Nassaulaan (Haarlem)

Het Remonstrants Hofje is een Haarlems hofje, het is te vinden aan de Ursulastraat nummer 16. Het Hofje is 1773 gesticht door Isabella van Leeuwarden op het terrein van het voormalige Ursulaklooster, dit was een klooster van de Orde der Franciscanen. Zoals vrijwel alle kloosters in Haarlem was ook dit klooster tijdens de reformatie gesneuveld. De ingang van het hofje bevindt zich in een overgebleven muur van het klooster, de kloosterkapel doet dienst als voorhuis. Isabella van Leeuwarden (1696–1773) was een koopvrouw en eigenaresse van een weverij. Op haar 41ste trad ze toe tot de remonstrantse gemeente. Ze trouwde op latere leeftijd (1752) met Pieter Merkman jr. (1699-1760), eigenaar van een garenlintfabriek. Na het overlijden van Merkman erfde ze ook zijn bedrijf, daarmee was Van Leeuwarden zeer vermogend. In de laatste jaren van haar leven hield Isabella van Leeuwarden zich bezig met een plan om de armoede binnen de remonstrantse gemeente te verzachten. Dit plan was een idee van haar in 1748 overleden broer Justus. In eerste instantie wilde ze geen eigen hofje, liever wilde ze de kosten dragen van het oudste Haarlemse hofje, het Hofje van Bakenes. Ze stelde wel een voorwaarde: een van de twee regenten moest remonstrants zijn. Deze voorwaarde werd niet ingewilligd. Hierop stelde Van Leeuwarden een deel van haar nalatenschap beschikbaar voor de stichting van een hofje voor zes arme weduwen of ongehuwde vrouwen uit de Haarlemse Remonstrantse gemeente. De eveneens remonstrantse timmerman Nicolaas Tijsterman, eigenaar van het terrein van het oude Ursulaklooster, maakte het ontwerp. In 1774 opende het 'Remonstrantsch Gereformeerd Hofje van Justus en Izabella van Leeuwaerden' zijn deuren voor de eerste bewoonsters.

Uitgeverij en Drukkerij De Spaarnestad was een Nederlandse katholieke uitgeverij en drukkerij in Haarlem, opgericht in 1906 met als een van de voornaamste uitgaven het tijdschrift Katholieke Illustratie (KI). De drukkerij was in het centrum van Haarlem gelegen in het Spaarnestadcomplex; dit complex lag tussen de huidige straten Nassaulaan en Kraaienhorst in en is in 1976 gesloopt.

Het Frans Loenenhofje is een Haarlems hofje, het hofje is te vinden aan de Witte Herenstraat nummer 24. Het hofje werd gesticht in 1607 uit de nalatenschap van de op 24 oktober 1605 overleden garentwijnder en koopman in lijnwaden Frans Klaeszoon Loenen. Loenen was een verwoede gokker en had - naast zijn gewone verdiensten - zoveel gewonnen met gokken dat hij zeer vermogend was. Voor de stichting van het hofje werd aan de Witte Herenstraat een stuk grond aangekocht dat vroeger toebehoorde aan Norbertijnenklooster. Dit klooster was in 1581 in beslag genomen door de stad Haarlem. De kloosterlingen van het Norbertijnenklooster gingen altijd gekleed in het wit, vandaar de 'Witte Herenstraat'. Het hofje werd gebouwd in de voormalige boomgaard van het klooster. Deze Sint Anthonieboomgaard stamde uit 1414 en was in die tijd beroemd. Bij de bouw van het hofje werd de oude boomgaard zo veel mogelijk intact gelaten en omgevormd tot hoftuin. In de loop der eeuwen is de tuin wel veranderd, maar nog steeds heeft het Frans Loenen een opvallende tuin met fruitbomen. Het Frans Loenenhofje bestond in 1607 uit elf kamers voor elf arme alleenstaande vrouwen. Het hofje werd al vrij snel (in 1609) met nog eens vijf kamers uitgebreid door de proost Jacobus Zaffius. Door samenvoeging van huisjes bestaat het hofje sinds 1986 uit tien woningen die rond de ruime tuin liggen. Het hofje wordt bewoond door wat oudere dames, alleen het poorthuis is geschikt voor bewoning door meer mensen. Het Frans Loenenhofje heeft een bijzondere gevelsteen, er staat een onthoofde leeuw op. Het hofje heeft de status rijksmonument in is ingeschreven onder 19835 in het monumentenregister.

