Augustijnenklooster (Gent)

De Sint-Stefanuskerk is een kerkgebouw in Gent. De kerk grenst aan en is onderdeel van het Augustijnenklooster. De kerk is gewijd aan Sint-Stefanus. Gentenaars noemen deze kerk ook Sint-Ritakapel omwille van de drukbezochte kapel in de kerk, gewijd aan de heilige Rita. De vorige kloosterkerk uit 1606 ging bijna volledig in vlammen op bij een zware brand in 1838. De augustijnen betrokken tijdelijk de kerk van de opgeheven orde der Geschoeide Karmelieten aan de Lange Steenstraat. Na het herbouwen van de kerk onder leiding van architect Jean Baptiste De Baets, werden uit de vlakbij gelegen Lange Steenstraat de acht biechtstoelen, het 17e-eeuws barokke eikenhouten preekgestoelte en het koorgestoelte van het monnikenkoor meegenomen. De nieuwe kerk werd ook voorzien van heiligenbeelden, waaronder een van Sint-Stefanus, gebeeldhouwd door broeder Prosper Venneman, die ook het hoogaltaar ontwierp. De kerk werd ingezegend op 26 december 1841, het patroonfeest van Sint-Stefanus. De toren werd afgewerkt in 1849. Boven de altaren in de kerk hangen meerdere werken van Gaspar de Crayer. In de kerk is een orgel uit 1873 van Philippe Forrest. Een tweede orgel in de kerk is een Flentroporgel uit 1962, oorspronkelijk gebouwd voor de doopsgezinde kerk in Enschede. Nadat deze kerk uit gebruik werd genomen werd het orgel verkocht aan het Paleis voor Schone Kunsten te Brussel. Daar werd het ingespeeld door Pierre Cochereau. Nadien verhuisde het van Brussel naar Gent. De kerk werd, net als het aanliggende klooster, in 1958 beschermd als monument van onroerend erfgoed.

De Lievebrug is een stenen brug over de Lieve in Gent. De brug wordt een eerste maal in geschreven bronnen vermeld in 1326. Er zijn vermeldingen naar de "Vander Liefbrucge", "Lievebrucghe", "Betsgraven brugge" en "Vander Liefbrugghen bi Lijsbetten sGraven". De brug wordt vernoemelijk genoemd naar Elisabeth de Grave, een toenmalige bewoonster van een hoekhuis vlak bij deze brug. Op de Lieve was havenactiviteit van de 16e tot de 18e eeuw, maar vervolgens ging deze bedrijvigheid over naar de Coupure. Een 16e-eeuwse stenen brug op de locatie was in steen en "hoog en moeyelyk om over te ryden zynde". In 1828 werd een houten draaibrug geplaatst, in 1858 een metalen draaibrug. De huidige betonnen brug werd in 1952 afgewerkt in Doornikse steen met een leuning in metaal.

Arca is een Gents theatergezelschap dat in 1955 ontstond uit het kamergezelschap Toneelstudio '50. Toneelstudio '50 werd in 1950 opgericht door Dré Poppe, Walter Eysselinck en enkele andere docenten en studenten van de Gentse Koninklijke Toneelschool. De eerste voorstelling volgde op 14 november 1951. Vanaf 18 november 1955 gingen de voorstellingen door in de kelder onder café Arca aan de Hoogpoort in Gent en nam het keldertheater de naam van het café over. In die kelder werd een zaaltje voor zo'n 100 toeschouwers ingericht. Poppe zette zijn stempel de eerste jaren op het gezelschap als directeur, regisseur en - in een beperkt aantal producties - acteur. Andere regisseurs waren onder meer Frans Roggen en Walter Eysselinck. Tot de acteursgroep behoorden Roger Lammen, Roger De Wilde, Diane de Ghouy, Rudi Van Vlaenderen, Jenny Tanghe, Luce Premer, Rolle Denert, Jaak Vermeulen en Daniël De Cock. In 1965 maakte Poppe de overstap naar NT Gent waar hij artistiek directeur werd. Frans Roggen, Jan D’Haese en Jaak Vermeulen namen de leiding bij arcateater. Ze werden op hun beurt opgevolgd door Jean-Pierre De Decker en Jo Decaluwe. Een gekende productie uit die tijd was Sursum Corda. Teksten voor stukken werden geleverd door onder meer Dr. Andus P. Maar ook Keith Cannel Keats trad in Arca op, met Griet De Bock, Keats Cannel, Jean Blaute en Chris De Braeckeleer als leden. In de acteursgroep doken ook Gilda De Bal, Bert Van Tichelen, Greta Van Langendonck, Eddy Vereycken, Julien Schoenaerts, Arne Sierens, Geert Willems, Marc Van Eeghem en nog later Jan Steen, Elke Dom, Katrien Vandendries en Lotte Pinoy op. Arca verhuisde van café Arca naar een zaal aan de achterzijde van het Gravensteen aan de Sint-Widostraat, van het Gravensteen gescheiden door de Lieve. Ook breidde het gezelschap uit met Tinnenpot, een zalencomplex in het Gentse Prinsenhof. In 2001 fusioneerde Arca met NTG tot het Publiekstheater. Tinnenpot ging zelfstandig verder met Jo Decaluwe als zakelijk en artistiek leider.

Tinnenpot is een theatergezelschap- en gebouw in Gent. Het gezelschap splitste onder leiding van theaterdirecteur Jo Decaluwe in 2001 af van het ARCA theater dat toen fuseerde met het NTGent. Het gebouw evolueerde van een opslagplaats van papierhandel Timmermans, tot een sportcomplex, naar het huidige theater met 8 zalen.

