Ruysdaelkade 215

De Ceintuurbrug (brug nr. 116) is een plaatbrug over de Boerenwetering in Amsterdam-Zuid. De brug verbindt de Ceintuurbaan met de Roelof Hartstraat en maakt deel uit van de ring van straten die net buiten de binnenstadsring liggen. Men moet de brug niet verwarren met de Nieuwe Amstelbrug aan het andere eind van de Ceintuurbaan (brug nr. 101), ook wel "Ceintuurbaanbrug" genoemd. Er lopen tramlijnen over deze brug en daar de brug ook net aan de kruising met de Hobbemakade ligt is dit een drukke brug in de stad.

De Boerenweteringbrug (brug 406) is een vaste brug in Amsterdam-Zuid.

De Korrelbrug (brug 143) is een vaste brug in Amsterdam-Zuid.

The College Hotel is een hotel in Amsterdam Oud-Zuid, in het Fashion & Museum District. Het viersterrenhotel draait onder meer op studenten van verschillende hotelscholen. Het hotel opende in mei 2005. Het is gevestigd in een oud schoolgebouw van de HBS aan de Roelof Hartstraat in Amsterdam-Zuid.

De Pieter Baststraat is een straat in het Museumkwartier in Amsterdam-Zuid.

De Hanny Michaelisbrug (brug 405) is een vaste brug in Amsterdam-Zuid. De brug is een van de vier bruggen die in het wegennet De Kom omsluiten. De brug ligt over het Noorder Amstelkanaal, waarvan de zuidoever Mozartkade heet. Hij verbindt de Stadionweg met de Hobbemakade en Van Hilligaertstraat in de Nieuwe Pijp. De brug is rond 1927 gebouwd naar een ontwerp van Piet Kramer, werkend bij de Dienst der Publieke Werken. Kramer hanteerde de van hem bekende stijl van de Amsterdamse School met een mengeling van baksteen en graniet (en hier ook stalen liggers). Die stijl is eveneens terug te vinden in de smeedijzeren brugleuningen als ook de granieten brugpijlers. Bovendien gebruikt het hij het bijpassende lettertype voor de jaarstenen (anno 1927) en de aanduiding van NAP. De brug werd net zoals zijn oostelijke buurman Brug 406 aangelegd in het Plan-Zuid van Hendrik Petrus Berlage. Rondom de brug zijn enkele beelden van Hildo Krop te bewonderen, waaronder een faun met gitaar en een faun met trekharmonica. Ook zijn er beelden van slangen, een man en een vrouw. Krop maakte ze uit graniet. Tot 2016 stond de brug officieus te boek als de ‘Mozartbrug’, net als de nabij liggende Mozartkade vernoemd naar de componist Wolfgang Amadeus Mozart. In juli 2016 wilde de gemeente af van officieuze benamingen en liet de bevolking kiezen tussen de officieuze naam officieel maken, een verzoek tot nieuwe vernoeming insturen dan wel de brug anoniem door het leven te laten gaan. Er werd toen voor de laatste optie gekozen. In juli 2022 is de brug officieel vernoemd naar dichteres Hanny Michaelis. Op 19 december 2022 volgde de naamplaat.

Het Vredeskerkplein is een plein in Amsterdam-Zuid.

De Kom is een officieuze benaming voor een binnenwater in Amsterdam-Zuid. Het is een kruispunt van vijf waterwegen. Deze waterwegen hebben op een na ook een brug aan "De Kom". De waterwegen zijn: de Boerenwetering loopt hier noord-zuid door De Kom heen, de noordelijke brug is nr. 406, ook wel Boerenweteringbrug, de zuidelijke nr. 420, ook wel de Kinderbrug, vanuit het zuidwesten komt het Zuider Amstelkanaal met brug nr. 419, ook wel Hildo Kropbrug of Muzenbrug, vanuit het noordwesten het Noorder Amstelkanaal met brug nr. 405, ook wel Mozartbrug, vanuit het oosten het Amstelkanaal zonder brug ter plaatse. Hildo Krop maakte voor alle vier bruggen beeldhouwwerken. De opvallendste gebouwen aan "De Kom" zijn het Apollo Hotel Amsterdam, de Apollohal en het gebouw van de roeivereniging De Amstel.

