Dreesmann-museum

De Teniersstraat 1 is een gebouw aan de Teniersstraat te Amsterdam-Zuid met zijvleugels aan het Museumplein en Johannes Vermeerstraat. Het gebouw is verreweg het grootste gebouw aan de Teniersstraat. Het neemt voor wat betreft ruimte ongeveer de helft van de lengte van de straat in beslag. Het werd vanaf ongeveer 2 juli 1908 (datum eerstesteenlegging) gebouwd om onderdak te bieden aan de Boerhaave kliniek, die in de Sarphatistraat 13-15 uit haar pand groeide. Het ontwerp was afkomstig van de architectenduo Jos Cuypers en Jan Stuyt. Zij ontwierpen een gebouw in de neoclassicistische stijl, die aansloot bij de architectuur van de omringende villa’s. Het ziekenhuis werd 25 mei 1909 in gebruik genomen. Het Nieuws van den Dag schreef toen in een recensie; het gebouw was deftig en voornaam met veel licht en lucht. Het gebouw kent drie verdiepingen onder een tentdak waarbij het middendeel van de voorgevel als een risaliet is uitgevoerd. De meegebouwde schoorsteen is voorzien van guirlandes en een bord. Zijvleugels onder schilddaken kennen eveneens risalieten. Er zijn scheepsvormige windwijzers te vinden. Verder is het gehele gebouw versierd met zuilen, consoles en kransen. In 1988 werd het gebouw tot rijksmonument verklaard vanwege de architectuur-historische waarde. In 1994 sloot de Boerhaave kliniek haar deuren en ging verder als Boerhaave Medisch Centrum, dat vanaf 2014 zich in de Dintelstraat vestigde. Vanaf het vertrek van de kliniek gaf het pand steeds meer ruimte tot kantoor.

De Boerhaave kliniek was een kliniek in Amsterdam. De kliniek werd opgericht in 1902 en was tot 1994 een medische voorziening. In 1995 werd in de panden een privékliniek voor plastische chirurgie geopend onder de naam 'Boerhaave Medisch Centrum'. Deze vertrok in 2014 naar de Dintelstraat in Amsterdam.

De Teniersstraat is een straatje in Amsterdam-Zuid; het Museumkwartier; Johannes Vermeerbuurt.

Hope is een beeld van Pieter Ceizer. Ceizer (Amsterdam, 1982) groeide op rond of in het Museumkwartier, leerde bijvoorbeeld zwemmen in het Zuiderbad. Hij was al kind regelmatig te vinden op het Museumplein waar hij alternatieve kunst (skateboard halfpipe, graffiti, etc.) zag komen en vertrekken. Hij wilde dat ook wel. Ceizer ging vanuit de street-art verder in design en leverde vanuit woonplaats Parijs werk af voor allerlei internationale bedrijven, waaronder Coca-Cola, Heineken en Paris Saint-Germain. In 2020 was hij onder meer werkzaam voor het Van Gogh Museum, hij maakte er een kledingcollectie voor. Hij kwam in contact met de ondernemersvereniging (BIZ Museum Quarter) hetgeen resulteerde in dit sprankelende beeld. Het is de vorm van een hand, een signatuur van de kunstenaar in die tijd. Hij had al miniatuurbeeldjes ervan, maar het zou ook terug te vinden zijn op andere kunstuitingen (schilderijen, bedrukte T-shirts, bekers en caps). Het is de bedoeling dat Hope een rondreis maakt door het Museumkwartier, het was al te vinden in de P.C. Hooftstraat en op het Museumplein. Het beeld moet een tegenwicht geven op de sombere tijden gedurende de coronapandemie. Na december 2021 is het de bedoeling dat het naar Parijs verhuist; geen geringe opgave; het is vier meter hoog en moet per dieplader verplaatst worden. De kunstenaar zei zelf dat hij bij dit werk geïnspireerd werd door Robert Indiana (uiterlijk) en Andy Warhol (bloemen, vrolijkheid en energie). Er is een tweelingbeeld Peace van dezelfde kunstenaar.

De Johannes Vermeerstraat in Amsterdam-Zuid is in 1903 vernoemd naar de 17e eeuwse schilder Johannes Vermeer (1632-1675). De straat loopt van de Hobbemastraat naar de Ruysdaelstraat. Het eerste deel grenst met de oneven kant aan het Museumplein. Halverwege ligt het Johannes Vermeerplein dat in 1909 naar de schilder werd vernoemd. Van 1913 tot en met 2018 reed tramlijn 16 door het laatste deel van de straat. Van 2003 tot 2016 reed hier ook lijn 24.

Vrouwen van Ravensbrück 1940-1945 is een monument op het Museumplein in Amsterdam ter nagedachtenis van de Nederlandse slachtoffers van het voor vrouwen opgezette nazi-concentratiekamp Ravensbrück in Duitsland.

