Place des Victoires

De Basilique de Notre-Dame-des-Victoires (Onze-Lieve-Vrouwe der Overwinningenbasiliek) is een rooms-katholieke basiliek in de Franse hoofdstad Parijs, gesitueerd aan de Place des Petits-Pères in het 2e arrondissement.

De Galerie Vivienne is een overdekte winkelgalerij in Parijs, geopend in 1823. De passage verbindt de rue de la Banque en de rue des Petits-Champs in het 2e arrondissement. Door het succes van deze galerij bouwde een concurrent in 1826 vlabij de Galerie Colbert, maar deze laatste kon door een minder gunstige ligging dit succes nooit evenaren.

Sentier is een station van de metro in Parijs langs metrolijn 3, in het 2de arrondissement.

De Galerie Colbert is een overdekte winkelgalerij in Parijs, geopend in 1826. De passage verbindt de rue Vivienne en de rue des Petits-Champs in het 2e arrondissement. Deze passage werd enkele jaren na de nabijgelegen Galerie Vivienne gebouwd, maar kon door een minder gunstige ligging het succes hiervan nooit evenaren. In de jaren zeventig werd de galerij zelfs omgebouwd tot parkeergarage. Ze werd gerestaureerd in 1986 in opdracht van de Bibliothèque nationale en ze herbergt het Institut national d'histoire de l'art (INHA) en het Institut national du patrimoine (INP).

Bourse is een station van de metro in Parijs langs metrolijn 3, in het 2e arrondissement.

De Bourse de Commerce is een 18e-eeuws Frans bouwwerk en monument historique in het centrum van Parijs. Het cirkelvormig gebouw met koepel is gelegen aan de Rue de Viarmes, in de wijk Quartier des Halles van het 1e arrondissement. Het is ook de naam van de instelling, een goederenbeurs die tot 1885 werd gehuisvest in het Palais Brongniart, het hoofdgebouw van de Bourse de Paris, alvorens ruim een eeuw, tot 1998, in dit gebouw actief actief te zijn. Het bouwwerk, omgeven door een parkje ligt zo'n tweehonderdvijftig meter ten westen van het winkelcentrum Forum des Halles met het onderliggend multimodaal verkeersknooppunt met metrostation en RER-knooppunt. Het Louvre ligt zo'n vierhonderd meter naar het zuidwesten. Het gebouw sloot voor renovatie en heropende op 22 mei 2021 als museum, waarin een deel van de kunstcollectie van de Franse miljardair François Pinault is tentoongesteld. Een ander deel van deze door de Fondation Pinault beheerde kunstcollectie wordt sinds april 2006 tentoongesteld in het Palazzo Grassi in Venetië.

Het 2e arrondissement is met een oppervlakte van 0,992 km² het kleinste van de 20 arrondissementen van Parijs. Er wonen ongeveer 22.000 mensen. Het 2e arrondissement werd in de 15e eeuw bij Parijs gevoegd. De eerste mensen kwamen er in de 14e eeuw wonen.

Les Halles de Paris (afgekort tot Les Halles, Nederlands: de hallen) was eeuwenlang een grote markt in het eerste arrondissement van Parijs. Al in de 12e eeuw werden er markten gehouden in de open lucht. De negentiende-eeuwse schrijver Emile Zola beschreef Les Halles als "de buik van Parijs". Toen Napoleon III in 1852 zijn keizerrijk stichtte, had hij grootse plannen met Parijs. In het prestigieuze ontwerp van twaalf boulevards in een stervorm lag het marktterrein in de weg. Prefect Georges-Eugène Haussmann liet daarom tussen 1854 en 1866 tien overdekte markthallen bouwen. Architect Victor Baltard ontwierp daarvoor gietijzeren boogconstructies met glazen daken. Zola tekende het leven in de hallen in zijn roman Le Ventre de Paris (1873). In 1970 en de daarop volgende jaren werd het complex volledig afgebroken en werd de versmarkt naar Rungis buiten Parijs verplaatst. De reden daarvoor was dat de groeiende stroom vrachtwagens niet meer door de binnenstad kon. Drie van de negentiende-eeuwse gietijzeren constructies zijn op een andere plek in de wereld opnieuw opgebouwd: een staat in Nogent-sur-Marne, de tweede in het Japanse Yokohama en de derde in het W.H. Vliegenbos in Amsterdam-Noord. Deze laatste constructie van Les Halles is door kunstenaar Peter Diem (1945) in de jaren 90 naar Amsterdam gehaald. In 2012 heeft hij de constructie geschonken aan de Gemeente Amsterdam.

