Druckeruitbouw

Het Fragmentengebouw is een gebouw van het Rijksmuseum Amsterdam dat in de periode van 1890 tot 1897 werd samengesteld uit verschillende bouwfragmenten van Nederlandse bouwwerken die destijds werden afgebroken. Het werd door architect Pierre Cuypers voor het Nederlandsch Museum voor Geschiedenis en Kunst opgezet om de Nederlandse architectuur tentoon te stellen. Het gebouw bevindt zich op de Hobbemastraat bij 19. Het gebouw werd na de voltooiing door een verbindingsgang verbonden aan het hoofdgebouw. In 1916 is de Druckeruitbouw tegen het Fragmentengebouw aangebouwd waarbij tussen deze gebouwen een glazen hal de buitenmuur met fragmenten zichtbaar houdt. Deze zuidvleugel als geheel wordt aangeduid als de 'Philipsvleugel'.

Hope is een beeld van Pieter Ceizer. Ceizer (Amsterdam, 1982) groeide op rond of in het Museumkwartier, leerde bijvoorbeeld zwemmen in het Zuiderbad. Hij was al kind regelmatig te vinden op het Museumplein waar hij alternatieve kunst (skateboard halfpipe, graffiti, etc.) zag komen en vertrekken. Hij wilde dat ook wel. Ceizer ging vanuit de street-art verder in design en leverde vanuit woonplaats Parijs werk af voor allerlei internationale bedrijven, waaronder Coca-Cola, Heineken en Paris Saint-Germain. In 2020 was hij onder meer werkzaam voor het Van Gogh Museum, hij maakte er een kledingcollectie voor. Hij kwam in contact met de ondernemersvereniging (BIZ Museum Quarter) hetgeen resulteerde in dit sprankelende beeld. Het is de vorm van een hand, een signatuur van de kunstenaar in die tijd. Hij had al miniatuurbeeldjes ervan, maar het zou ook terug te vinden zijn op andere kunstuitingen (schilderijen, bedrukte T-shirts, bekers en caps). Het is de bedoeling dat Hope een rondreis maakt door het Museumkwartier, het was al te vinden in de P.C. Hooftstraat en op het Museumplein. Het beeld moet een tegenwicht geven op de sombere tijden gedurende de coronapandemie. Na december 2021 is het de bedoeling dat het naar Parijs verhuist; geen geringe opgave; het is vier meter hoog en moet per dieplader verplaatst worden. De kunstenaar zei zelf dat hij bij dit werk geïnspireerd werd door Robert Indiana (uiterlijk) en Andy Warhol (bloemen, vrolijkheid en energie). Er is een tweelingbeeld Peace van dezelfde kunstenaar.

Hide and see(k) is een kunstwerk toegepaste kunst in Amsterdam-Zuid. Het werk bestaat uit een fontein naar een ontwerp van de Deense kunstenaar Jeppe Hein. Hein ontwierp meer fonteinen, die verspreid over de wereld hun plaats vonden. Hide and see(k) (Hide-and-seek betekent verstoppertje) werd in 2013 geplaatst in de Rijksmuseumtuinen van het Rijksmuseum, Amsterdam (inventarisatienummer NG-2014-13). Hein kwam met een combinatie van de waterspuwers (bedriegertjes) in 17e-eeuwse tuinen die verdekt opgesteld de bezoekers verrasten met plotselinge waterstralen en een gangbare fontein of sprong. De fontein bestaat uit een rond bassin met een doorsnee van 9 meter, waarop roestvast stalen rasters liggen. Vanuit die rasters spuiten de vier groepen spuwers in vaste volgorde hun water. De groepen spuwers vormen een gesloten cirkel of vierkant van 3,50 bij 3,50 meter of een combinatie daarvan zodat een corridor ontstaat. Daarbij is er een periode van twaalf seconden dat de spuwers geen water lozen; het is dan zaak binnen of juist buiten het besproeide gebied te geraken. Hein wilde met deze wijze kortstondige ontmoetingen laten plaatsvinden; je bevindt je met een lotgenoot even opgesloten binnen de muren van water, die net zo snel weer verdwijnen als dat ze gekomen zijn. Met hetzelfde thema creëerde hij eerder Appearing rooms (kamers van watermuren eveneens in fonteinvorm) en Social bench; een bankje waar je alleen op kan zitten als je je bankgenoot aankijkt of ernaar toe glijdt. De fontein kwam te liggen in de toen vernieuwde museumtuinen van landschapsarchitect Copijn. In 2013 lag de fontein tussen de tijdelijke expositie van beelden van Henry Moore, in 2018 tussen die van Eduardo Chillida. In de buurt van de fontein is er voor de kinderen nog een permanent opgesteld klimrek van Aldo van Eyck. De aankoop werd medegefinancierd door industrieel en kunstverzamelaarsechtpaar Charlotte en Joop van Caldenborgh.

De Rijksmuseumtuinen vormen het beeldenpark van het Rijksmuseum in Amsterdam. De tuinen met hekwerk, beelden en gebouwfragmenten zijn aangewezen als rijksmonument.

