Amsterdam had de gemeenten op het eiland bijgestaan na de Watersnood van 1953. Weliswaar kreeg de provincie Zeeland uit alle windstreken steun, maar Amsterdam was een bijzonder steunpunt in verzamelen en opslag van benodigde goederen. Het eiland voelde zich als het ware geadopteerd door Amsterdam. Er ging daarbij vooral aandacht uit naar de gemeenten Zierikzee en Zonnemaire. In oktober 1955 kreeg Amsterdam van de eerstgenoemde de erepenning in goud van de stad Zierikzee overhandigd. Deze werd door de locoburgemeester aan de Amsterdam burgemeester Arnold Jan d'Ailly overhandigd, de “echte” burgemeester Jacobus Schuurbeque Boeije lag toen in een Amsterdams ziekenhuis, alwaar hij op 3 november 1955 zou overlijden. Tijdens de feestelijkheden in Zierikzee werd de adoptie beëindigd en overhandigde d'Ailly nog cheques met een gezamenlijk waarde van meer dan 100.000 gulden om nog enkele projecten te bekostigen. De totale steun vanuit Amsterdam zou een half miljoen gulden hebben bedragen. Als dank zou er nog een monumentale bank richting Amsterdam komen, te plaatsen bij het Monument op de Dam of in het nieuwe raadhuis. In februari 1957 werd bekend dat de Vereniging van burgemeesters en secretarissen op Schouwen-Duiveland aan kunstenaar Nico Onkenhout de opdracht had gegeven tot het vervaardigen van de zitbank. De bank werd niet geplaatst op de genoemde plekken. In juli 1957 werd op het Weteringcircuit een voorlopig exemplaar geplaatst in de vorm van een gipsmodel. De opvolger van Schuurbeuque Boeije, Frans Theodoor Dijckmeester kwam in juli 1958 vergezeld door vier Zeeuwen in klederdracht, Onkenhout en Zeeuwse bestuurders naar Amsterdam om de bank te onthullen op het Weteringcircuit. Hij droeg de bank over aan de opvolger van d'Ailly Gijs van Hall. De bank wordt gedragen door twee staanders van Beijers graniet. Aan de linker achterkant rijst een beeldhouwwerk op gebaseerd op het Wapen van Zeeland, een leeuw boven golven. Op het natuursteen is een plaquette bevestigd met de tekst "Schouwen-Duiveland dankt Amsterdam 1953". Aan de rechter achterkant is een vissenstaart eveneens van graniet te zien. Het draagdeel zou bestaan uit materiaal dat gebruikt was om de dijk bij Ouwerkerk te dichten. De bank zelf wordt gevormd door vijf teakhouten balken (twee voor het zitvlak, drie voor de leuning). In de bovenste balk zijn de achttien wapenen te zien van de toenmalige gemeenten op het eiland. De bank verschoof na haar plaatsing over het plein; het plein werd namelijk keer op keer opnieuw ingericht. In mei 2018 staat de bank op het Tweede Weteringplantsoen, aan de overkant van haar originele plaats. Ze staat dan voor de poffertjeskraam.

Het complex Tweede Jacob van Campenstraat 2-86/Eerste van der Helststraat 1 is een gebouw met zestig woningen op de hoek van de Tweede Jacob van Campenstraat en de Eerste van der Helststraat in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het gebouw is opvallend in de buurt door haar grootte. Het ziet eruit als een deel van een woonblok met herhalende architectuur, terwijl panden in de buurt een voor een lijken te zijn neergezet. Het complex in eclectische bouwstijl is dan ook gebouwd voor onderbrenging van de Waalse gemeente (geloofsvluchtelingen). Architect was gemeenteambtenaar Daniël Jean Sanches. Er waren eind 20e eeuw plannen om het complex te slopen, het was sterk verpauperd. De buurt kwam in opstand en zo werd het complex in de jaren nul van de 21e eeuw gerenoveerd. Het kwam er daarbij op neer dat eigenlijk alles vernieuwd moest worden, van fundering tot voegwerk. Voorts werden woningen samengetrokken. Ter herinnering aan de strijd voor behoud is aan de kop van de Tweede Jacob van Campenstraat het beeld Nachtwacht geplaatst. Rond 2020 werd er weer groot onderhoud aan het gebouw gepleegd.

