Cimetière des Innocents

Châtelet - Les Halles is een station voor het regionale metronetwerk RER gelegen in het eerste arrondissement van de Franse hoofdstad Parijs.

Les Halles is een station van de metro in Parijs langs metrolijn 4, in het 1e en 4e arrondissement. Het is ondergronds verbonden met RER-station Châtelet - Les Halles (lijn A, B en D), en via dat station ook met metrostation Châtelet (lijn 1, 4, 7, 11 en 14).

Châtelet is een van de grootste stations van de metro in Parijs. Het bevindt zich aan de noordoever van de Seine, vlak bij Île de la Cité. Tevens is er een ondergrondse verbinding met metrostation Les Halles. Het station kan bereikt worden door 11 ingangen, en de volgende lijnen doen dit station aan: Lijn 1 Lijn 4 Lijn 7 Lijn 11 Lijn 14RER A, RER B en RER D doen dienst via het station Châtelet - Les Halles. Vanaf metrostation Châtelet is het station te bereiken

De Tour Saint-Jacques (Nederlands: Sint-Jacobstoren) is een gotische kerktoren in het 4e arrondissement in de Franse hoofdstad Parijs. De 67 meter hoge toren is het enige restant van de afgebroken kerk Saint-Jacques-de-la-Boucherie. De Saint-Jacques-de-la-Boucherie werd begin zestiende eeuw gebouwd als parochiekerk van het Parijse slagersgilde. De aan Jakobus de Meerdere gewijde kerk vormde het beginpunt van de zogeheten chemin de Compostelle, de Franse pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. De kerk werd in 1797, tijdens de Franse Revolutie, afgebroken. Alleen de nooit helemaal voltooide toren bleef staan. In 1856 kocht de gemeente Parijs de vervallen toren die tijdens de heerschappij van Napoleon III grondig werd gerestaureerd door Théodore Ballu. Ter versteviging plaatste hij de toren op een soort sokkel. Ook liet hij, in samenhang met de aanleg van de Rue de Rivoli een klein stadspark aanleggen rond de toren. Midden onder de toren is een standbeeld van Blaise Pascal geplaatst ter herinnering aan zijn experimenten met luchtdruk die hij uitvoerde boven op de toren. Sinds 1998 is de Tour Saint-Jacques als onderdeel van de Pelgrimsroutes in Frankrijk naar Santiago de Compostella opgenomen in de werelderfgoedlijst van UNESCO. Tussen 2006 en 2009 werd de toren gerestaureerd. Sinds augustus 2013 is de toren publiek toegankelijk in het weekend.

De Église Saint-Leu-Saint-Gilles de Paris (Sint-Leu-Sint-Gilliskerk) is een rooms-katholieke kerk in de Franse hoofdstad Parijs, gesitueerd aan de Rue Saint-Denis in het 1e arrondissement.

De Église Saint-Merri (Sint-Merrikerk) is een roomse-katholieke kerk in de Franse hoofdstad Parijs. De kerk is gesitueerd aan de Rue Saint-Martin in het 1e arrondissement, en was lange tijd de parochiekerk van de Lombardische woekeraars.

Het Institut de recherche et coordination acoustique/musique (IRCAM) in Parijs is een vooraanstaand instituut op het gebied van nieuwe (al dan niet elektronische) muziek, dat specialisten uit verschillende disciplines (muziek, informatica, akoestiek e.d.) samenbrengt. Veel hedendaagse componisten hebben er gestudeerd of stage gelopen. Het IRCAM is gevestigd in een gebouw dat, net als het naastgelegen Centre Pompidou, is ontworpen door Renzo Piano. In 1970 nam president Georges Pompidou het initiatief tot de oprichting van het IRCAM. Hij vroeg componist en dirigent Pierre Boulez om het instituut vorm te geven en om de leiding ervan op zich te nemen. Boulez trok zich in 1992 terug en werd als directeur opgevolgd door Laurent Bayle. Tussen 2002 en 2005 was de filosoof Bernard Stiegler directeur van het instituut. Daarna werd de muzikant Frank Madlener van artistiek tot algemeen directeur benoemd.