De Nachtwachtzaal is een tentoonstellingsruimte van het Rijksmuseum Amsterdam speciaal aangelegd voor het beroemde schilderij De Nachtwacht. De zaal maakt deel uit van het Rijksmuseumgebouw uit 1885 van architect Pierre Cuypers.

De Eregalerij is een zaal van het Rijksmuseum Amsterdam waar vijftig bekende schilderijen tentoongesteld hangen. De ruimte vormt de middenas van het door de architect Pierre Cuypers ontworpen Rijksmuseumgebouw. De Eregalerij bevindt zich boven de passage. De eregalerij sluit aan de voorkant aan op de voorhal, en aan de achterkant op de Nachtwachtzaal. De galerij is aan weerszijden voorzien van vier kabinetten met bovenlichten. Boven de kabinetten zijn de Nederlandse provincies afgebeeld. Bij de opening in 1885 waren alle kabinetten langs de galerij voorzien van gordijnen. Op de hoofdgang stonden beelden tentoongesteld.

Het Rijksmuseum in Amsterdam is een van de zestien rijksmusea in Nederland. De collectie biedt een overzicht van de Nederlandse kunst en geschiedenis met onder andere werken van 17e-eeuwse Nederlandse meesters als Rembrandt, Vermeer en Hals. Het museum is sinds 1885 gevestigd in het Rijksmuseumgebouw dat ontworpen werd door de Nederlandse architect Pierre Cuypers.

De Lucky Luyk of Lucky Luijk was de naam van een kraakpand aan de Jan Luijkenstraat 3 in het Museumkwartier in Amsterdam. Het is een jugendstilpand en Rijksmonument dat in 1908-1909 gebouwd is naar een ontwerp van de architecten J.P.F. van Rossem en W.J. Vuyk, bekend als architecten van het Koninklijk Theater Carré. Het pand is bekend geworden door de Amsterdamse krakersrellen in 1982.

Het gebouw Stadhouderskade 40-41 bestaat uit een kapitale villa aan de Stadhouderskade/Singelgracht, P.C. Hooftstraat en Jan Luijkenstraat te Amsterdam-Zuid, Museumkwartier. Het gebouw vormt een dubbele villa en is gebouwd in de eclectische bouwstijl. Er zijn bouwelementen in classicistische stijl, maar ook in Lodewijk XVI-stijl. Aan de gevel zijn tal van ornamenten toegepast, zoals balkons, lisenen en friezen. Het pand is bijna geheel voorzien van pleisterwerk. Het is tevens een van de weinige panden aan de Stadhouderskade met een voortuin(tje) en een terrein voor de voorgevel. Opmerkingen: een van de buurpanden kreeg adres Jan Luijkenstraat 2-2a mee en is eveneens een rijksmonument; aan de overkant van de Jan Luijkenstraat gaat de Stadhouderskade verder met huisnummer 42, het "oude adres" van het Rijksmuseum Amsterdam.

Het Borstbeeld P.C. Hooft is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het borstbeeld werd op verzoek van de gemeente Amsterdam gemaakt door beeldhouwer Frits Sieger. Amsterdam vierde de 300ste verjaring van de sterfdag van Pieter Corneliszoon Hooft met een grootse herdenking met allerlei culturele activiteiten. Een daarvan was de onthulling van het borstbeeld op 21 mei 1947. Daartoe had Sieger het beeld uitgewerkt nadat hij eerst een proefexemplaar had gemaakt in klei. Het uiteindelijke beeld is van Frans kalksteen. Volgens een recensie uit die tijd betrof het een geïdealiseerd beeld van de schrijver P.C. Hooft met een hoofd met puntbaardje met een kanten kraag. Sieger liet zich vermoedelijk inspireren door een portret van Hooft door Michiel van Mierevelt. Het geheel bestaat uit een zuil (sokkel) van 1,70 meter hoog; de buste zelf is 75 cm hoog. Het beeld staat aan de Stadhouderskade (huisnummer 41) ter hoogte van de P.C. Hooftstraat en Jan Luijkenstraat. De onthulling werd verricht door nazaat Pieter Cornelis Hooft van Woudenberg, dan vijf jaar oud, waarbij burgemeester Arnold d'Ailly en Frits Sieger aanwezig waren en hielpen. Tegelijkertijd werd de P.C. Hooft-prijs ingesteld.

De Hobbemastraat is een straat in Amsterdam-Zuid tussen de Stadhouderskade en de Hobbemakade. De straat kreeg zijn naam in 1880 en werd vernoemd naar Meindert Hobbema (1638-1709), Nederlands landschapsschilder. De straat wordt door het Museumplein en het Rijksmuseum in twee stukken verdeeld; vanaf de Stadhouderskade tot nummer 16 aan één kant, dan nummer 19 in het hoofdgebouw van het Rijksmuseum en vanaf nummer 20 aan de andere kant tot de Stadhouderskade.

Het Dreesmann-museum was een museum dat de verzameling Amsterdamica van Willem Dreesmann (1885-1954) tentoonstelde. Het museum was gevestigd in een uit 1911 stammende villa in de Johannes Vermeerstraat, dat voor de Tweede Wereldoorlog als woonhuis van de familie Dreesmann gediend had.