Hobbemastraat

De Teekenschool is een voormalig schoolgebouw in de tuin van het Rijksmuseum in Amsterdam. Het schoolgebouw werd in 1892 geopend. Het werd gebouwd door Pierre Cuypers om toekomstige tekenleraren van de Rijksnormaalschool voor Teekenonderwijzers praktijkervaring te laten opdoen met het geven van tekenles. Boven de ingang van de Oefenschool staat het credo van Victor de Stuers: "Teekenen is spreken en schrijven tegelijk". In 1924 werd de school gereorganiseerd tot Rijksinstituut tot Opleiding van Teekenleeraren, het gebouw werd uitgebreid en de hele opleiding verhuisde van de zolder van het Rijksmuseum naar het schoolgebouw. Het gebouw verloor zijn onderwijsfunctie in 1966 toen het kunstonderwijs vertrok naar de Rietveldacademie. Na de verbouwing van het Rijksmuseum heeft het weer een educatieve bestemming gekregen en worden er voor kinderen en volwassenen workshops gehouden. Verder is er het kantoor van het Koninklijk Oudheidkundig Genootschap gevestigd. Ook in Roermond werd een onderwijsinstelling opgericht door Pierre en Jos Cuypers, de latere R.K. Scholengemeenschap Dr. Cuypers.

Het Zuiderbad is een overdekt zwembad in Amsterdam-Zuid in de Hobbemastraat 24A-26. Het is gelegen op de hoek van de Hobbemastraat en de Hobbemakade, schuin achter het Rijksmuseum. Het Zuiderbad is sinds 1996 beschermd als rijksmonument.

Hide and see(k) is een kunstwerk toegepaste kunst in Amsterdam-Zuid. Het werk bestaat uit een fontein naar een ontwerp van de Deense kunstenaar Jeppe Hein. Hein ontwierp meer fonteinen, die verspreid over de wereld hun plaats vonden. Hide and see(k) (Hide-and-seek betekent verstoppertje) werd in 2013 geplaatst in de Rijksmuseumtuinen van het Rijksmuseum, Amsterdam (inventarisatienummer NG-2014-13). Hein kwam met een combinatie van de waterspuwers (bedriegertjes) in 17e-eeuwse tuinen die verdekt opgesteld de bezoekers verrasten met plotselinge waterstralen en een gangbare fontein of sprong. De fontein bestaat uit een rond bassin met een doorsnee van 9 meter, waarop roestvast stalen rasters liggen. Vanuit die rasters spuiten de vier groepen spuwers in vaste volgorde hun water. De groepen spuwers vormen een gesloten cirkel of vierkant van 3,50 bij 3,50 meter of een combinatie daarvan zodat een corridor ontstaat. Daarbij is er een periode van twaalf seconden dat de spuwers geen water lozen; het is dan zaak binnen of juist buiten het besproeide gebied te geraken. Hein wilde met deze wijze kortstondige ontmoetingen laten plaatsvinden; je bevindt je met een lotgenoot even opgesloten binnen de muren van water, die net zo snel weer verdwijnen als dat ze gekomen zijn. Met hetzelfde thema creëerde hij eerder Appearing rooms (kamers van watermuren eveneens in fonteinvorm) en Social bench; een bankje waar je alleen op kan zitten als je je bankgenoot aankijkt of ernaar toe glijdt. De fontein kwam te liggen in de toen vernieuwde museumtuinen van landschapsarchitect Copijn. In 2013 lag de fontein tussen de tijdelijke expositie van beelden van Henry Moore, in 2018 tussen die van Eduardo Chillida. In de buurt van de fontein is er voor de kinderen nog een permanent opgesteld klimrek van Aldo van Eyck. De aankoop werd medegefinancierd door industrieel en kunstverzamelaarsechtpaar Charlotte en Joop van Caldenborgh.

De Nachtwachtzaal is een tentoonstellingsruimte van het Rijksmuseum Amsterdam speciaal aangelegd voor het beroemde schilderij De Nachtwacht. De zaal maakt deel uit van het Rijksmuseumgebouw uit 1885 van architect Pierre Cuypers.

Het Rijksmuseum in Amsterdam is een van de zestien rijksmusea in Nederland. De collectie biedt een overzicht van de Nederlandse kunst en geschiedenis met onder andere werken van 17e-eeuwse Nederlandse meesters als Rembrandt, Vermeer en Hals. Het museum is sinds 1885 gevestigd in het Rijksmuseumgebouw dat ontworpen werd door de Nederlandse architect Pierre Cuypers.