Het Luthers Hofje is een Haarlems hofje, het hofje is gelegen aan de Witte Herenstraat 16, vlak bij de Lutherse kerk uit 1581 (herbouwd in 1780). Het hofje werd gesticht in 1615 bij de Lutherse Kerk. Het Luthers hofje is gesticht door de Lutherse gemeente en was nauw verbonden met de Lutherse kerk. Kerk en hofje zijn gebouwd op de grond van de Sint Antoniusboomgaard die hoorde bij het klooster van de Norbertijnen. Deze kloosterlingen droegen altijd witte kleding en werden daarom ook wel de Witte Heren genoemd, vandaar de naam van de straat. Het hofje bestond in aanvang uit vier huisjes die tegen de kerk aan waren gebouwd. In 1648 is het hof uitgebreid met vijf huisjes. Tot 1894 lag de ingang van het hofje aan de Magdalenastraat 16. De negen huisjes zijn gerestaureerd in 1982, hierbij zijn acht van de huisjes samengevoegd tot vier grotere woningen, één huisje bleef van de oorspronkelijke grootte. Het Luthers hofje omvat dus nu vijf woningen. Bijzonder aan dit hofje is dat er een buitenpreekstoel staat, deze stoel is vastgebouwd aan de Regentenkamer. Vanaf de preekstoel kon de predikant de bewoonsters toespreken. Het hofje was vroeger bedoeld voor alleenstaande vrouwen van boven de 50 jaar. Tegenwoordig zijn er geen beperkingen meer qua leeftijd of geslacht. Het hofje is geopend voor bezichtiging van 10.00 tot 17.00, op zondag is het hof gesloten. Het hofje heeft een mooie tuin en een opvallende waterpomp.

Het Maria Magdalenaklooster, ook wel simpelweg Magdalenaklooster genoemd, was een klooster in de binnenstad van de Noord-Hollandse stad Haarlem. Het klooster lag in de hoek van de Kinderhuisvest en de Magdalenastraat. Het is niet duidelijk wanneer dit klooster is gesticht. De eerste schriftelijke vermelding van het klooster dateert uit 1474, het werd toen aangeduid als gemeenschap van de derde orde. Het klooster behoorde niet tot het Kapittel van Utrecht en was waarschijnlijk hoorde het klooster tot de orde van de Magdalenazusters. In 1475 kregen de zusters van de pastoor van de Grote of St.-Bavokerk toestemming om hun eigen klooster te bouwen en een eigen biechtvader te hebben. Ook mochten de zusters en andere personen bij het klooster begraven worden. In 1581 is het klooster geseculariseerd en in gebruik genomen als pesthuis. In 1656 is het pesthuis verhuist naar het Dolhuys aan de Schotersingel en werd het klooster in gebruik genomen als weeshuis voor het Armekinderenhuis. Bij opening zaten er 433 ouderloze kinderen, dit aantal groeide tot zo’n 600 wezen. In 1661 werd het voormalig klooster met een vleugel uitgebreid. Dit Armekinderenhuis werd in 1765 samengevoegd met het Heilige Geesthuis. Hieruit ontstond het Gereformeerde- of Burgerweeshuis dat in 1810 verhuisde naar het Oudemannenhuis. Sindsdien deed het dienst als Verenigd Diaconie- en Aalmoezeniersarmenhuis voor kerkelijk maatschappelijk werk. In 1856 werd de infirmerie van het garnizoen van Haarlem in het pand gevestigd, het werd toen ook wel het Garnizoenshospitaal en of Brokkenhuis genoemd. In 1938 heeft de Uitgeverij en Drukkerij De Spaarnestad het laatste restant van het klooster, de Magdelenakapel laten afbreken. In 2019 vestigde er een kunstenaarscollectief in het inmiddels gerestaureerde pand. Zo zijn er ateliers en een publiek toegankelijke tentoonstellingsruimte gerealiseerd.

De Groenmarktkerk is de gebruikelijke aanduiding voor de Sint-Antoniuskerk aan de Nieuwe Groenmarkt te Haarlem. Het was tot 2022 de op een na oudste nog rooms-katholieke kerk van Haarlem. De kerk werd gebouwd in 1843 en 1844. Patroon van de kerk is de heilige Antonius van Padua. Per 2023 werd de kerk verkocht aan de evangelische gemeente met de naam Re:Connect.

De Lutherse Kerk is een lutherse kerk uit 1615 in de Witte Herenstraat in Haarlem. De kerk ligt tussen het Luthers Hofje en het Frans Loenenhofje. De kerk is op 27 november 1969 ingeschreven als rijksmonument.