Hommage aan Paradzjanov is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid, Nieuwe Pijp, Vredeskerkplein. Het kunstwerk van Thom Puckey werd geplaatst in opdracht van de gemeente Amsterdam, die op verzoek van de Vredeskerk meegaf dat er een waterelement in het kunstwerk verwerkt moest zijn. Het meerdelig object is opgebouwd uit Carrara-marmer, granieten tegels, brons en bomen. Puckey schreef: het grondvlak, bestaande uit elf concentrische cirkel, is opgebouwd uit graniet in diverse kleuren; het grijpt terug op het schilderij Hof van Eden van de middeleeuwse schilder Giovanni di Paolo; het hof is in dat schilderij omcirkeld door banen van zon (rode ring voor vuur), zeven planeetringen en de zodiac de daarop staande/liggende objecten zijn gebaseerd op de film De kleur van granaatappels (over het leven van Sajat Nova) van Sergej Paradzjanov Die staande/liggende objecten bestaan door water verzadigde boeken (hier in brons), die volgens een oude techniek ontwaterd worden door er zware stenen op te leggen. Phuckey gaf hiermee in een metafoor weer, het onttrekken van kennis aan (heilige) boeken. Water en kennis stromen uit de boeken naar genoemd grondvlak. Twee van de drie boeken worden ontwaterd door marmeren rotsen; een derde wordt uitgeperst door een maan uit één stuk marmer gebeiteld. Alle drie de stapels staan in een opvangbak, van waaruit het water naar het midden stroomt. Er zijn echter ook stapels boeken te zien, waarop geen gewicht ligt. Deze kunnen als zitelement gebruikt worden. Deze zitjes zijn geplaatst in de schaduw van zilversparren die deel uit maken van het kunstobject.

De Trechter was een restaurant in Amsterdam, Nederland. Het had één Michelinster in de periode 1985-1995. Eigenaar en chef-kok van De Trechter was Jan de Wit. De Wit sloot "De Trechter" na een conflict met de gemeente Amsterdam over vuilnis en vuilniszakken. Over het conflict sprak hij: "In Frankrijk legt de overheid een weg aan naar een sterrenzaak, bij mij zetten ze de vuilniszakken voor de deur."

De Parochiekerk van Onze-Lieve-Vrouwe Koningin van de Vrede ofwel Vredeskerk is een rooms-katholieke kerk tussen de Pijnackerstraat en de Van Hilligaertstraat in de zuidwestelijke hoek van de Pijp in Amsterdam-Zuid. De kerk is sinds 2004 naamgever van het Vredeskerkplein.

Op een pleintje in de Hercules Seghersstraat in Amsterdam-Zuid, De Pijp staat een titelloos artistiek kunstwerk . Het is een beeld uit 1982 van de kunstenaar Tom Postma. Hij maakte het beeld ter herinnering aan de melkfabriek (Melkfabriek Holland, Milko) die hier stond aan de Eerste Jan Steenstraat 10-38. Deze werd rond 1980 gesloopt om plaats te maken voor sociale woningbouw in dit geval van architect Rob Ouëndag. De Hercules Seghersstraat werd vanaf 1980 tot 1983 ingericht en bestond voordien niet; ze kreeg haar naam op 8 oktober 1980 een vernoeming naar schilder Hercules Seghers). Postma gaf in 2020 desgevraagd door Het Parool op dat hij het werk de titel No use crying over spilt milk had gegeven. Dit is niet te herleiden tot het werk dat er staat. Bij onderzoek door kunstenaar en dezelfde krant bleek dat er oorspronkelijk een tweedelig werk stond. Het overgebleven deel bestaat uit een (haast) 2D-weergave van een melkfles met dop. Het is drie meter hoog en bestaat uit een betonplaat waarop geglazuurde tegeltjes zijn gezet en het staat op een sokkel. Oorspronkelijk was naast die fles ook een liggende fles te zien; die fles melk stroomde leeg in een bassin. De kunstenaar, die het werk in 2020 als jeugdzonde zag, was het werk eigenlijk vergeten en wist niet dat het verplaatst was van een binnenterrein naar het pleintje en ook niet dat een deel verdwenen is. Kunstwacht Amsterdam vermeldt dat het in 1996 verplaatst zou zijn. Er heeft rond die periode een herinrichting plaatsgevonden waarbij tevens speeltoestellen van Aldo van Eyck zijn verdwenen. Kunstwacht Amsterdam maakte in 2020 nog melding van rode tegeltjes (karnemelkdop); het beeld dat bleef staan heeft alleen een blauwe dop (melkdop) op een witte fles. Tom Postma brak met het beeldkunstenaarschap in 1998, na een jarenlange samenwerking met Alexander Schabracq. Samen waren ze verantwoordelijk voor het groene straatmeubilair langs het Damrak en de Kunstwerken op de Nieuwmarkt. Hij verzorgt sindsdien interieurs, privé dan wel van internationale instellingen, zoals musea.