Lauwersteeg

Het Jodenrijtje is een steeg in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De steeg is toegankelijk via poortjes naast de Oudegracht 135 en de Bakkerstraat 20. Vrijwel alle bebouwing in de steeg is omstreeks 1976 gesloopt ten behoeve van de bouw van een HEMA-filiaal tussen de Steenweg en de Oudegracht. In het Jodenrijtje bevindt zich nog een huis uit de 16e eeuw. Het had voorheen huisnummer 1 maar rond het eind van de 20e eeuw werd het samengetrokken met het pand aan de Bakkerstraat 10. Het 16e-eeuwse huis is een gemeentelijk monument. De steeg is anno 2010 geen officiële straat maar wel is er een officieel straatnaambordje geplaatst en in het plaveisel is een steen aangebracht met de naam Jodenrijtje erop.

De Oudegracht is de bekendste gracht in de Nederlandse stad Utrecht. De ongeveer twee kilometer lange gracht is te beschouwen als het verbindingsstuk tussen de Kromme Rijn en de Vecht en doorsnijdt de gehele binnenstad van zuid naar noord. Eeuwenlang is zij de hoofdader van de stad geweest. Het systeem van werven en werfkelders van de Utrechtse Oude- en Nieuwegracht is op deze schaal uniek in de wereld. In 2008 was er sprake van een voordracht van het grachten-, bruggen- en wervenstelsel voor de werelderfgoedlijst van UNESCO, maar zo'n nominatie heeft nog niet plaatsgevonden.

De Bakkerstraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De straat is zo'n 80 meter lang en behoort tot het voetgangersgebied. De straat begint bij de Bakkerbrug over de Oudegracht en eindigt bij de Lange Elisabethstraat/Steenweg. De straat bestond al omstreeks 1300. Vanouds was het een winkelstraat en die functie heeft ze nog altijd. Niet geheel duidelijk is waar de straat haar naam aan dankt, vermoedens zijn aan het beroep van bakker of aan een familienaam. In 1885 wijzigde de straatnaam van Bakkersteeg naar Bakkerstraat. De panden op de nummers 20 en 23 zijn een gemeentelijk monument. Ook bijzonder zijn de hoekpanden Bakkerstraat 27-29 (jugendstil, circa 1905), Oudegracht 133 (rijksmonument) en Oudegracht 135 (gemeentelijk monument). De bebouwing heeft aan weerszijden aan de achterkant een steeg; de Hamsteeg aan de westzijde en ten oosten het Jodenrijtje. Die laatste steeg heeft ter hoogte van Bakkerstraat 20 een poortje. Het Jodenrijtje bevat een 16e-eeuws huis, een gemeentelijk monument, dat is samengetrokken met de Bakkerstraat 10.

De Bakkerbrug is een rijksmonumentale boogbrug in de Utrechtse binnenstad. De brug overspant de Oudegracht.

De Hamsteeg is een steeg in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De steeg is zo'n 80 meter lang en ze verbindt de Oudegracht met de Lange Elisabethstraat. De steeg vormt een achterstraat van de Bakkerstraat. Mogelijk bestond de steeg al omstreeks 1300. In 1378 wordt ze echter genoemd onder de naam Moelensteeg. In het noordelijke deel van de steeg bevinden zich de restanten van drie middeleeuwse kameren.

De Bakkerstraat 27-29 is een pand in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Het winkelpand is rond 1906 gebouwd op de hoek van de Bakkerstraat met de Lange Elisabethstraat. Het gebouw is een ontwerp in jugendstil van de architect R. Rijksen voor de firma Jos ten Berg. Deze verkocht er huishoudelijke en luxe artikelen. De winkel stond ook bekend onder de noemer de Vergulde Klok. Tot omstreeks 1975 bleef Jos ten Berg er gevestigd waarna de juwelier Siebel zich er vestigde.

Groenewoude of Groot Groenewoude is een stadskasteel in de Nederlandse stad Utrecht. Dit grote stenen weerbare huis is in de 13e eeuw aan de Oudegracht 151 gebouwd ter hoogte van de handelswijk Stathe op een oppervlak van circa 25 meter diep bij 9 meter breed. Het oorspronkelijke huis was zo'n 20 meter hoog, volledig onderkelderd met daarboven vijf bouwlagen en nog een hoge zolder onder een grote kap. Een weergang en kantelen hoorden ook bij de oorspronkelijke opzet. Gaandeweg de eeuwen is het gebouw grotendeels gewijzigd. Vooral in de 19e eeuw is het fors verbouwd en werd onder meer de voorgevel vervangen en het bovenste deel van het huis gesloopt. De zijmuren en kelder dateren nog uit de middeleeuwen. Aangrenzend op huisnummer 153 bevond/bevindt zich Klein Groenewoud, met daarnaast Kleine Groenewoud of Kamerik.