Hide and see(k) is een kunstwerk toegepaste kunst in Amsterdam-Zuid. Het werk bestaat uit een fontein naar een ontwerp van de Deense kunstenaar Jeppe Hein. Hein ontwierp meer fonteinen, die verspreid over de wereld hun plaats vonden. Hide and see(k) (Hide-and-seek betekent verstoppertje) werd in 2013 geplaatst in de Rijksmuseumtuinen van het Rijksmuseum, Amsterdam (inventarisatienummer NG-2014-13). Hein kwam met een combinatie van de waterspuwers (bedriegertjes) in 17e-eeuwse tuinen die verdekt opgesteld de bezoekers verrasten met plotselinge waterstralen en een gangbare fontein of sprong. De fontein bestaat uit een rond bassin met een doorsnee van 9 meter, waarop roestvast stalen rasters liggen. Vanuit die rasters spuiten de vier groepen spuwers in vaste volgorde hun water. De groepen spuwers vormen een gesloten cirkel of vierkant van 3,50 bij 3,50 meter of een combinatie daarvan zodat een corridor ontstaat. Daarbij is er een periode van twaalf seconden dat de spuwers geen water lozen; het is dan zaak binnen of juist buiten het besproeide gebied te geraken. Hein wilde met deze wijze kortstondige ontmoetingen laten plaatsvinden; je bevindt je met een lotgenoot even opgesloten binnen de muren van water, die net zo snel weer verdwijnen als dat ze gekomen zijn. Met hetzelfde thema creëerde hij eerder Appearing rooms (kamers van watermuren eveneens in fonteinvorm) en Social bench; een bankje waar je alleen op kan zitten als je je bankgenoot aankijkt of ernaar toe glijdt. De fontein kwam te liggen in de toen vernieuwde museumtuinen van landschapsarchitect Copijn. In 2013 lag de fontein tussen de tijdelijke expositie van beelden van Henry Moore, in 2018 tussen die van Eduardo Chillida. In de buurt van de fontein is er voor de kinderen nog een permanent opgesteld klimrek van Aldo van Eyck. De aankoop werd medegefinancierd door industrieel en kunstverzamelaarsechtpaar Charlotte en Joop van Caldenborgh.

De Druckeruitbouw of Druckervleugel is een gebouw van het Rijksmuseum Amsterdam, geopend in 1909, om de collectie Drucker-Fraser tentoon te stellen. Het betrof een kunstcollectie van 'moderne' negentiende-eeuwse kunstwerken van de Haagse school, verzameld door het echtpaar Joseph Drucker en Maria Lydia Fraser. Tot dan stond een deel van de collectie sinds 1904 in de lange zaal (Troostzaal) van het Fragmentengebouw, maar daar ontstond plaatsgebrek. In 1913 werd begonnen aan een uitbreiding, die in 1916 gereed kwam. Het gebouw bevindt zich op de Hobbemastraat 19. Als voorwaarde voor het exposeren van de gehele collectie verlangde het echtpaar dat aan het Rijksmuseumgebouw passende ruimten zouden worden aangebouwd, zodat de verzameling chronologisch zou aansluiten op die van het Rijksmuseum. In ruil daarvoor kreeg het Rijksmuseum delen van de collectie in bruikleen, maar vastgelegd werd dat die uiteindelijk in zijn geheel gelegateerd zou worden. Het gebouw is net als het Rijksmuseumgebouw ontworpen door Pierre Cuypers en gebouwd onder leiding van zijn zoon en architect Joseph Cuypers. Het werd naast het Fragmentengebouw geplaatst met een ingang via de tuin aan de Hobbemastraat. Al snel na de totstandkoming van de eerste uitbreiding gaf het echtpaar een deel van zijn in bruikleen afgestane collectie in eigendom aan het Rijksmuseum. Beide echtelieden stierven in augustus 1944. De collectie bevat naast schilderijen en aquarellen onder meer ook pastels, andere tekeningen, tapijten, meubels, aardewerk, porselein en zilver, alsook een stel antieke Chinese vazen uit de Kangxi-periode. Het laatste dat afgestaan werd, was een verzameling kant.

Het Zuiderbad is een overdekt zwembad in Amsterdam-Zuid in de Hobbemastraat 24A-26. Het is gelegen op de hoek van de Hobbemastraat en de Hobbemakade, schuin achter het Rijksmuseum. Het Zuiderbad is sinds 1996 beschermd als rijksmonument.