De Nieuwe Groenmarkt is een straat en plein in de Binnenstad van Haarlem. De straat is een korte, maar brede straat en loopt van de Zijlstraat tot aan het Krocht. Haarlem kent twee straatnamen met Groenmarkt, de Oude Groenmarkt is gelegen achter de Grote of St.-Bavokerk. Aan de Nieuwe Groenmarkt staat de tussen 1843 en 1844 gebouwde Groenmarktkerk, een van de vier in deze straat te vinden rijksmonumenten. Tot aan de uitbreiding van de autoluwe binnenstad in juli 2019 was de straat deels ingericht als parkeerplaats voor auto's. Sinds de uitbreiding zijn de voormalige parkeervakken, als tijdelijke inrichting, bestemd voor fietsers. Tevens zijn er een aantal bloembakken geplaatst. De Groenmarkt is in afwachting van definitieve herinrichting. Zo wordt onder andere onderzocht of er onder de straat een fietsenkelder gerealiseerd kan worden en of deze duurzaam is. Verder zal de straat als uitvalsbasis voor de weekmarkt dienen en moet de straat kleinschalige evenementen kunnen herbergen.

Op 23 juni 1944 werd een mislukte overval gepleegd op het distributiekantoor aan de Zijlstraat 70 in Haarlem. De kraak werd gepleegd in opdracht van Johannes Post. De kassier van de distributiedienst, J.J. Barthel, zorgde ervoor dat de overvallers een sleutel kregen. Barthel zou zich op de dag van de overval ’s avonds in de kluis laten insluiten om de bonkaarten alvast in zes zakken in te pakken. Toen de overvallers na zessen in het gebouw binnendrongen bleken daar schoonmaaksters aan het werk te zijn. Die slaagden erin de politie te waarschuwen. Met slechts een kleine buit maakten de overvallers zich uit de voeten. Toch is een van hen, Jan Wildschut, gepakt. Dit gebeurde door toedoen van een NSB’er, die zijn fiets voor Wildschut gooide waardoor hij viel. Wildschut werd naar het Huis van Bewaring aan de Weteringschans in Amsterdam gebracht. Een poging om hem te bevrijden mislukte (zie: Overval op het Huis van Bewaring) en leidde onder meer tot de arrestatie en executie van zijn goede vriend Johannes Post.

De Pijntoren is een voormalige toren in de vestingwerken van Haarlem. De toren was ooit gelegen in de Noord-Hollandse stad Haarlem. De toren was gelegen op de hoek met de Nieuwe Gracht en Kinderhuissingel en is bij de sloop van de vestingswerken in 1873 verdwenen. Na het Beleg van Haarlem (1572-1573) werd op de fundering van de Pijntoren de Pinkmolen gebouwd. Deze molen werd echter een jaar voor de sloop van de stadsmuur in 1872 gesloopt.

Het voormalig Hoofdpostkantoor van Haarlem is een gebouw in het centrum van de Noord-Hollandse stad Haarlem. Het gebouw is gelegen op een perceel tussen de Raaks, Gedempte Oude Gracht en de Zijlstraat. Het gebouw deed dienst als hoofdpostkantoor van de stad Haarlem, en werd daarvoor speciaal gebouwd in de jaren 1919-20 naar ontwerp van Joop Crouwel. Eerdere locaties van het hoofdpostkantoor werden te klein bevonden. Het gebouw is hedendaags na een verbouwing, waarbij het gebouw grotendeels is teruggebracht in oorspronkelijke staat, in gebruik genomen door SportCity en doet dienst als onderkomen van het Stadskantoor Zijlpoort. Het gebouw wordt aan de buitenkant gesierd door natuurstenen sculpturen van H.A. van den Eijnde. Met dit beeldhouwwerk kenmerkt dit vrij kolossale gebouw zich tot de Amsterdamse School. Het gebouw betreft een gemeentelijk monument.

De Krocht is een straat in het centrum van Haarlem. De korte straat en kleine vernauwing vormt een verbinding tussen de Kruis- en Smedestraat, onderdeel van de Rode Loper, en de Nieuwe Groenmarkt. Tevens komen de Lange Margarethastraat, Zoetestraat, Ursulastraat en de Barteljorisstraat uit op de Krocht. Het straatje - dat ook gezien kan worden als een smal plein - is onderdeel van het regionaal fietsnetwerk dat van het Station Haarlem via de Zijlstraat naar de Gedempte Oude Gracht loopt. De naam van de straat is afkomstig van het woord croft, dat zoiets betekent als; klein stuk wei- of bouwland of akker. Op de hoek met de Lange Margarethastraat werd in 1876 de hogereburgerschool voor meisjes gebouwd. Aan deze HBS studeerde ook de Nederlandse archivaresse Gerda Hendrika Kurtz. Op de hoek met de Kruisstraat staat het Hofje van Oorschot. Op de plek van dit hofje stond tot en met 1768 het Heilige Geesthuis.