Het Gravensteen is een versterkte waterburcht, gelegen in de Oost-Vlaamse stad Gent met een vrijwel intact verdedigingssysteem. Het huidige kasteel in beheer van Historische Huizen Gent dateert uit 1180 en was de residentie van de graven van Vlaanderen tot 1353. Het werd oorspronkelijk nieuw slot ('novum castellum) genoemd. Het werd later herbestemd als rechtbank, gevangenis, muntdrukkerij en zelfs als katoenfabriek. Het werd in 1893-1903 gerestaureerd. Het is nu een museum en vormt een belangrijke toeristische trekpleister in de stad. Van de burcht zijn het poortgebouw, de walmuur, de donjon, de grafelijke residentie en de paardenstallen toegankelijk voor bezoekers.

Brouwerij Ultra of Brouwerij De Zwaan of Brouwerij Heughebaert is een voormalige brouwerij gelegen in dobbelslot 14 te Gent en was actief van 1834 (stokerij) en van 1964.

Het Klooster en kerk van de geschoeide karmelieten is een voormalig klooster van de geschoeide karmelieten in de Belgische stad Gent. Het bevindt zich in de Patersholwijk. Tussen 1977 en 2018 was gebouw in eigendom van de Provincie Oost-Vlaanderen, die de zaalkerk vanaf 1998 openstelde voor het publiek als het de tentoonstellingsruimte Provinciaal Cultuurcentrum Caermersklooster. In 2018 werd Stad Gent eigenaar van een deel van het gebouw; sinds 2019 biedt het klooster onderdak aan de hedendaagse kunstinstelling Kunsthal Gent. Een groot deel van het complex is nog in eigendom van de Provincie Oost-Vlaanderen-Vlaanderen, die voornemens hun eigendommen te verkopen (februari 2021).

De Hoofdbrug of Onthoofdingsbrug is een vaste brug, gelegen in het historische centrum van Gent, die in de Burgstraat de Lieve overbrugt. De huidige brug dateert uit 1950. In 2015 werd de brug verstevigd door het aanbrengen van bijkomende stalen liggers onderaan de brug.

De brug der Keizerlijke Geneugten, ook Keizer Karelbrug, is een voetgangersbrug over de Lieve in Gent. De brug is een initiatief uit 2000 van volkszanger-beeldhouwer Walter De Buck, samen met de stadsbeeldhouwers José Mestdagh, Dirk van Hecke en Walter De Dauw. In de buurt Prinsenhof verbindt de brug het buurtcentrum in het Zilverhof met de Sint-Antoniuskaai. Van op deze brug over het Lievekanaal heeft men een zicht op het Rabot en op het Augustijnenklooster. De brug wordt aan elke oever geflankeerd door 2 monumentale beelden met de vorm van boomkruinen, gehouwen uit zeven ton wegende bollen van Franse natuursteen. Op de oever kant Zilverhof gaat het om Janneke en Kwade Berth, aan de Sint-Antoniuskaai Mooie Veerle en Keizer Karel als scheepstrekker. De beelden illustreren vier legendes rond Keizer Karel. De lokale Gentse naam is de brug met de bloemkolen of de brug met de krimbollen (Gents voor ijsjes op hoorntje).

De Berg van Barmhartigheid is een historisch gebouw aan de Abrahamsstraat in de Belgische stad Gent. Het gebouw diende als Berg van barmhartigheid (pandjeshuis) en werd opgericht door Wenceslas Cobergher. In de veertiende eeuw was het Dondersteen er gelegen, de voorloper van de Berg van Barmhartigheid. De hoogste Bourgondische en Habsburgse ambtenaren hadden in de buurt hun ambtswoning. Adriaen Triest, advocaat bij de Raad van Vlaanderen, verkocht in 1620 het Dondersteen aan Wenzel Cobergher. De Gentse Berg bestaat uit drie delen: de conciërgewoning, het witte natuurstenen huis van de intendant en het eigenlijke pandhuis, waarvan de gevel herinnert aan een Italiaans palazzo. In stilistisch opzicht is het de eerste barokke constructie in Gent. Tegen de gevel bevindt zich nog het wapenschild van bisschop Triest. Boven de toegangsdeur werden de inscriptie Mons Pietatis en de passiewerktuigen aangebracht. Binnen verwijzen de zware ijzeren deuren, de stevige rekken en de brandvrije gewelven naar de originele functie van het gebouw. In 1930 werd de Berg gesloten en werd het Stadsarchief in dit pand ondergebracht tot 2005.

Het Sint-Veerleplein is een plein in de Belgische stad Gent. Het plein wordt aan de noordkant gedomineerd door het Gravensteen. Achter de gebouwen loopt ten westen van het plein de Lieve en ten zuiden de Leie. Ten oosten ligt de wijk Patershol. Het plein is genoemd naar de heilige Pharaïldis van Gent.

Het Patershol is een oude wijk in het historische centrum van de Belgische stad Gent. Het gebied is ongeveer 4,5 ha groot en telt een gesloten stratenpatroon dat het uit de middeleeuwen heeft bewaard. De wijk wordt door de Geldmunt, de Lange Steenstraat, de Grauwpoort, het Sluizeken, Oudburg en de Kraanlei begrensd. De Leie vormt een natuurlijke grens met de rest van het oude stadscentrum. De wijk huisvest tegenwoordig veel kleine cafés en restaurantjes. Aan het Kaatsspelplein 8 is er ook een ontmoetingscentrum voor senioren met het predicaat "open huis voor 55-plussers, 't Pratershol" (bewust geschreven met een r tussen de p en de a). In de wijk bevindt zich het Caermersklooster en het Huis van Alijn. Het Patershol en de omgeving werden in 1981 beschermd als stadsgezicht.