De Hobbemastraat is een straat in Amsterdam-Zuid tussen de Stadhouderskade en de Hobbemakade. De straat kreeg zijn naam in 1880 en werd vernoemd naar Meindert Hobbema (1638-1709), Nederlands landschapsschilder. De straat wordt door het Museumplein en het Rijksmuseum in twee stukken verdeeld; vanaf de Stadhouderskade tot nummer 16 aan één kant, dan nummer 19 in het hoofdgebouw van het Rijksmuseum en vanaf nummer 20 aan de andere kant tot de Stadhouderskade.

Gabriel Metsustraat 7 te Amsterdam is een vrijstaand gebouw uit 1911 aan de Gabriël Metsustraat, Museumkwartier in Amsterdam-Zuid. Het gebouw staat tussen de Amerikaanse ambassade aan het Museumplein in de ingang van de Van Miereveldstraat. Architect Christiaan Posthumus Meyjes sr. ontwierp voor deze buurt met stadsvilla’s een schoolgebouw in villavorm. Hij bediende zich van de bouwstijl Um 1800, voor een gebouw dat in leergang 1912/1913 betrokken werd door een Hogere Burgerschool van de "Amsterdamsche Vereeniging voor Middelbaar onderwijs aan Meisjes". In februari 1912 vond een eerste steenleggingplaats.. In de dwarsbalk boven de toegangsdeur is de naam te lezen "Amsterdamsche Schoolvereeniging"; een opleidingsinstituut dat hier vanaf 1919 tot 1931 gevestigd was, nadat de meisjesschool alweer vertrokken was. Ook daarna bleef het gebouw onderdak bieden aan opleidingsinstituten zoals de Opleidingsschool voor Christelijk Maatschappelijk Werk (OCMA) en in de 21e eeuw is er een dependance gevestigd van de Lucia Marthas Institute for Performing Arts (LMIPA) van de Hanzehogeschool Groningen (gegevens april 2020). Posthumus Meyjes kwam destijds met een school die voldeed aan de nieuwe eisen van licht en lucht. Licht en lucht konden vanwege de grote raampartijen voldoende diep het gebouw binnendringen. Opvallend waren destijds de natuur- en scheikundelokalen en bijbehorend laboratorium. Een conciërgewoning maakte deel uit van het complex net als een verwarmingsketels en kolenbergplaats. Vanaf de begane grond zijn zichtbaar een eerste, een tweede verdieping en een kap- en/of zolderverdieping. Doorheen alle gevels vindt een afwisseling plaats tussen baksteen en natuursteen, beginnend met een natuurstenen plint. Het dak wordt gevormd door een schilddak met shingles en/of leien. Onder de kroonlijst zijn eerst guirlandes zichtbaar en daaronder bevinden zich vijf traveeen in symmetrische opzet. In de middelste travee bevindt zich de toegang met dubbele houten deuren. De toegang wordt terzijde gestaan door dorische zuilen, die het bovenliggende balkon dragen. De deuren/glaspartij toegang gevend tot het balkon wordt omringd door een natuurstenen geheel, waarin lisenen, een fries en architraaf te vinden zijn. Die omlijsting draagt voorts nog twee vaasachtige objecten. Het balkon zelf is afwisselend dicht gewerkt en wel half open. Boven de genoemde vazen zijn twee uilachtige gevelversieringen aangebracht voor dat de daklijst/kroonlijst begint. Boven de daklijst/kroonlijst zijn verdiepinghoge dakkapellen geplaatst. De twee buitenste dakkapellen zijn omgeven door klauwstukken en driehoekige frontons. De middelste dakkapel ontbeert de klauwstukken met heeft een fronton in serlianavorm. Er raampartijen in voor- en zijgevels hebben een klassieke vensterverdeling. Het gebouw werd in 1996 tot rijksmonument verklaard vanwege haar architectuur- en cultuurhistorische waarde, maar ook vanwege haar typologische waarde als schoolgebouw. De originele opdracht (gelijkend op villa) was ook een van de redenen het tot rijksmonument te verklaren.

Het Fragmentengebouw is een gebouw van het Rijksmuseum Amsterdam dat in de periode van 1890 tot 1897 werd samengesteld uit verschillende bouwfragmenten van Nederlandse bouwwerken die destijds werden afgebroken. Het werd door architect Pierre Cuypers voor het Nederlandsch Museum voor Geschiedenis en Kunst opgezet om de Nederlandse architectuur tentoon te stellen. Het gebouw bevindt zich op de Hobbemastraat bij 19. Het gebouw werd na de voltooiing door een verbindingsgang verbonden aan het hoofdgebouw. In 1916 is de Druckeruitbouw tegen het Fragmentengebouw aangebouwd waarbij tussen deze gebouwen een glazen hal de buitenmuur met fragmenten zichtbaar houdt. Deze zuidvleugel als geheel wordt aangeduid als de 'Philipsvleugel'.