De Église Saint-Eustache (Sint-Eustachiuskerk) is een deels gotische kerk in Parijs. Het ontwerp van de kerk is van Lemercier. De bouw werd gestart in 1532, en werd regelmatig vertraagd door financieringsproblemen. Na vele onderbrekingen werd de kerk in 1633 voltooid en op 26 april 1637 ingewijd door Monseigneur de Gondi, aartsbisschop van Parijs. De kerk is gebouwd in verscheidene fasen. Kenmerkend zijn de classicistische voorgevel en schip met zowel gotische als renaissancistische stijlelementen. Het vijfschepige interieur is 100 meter lang, 44 meter breed en 33 meter hoog met kruisbreuk en koor. In een koorkapel bevindt zich de graftombe van Colbert, minister van Financiën van Lodewijk XIV. De tombe werd ontworpen door Charles Le Brun, terwijl het beeld van Colbert en de schitterende sculptuur van de overvloed werden vervaardigd door Coysevox. Dat in deze kerk de moeder van Mozart begraven zou liggen, berust op een misverstand. Mozart kwam wel in deze kerk toen hij met zijn moeder in Parijs verbleef (1778), en zijn moeder stierf inderdaad tijdens dat verblijf. Maar ze werd begraven op een begraafplaats bij de kerk. Tijdens de Franse Revolutie zijn alle beenderen van deze begraafplaats geruimd, en verloren gegaan. Wel bevindt zich in de kerk, in de St.Caeciliakapel, een plaquette ter ere van Mozart's moeder. In een zijkapel van de kerk hangt een bronzen drieluik van Keith Haring. Het werd geschonken door de Spirit Foundation, opgericht in 1978 door John Lennon en Yoko Ono.Het orgel van de kerk is het grootste van Parijs. Het werd in 1989 gebouwd door de Nederlandse orgelbouwer Jan van den Heuvel.

Louvre - Rivoli is een station van de metro in Parijs langs de metrolijn 1 in het 1e arrondissement. Oorspronkelijk was de naam station Louvre. In 1989 kreeg het station haar huidige naam en een directe toegang tot het Louvre. Tegelijkertijd werd het station Palais Royal van naam gewijzigd in Palais Royal - Musée du Louvre. De ingang tot het station is een ontwerp van Hector Guimard. Het is een monument historique.

Het Palais-Royal is een paleis in het centrum van Parijs (1ste arrondissement), vlak naast het Louvre. Het is een heel gebouwencomplex in classicistische stijl en omvat een theater en een tuin omringd door zuilengalerijen. Het Franse Ministerie van Cultuur, de Franse Raad van State en de Grondwettelijke Raad zijn erin ondergebracht, terwijl het theater gebruikt wordt door de Comédie-Française.

De Grondwettelijke Raad (Frans: Conseil constitutionnel) is in Frankrijk een rechterlijke instelling die controleert dat verkiezingen en referenda correct verlopen en dat wetten waarover al is gestemd, in overeenstemming zijn met de grondwet. De Raad is in 1958 door Charles de Gaulle opgericht, toen Frankrijk met de Vijfde Republiek een nieuwe grondwet kreeg. De Raad telt negen leden, waarvan er drie door de president van Frankrijk worden benoemd, drie door de voorzitter van de Nationale Vergadering en drie door de voorzitter van de Senaat. De voorzitter van de Raad is een van de drie leden die door de president van de Republiek wordt benoemd; sinds 2016 is Laurent Fabius voorzitter van de Grondwettelijke Raad. De zetel bevindt zich in het Palais-Royal in Parijs. De voormalige presidenten van Frankrijk zijn van rechtswege ook lid van de Raad maar sinds de dood van Valéry Giscard d'Estaing in 2020 zit geen enkele voormalige president effectief in de raad. De regering onder François Hollande heeft in maart 2013 een ontwerp van constitutionele wet ter afschaffing van dit recht ingediend, maar de behandeling ervan in het parlement is verdaagd. Bij gebrek aan parlementaire meerderheid deed François Hollande daar afstand van. Zelf kiest hij ervoor niet in de Raad te zitten. Emmanuel Macron kondigde aan dat hij dit voorrecht niet zal gebruiken en heeft de afschaffing ervan in 2019 opgenomen in een ontwerpherziening van de grondwet die ook niet succesvol was.