Borstbeeld P.C. Hooft

Het gebouw Stadhouderskade 40-41 bestaat uit een kapitale villa aan de Stadhouderskade/Singelgracht, P.C. Hooftstraat en Jan Luijkenstraat te Amsterdam-Zuid, Museumkwartier. Het gebouw vormt een dubbele villa en is gebouwd in de eclectische bouwstijl. Er zijn bouwelementen in classicistische stijl, maar ook in Lodewijk XVI-stijl. Aan de gevel zijn tal van ornamenten toegepast, zoals balkons, lisenen en friezen. Het pand is bijna geheel voorzien van pleisterwerk. Het is tevens een van de weinige panden aan de Stadhouderskade met een voortuin(tje) en een terrein voor de voorgevel. Opmerkingen: een van de buurpanden kreeg adres Jan Luijkenstraat 2-2a mee en is eveneens een rijksmonument; aan de overkant van de Jan Luijkenstraat gaat de Stadhouderskade verder met huisnummer 42, het "oude adres" van het Rijksmuseum Amsterdam.

De Weteringschans is een straat in het centrum van Amsterdam, die het Kleine-Gartmanplantsoen nabij het Leidseplein met het Frederiksplein verbindt. De straat werd in 1872 vernoemd naar de Weteringpoort en de Boerenwetering (zoals ook de Weteringbuurt en het Weteringplantsoen).

Het complex Stadhouderskade 31-35 is een complex herenhuizen aan de Stadhouderskade/Singelgracht in het Museumkwartier te Amsterdam-Zuid. De vijf gebouwen lijken uiterlijk sterk op elkaar, ze zijn gebouwd volgens een ontwerp van aannemer, timmerman en architect Nicolaas Wezel. Hij ontwierp ze voor grondeigenaar A.H. De Klerk, die hier grond had aangekocht. De woningen werden eerst nog afgekeurd, want ze sloten nog niet goed aan op het Liernurstelsel. Architect Willem Langhout was betrokken bij de verkoop van minstens twee woningen, maar dan in de hoedanigheid van makelaar. De huizen zijn gebouwd in de eclectische bouwstijl en bestaan uit een souterrain, twee bouwlagen en zolders. Ter plaatse van de nummer 34 en 35 zijn een derde etage bijgebouwd, waarschijnlijk te danken aan de verschillende eigenaren. De gebouwen hebben een aantal bijzonderheden: ze zijn niet aansluitend gebouwd met het gebouw Stadhouderskade 30; er zit een onbebouwd stuk tussen in de vorm van een taartpunt; ze zijn te omschrijven als laagbouw ten opzichte van relatieve hoogbouw op de nrs. 30 en Stadhouderskade 36-39 (Museum Pension); de gebouwen 29a en 30 zijn opgetrokken uit baksteen en hebben dan ook de baksteenkleur; de nummer 31 en 35 zijn alle bepleisterd wit; de ramen van de vijf gebouwen hebben alle dezelfde boogvormige versieringen; ronde bouwvorm naar huisnummer 30, alsof hier een straathoek gepland was. Op nummer 34 is enige tijd de Algemene Bond van Politiepersoneel gevestigd geweest, maar de gebouwen dienden veelal tot luxe woningen en/of dokterspraktijken. Op nummer 31 is in 2015 al jaren een horecagelegenheid gevestigd.

Nail House (synoniem van holdout, zich staande houden) is een kunstwerk, dat in 2015 en 2019 tijdelijk opgesteld stond/staat in Amsterdam. Het is opgetrokken naar voorbeeld van een spijkerhuis of nagelhuis. Het is een creatie van kunstenaar Leonard van Munster. Hij protesteerde met zijn huisje tegen lege, braakliggende plekken in de stad, terwijl hij zijn kunst in de openbare ruimte niet kwijt kon. Nail House werd in 2015 geplaatst bij een bouwput aan de Schinkelhaven. Daar was een gelijknamig verzorgingstehuis afgebroken om plaats te maken voor nieuwbouw. Het terrein stond langdurig leeg. In 2016 kreeg de kunstenaar bericht dat hij het kunstwerk onmiddellijk moest weghalen, want er werd ineens vaart gezet achter de nieuwbouw. Een alternatieve plaats werd niet gevonden en het kunstwerk werd opgeslagen. De kunstenaar zag in 2019 zijn kans schoon om het wederom op te stellen op een bouwplaats. De panden Brouwersgracht 155-157 waren afgebroken (van 155 staat alleen de voorgevel er nog overeind in verband met de monumentstatus), maar nieuwbouw wilde niet vlotten. In samenwerking met de naastgelegen kunstgalerie Van Zijll Langhout Contemporary Art (161) en het Mondriaanfonds plaatste Van Munster zijn Nail House op de reeds aanwezige begane-grondvloer. De galerie had net een expositie over nog te bouwen kunstobjecten en foto’s van Van Munsters kunstobjecten die of gesloopt zijn of op de nominatie staan om dat lot te ondergaan. Van Munster protesteerde toen al jaren tegen het kunstbeleid of juist het ontbreken daarvan binnen de gemeente Amsterdam. In juli 2019 dook het gebouwtje op op een omheind braakliggend bouwterrein ten zuiden van Paradiso aan de Weteringschans. Het kunstwerk bestaat uit een “huisje met bewoners”, dat weerstand biedt aan haar omgeving. Alles rondom het huisje is weggebroken en afgegraven, maar ’s avonds brandt er licht. Van Munster zei zelf dat hij inspiratie had opgedaan uit foto’s van een bijna voltooide snelweg in China, waarvan voltooiing jarenlang werd opgehouden doordat een eigenaar weigerde te vertrekken en te verkopen. Het kunstwerk vertoont gelijkenis met kunstwerk Under Heaven 03 van dezelfde kunstenaar. Dat is een huisje dat midden in een vijver staat.