Moeder Aarde is een sculptuur van beeldhouwer Hildo Krop uit de jaren 1920 dat sinds 1958 in het Tweede Weteringplantsoen in Amsterdam staat. In 2016 werd het wegens ernstige schade door verwering vervangen door een replica. Het beeld zou uit 1926 stammen en is gehouwen uit Franse kalksteen. In 1931/1932 was het te zien bij kunsthandel P. de Boer in Amsterdam. Krops broer Johan fotografeerde het eind jaren 1930 toen het weer in het atelier stond. De gemeente Amsterdam huurde de sculptuur in 1958 voor een tentoonstelling in het Weteringplantsoen. Het zou daar een tijdelijk staan, maar de gemeente kocht het in 1965/1966 alsnog aan. Het beeld stelt een hurkende jonge vrouw voor met daaromheen een aantal figuren. In de loop der jaren werd het kalksteen aangetast, ondanks een renovatie vielen er verwering steeds vaker stukjes af. Het materiaal was met name gevoelig voor vorst. Het reliëf van onder andere een gezicht was zo goed als verdwenen. In de jaren 2010 bleek het beeld dermate beschadigd dat een grondige restauratie noodzakelijk was, tegelijk stelde men vast dat herplaatsing in de open lucht geen optie meer was. Omdat het beeld geliefd is bij Amsterdammers werd er uit kalksteen een replica van gemaakt die sinds 2016 in het plantsoen op een sokkel staat.

Het complex Tweede Jacob van Campenstraat 87-89 is een gebouw met veertig woningen aan de Tweede Jacob van Campenstraat in De Pijp te Amsterdam-Zuid. De officiële nummering is Tweede Jacob van Campenstraat 87-95. De woningen zijn door Vereeniging Salerno gebouwd naar ontwerp uit januari 1872 van Jan Leliman in de Eclectische bouwstijl. Deze werd veelvuldig in De Pijp toegepast. Het bijzondere aan het complex is dat het zowel twee ingangen (nrs. 87-89) heeft aan de straatzijde van de Tweede Jacob van Campenstraat, als ook twee ingangen (nrs. 93-95), waar men normaal de achtergevel aantreft. Door deze rug-aan-rug bouw konden op een relatief klein oppervlak acht eenkamer- en tweeëndertig tweekamerwoningen worden gebouwd. In 1988 worden de woningen voor het eerst gerenoveerd, waarbij bijv. elke woning een badkamer krijgt in plaats van een toilet in de keuken of in het trappenhuis. In 2015 behoren de achteringangen niet meer tot het publieke domein, ze zijn afgesloten door middel van een hek met daaraan de brievenbussen. Veel arbeiders vonden hier in 1873 relatief goedkoop onderdak. Er waren echter ook mensen die er niet blij mee waren. Aan de Stadhouderskade 85 was een aantal jaren hiervoor het zogenaamde Henriëttehofje (ook wel J. de Voshofje) gebouwd. De bewoners daarvan zagen hun uitzicht naar de landerijen ineens beperkt worden door dit woonblok. Het complex was een van de laatste grote opdrachten voor de architect.

H.M. van Randwijkplantsoen is een plantsoen in Amsterdam-Centrum. Het plantsoen kreeg per raadsbesluit van 1 april 1970 zijn naam, naar journalist, uitgever en verzetsman Henk van Randwijk. Het was in 1970 geen nieuw plantsoen dat de naam kreeg. De gemeente Amsterdam hernoemde een deel van het Tweede Weteringplantsoen naar de verzetsman. De groenstrook met straatnaambord werd op 2 mei 1970 onthuld door de weduwe Ada van Randwijk in aanwezigheid van voormalig commissaris van de Koningin van Drenthe, J. Cramer en burgemeester Ivo Samkalden. Het plantsoen kent twee bouwwerken. Het eerste is een muur waarop in letters een eindregel van een gedicht van Van Randwijk is aangebracht: Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen; dan dooft het licht. In de beginjaren vielen letters nog weleens van de muur. In 1983 vormde de muur van het monument een onderdeel van een kunstenaarswedstrijd. Achttien kunstenaars moesten een ontwerp indienen voor een schildering van de muur. Het bleef bij een ontwerp; de winnaar zou uiteindelijk twee wanden van het Academisch Medisch Centrum mogen verfraaien. De muur scheidt het plantsoentje van een speelplaats. Huisnummer H.M. van Randwijkplantsoen 1 is gegeven aan de poffertjeskraam, die aan de rand van het plantsoen staat. Het beeld Moeder Aarde van Hildo Krop staat na restauratie tussen de genoemde muur en poffertjeskraam.

De kunstenaar en de muze is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het zijn twee reliëfs in brons van Frits van Hall. Zij werden rond 1927 geplaatst aan de zijkant van de entree van de Rijksakademie van beeldende kunsten dan nog gevestigd aan de Stadhouderskade 86. Van Hall, zelf student geweest aan de akademie, gaf een kunstenaar weer (links van de deur) en een of zijn muze (rechts van de deur). De reliëfs vallen nauwelijks op, doordat het brons langzaam verweert en donkerder van kleur wordt. Bovendien richt men het oog eerder op de deur met bijbehorende raampartijen, ook uitgevoerd in donker wordend metaal met een aanzienlijk groter oppervlak.