De Rijksmuseumtuinen vormen het beeldenpark van het Rijksmuseum in Amsterdam. De tuinen met hekwerk, beelden en gebouwfragmenten zijn aangewezen als rijksmonument.

De Eregalerij is een zaal van het Rijksmuseum Amsterdam waar vijftig bekende schilderijen tentoongesteld hangen. De ruimte vormt de middenas van het door de architect Pierre Cuypers ontworpen Rijksmuseumgebouw. De Eregalerij bevindt zich boven de passage. De eregalerij sluit aan de voorkant aan op de voorhal, en aan de achterkant op de Nachtwachtzaal. De galerij is aan weerszijden voorzien van vier kabinetten met bovenlichten. Boven de kabinetten zijn de Nederlandse provincies afgebeeld. Bij de opening in 1885 waren alle kabinetten langs de galerij voorzien van gordijnen. Op de hoofdgang stonden beelden tentoongesteld.

Het complex Ruysdaelkade 11-25 bestaat uit gebouwen aan de Ruysdaelkade in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het is een van de vier gemeentemonumenten aan de kade, het Moppesgebouw niet meegerekend. Het complex staat op een hoek, waarbij de Ruysdaelkade, die begint als gewone straat aansluiting vindt bij de Boerenwetering om daar als kade verder te gaan. De huizen zijn gebouwd volgens een ontwerp van architect J.F. Schutte, wiens voornaamste broodwinning kwam uit de makelaardij. Het vermoeden bestaat dat hij dit blok had gekocht om het zelf te exploiteren. In de bestemming van de gebouwen is sinds de bouw niets veranderd. De gebouwen dienen tot woonhuizen. Schutte ontwierp de gebouwen in een niet te benoemen stijl. Hij gebruikte allerlei stijlelementen, hetgeen in de architectuur (net als in andere kunststromingen) aangeduid wordt met eclecticisme. Zo zijn aan de gebouwen lisenen en hoofdgestellen te zien, net als balkons. Dat laatste is opmerkelijk voor woningen in de Oude Pijp, waar de straten meestal te smal waren voor toepassing van balkons. Het blok kent drie bijzonderheden: woningen aan de Ruysdaelkade hebben een luxer uiterlijk meegekregen dan andere gebouwen in de Oude Pijp; Koning Willem III der Nederlanden was aanwezig bij de leg van de eerste steen, net als mevrouw H.M. Schutte-Wenz, waarschijnlijk de vrouw van makelaar/architect; kunstenaar Carel Willink woonde en werkte in het hoekpand op nr. 15; dat nu uitkijkt op het kleine Carel Willinkplantsoen.

De Brandweerbrug, brugnummer 79, is een vaste brug in Amsterdam en ligt op de grens van de wijken De Pijp en het Museumkwartier in Amsterdam-Zuid. De brug verbindt sinds 1879 de beide oevers, Hobbema- en Ruysdaelkade, van de Boerenwetering met elkaar. Ze is genoemd naar de brandweerkazerne (Kazerne Dirk) die hier sinds 1897 aan de Hobbemakade ligt. De brug ligt in het verlengde van de Eerste Jacob van Campenstraat (De Pijp) en Honthorststraat (Museumbuurt). De brug is daarbij vrij nauw en kent eenrichtingsverkeer richting De Pijp (behalve voor fietsers). Die eenrichtingsverkeer is noodzakelijk om de brandweer de gelegenheid te geven over de brug De Pijp in te rijden, alle bestratingen kennen een eenrichtingsverkeer vanaf de brug. De brug, althans de versie uit 1958, kwam in het nieuws omdat ten zuiden ervan een omstreden ondergrondse parkeergarage zou worden aangelegd, waarvan de bouw uiteindelijk in 2015 startte. Daarbij werd tegelijkertijd de Brandweerbrug vervangen, hij werd verbreed, maar bleef zijn uiterlijk behouden. De oeververbinding zou daarbij ongeveer een jaar voor alle verkeer opgeheven zijn, de buurt drong aan om een noodbrug voor voetgangers en fietsers, maar veel ruimte daarvoor is er niet. Het stadsdeel zag dat niet zitten. De brandweer moest uitwijken via de Stadhouderskade of Albert Cuypstraat om De Pijp te kunnen bereiken. In december 2015 besloot het stadsdeel Zuid alsnog tien meter verderop een noodbrug te plaatsen. De noodbrug is uitsluitend bestemd voor fietsers en voetgangers en kwam te liggen op een zinker waar de noodbrug ook op leunde. Deze noodbrug werd dan tevens drager van alle bekabeling die daarvoor nog door de Brandweerbrug voerde. Het grootste deel van de daadwerkelijke werkzaamheden vonden eind 2017 en begin 2018 plaats. De noodbrug werd geplaatst en het wegdek werd verwijderd. Daarna volgden nieuwe funderingen voor de (verbrede) landhoofden en kwam er een nieuwe verbreed wegdek. Eind maart konden voetgangers en (lopende) fietsers al weer van het midden van de brug gebruik maken; ze had nog geen balustrades/leuningen en de noodbrug was midden april alweer weg. Eind 2018 werd de brug opengesteld voor verkeer, de brug was toen nog niet geheel af; leuningen ontbraken nog. Deze moesten gerestaureerd worden en werden in maart/april 2019 geplaatst, waarbij het renovatietraject afgesloten werd. In november 2019 werd de brug weer afgesloten voor het verkeer. Het bakstenen rijdek had niet goed genoeg gehecht aan de onderliggende cementlaag, lag dus los en was verschoven. In genoemde maand werd een nieuwe poging gewaagd en in december 2019 werd de brug opnieuw geopend.