De Strawinski-fontein (Frans: Fontaine Stravinsky), ook wel Tinguely-fontein genoemd, is een fontein bij het Igor Stravinsky-plein (Place Igor Stravinski), gelegen tussen het Centre Georges Pompidou en de Église Saint-Merri in Parijs. De fontein is ontworpen en in 1982 en 1983 uitgevoerd door de Zwitserse kunstenaars Jean Tinguely en zijn levenspartner, de Française Niki de Saint Phalle.

De Église Saint-Eustache (Sint-Eustachiuskerk) is een deels gotische kerk in Parijs. Het ontwerp van de kerk is van Lemercier. De bouw werd gestart in 1532, en werd regelmatig vertraagd door financieringsproblemen. Na vele onderbrekingen werd de kerk in 1633 voltooid en op 26 april 1637 ingewijd door Monseigneur de Gondi, aartsbisschop van Parijs. De kerk is gebouwd in verscheidene fasen. Kenmerkend zijn de classicistische voorgevel en schip met zowel gotische als renaissancistische stijlelementen. Het vijfschepige interieur is 100 meter lang, 44 meter breed en 33 meter hoog met kruisbreuk en koor. In een koorkapel bevindt zich de graftombe van Colbert, minister van Financiën van Lodewijk XIV. De tombe werd ontworpen door Charles Le Brun, terwijl het beeld van Colbert en de schitterende sculptuur van de overvloed werden vervaardigd door Coysevox. Dat in deze kerk de moeder van Mozart begraven zou liggen, berust op een misverstand. Mozart kwam wel in deze kerk toen hij met zijn moeder in Parijs verbleef (1778), en zijn moeder stierf inderdaad tijdens dat verblijf. Maar ze werd begraven op een begraafplaats bij de kerk. Tijdens de Franse Revolutie zijn alle beenderen van deze begraafplaats geruimd, en verloren gegaan. Wel bevindt zich in de kerk, in de St.Caeciliakapel, een plaquette ter ere van Mozart's moeder. In een zijkapel van de kerk hangt een bronzen drieluik van Keith Haring. Het werd geschonken door de Spirit Foundation, opgericht in 1978 door John Lennon en Yoko Ono.Het orgel van de kerk is het grootste van Parijs. Het werd in 1989 gebouwd door de Nederlandse orgelbouwer Jan van den Heuvel.

Les Halles de Paris (afgekort tot Les Halles, Nederlands: de hallen) was eeuwenlang een grote markt in het eerste arrondissement van Parijs. Al in de 12e eeuw werden er markten gehouden in de open lucht. De negentiende-eeuwse schrijver Emile Zola beschreef Les Halles als "de buik van Parijs". Toen Napoleon III in 1852 zijn keizerrijk stichtte, had hij grootse plannen met Parijs. In het prestigieuze ontwerp van twaalf boulevards in een stervorm lag het marktterrein in de weg. Prefect Georges-Eugène Haussmann liet daarom tussen 1854 en 1866 tien overdekte markthallen bouwen. Architect Victor Baltard ontwierp daarvoor gietijzeren boogconstructies met glazen daken. Zola tekende het leven in de hallen in zijn roman Le Ventre de Paris (1873). In 1970 en de daarop volgende jaren werd het complex volledig afgebroken en werd de versmarkt naar Rungis buiten Parijs verplaatst. De reden daarvoor was dat de groeiende stroom vrachtwagens niet meer door de binnenstad kon. Drie van de negentiende-eeuwse gietijzeren constructies zijn op een andere plek in de wereld opnieuw opgebouwd: een staat in Nogent-sur-Marne, de tweede in het Japanse Yokohama en de derde in het W.H. Vliegenbos in Amsterdam-Noord. Deze laatste constructie van Les Halles is door kunstenaar Peter Diem (1945) in de jaren 90 naar Amsterdam gehaald. In 2012 heeft hij de constructie geschonken aan de Gemeente Amsterdam.

De Pont au Change is een brug over de Seine in Parijs die het Île de la Cité ter hoogte van de Conciergerie en het Paleis van Justitie verbindt met de rechteroever ter hoogte van Châtelet.

De Pont Notre-Dame (Nederlands: Onzelievevrouwebrug) is een brug over de rivier de Seine in de Franse hoofdstad Parijs, gebouwd tussen 1910 en 1914. De brug staat erom bekend de "oudste van Parijs" te zijn. Sinds de oudheid staat er op deze locatie een verbinding over het water, hoewel deze talloze keren vernield en herbouwd is; om die reden is de Pont Neuf officieel de oudste brug van Parijs.