The Empire

Rokin 17 in Amsterdam is een gebouw aan het Rokin in Amsterdam-Centrum. Per 16 maart 2004 is het een gemeentelijk monument.

Rokin 9-15 is een gebouw aan het Rokin in Amsterdam-Centrum. Het gebouw werd op 16 maart 2004 een gemeentelijk monument (201028).

Rocket 020 is een driedelig artistiek kunstwerk ontworpen door Street Art Frankey. De raketten zijn toegepaste kunst; ze dienen tevens tot straatverlichting. Al in de jaren tien van de 21e eeuw vroeg de bedrijfsvereniging Biz Nes toestemming voor het plaatsen van een meerdelig werk van deze kunstenaar. Het werd een zaak van lange adem, want het plaatsen van een kunstwerk in de nauwe straat/steeg Nes heeft sowieso invloed op de omgeving. Het plan voor de raketten zeurde een hele tijd door, in 2022 kwam het Stadscuratorium Amsterdam (SCA) nog met een negatief advies. Frankey had hier al enkele kunstwerken (gewild en ongewild) geleverd en een mooie bijdrage vond men het niet. Het SCA had liever een andere kunstenaar gewild met werk dat leidde tot meer inclusiviteit. De vereniging bracht daartegenin dat de opdracht (dus) al veel eerder was gegeven en dat sommige van Frankey’s uitingen alweer verdwenen waren uit het stadsdeel. Zo was het Legobeeld van André Hazes alweer verdwenen en ook Flip Fluitketel (Frankey’s eerbetoon aan André van Duin was verplaatst naar de Amstelsluizen. Uiteindelijk ging het SCA overstag onder de opmerking dat het aanbestedingstraject voortaan anders moest. Niet alleen het SCA was tegen, maar ook de Vereniging Vrienden van de Amsterdamse Binnenstad was tegen; in hun ogen leken het geen raketten als ruimtevaartuig, maar rakketten als wapens. Frankey haalde inspiratie uit de lantaarns die er toch al hingen, de raketten van Elon Musk en de bouwstijl Amsterdamse School met haar donkerrode kleur en rondingen, zie bijvoorbeeld de vorm van Museum Het Schip. Frankey wilde zelf na het zien van Top Gun en Back to the Future straaljagerpiloot worden, vaak de opstap richting astronaut; hij werd afgekeurd. Het kunstwerk bestaat uit drie raketvormige lantaarns die bijdragen aan de stadsverlichting. Het kunstwerk werd onthuld op 30 oktober 2024; 30 oktober 1985 was de dag dat de Nederlandse ruimtevaarder Wubbo Ockels begon aan zijn eerste ruimtevlucht. Tegelijkertijd onthulde Joos Ockels (weduwe van Wubbo) een infobord ter nagedachtenis aan haar man. Een jaar (2023) eerder werd van Frankey de Adyen-brug geopend in de nabijgelegen Nieuwe Sint Pieterpoort.

Aan het Rokin in Amsterdam-Centrum staat vanaf 2017 een titelloze poëtische uiting. Het betreft dichtregels van Anna Enquist aangebracht op zitbanken die een boom beschermen nabij Rokin 9-15. Bij de herinrichting en herbestrating van het Rokin na de metrobouw, werden de zitmeubels geplaatst. Op de leuninglatten is een metaalplaat met daarop een tekst van de toenmalige stadsdichteres geplaatst. De tekst luidt: Geloof het maar, hij strekt zijn wortels naar de metrobuis, onmogelijk, en rekt zijn takken naar de hemel, niet te doen. Hier staat de boom, bescherm zijn stam, wij zijn verloren zonder groen. Initiatiefnemer van de straatpoëzie was Max Bögel, hoofdaannemer van de Noord/Zuidlijn. Ze werd geplaatst in het kader van het project 'De Rode Loper'. Vergelijkbare bankjes met andere teksten zijn te vinden op de Vijzelgracht en de Ferdinand Bolstraat.

Het Commandantshuis was een groot pand aan de oostzijde van de Dam in Amsterdam, ongeveer ter plekke van het huidige Nationaal Monument op de Dam, dat oorspronkelijk, tot 1807, als het 'Huis onder 't Zijl' (ook wel als 'Huis onder 't Zeil' gespeld) bekend stond. Het werd in 1774-1775 in neoclassicistische stijl gebouwd naar ontwerp van stadsarchitect Jacob Eduard de Witte en in 1912 gesloopt. Het was een rechthoekig blok van drie bouwlagen onder schilddak, met aan de voorzijde zeven vensterassen, waarvan de middelste drie in een middenrisaliet met grote pilasters en een bekronend driehoekig fronton waren opgenomen. Vlak na de voltooiing verscheen een door Caspar Philips vervaardigde prent van de voorgevel in het tijdschrift De Maandelykse Nederlandsche Mercurius

Het Nationaal Monument op de Dam in Amsterdam is een oorlogsmonument voor de herdenking van oorlogsslachtoffers. Het monument staat centraal bij de jaarlijkse Nationale Dodenherdenking op 4 mei. Vanaf 1961 wordt deze live op televisie uitgezonden door de NOS.