Proeysenburch is een gemeentelijk monument in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Oorspronkelijk was het een middeleeuws voornaam stenen huis/stadskasteel. Reeds in de 14e eeuw stond er aan de huidige Oudegracht 127 (-129?) het huis Proeysenburch dat in bezit was van de familie Proys. Hoewel de naam kan doen vermoeden dat de familie uit Pruisen (Duits: Preussen, uitgesproken als 'Proisen') in Noord-Duitsland afkomstig is, stamden zij af van het Zuid-Duitse adelsgeslacht Von Preysing uit het Beierse Langenpreising. Daar functioneerden zij als ministerialen – adviseurs van onder andere bisschoppen en koningen – en hoogstwaarschijnlijk zijn een of meerdere Proysen in Utrecht terechtgekomen als ministerialen van de bisschop van Utrecht. Tegen de 14e eeuw vormden de Proysen een Utrechtse patriciërsfamilie met machtige leden die belangrijke posities innamen en een belangrijke rol speelden in de handel. Onder hen bevond zich in het eerste kwart van de 15e eeuw als eigenaar van Proeysenburch Beernt Proys. In 1425 was hij burgemeester van Utrecht en werd in een tijdsgewricht van grote turbulente stadspolitiek, bekend als het Utrechts Schisma, hier in zijn bed vermoord. In het laatste kwart van de 19e eeuw is het complete voorhuis vernieuwd. Het achterhuis kreeg in die eeuw aanpassingen. In het pand zijn nog middeleeuwse delen aanwezig en het heeft tevens nog de huisnaam Proeysenburch. Bij het huis hoort een werfkelder

Putruwiel was een middeleeuws stadskasteel (versterkt stenen huis) in het huidige centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Gedurende de eeuwen is het pand aan de Oudegracht ingrijpend verbouwd. Huis Putruwiel behoorde tot een van de eerste stenen huizen in deze stad. De aanleg wordt gedateerd tussen 1175 en 1350. De locatie was bij de oude handelswijk Stathe. De huisnaam is ontstaan door het middeleeuwse echtpaar Jacob van Putte en Oedele van Ruwiel. Hoewel de stad Utrecht nauwelijks meedeed in de Hanze was er halverwege de 15e eeuw in Putruwiel enkele jaren een Hanzekantoor gevestigd. In de loop der tijd is het huis meermaals verbouwd, onder meer de voorgevel heeft verschillende gedaantewijzigingen ondergaan. Zo werd daarin Putruwiel voorzien van een schijngevel die 2 verdiepingshoogten was doorgezet. Een aantal oude constructiedelen is vandaag de dag nog bewaard gebleven. Putruwiel is onderkelderd en er is een werfkelder aanwezig.

De Bezembrug is een rijksmonumentale boogbrug in de Utrechtse binnenstad. De brug overspant de Oudegracht.

Blankenburgh is een weerbaar middeleeuws huis (ook wel stadskasteel genoemd) aan de Oudegracht in de Nederlandse stad Utrecht. Het oude adres van het rijksmonument, Oudegracht D 74, is in 1917 gewijzigd in Oudegracht 121.

Blijdenstein, ook wel onder meer Bleyesteijn, De Toelast of Het houten been genoemd, is een stadskasteel in de Nederlandse stad Utrecht. Dit grote stenen weerbare huis aan de Oudegracht 156 is destijds gebouwd ter hoogte van de handelswijk Stathe, mogelijk in de 13e eeuw. De eerste vermelding dateert uit 1366. Gaandeweg de geschiedenis is het huis verbouwd, de voorgevel is daarbij gewijzigd. Voorname families woonden in Blijdenstein, het fungeerde ook als herberg (De Toelast). In 1587 kocht Catharina van Leemput, dochter van Trijn van Leemput, samen met haar man Blijdenstein. Tsaar Peter de Grote logeerde in 1697 een paar dagen in het pand. Op 14 december 1743 werd het pand met huysinge met een mergen warmoesiersland gekocht door Jan Spruit van De Roomsche Catholyken Aalmoesierskamer. Na diens overlijden in 1824 door de familie verkocht In 1824 kocht de manufacturenhandelaar Sinkel het pand en in de jaren erna naastgelegen panden zoals het oude St. Barbara- en St. Laurensgasthuis. Na grootschalige sloop kreeg Blijdenstein vervolgens de huidige Winkel van Sinkel als naburig bouwwerk. Na in gebruik te zijn geweest als tapijtwinkel begonnen in 1909 twee exploitanten de bioscoop Flora in Blijdenstein en verbouwden het pand. In 1950 wordt de bioscoop hernoemd naar Camera. In 1959 werd deze uitgebreid met het naburige pand (Oudegracht 154) waarin bioscoop Studio werd gevestigd. Wolff Bioscopen exploiteerde beide bioscopen. In 2015 sloten ze. Na een grondige verbouwing krijgen beide voormalige bioscooppanden een winkelfunctie op de begane grond.