Het gebouw Ruysdaelkade 43 bestaat uit een herenhuis aan de Ruysdaelkade in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het is een van de vier gemeentemonumenten aan de kade, het Moppesgebouw niet meegerekend. Het pand is een opvallende verschijning aan de Ruysdaelkade. Lagere huisnummers bestaan uit hoge woonblokachtige gebouwen, met vaste etage- en pandhoogtes. Gebouwen met hogere huisnummers hebben juist verschillende hoogten binnen de etage-indelingen en ook de hoogtes van de gebouwen verschillen. Ruysdaelkade 43, twee etages hoog met hoge ramen met zolder, is daarbij een spierwit gebouw, omringd door baksteengevels. Het ontwerp kwam van makelaar, aannemer en architect Zeeger Deenik, die een willekeur aan bouwstijlen samensmolt, Eclecticisme. Hoofdgestel, pilasters en bepleistering zijn hier te vinden. Deenik zelf woonde in het gebouw Reguliersgracht 63, een rijksmonument. Het gebouw heeft gedurende de 20e eeuw een aantal bestemmingen gekend, er was een kantoor gevestigd, er werden haren geknipt en Ine van Dillen gaf er zangles. In de 21e eeuw is het voornamelijk een beleggingsobject met een geschatte waarde van ruim 2 miljoen euro (gegevens 2015).

De Druckeruitbouw of Druckervleugel is een gebouw van het Rijksmuseum Amsterdam, geopend in 1909, om de collectie Drucker-Fraser tentoon te stellen. Het betrof een kunstcollectie van 'moderne' negentiende-eeuwse kunstwerken van de Haagse school, verzameld door het echtpaar Joseph Drucker en Maria Lydia Fraser. Tot dan stond een deel van de collectie sinds 1904 in de lange zaal (Troostzaal) van het Fragmentengebouw, maar daar ontstond plaatsgebrek. In 1913 werd begonnen aan een uitbreiding, die in 1916 gereed kwam. Het gebouw bevindt zich op de Hobbemastraat 19. Als voorwaarde voor het exposeren van de gehele collectie verlangde het echtpaar dat aan het Rijksmuseumgebouw passende ruimten zouden worden aangebouwd, zodat de verzameling chronologisch zou aansluiten op die van het Rijksmuseum. In ruil daarvoor kreeg het Rijksmuseum delen van de collectie in bruikleen, maar vastgelegd werd dat die uiteindelijk in zijn geheel gelegateerd zou worden. Het gebouw is net als het Rijksmuseumgebouw ontworpen door Pierre Cuypers en gebouwd onder leiding van zijn zoon en architect Joseph Cuypers. Het werd naast het Fragmentengebouw geplaatst met een ingang via de tuin aan de Hobbemastraat. Al snel na de totstandkoming van de eerste uitbreiding gaf het echtpaar een deel van zijn in bruikleen afgestane collectie in eigendom aan het Rijksmuseum. Beide echtelieden stierven in augustus 1944. De collectie bevat naast schilderijen en aquarellen onder meer ook pastels, andere tekeningen, tapijten, meubels, aardewerk, porselein en zilver, alsook een stel antieke Chinese vazen uit de Kangxi-periode. Het laatste dat afgestaan werd, was een verzameling kant.

Het Carel Willinkplantsoen is een relatief klein park in Amsterdam.