Bougainville is een restaurant in Amsterdam. De eetgelegenheid heeft sinds 2019 een Michelinster.

De Adyen-brug is een artistiek en bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Centrum. Het wordt omschreven als "canal skybridge". De firma Adyen heeft aan het Rokin twee gebouwen in gebruik, gescheiden door de Nieuwe Sint Pieterspoort. Ze schreef een soort wedstrijd uit om een verbinding tussen beide panden te maken. Street Art Frankey kwam met een bijzondere voetgangersbrug annex luchtbrug tussen de twee gebouwen. Frankey is in Amsterdam bekend vanwege kleine kunstzinnige ingrepen in de stad, maar heeft ook enkele grotere objecten op zijn naam staan, zoals Eberhard van der Laan zittend boven de toegang van Paradiso en de Autoprikker. Het bruggetje is overigens zelf geen brug, maar heeft wel de vorm van een welfbrug, veelvuldig voorkomend in de Amsterdamse grachtengordel. Die welfbrug is hier een dak boven een glazen loopbrug die ongeveer tien meter boven het maaiveld hangt. Frankey gaf het het uiterlijk mee van een enigszins scheve brug uit de binnenstad van Amsterdam; ook de lantaarn op de brug staat uit het lood. Ook de 19e eeuwse brugleuningen zijn terug te vinden, alleen dienen hier niet tot leuning. Frankey werkte samen met Boltt/Rijnboutt en ipv Delft (constructief ontwerp). Ipv meldde nog dat het bruggetje in twee dimensies scheef ligt. De geplande toegangen van de gebouw liggen alleen verticaal niet recht tegenover elkaar, maar ook horizontaal. Met deze vorm is het naast brug 482 de tweede dubbeldeks brug in Amsterdam, daarvan zijn echter beide etages in gebruik. Het bruggetje werd 14 december 2023 geopend. Frankey en Jan Pieter Ekker stelden dat de brug is opgetrokken uit een staalskelet omhuld door acrylhars, de vorm is gegoten in de 3D geprinte mal. Verdere gebruikte materialen zijn glas en aluminium. Frankey gaf aan dat dit soort scheve bruggen eigenlijk alleen in comics kunnen en wilde dat de kijker verbaasd was en toch tweemaal moest kijken.

Suriname Onafhankelijk Nu was op 1 juli 1971 een protestmanefestatie in De Brakke Grond in Amsterdam. De manifestatie viel samen met Emancipatiedag, de dag waarop de afschaffing van de slavernij wordt herdacht, en werd aangekondigd als een demonstratieve meeting. Deze vond plaats vier jaar voordat de Surinaamse onafhankelijkheid een feit werd en op een moment toen hierover nog geen politieke consensus was in Suriname. Premier Jules Sedney (PNP) vormde toen een coalitie met Jagernath Lachmon (VHP) en beiden waren geen voorstanders van onafhankelijkheid. Dit veranderde toen een groot voorstander, Henck Arron, Sedney in 1973 opvolgde. De organisatie lag bij het Suriname-comité dat een pamflet had gedrukt in een oranjerode kleur. Hierin werd tegengesproken dat de Nederlandse regering erg gretig zou zijn, naar aanleiding van een opmerking dat "Suriname maar één kik hoefde te geven om met instemming van Den Haag onafhankelijk te zijn." Vervolgens werd een aantal beweringen gegeven die juist zouden bewijzen dat er "een voortdurende repressie van Nederlandse zijde was om het onafhankelijkheidsstreven in te dammen en te kanaliseren." Er werd onder meer beweerd dat een uitzending van 300 mariniers naar de West op 30 mei 1971 bedoeld was om daar het verzet neer te slaan, de Antilliaanse waarnemend hoofdcommissaris Sprockel in december 1970 was ontslagen, de revolutionaire schrijver R. Dobru was gekneveld, Jozef Slagveer en Rudi Kross een spreekverbod op de radio hadden gekregen en er in het Surinaamse nieuws werd gezwegen over dekolonisatie. Tijdens de vertoning van films van leden van de Surinaamse regering klonken in de zaal kreten als leugenaars en volksmisleiders. Op de muren hingen spandoeken om de eisen kracht bij te zetten en een beeltenis van Karl Marx, een grondlegger van het communisme. Op de manifestatie kwamen twee- tot driehonderd bezoekers af, rond de een à twee procent van de in Amsterdam wonende Surinamers. Vooraan zaten aan een lange tafel vijf sprekers. Een van hen zei dat Suriname "niet veel aan Nederland te danken" had, zoals een Surinaamse minister dat had gezegd, maar Suriname driehonderd jaar had uitgebuit en dat Nederland daarvoor herstelbetalingen zou moeten doen. Een van de sprekers eiste dat kinderarbeid in Suriname zou worden afgeschaft en de feodale acties van Sticusa moesten worden stopgezet. Sticusa was de Stichting voor Culturele Samenwerking tussen Nederland, Suriname en de Nederlandse Antillen.

