Lange Jufferstraat

B.I.T.O.N. (vaak ook Biton, hierna steeds zo aangeduid) is een Utrechtse studentenvereniging. De vereniging werd oorspronkelijk opgericht in 1973 als ondervereniging van S.S.R. Utrecht, met de naam Ben Ik Terecht Of Niet, maar splitste zich in 1974 af om een eigen vereniging te vormen.

De Keizerstraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De Keizerstraat loopt van de Wittevrouwenstraat tot de Nobelstraat. De straat heeft een aantal monumentale panden en is ongeveer 200 meter lang. De Keizerstraat heeft twee zijstraten, de Korte Jufferstraat en de Korte Rietsteeg.

Symposion is sinds 1919 de sociëteit van Unitas Studiosorum Rheno-Traiectina en is gelegen midden in het historisch centrum van de stad Utrecht, tegenover de Stadsschouwburg aan het Lucasbolwerk. Het pand zelf is gebouwd in 1881 en heeft een neorenaissance bouwstijl en een monumentale status. De Hijweegebar bevindt zich op de eerste verdieping van het pand en vormt het centrale punt van de sociëteit. In 1999/2000 is de sociëteit groots verbouwd. In verband met geluidsoverlast van de buren is de toenmalige Eetzaal uitgebouwd tot een grote feestzaal, welke door middel van een zogenaamde 'doos-in-doos constructie' volledig geluiddicht is. Ondanks dat de verbouwing de bestemming van de Eetzaal behoorlijk veranderde wordt deze nog steeds zo genoemd, mede omdat hier nog steeds iedere avond gegeten wordt door de leden. Naast deze ruimtes zijn er nog tal van zalen waar commissies kunnen werken of groeperingen als jaarclubs, disputen en dergelijke met elkaar kunnen eten of een andere activiteit kunnen houden. In de Tweede Wereldoorlog is Symposion, na de gedwongen ontbinding van studentenverenigingen, gebruikt door de Nationale Jeugdstorm.

De Nobelstraat is een straat in de binnenstad van de Nederlandse stad Utrecht, die loopt vanaf de Drift en het Janskerkhof tot aan de Stadsbuitengracht. Zijstraten van de Nobelstraat zijn de Ambachtstraat, Keizerstraat, Muntstraat, Lange Jufferstraat en de Nobeldwarsstraat.

De Wittevrouwenpoort, gebouwd omstreeks 1230, was vanaf de middeleeuwen een van de vier toegangen via stadspoorten tot de stad Utrecht. De poort bevond zich aan de noordoostzijde van de huidige binnenstad bij de Wittevrouwensingel waar heden de Wittevrouwenbrug ligt. De poort is vernoemd naar het Wittevrouwenklooster dat in de middeleeuwen nabij lag en dat onder meer ook zijn naam aan de huidige Utrechtse buurt Wittevrouwen gegeven heeft. In tegenstelling tot de huidige buurt bevond het klooster zich binnen de oude stadsmuur. In 1649 werd, waarschijnlijk om fiscale en politionele redenen, besloten de stadspoort te vernieuwen; Hendrik Aertsz. Struys maakte het ontwerp voor het gebouw dat een bekroning kreeg van Pieter Post. Rond 1858 is de Wittevrouwenpoort gesloopt. Op de plek verrees een nieuw gebouw. In het nieuwe pand, gebouwd door aannemer J. van der Lip, werd de klok („Odulphus") van de voormalige Wittevrouwenpoort, in 1554 gegoten door Jan Tolhuys, op het dak in het vierkantige torentje gehangen. Het nieuwe gebouw deed dienst als Commiezenhuis en was later lange tijd een politiepost. Uit de tijd van de sloop is nog een gedichtje bekend: Die schoone poort werd omgesmeten Door wuften tijdgeest, niet door tijd; Mijn vrienden, gij zult niet vergeten Hoe haar gezicht ons heeft verblijd, Zoo vaak wij weer naar Utrecht togen Als academieburgers zaam, Dan kwam ze als zegeboog voor oogen Met haar jonkvrouwelijke naam. Alleen van de Wittevrouwenpoort bestaat nog een foto. Deze werd gemaakt niet lang voordat het poortgebouw afgebroken werd. Het is daarmee het enige poortgebouw van Utrecht dat gefotografeerd is. De foto wordt bewaard bij Het Utrechts Archief.

De Wittevrouwenstraat is een korte winkelstraat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht.

De Wittevrouwenbrug is een vaste brug in de Nederlandse stad Utrecht.Ze is gelegen aan de noordoostzijde van het stadscentrum en vormt met name een directe verbinding tussen de Biltstraat en de Wittevrouwenstraat. De waterweg die ze daarin overspant is de Stadsbuitengracht. Deze voormalige verdedigingsgracht rond de stad was vanuit de middeleeuwen tot in de 19e eeuw zeer beperkt over land over te steken via een klein aantal stadspoorten. Op deze locatie was dat de Wittevrouwenpoort. De Wittevrouwenbrug maakte deel uit van het poortcomplex. Gaandeweg de geschiedenis is de brug diverse malen vernieuwd. De stadspoort is in 1858 gesloopt maar de brugverbinding bleef. De huidige brug is dat jaar gebouwd evenals het naastgelegen gebouw aan de Wittevrouwenstraat 44. Over de brug reden tot in de jaren 1930 trams. Begin 21e eeuw vond aan de brug groot onderhoud plaats. Vandaag de dag wordt de Wittevrouwenbrug over land vrij intensief gebruikt door allerhande verkeersdeelnemers.

