Stadhouderskade 156

Het pand Stadhouderskade 155 is een gebouw aan de Stadhouderskade/Singelgracht in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het voormalige herenhuis is opgetrokken naar een ontwerp van Jan Willem Hartgerink, en Hendrik Dirks Kramer, die bijna dit gehele gedeelte van de Stadhouderskade volbouwden. De bouwstijl is eclectisch, Hartgerink en Kramer waren van huis uit geen echte architecten. Het gebouw heeft dezelfde uiterlijke kenmerken als Stadhouderskade 154 en Stadhouderskade 156. In 2016 is de begane grond al enige tijd tussen de nummer 154 en 155 doorgebroken om huis te bieden aan een sportschool, daarvoor waren er ook al bedrijven gevestigd. De eerste huurder van het pand was ambtenaar Frederik Rudolf Seelig (geboren Batavia 20 mei 1853) en Henriëtte Catharina Geertruida Pluijgers (1842-1908). Zij kregen hier zoon Johan Carl Louis Jules. F.R. Seelig werkte bij Wijnhandelaars De Vos en Ter Meulen aan het Rokin. Seelig ging in 1889 failliet en tevens onvindbaar. In 1892 was er een kleine binnenbrand in het gebouw. Rond 1930 was hier woonachtig de familie Hartog Joël van Frank en Francina (Fransje) Davidson. Van Frank was ook de makelaar die de bovenwoning in 1931 te huur zette voor 1400 gulden per jaar. Zij stierven beiden voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Hun kinderen Josina van Frank (1910-1943) en Irene van Frank (1916-1945) werden omgebracht door Nazi-Duitsland. Ook de directie familie Fransje Davidson werd daar omgebracht.

Het pand Stadhouderskade 157 is een gebouw aan de Stadhouderskade/Singelgracht in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het voormalige herenhuis is opgetrokken naar een ontwerp van Christiaan Posthumus Meyjes sr.. De bouwstijl is eclectisch alhoewel ook stijlkenmerken zijn te vinden uit de Lodewijk XVI-stijl. In het gebouw hebben zich onder de woningen meestal kantoren gevestigd, maar ook een studentensociëteit (Unitas-Studiosorum Amstelodamensium). De gevel van de begane grond heeft waarschijnlijk in verband met de wisseling van bestemmingen een vernieuwd uiterlijk gekregen, waardoor het meteen niet meer als monument ingeboekt kon worden. In de jaren tien van de 20e eeuw was hier gevestigd Van der Linde en Teves met haar fusiepartner Stokvis; zij zouden later de basis leggen voor Lindeteves-Jacoberg.

Stadhouderskade 151-154 betreft een viertal (bijna) gelijke panden aan de Stadhouderskade/Singelgracht te Amsterdam-Zuid, de Pijp.

Het gebouw Stadhouderskade 158 is een herenhuis aan de Stadhouderskade/Singelgracht te Amsterdam-Zuid, aan de rand van De Pijp. Het herenhuis is opgetrokken volgens een of meerdere ontwerpen van de heren Jan Willem Hartgerink en Hendrik Dirks Kramer. Zij bouwden de Stadhouderskade grotendeels vol vanaf Stadhouderskade 125 (dat is nabij de hoek met de Van Woustraat). Hartgerink was van huis uit timmerman, Kramer voornamelijk speculant in terreinen, dus in wezen geen architecten. Het gebouw is neergezet in de stijl van het eclecticisme. De natuurkundige en Nobelprijswinnaar (in 1902) Pieter Zeeman kocht dit pand van de bouwers of de toenmalige bewoners, advocatenfamilie Vollenhove, waarschijnlijk in 1903, toen hij lector was aan de Universiteit van Amsterdam. Ter nagedachtenis aan Zeeman is in de gevel een gedenksteen gemetseld. Stadhouderskade 159 is een spiegelbeeld van Stadhouderskade 158, uiteraard zonder de gedenksteen.

Het pand Stadhouderskade 160 is het laatste gebouw aan de Stadhouderskade in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het staat op de hoek met de Amsteldijk, maar is uitsluitend toegankelijk via de ingang aan de Stadhouderskade. Men had kennelijk wel rekening gehouden met een toegang aan de Amsteldijk, want de nummering daarvan begint in 2015 pas bij huisnummer 6. Het gebouw is ontworpen architect J.G. Wesselink en opgetrokken in de neorenaissancestijl van de 19e eeuw. Het pand, dat meestentijds diende tot woonhuis/kantoren is bekend vanwege haar sgraffitokunst aan de gevel aan de Amstelkade. Het pand valt door de lichte kleur (het pand op nummer 159 heeft een donkerbruine kleur) en de (relatief) vele versieringen op. Opvallend aan het huis is dat alleen een balkon is geplaatst op de tweede etage en dan alleen op de hoekpunt. In het gebouw is in 2015 de Stichting tot Behoud van Monumenten Laurentius en Petronella van makelaar Jos van de Mortel gevestigd, dat uitsluitend in monumentale gebouwen belegt. Ook andere kantoren vonden er onderdak. Er is voorts een dansschool gevestigd. Het gebouw kijkt uit op het talud voor de Torontobrug.