De Rokinfontein is een kunstwerk in de vorm van een fontein in Amsterdam-Centrum. Het werk maakt deel uit van de grote herinrichting van de binnenstad onder de noemer De Rode Loper. De fontein is gebouwd volgens een ontwerp van Mark Manders. Hij kwam met een relatief grote voorstelling van gepatineerd brons (3 meter lang, drie meter hoog) op een kubusachtige sokkel van natuursteen (Gascogne Azul) van 4,5 bij 2,5 bij 1 meter. De voorstelling zelf bestaat uit twee ruw afgewerkte van elkaar wegkijkende hoofden, die in de loop der tijden beschadigd lijken te zijn. Het kunstwerk werd op 31 juli 2017 geplaatst op het Rokin in de hoek tussen Gassan Diamonds en boekhandel Scheltema. Het geheel weegt 27.000 kilogram. Het waterreservoir, de filters en de pomp bevinden zich onder de stellage.. De opdracht voor dit werk kwam in 2015 van de gemeente Amsterdam, nadat ze aan een drietal kunstenaars (Manders, Jennifer Tee en Rob Birza) had gevraagd een fontein voor het Rokin te ontwerpen, die ook fraai zou ogen als er geen water stroomde. De keus viel door middel van een jury en deelnemend publiek op het werk van Manders, die tot dan toe voornamelijk werken op verzoek van musea had geleverd. Manders zag een uitdaging in het verschil; nu een werk ontwerpen die mensen en passant zien, in plaats van dat ze specifiek naar een museum gaan om kunst te bekijken. Manders wilde met zijn fontein een tijdloos stuk straatmeubilair neerzetten, waarbij voorbijgangers het idee krijgen dat het beeld er al tijden staat. Op 5 september 2017 is de fontein door de Amsterdamse wethouder Kunst en Cultuur Kajsa Ollongren en de twee zonen van de kunstenaar officieel onthuld. In de nazomer van 2018 bleek het systeem niet geheel waterdicht; de fontein verloor water. De fontein werd tijdelijk buiten werking gezet.

De Brakke Grond, voluit Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond, is een Vlaams cultuurcentrum aan Nes 45 in Amsterdam. Het huidige gebouw is een ontwerp van architect Arthur Staal. De Brakke Grond, gelegen aan een pleintje midden in het theaterdistrict aan de Nes, biedt voorstellingen op het gebied van podiumkunsten, beeldende kunsten, muziek en andere kunstvormen. Ook wordt de Brakke Grond gebruikt voor tentoonstellingen, festivals, debatten en andere evenementen. Het cultuurhuis heeft een café-restaurant, met een terras op het pleintje, waar voornamelijk Vlaamse gerechten geserveerd worden. De Brakke Grond werd geopend door de Vlaamse overheid in 1981 met het doel de Vlaamse culturele identiteit te profileren in Nederland, Vlaams-Nederlandse culturele uitwisseling te bevorderen en Vlaamse artiesten een podium in Nederland te bieden. Tot 2002 was De Brakke Grond een deel van de Vlaamse overheid. Sindsdien opereert het als Nederlandse stichting beheerd door de Vlaamse overheid. In 2019 had De Brakke Grond bijna 48.000 bezoekers. Het poortje met de opschrift "De Brakke Grond" en het jaartal 1624, tussen Oudezijds Voorburgwal 298 en 290, is een achteruitgang van het Brakke Grond-complex.

De Pijlsteeg is een steeg in het centrum van Amsterdam. De steeg loopt achter de Damstraat, van de Dam naar de Oudezijds Voorburgwal. Na de aankoop en sloop van naastgelegen panden door Hotel Krasnapolsky wordt de Pijlsteeg nu deels overkapt door het Krasnapolsky en loopt midden door het hotel heen. De steeg is echter wel openbaar toegankelijk gebied gebleven. Aan de Pijlsteeg bevindt zich een bekende toeristische trekpleister, De Gekroonde Wildeman. Dit voormalige proeflokaal van de likeurstokerij Wijnand Fockink stamt uit 1679. De huidige firma Wijnand Fockink beheert ook een slijterij en distilleerderij in de Pijlsteeg. De distilleerderij, De Liefde geheten, dient tevens als museum en informatiecentrum over de bereiding van jenever en andere likeuren. In de rechtermuur van de ingang vanaf de Pijlsteeg naar de Wintertuin van het Krasnapolsky zijn drie gevelstenen ingemetseld van panden die zijn afgebroken voor de nieuwbouw van het hotel. Een van deze gevelstenen toont een houten stoel en het jaartal "Anno 1728". De steen zat oorspronkelijk op de gevel van een huis aan de Pijlsteeg waar in de 18e eeuw een stoelenmaker woonde en werkte.