De Kom (Amsterdam)

Het Apollo Hotel Amsterdam, a Tribute Portfolio is een viersterrenhotel aan de Stadionweg en de Apollolaan in Amsterdam-Zuid. Het hotel heeft 223 kamers. Het hotel ligt aan het Noorder Amstelkanaal en heeft aanlegsteigers voor boten aan de Kom, een vijfsprong van grachten. Het hotel huisvest de restaurants de Harbour Club en Bodon, vernoemd naar de architect.

De Boerenweteringbrug (brug 406) is een vaste brug in Amsterdam-Zuid.

De Hanny Michaelisbrug (brug 405) is een vaste brug in Amsterdam-Zuid. De brug is een van de vier bruggen die in het wegennet De Kom omsluiten. De brug ligt over het Noorder Amstelkanaal, waarvan de zuidoever Mozartkade heet. Hij verbindt de Stadionweg met de Hobbemakade en Van Hilligaertstraat in de Nieuwe Pijp. De brug is rond 1927 gebouwd naar een ontwerp van Piet Kramer, werkend bij de Dienst der Publieke Werken. Kramer hanteerde de van hem bekende stijl van de Amsterdamse School met een mengeling van baksteen en graniet (en hier ook stalen liggers). Die stijl is eveneens terug te vinden in de smeedijzeren brugleuningen als ook de granieten brugpijlers. Bovendien gebruikt het hij het bijpassende lettertype voor de jaarstenen (anno 1927) en de aanduiding van NAP. De brug werd net zoals zijn oostelijke buurman Brug 406 aangelegd in het Plan-Zuid van Hendrik Petrus Berlage. Rondom de brug zijn enkele beelden van Hildo Krop te bewonderen, waaronder een faun met gitaar en een faun met trekharmonica. Ook zijn er beelden van slangen, een man en een vrouw. Krop maakte ze uit graniet. Tot 2016 stond de brug officieus te boek als de ‘Mozartbrug’, net als de nabij liggende Mozartkade vernoemd naar de componist Wolfgang Amadeus Mozart. In juli 2016 wilde de gemeente af van officieuze benamingen en liet de bevolking kiezen tussen de officieuze naam officieel maken, een verzoek tot nieuwe vernoeming insturen dan wel de brug anoniem door het leven te laten gaan. Er werd toen voor de laatste optie gekozen. In juli 2022 is de brug officieel vernoemd naar dichteres Hanny Michaelis. Op 19 december 2022 volgde de naamplaat.

De Apollohal is een gebouw op de hoek van de Apollolaan en de Stadionweg in Amsterdam. Het werd in 1934 gebouwd door de architect Albert Boeken met medewerking van W. Zweedijk in de stijl van het nieuwe bouwen. De Apollohal was aanvankelijk een tennishal, later een tentoonstellingsgebouw en een ijsbaan. Na een grootschalige renovatie in 2004-2005 (architect: André van Stigt) wordt de hal gebruikt door sportverenigingen, vooral voor basketbal. De hal is de thuishaven van professioneel basketbalclub BC Apollo. Sinds 2004 is het een rijksmonument. Het gebouw wordt beheerd onder het Amsterdamse Stadsdeel Zuid. Het ontwerp in de stijl van het nieuwe bouwen is het belangrijkste werk van Boeken en een vroeg voorbeeld van staalskeletbouw. Een constructie van gelaste, stalen spanten maakt het mogelijk om een grote, vrije overspanning te maken. De muren hebben geen dragende functie en konden dus uit licht materiaal opgetrokken worden. Bij het gebouw behoort ook de voormalige directeurswoning aan de Stadionweg. De oorspronkelijke hoofdingang, hiernaast aan de Stadionweg, is sinds 2005 de ingang voor de horeca-voorzieningen en beheer- en bestuurskamers. In het zuidoostelijk deel van het complex, werd in 1954 de bioscoop Du Midi ingericht die in 1957 geheel uitbrandde. In 1959 werd dit deel herbouwd onder de architect Alexander Bodon, waarna de bioscoop tot 1982 dienstdeed. Daarna stond dit gebouw tot de renovatie in 2004 leeg. Sinds 2005 zijn twee gymnastieklokalen (voor de scholen in de buurt) gevestigd in dit deel van de hal, ook is hier nu de hoofdingang van de Apollohal. Sinds 2007 bevindt zich in dit deel ook een fitnesscentrum. Aan de zijde van het Zuider Amstelkanaal was een café-restaurant gevestigd, het Apollo Paviljoen, dat oorspronkelijk deel uitmaakte van het complex. Op de plaats van de vroegere outdoor-gravelbanen verrees in 1961 het Apollo Hotel. Het Apollo Paviljoen werd toen een deel van het hotel.

Amsterdam dankt zijn Canadezen is een monument in het Canadezenplantsoen (voor 2020 de Apollolaan) in Amsterdam, tegenover de Apollohal, tussen de Stadionweg en de Bernard Zweerskade.

Ruysdaelkade 215 is een schoolgebouw aan de Ruysdaelkade, oever van de Boerenwetering, in Amsterdam-Zuid. Het gebouw is een gemeentelijk monument.

Het Canadezenplantsoen is een plantsoen in Amsterdam-Zuid. Het plantsoen is een groenstrook tussen de rijbanen van de Apollolaan en de bijbehorende ventweg, bij het begin aan de Hildo Kropbrug. Het plantsoen ligt daar sinds het Plan Zuid uit 1917 van Hendrik Petrus Berlage tot uitvoer werd gebracht. Het ging vanaf de aanleg naamloos door het leven. Een inwoner van de stad stelde in 2019 voor het plantsoen te vernoemen naar de Canadezen. Er werden drie redenen genoemd: alsnog een eerbetoon aan hen die in 1945 de stad bevrijdden en langs het plantsoen de stad verder in trokken in het plantsoen staat sinds 1980 het beeld Amsterdam dankt zijn Canadezen van Jan de Baat in 2020 is het vijfenzeventig jaar geleden dat de bevrijding plaatsvond.