Stadhouderskade 149-150 betreft een tweetal (bijna) gelijke panden aan de Stadhouderskade/Singelgracht te Amsterdam-Zuid, de Pijp. De panden zijn symmetrisch ontworpen door de aannemers, architecten en makelaars Jan Willem Hartgerink en Hendrik Dirks Kramer, die hier veel panden hebben neergezet. In 1884 plaatsten ze advertentie voor twee eerste klasse herenhuizen met huurprijzen van 1800 tot 2000 gulden. De gebouwen vertonen gelijkenis met meerdere gebouwen aan de Stadhouderskade. Zo zijn er bakstenen versieringen onder de dakplinten, die ook te vinden zijn aan Stadhouderskade 137-139 en Hemonystraat 7. Deze twee gebouwen zijn echter luxueuzer met hun relatief grote erkers, de heren woonden hier namelijk in eerste instantie zelf (Hartgerink op 149, Kramer op 150). Andere details zijn de wit uitgevoerde pilasters In het gebouw Stadhouderskade 149 hebben twee gezinnen gewoond die het Naziregime uit de Tweede Wereldoorlog niet hebben overleefd: het gezin rond Alice Prins (zie daar) en dat van Mouritz de Vries. Mouritz en Griet de Vries-Polak werden op 16 april 1943 omgebracht in vernietigingskamp Sobibór. Ook Jacob Pieter Moltzer, bestuurslid van de Nieuw-Malthusiaanschen Bond en rechtsgeleerde, woonde hier enige tijd. In gebouw Stadhoudeerskade 150 voerde huisarts Rijk Kramer (zoon van de architect) enige tijd praktijk. Voor hem is een inscriptie in de gevel gemaakt. Hij volgde een van de eerdere huurders op belastingcontroleur Johannes Hermanus Simon.

De Hooge Steenen Molen (Ook wel De Leeuw genoemd) was een in 1735 gebouwde windmolen die op het Bolwerk Westerblokhuis, ongeveer op de hoek van de Amstel en de Singelgracht te Amsterdam stond. De molen, een typische stellingmolen, was een korenmolen en de opvolger van een eerdere molen, De Groen. De molen was voorzien van een blauwe gevelsteen met daarop een leeuw afgebeeld, vanwaar de naam "De Leeuw". Dat de molen vooral bekendstond als "de hooge steenen molen" was te danken aan het feit dat hij zich bevond bij de ongeveer zes meter hoge stadsomwalling, die ook de daarnaast gelegen Hogesluis zijn naam gaf. De molen is in 1868, acht jaar nadat het naburige Paleis voor Volksvlijt werd gebouwd, afgebroken.

Het complex Stadhouderskade 145-146/Hemonystraat 1 bestaat uit een drietal panden aan de Stadhouderskade/Singelgracht hoek Hemonystraat te Amsterdam-Zuid, De Pijp. De architect(-en) van dit complex met drie woonhuizen is vooralsnog onbekend. Ze zijn opgetrokken in de Eclectische bouwstijl, die veelvuldig werd toegepast aan de Stadhouderskade. De toegangspoorten zijn daarbij hoog aangesneden, hetgeen aan die kade vaker voorkomt. Tevens zijn aan de kant van de Stadhouderskade per pand twee balkonnetjes geplaatst die ontbreken. Het opvallendst is hier echter wat er niet is. Bijna alle hoekpanden aan de Stadhouderskade zijn voorzien van afgesneden hoeken waarop erkers geplaatst zijn. Hier ontbreekt zowel de schuine afsnijding als de erkers, als of de bouwers van plan waren er aan de westkant andere panden tegen aan te bouwen. Aan de zijde van de Hemonystraat is een blinde raamgang. De gebouwen dien(d)en voornamelijk tot bewoning met hier en daar een kantoor. In het verleden zat op nummer 145 Huize Jacobs, een pension voor niet al te vermogende mensen. Er was voorts eind 1965 het Comité Verzoekschrift Staten-Generaal gevestigd dat handtekeningen verzamelde tegen de werkwijze van de regering (lees goedkeuringswet) inzake het huwelijk van Prinses Beatrix en Claus von Amsberg. Tegen het huwelijk bestond bij de leden geen bezwaar, ook al heerste er "een groot onbehagen". Het comité bestond alleen in september, oktober, november en december 1965, waar bij het zichzelf ophief. Het aantal in te zamelen handtekening werd ingeschat op meer dan 500.000, er kwamen er circa 65.000. Dit werd mede veroorzaakt doordat een aantal kranten weigerde een advertentie voor het comité te plaatsen. Bovendien was er ook direct een tegencomité opgericht. Op nummer 146 zat voor en na de Tweede Wereldoorlog enige tijd het Dr. Aletta Jacobshuis (geen familie) dat voor de oorlog geleid werd door de arts Bernard Premsela (omgebracht in Auschwitz). Het gebouw 146 vertoont in 2016 enige mate van verzakking.