De Eregalerij is een zaal van het Rijksmuseum Amsterdam waar vijftig bekende schilderijen tentoongesteld hangen. De ruimte vormt de middenas van het door de architect Pierre Cuypers ontworpen Rijksmuseumgebouw. De Eregalerij bevindt zich boven de passage. De eregalerij sluit aan de voorkant aan op de voorhal, en aan de achterkant op de Nachtwachtzaal. De galerij is aan weerszijden voorzien van vier kabinetten met bovenlichten. Boven de kabinetten zijn de Nederlandse provincies afgebeeld. Bij de opening in 1885 waren alle kabinetten langs de galerij voorzien van gordijnen. Op de hoofdgang stonden beelden tentoongesteld.

Het gebouw Stadhouderskade 30 is een pand aan de Stadhouderskade/Singelgracht te Amsterdam-Zuid. Het gebouw is neergezet waarschijnlijk naar een ontwerp van Willem Langhout, die hier in de buurt meer gebouwen heeft neergezet en ontworpen. Het woonhuis heeft vier etages en een zolderverdieping. Het gebouw valt op aan de Stadhouderskade vanwege: een ronde erker op de eerste en tweede etage, die op de derde etage overgaat in een balkon; de zuidelijke gevel bevat niet alleen de ronde erkers en balkon, maar is zelf ook gebogen op de begane grond tussen de huisnummers 30 en 31 is door een bocht in de Stadhouderskade alhier een niet-bebouwde ruimte ontstaan in de vorm van een taartpunt. aan de achterzijde van nummer 30 is een uitbouw neergezet, die niet geheel rechthoekig is, eveneens als gevolg van de bocht. Het principe van de erker(s) die een balkon ondersteunt is terug te vinden in Langhouts ontwerpen voor Keizersgracht 18 en Frederiksplein 12. Volgens een plattegrond van de gemeente zou hier D. van Eijk gewoond hebben, een bankier en lid van Provinciale Staten, die in 1911 het gevang in moest vanwege fraude. In de jaren zestig van de 20e eeuw was hier gevestigd Rosenberg's im/export, die dat verzorgde voor Côte d'Or.

De Rijksmuseumtuinen vormen het beeldenpark van het Rijksmuseum in Amsterdam. De tuinen met hekwerk, beelden en gebouwfragmenten zijn aangewezen als rijksmonument.

Het Barlaeus Gymnasium is een zelfstandig openbaar gymnasium aan de Weteringschans in Amsterdam. De school is genoemd naar de Nederlandse schrijver Kasper van Baerle; zijn naam draagt de school in gelatiniseerde vormː Casparus Barlaeus. De oorspronkelijke Latijnse school werd in 1342 opgericht. Daarmee is het Barlaeus een van de oudste scholen in Nederland. Sinds de 19e eeuw hanteert de school de benaming gymnasium en de vernoeming naar Barlaeus dateert uit de jaren dertig van de 20e eeuw. Aan het begin van de 21e eeuw had de school ongeveer 800 leerlingen en 90 leraren. Het Barlaeus tracht zich te onderscheiden door zijn muzikale en culturele activiteiten. De school organiseert voor de bovenbouw Europese reizen en neemt deel aan het Europees Jeugdparlement. Het Barlaeus profileert zich als een relatief kleine school in een veilige omgeving met een pedagogisch klimaat. Het Barlaeus kampt, evenals de andere categorale gymnasia in Amsterdam, met een overschot aan aanmeldingen.

De Industrieschool voor Vrouwelijke Jeugd was een onderwijsinstelling in Amsterdam en voorloper van de latere (mode-) Akademie De Schans.

De Nachtwachtzaal is een tentoonstellingsruimte van het Rijksmuseum Amsterdam speciaal aangelegd voor het beroemde schilderij De Nachtwacht. De zaal maakt deel uit van het Rijksmuseumgebouw uit 1885 van architect Pierre Cuypers.

Het Rijksmuseum in Amsterdam is een van de zestien rijksmusea in Nederland. De collectie biedt een overzicht van de Nederlandse kunst en geschiedenis met onder andere werken van 17e-eeuwse Nederlandse meesters als Rembrandt, Vermeer en Hals. Het museum is sinds 1885 gevestigd in het Rijksmuseumgebouw dat ontworpen werd door de Nederlandse architect Pierre Cuypers.

Het Fragmentengebouw is een gebouw van het Rijksmuseum Amsterdam dat in de periode van 1890 tot 1897 werd samengesteld uit verschillende bouwfragmenten van Nederlandse bouwwerken die destijds werden afgebroken. Het werd door architect Pierre Cuypers voor het Nederlandsch Museum voor Geschiedenis en Kunst opgezet om de Nederlandse architectuur tentoon te stellen. Het gebouw bevindt zich op de Hobbemastraat bij 19. Het gebouw werd na de voltooiing door een verbindingsgang verbonden aan het hoofdgebouw. In 1916 is de Druckeruitbouw tegen het Fragmentengebouw aangebouwd waarbij tussen deze gebouwen een glazen hal de buitenmuur met fragmenten zichtbaar houdt. Deze zuidvleugel als geheel wordt aangeduid als de 'Philipsvleugel'.