Feest der muzen is een fontein in de Nederlandse stad Utrecht. Ze is vervaardigd door de kunstenaar Joop Hekman en is op 2 oktober 1959 door de toenmalige Utrechtse burgemeester De Ranitz onthuld in het park voor de Stadsschouwburg op het Lucasbolwerk.

De Incassobank is een gebouw van een voormalige bank in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Het gebouw met conciërgewoning aan de Nobelstraat is rond 1920 ontworpen door Jan Baanders sr. voor de Amsterdamse Incasso Bank in de stijl van de Amsterdamse School. Beeldhouwer Hildo Krop vervaardigde een sculptuur in baksteen op een hoek van het bouwwerk.

De Muntstraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Deze circa 100 meter lange straat vormt een verbinding tussen de Nobelstraat en de Kromme Nieuwegracht. Ze is als nieuwe openbare straat tussen 1570 en 1670 aangelegd. Vandaag de dag bevinden zich in de Muntstraat diverse monumentale bouwwerken waaronder een aantal rijksmonumenten. Het huis op nummer 4 is rond 1650 gebouwd naar ontwerp van Ghijsbert Theunisz. van Vianen en Peter Jansz. van Cooten. Rond 1570 bevond zich ook een munthuis in de straat, die toen nog Munt -of Sacksteeg heette.

De Willemskazerne is een voormalige militaire kazerne in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht.

Het Paleis van Lodewijk Napoleon in de Nederlandse stad Utrecht was in het begin van de 19e eeuw de residentie van Lodewijk Napoleon, koning van het Koninkrijk Holland. Nadat Lodewijk Napoleon in 1806 door zijn broer Napoleon Bonaparte tot koning van het Koninkrijk Holland was benoemd, vestigde hij zich in eerste instantie op Huis ten Bosch in Den Haag. Omdat hem vanwege zijn artritis het klimaat aan de kust niet erg beviel, besloot hij al in 1807 naar Utrecht te verhuizen. Op de hoek van de Drift en de Wittevrouwenstraat kocht hij naastgelegen panden op waarna binnen enkele maanden een paleis werd gebouwd door J.Th. Thibault en J.D. Zocher Sr. De patriciërshuizen aan de Drift werden samengevoegd en verbouwd, aan de Wittevrouwenstraat werden de lage winkelpanden gesloopt, alleen het Huis Taets van Amerongen op de hoek van de Wittevrouwenstraat en de Rietsteeg (tegenwoordig Keizerstraat) bleef intact. De Driftzijde werd zo de achterkant van het paleis; hier bevond zich nog slechts een personeelsingang. Het geheel, afgezien van het Huis Taets van Amerongen, werd blauw gepleisterd: het eerste voorbeeld van algehele buitenbepleistering in Nederland. Aan de Rietsteeg, de tegenwoordige Keizerstraat, bevond zich de remonstrantse kerk. Deze werd aangekocht en verbouwd tot hofkapel. In januari 1808 was het complex bewoonbaar. Utrecht zou gedurende zo'n half jaar de hoofdstad zijn van het Koninkrijk Holland. Lodewijk Napoleon heeft uiteindelijk slechts korte tijd gebruikgemaakt van zijn Utrechtse paleis. Reeds in april 1808 nam hij in Amsterdam zijn intrek in het Paleis op de Dam. De bouwwerkzaamheden in Utrecht gingen echter door, en in juli 1808 kwam de koning weer naar de stad en kocht de buitens Oud- en Nieuw-Amelisweerd om deze te verbouwen tot koninklijke buitenplaats. Aan het eind van de maand vertrok hij echter weer, om er daarna nog sporadisch terug te komen. Desalniettemin kreeg de residentie in 1809 nog een balzaal. In 1810 deed Lodewijk Napoleon afstand van de troon en ging terug naar Frankrijk. Napoleon Bonaparte en zijn echtgenote gebruikten het Utrechtse paleis in 1811 nog enkele dagen tijdens een bezoek. In 1814 legde een brand het Huis Taets van Amerongen grotendeels in de as. Het restant werd tot een kleinere woning verbouwd, de rest van het paleis werd opgedeeld in verschillende burelen. Een van de panden werd in 1814 de locatie van het Hoog Militair Gerechtshof. In 1834 werden de gebouwen publiekelijk verkocht. Ze zijn vervolgens onder meer gebruikt voor de huisvesting van het rijks- en gemeentearchief en de Universiteitsbibliotheek Utrecht (tot op heden). Op de plaats van het Huis Taets van Amerongen werd in 1909 een nieuwe bibliotheek gebouwd, en in 1975 werd op de binnenplaats een paviljoen gebouwd dat in 2005 weer gesloopt werd.