Centre Pompidou

Het Institut de recherche et coordination acoustique/musique (IRCAM) in Parijs is een vooraanstaand instituut op het gebied van nieuwe (al dan niet elektronische) muziek, dat specialisten uit verschillende disciplines (muziek, informatica, akoestiek e.d.) samenbrengt. Veel hedendaagse componisten hebben er gestudeerd of stage gelopen. Het IRCAM is gevestigd in een gebouw dat, net als het naastgelegen Centre Pompidou, is ontworpen door Renzo Piano. In 1970 nam president Georges Pompidou het initiatief tot de oprichting van het IRCAM. Hij vroeg componist en dirigent Pierre Boulez om het instituut vorm te geven en om de leiding ervan op zich te nemen. Boulez trok zich in 1992 terug en werd als directeur opgevolgd door Laurent Bayle. Tussen 2002 en 2005 was de filosoof Bernard Stiegler directeur van het instituut. Daarna werd de muzikant Frank Madlener van artistiek tot algemeen directeur benoemd.

De Strawinski-fontein (Frans: Fontaine Stravinsky), ook wel Tinguely-fontein genoemd, is een fontein bij het Igor Stravinsky-plein (Place Igor Stravinski), gelegen tussen het Centre Georges Pompidou en de Église Saint-Merri in Parijs. De fontein is ontworpen en in 1982 en 1983 uitgevoerd door de Zwitserse kunstenaars Jean Tinguely en zijn levenspartner, de Française Niki de Saint Phalle.

Rambuteau is een van de 13 metrostations aan de Parijse metrolijn 11. Het is gelegen op de grens tussen het 3e en 4e arrondissement. In de omgeving van het metrostation ligt Centre Pompidou. De opening vond plaats in 1935.

De Église Saint-Merri (Sint-Merrikerk) is een roomse-katholieke kerk in de Franse hoofdstad Parijs. De kerk is gesitueerd aan de Rue Saint-Martin in het 1e arrondissement, en was lange tijd de parochiekerk van de Lombardische woekeraars.

Hôtel de Ville is een station van de metro in Parijs langs de metrolijnen 1 en 11 in het 4e arrondissement. Het is vernoemd naar het vlakbijgelegen Stadhuis van Parijs.

De Église Saint-Leu-Saint-Gilles de Paris (Sint-Leu-Sint-Gilliskerk) is een rooms-katholieke kerk in de Franse hoofdstad Parijs, gesitueerd aan de Rue Saint-Denis in het 1e arrondissement.

Étienne Marcel is een station van de metro in Parijs langs metrolijn 4, in het 1e en 2e arrondissement.

De Rue de Rivoli is een van de bekendste winkelstraten van Parijs, met talrijke winkels van wereldberoemde merken. De straat is genoemd naar de Slag bij Rivoli (14 tot 15 januari 1797), waar Napoleon al snel een overwinning op de Oostenrijkers behaalde. De straat is een compromis tussen de klassieke bouwstijl met prestigieuze monumentale huizen en aristocratische pleinen, en de nieuwere stadsplanning die door de gemeente wordt gereguleerd. Onder de straat loopt een van de ovale bakstenen riolen van het bekende Parijse rioleringssysteem, met de kleine kades voor de rioleringswerkers.

Het Stadhuis van Parijs (Frans: Hôtel de ville de Paris) is het gemeentehuis van Parijs, gesitueerd aan de Place de l'Hôtel-de-Ville in het 4e arrondissement. Het staat op de plaats vanwaar sinds 1357 de stad wordt bestuurd. Voor die tijd werd de stad vanuit een gebouw aan de Place du Châtelet bestuurd.

De Tour Saint-Jacques (Nederlands: Sint-Jacobstoren) is een gotische kerktoren in het 4e arrondissement in de Franse hoofdstad Parijs. De 67 meter hoge toren is het enige restant van de afgebroken kerk Saint-Jacques-de-la-Boucherie. De Saint-Jacques-de-la-Boucherie werd begin zestiende eeuw gebouwd als parochiekerk van het Parijse slagersgilde. De aan Jakobus de Meerdere gewijde kerk vormde het beginpunt van de zogeheten chemin de Compostelle, de Franse pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. De kerk werd in 1797, tijdens de Franse Revolutie, afgebroken. Alleen de nooit helemaal voltooide toren bleef staan. In 1856 kocht de gemeente Parijs de vervallen toren die tijdens de heerschappij van Napoleon III grondig werd gerestaureerd door Théodore Ballu. Ter versteviging plaatste hij de toren op een soort sokkel. Ook liet hij, in samenhang met de aanleg van de Rue de Rivoli een klein stadspark aanleggen rond de toren. Midden onder de toren is een standbeeld van Blaise Pascal geplaatst ter herinnering aan zijn experimenten met luchtdruk die hij uitvoerde boven op de toren. Sinds 1998 is de Tour Saint-Jacques als onderdeel van de Pelgrimsroutes in Frankrijk naar Santiago de Compostella opgenomen in de werelderfgoedlijst van UNESCO. Tussen 2006 en 2009 werd de toren gerestaureerd. Sinds augustus 2013 is de toren publiek toegankelijk in het weekend.

De Place de l'Hôtel-de-Ville ("Stadhuisplein"), tot 1803 Place de Grève genoemd, is een plein in de Franse hoofdstad Parijs. Het plein is gesitueerd aan de oever van de rivier de Seine. Hier komt ook de vroegere naam vandaan: een grève is een vlak terrein van grind of zand langs een zee of rivier. De huidige naam is afkomstig van het stadhuis (hôtel de ville) dat aan het plein is gevestigd. Het plein is te bereiken via metrostation Hôtel de Ville.

Het Cimetière des Innocents (Nederlands: Begraafplaats van de Onschuldige Kinderen (zie ook Kindermoord van Bethlehem)) was een begraafplaats te Parijs die werd gesloten aan het eind van de 18e eeuw. In de middeleeuwen was het Cimetière des Innocents de enige grote begraafplaats in Parijs. Ze lag waar nu Les Halles zich bevinden ongeveer waar nu de Place Joachim-du-Bellay is. Des Innocents lag midden in de stad, zoals alle kerkhoven in het oude Europa. Het had de bijnaam mange-chair (vleeseter), omdat lichamen, zo ging het verhaal, er in een mum van tijd tot ontbinding overgingen (negen dagen volgens de overlevering). Er werd (toentertijd) in massagraven begraven, later werden de beenderen weer opgegraven en naar een knekelhuis overgebracht. Het was nauwelijks herkenbaar als begraafplaats omdat grafmonumenten ontbraken. Des Innocents fungeerde overdag als markt- en ontmoetingsplaats voor volwassenen en als speelplaats voor kinderen. 's Avonds en 's nachts was deze plek het domein van prostituees, gokkers en zwervers. De Brabantse anatoom Andreas Vesalius, die in Parijs geneeskunde studeerde, ging 's nachts naar het Cimetière des Innocents om menselijke beenderen te verzamelen. Aan het einde van de 18e eeuw was Des Innocents een van de meest stinkende plaatsen van Parijs geworden. Het eens zo populaire kerkhof werd steeds meer gemeden. Er werden nog wel mensen begraven, maar omwonenden begonnen te klagen over overlast in de vorm van ratten en stank. Een enkeling viel flauw tijdens de mis in de nabijgelegen Église des Saints-Innocents.