Het Vredeskerkplein is een plein in Amsterdam-Zuid.

Hommage aan Paradzjanov is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid, Nieuwe Pijp, Vredeskerkplein. Het kunstwerk van Thom Puckey werd geplaatst in opdracht van de gemeente Amsterdam, die op verzoek van de Vredeskerk meegaf dat er een waterelement in het kunstwerk verwerkt moest zijn. Het meerdelig object is opgebouwd uit Carrara-marmer, granieten tegels, brons en bomen. Puckey schreef: het grondvlak, bestaande uit elf concentrische cirkel, is opgebouwd uit graniet in diverse kleuren; het grijpt terug op het schilderij Hof van Eden van de middeleeuwse schilder Giovanni di Paolo; het hof is in dat schilderij omcirkeld door banen van zon (rode ring voor vuur), zeven planeetringen en de zodiac de daarop staande/liggende objecten zijn gebaseerd op de film De kleur van granaatappels (over het leven van Sajat Nova) van Sergej Paradzjanov Die staande/liggende objecten bestaan door water verzadigde boeken (hier in brons), die volgens een oude techniek ontwaterd worden door er zware stenen op te leggen. Phuckey gaf hiermee in een metafoor weer, het onttrekken van kennis aan (heilige) boeken. Water en kennis stromen uit de boeken naar genoemd grondvlak. Twee van de drie boeken worden ontwaterd door marmeren rotsen; een derde wordt uitgeperst door een maan uit één stuk marmer gebeiteld. Alle drie de stapels staan in een opvangbak, van waaruit het water naar het midden stroomt. Er zijn echter ook stapels boeken te zien, waarop geen gewicht ligt. Deze kunnen als zitelement gebruikt worden. Deze zitjes zijn geplaatst in de schaduw van zilversparren die deel uit maken van het kunstobject.

The College Hotel is een hotel in Amsterdam Oud-Zuid, in het Fashion & Museum District. Het viersterrenhotel draait onder meer op studenten van verschillende hotelscholen. Het hotel opende in mei 2005. Het is gevestigd in een oud schoolgebouw van de HBS aan de Roelof Hartstraat in Amsterdam-Zuid.

De beschermster van de sociale zorg en gerechtigheid is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. De Rijksverzekeringbank betrok in 1939 hun gebouw aan de Apollolaan 15 in Amsterdam. Het gaf in 1904 aan de twee beeldhouwers Hildo Krop en Frits van Hall de opdracht voor het leveren van twee beelden, te plaatsen in de nissen in de pijlers, die de overstek van het gebouw dragen. Krop had zijn De beschermer en handhaver van de sociale wetgeving al het volgend jaar klaar; het werd pas in 1954 geplaatst. Met zowel Van Hall als zijn beeld liep het slecht af. Van Hall werd gefusilleerd onder het Nazi-regime, zijn beeld overleefde de opslag in het gebouw niet door water, vocht en ijs. Jan Bronner en Mari Andriessen keken nog of het te herstellen was, maar dat was niet mogelijk. In 1951 werd aan Han Wezelaar gevraagd een alternatief beeld te maken voor de lege nis. Hij kwam met De beschermster van de sociale zorg en gerechtigheid in de vorm van een vrouwenfiguur die een lam vasthoudt; een symbool van sociale zorg en gerechtigheid. Wezelaar maakte een proefexemplaar op 1/3-grootte en zond het naar Parijs om het te laten vergroten; hijzelf zag ertegen op ("een homp klei"). Het beeld kon daarna in Nederland gegoten worden. Op 29 juli 1954 werden de beide beelden onthuld door staatssecretaris Aat van Rhijn van Ministerie van Sociale Zaken.

De beschermer en handhaver van de sociale wetgeving is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. De Rijksverzekeringsbank betrok in 1939 hun gebouw aan de Apollolaan 15. Het gaf in 1940 aan de twee beeldhouwers Hildo Krop en Frits van Hall de opdracht voor het leveren van twee beelden, te plaatsen in nissen in de pijlers, die de overstek van het gebouw dragen. Van Hall en zijn gipsen mal voor zijn beeld overleefden de Tweede Wereldoorlog niet. Hildo Krop refereerde er wel aan in zijn in memoriam F.J. van Hall in De vrije kunstenaar van 11 augustus 1945. Aan Han Wezelaar werd in 1951 gevraagd een alternatief te maken: De beschermster van de sociale zorg en gerechtigheid. Krop was sneller. Hij maakte eerst een kleiner exemplaar van gips. Vervolgens maakte hij in vier maanden een mal voor het uiteindelijke werk. De mal werd overgebracht naar de bronsgieterij Binder in Haarlem, die het op de grens van 1940/1941 goot. Het beeld werd eind januari 1941 overgebracht naar het Stedelijk Museum Amsterdam. Krop maakte een allegorische voorstelling waarbij een mannenfiguur in zijn rechterhand (een veel kleinere) vrouwenfiguur draagt en in zijn linkerhand een zwaard vasthoudt. De vrouwenfiguur staat voor de sociale wetgeving. De stijl van het beeld is klassieker dan de beelden die hij maakte tijdens de periode van de Amsterdamse School. De een (Buitenbeeld in beeld) ziet een verschuiving naar Griekse en Italiaanse beeldhouwkunst, de ander (Tim Swings) ziet invloeden van Sociaal realisme. Op 29 juli 1954 werden de beide beelden onthuld door staatssecretaris Aat van Rhijn van Ministerie van Sociale Zaken.