Het pand Hemonystraat 9 is een gebouw aan de Hemonystraat in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het is een van de twee gemeentemonumenten in die straat, het ander staat op Hemonystraat 22. Het gebouw is als woonhuis ontworpen waarschijnlijk door architect Hendrik Dirks Kramer. Het woonhuis werd even later (voor 24 augustus 1897) omgebouwd tot school, die bekendstond als Instituut Hofland (Opleiding voor verschillende examens en den handel). Die H.J.A.Hofland was de grootvader van Henk Hofland. De school was eerst geen gewone school; het leidde “rijke” jongens op in HBS, gymnasium en handelsschool. Later werd het een internaat met allerlei opleidingen, waarbij ook Hemonystraat 11 betrokken werd. In 1912 verdween de school weer en in april 1913 trok aannemer/architect W.C Deenik Zzn in het pand. Het vermoeden bestaat dat hij de voorgevel grondig heeft gewijzigd (het pand wijkt stijl en luxe af van de bebouwing in de omgeving). Ook is het mogelijk dat het pand verbouwd is na een brand. Het heeft in 2015, maar ook op vroegere foto’s, een voorgevel in neorenaissancestijl. In die voorgevel zijn bouwelementen van zandsteen toegepast, zoals in het portaal en de erker op de eerste etage.

De Hemonystraat is een straat in Amsterdam-Zuid, De Pijp. De straat kreeg in 1880 haar naam en is genoemd naar Pieter en François Hemony, klokkengieters. De Hemonystraat loopt haaks op de Hemonylaan, die tien jaar later haar naam kreeg. Er zijn opvallende verschillen tussen de straten: de straat is nauw, zoals meerdere straten in De Pijp; de laan is breed de straat loopt noord-zuid, de laan west-oost de straat kent normale bouw voor de tijd waarin die aangelegd is; de laan heeft luxe huizen als bebouwing in de straat heeft sloop en grootschalige renovatie plaatsgevonden; in panden aan de laan was/is dat niet nodig de straat kent in Hemonystraat 9 en Hemonystraat 22 twee gemeentemonumenten; de laan kent geen monument het voormalige GEB-gebouwtje Hemonystraat 4 werd in 2018 bewerkt door kunstenaar Hugo Kaagman De Hemonystraat begint aan de Stadhouderskade en eindigt bij de Ceintuurbaan. Er is echter ter plaatse geen doorgaand verkeer mogelijk. Delen van de straat zijn eenrichtingsverkeer en het middendeel is voetgangersgebied. Over de Stadhouderskade/Singelgracht gaat de straat verder als Oosteinde. Aan de zuidkant liep de straat ooit “stuk” op de Sint-Willibrorduskerk buiten de Veste, na de sloop van die kerk op een speelplaats. De straat mist huisnummers 2 tot en met 10, behalve nummer 4 dat een kleine kiosk is. Ter plaatse waar de nummers 2 tot en met 10 hadden kunnen staan, is sprake van een open ruimte (teruggetrokken rooilijn). Kunstenaar Sjoerd Kuperus heeft in de jaren vijftig een portret gemaakt van bezoekers aan het postkantoor gevestigd op Hemonystraat 45. Het postkantoor werd eind 20e eeuw gesloten. De Hemonybrug ligt niet in de buurt van straat of laan. Zij overspant de Leidsegracht, nabij de plaats waar de broers hun werkplaats hadden.

Hemonystraat 4 is een gebouwtje aan de Hemonystraat, Amsterdam, De Pijp.

Van Gendtbrug (brug 247) is een vaste brug op de grens van Amsterdam-Centrum en Amsterdam-Zuid. Ze overspant de Singelgracht en is de laatste brug voordat de gracht overgaat in de Amstel. Aan de noordzijde bevindt zich de straat Oosteinde en de Sarphatikade, de plaatselijke kade van de Singelgracht. Aan de zuidkant bevindt zich de Stadhouderskade (plaatselijke kade van de Singelgracht en de Hemonystraat. Ten noordwesten van de brug staat het gebouw van de De Nederlandsche Bank.