Putruwiel (Utrecht)

De Bakkerbrug is een rijksmonumentale boogbrug in de Utrechtse binnenstad. De brug overspant de Oudegracht.

De Jansbrug is een rijksmonumentale boogbrug in de Utrechtse binnenstad die de Oudegracht overspant. De brug telt een overspanning en in de landhoofden van de brug bevinden zich een of meer brugkelders. Aan de Jansbrug grenzen aansluitend werfkelders en werven. Rond 1300 kon men hier al de Oudegracht oversteken. Omstreeks 1400 strekte het marktgebied in het noorden zich uit tot de Jansbrug.

Drakenburg is een rijksmonument in de Utrechtse binnenstad dat gelegen is op de hoek van de Oudegracht en de Drakenburgstraat.

De Oudegracht is de bekendste gracht in de Nederlandse stad Utrecht. De ongeveer twee kilometer lange gracht is te beschouwen als het verbindingsstuk tussen de Kromme Rijn en de Vecht en doorsnijdt de gehele binnenstad van zuid naar noord. Eeuwenlang is zij de hoofdader van de stad geweest. Het systeem van werven en werfkelders van de Utrechtse Oude- en Nieuwegracht is op deze schaal uniek in de wereld. In 2008 was er sprake van een voordracht van het grachten-, bruggen- en wervenstelsel voor de werelderfgoedlijst van UNESCO, maar zo'n nominatie heeft nog niet plaatsgevonden.

De Vinkenburgstraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Ze begint bij de Bakkerbrug over de Oudegracht en eindigt zo'n 100 meter verder op de Neude. De straat bestond reeds omstreeks 1300. Waarschijnlijk is ze vernoemd naar het geslacht Vinck dat hier woonde. Tussen 1550 en 1650 is de straat aan beide zijden verbreed. In 1891 is de naam Vinkenburgsteeg gewijzigd in de huidige straatnaam. Anno 2013 staan in de Vinkenburgstraat acht panden op de monumentenlijst. In 2017 werd, hoewel deels verguisd, de Neudeflat daaraan toegevoegd. Nummer 19 is een rijksmonument dat rond 1838 is ontworpen als koetshuis voor de nabijgelegen Winkel van Sinkel. Willem Wagenaar had in de Vinkenburgstraat tussen 1928 en 1934 de galerie NORD. Sinds omstreeks het jaar 2000 is in de bestrating de Walk of Fame aangebracht.

Proeysenburch is een gemeentelijk monument in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Oorspronkelijk was het een middeleeuws voornaam stenen huis/stadskasteel. Reeds in de 14e eeuw stond er aan de huidige Oudegracht 127 (-129?) het huis Proeysenburch dat in bezit was van de familie Proys. Hoewel de naam kan doen vermoeden dat de familie uit Pruisen (Duits: Preussen, uitgesproken als 'Proisen') in Noord-Duitsland afkomstig is, stamden zij af van het Zuid-Duitse adelsgeslacht Von Preysing uit het Beierse Langenpreising. Daar functioneerden zij als ministerialen – adviseurs van onder andere bisschoppen en koningen – en hoogstwaarschijnlijk zijn een of meerdere Proysen in Utrecht terechtgekomen als ministerialen van de bisschop van Utrecht. Tegen de 14e eeuw vormden de Proysen een Utrechtse patriciërsfamilie met machtige leden die belangrijke posities innamen en een belangrijke rol speelden in de handel. Onder hen bevond zich in het eerste kwart van de 15e eeuw als eigenaar van Proeysenburch Beernt Proys. In 1425 was hij burgemeester van Utrecht en werd in een tijdsgewricht van grote turbulente stadspolitiek, bekend als het Utrechts Schisma, hier in zijn bed vermoord. In het laatste kwart van de 19e eeuw is het complete voorhuis vernieuwd. Het achterhuis kreeg in die eeuw aanpassingen. In het pand zijn nog middeleeuwse delen aanwezig en het heeft tevens nog de huisnaam Proeysenburch. Bij het huis hoort een werfkelder

Fresenburch is een rijksmonument gelegen aan de Oudegracht in de Nederlandse stad Utrecht. Fresenburch heeft als adres Oudegracht 113.Fresenburch kent een rijke historie. Het is gebouwd als groot weerbaar bakstenen huis (stadskasteel), mogelijk al in het tweede kwart van de 13e eeuw in of nabij de handelswijk Stathe. De opdrachtgever was de invloedrijk geworden patriciërsfamilie De Vries (Frese). Vermoedelijk kenden zij een afkomst uit ministerialen. In de Utrechtse stadspolitiek ontstond een factie, de Fresingers, rond deze familie. De factie stond tussen circa 1280 en 1305 tegenover de Lichtenbergers.De oorspronkelijke façade was bijzonder rijk uitgevoerd met trapgevel, diepe spitsboognissen, vensters met colonnetten en middenzuil, in verschillende kleuren geglazuurde moppen en arkeltorens. Bij de belegering van de dwangburcht Vredenburg rond 1577 werden beschietingen vanaf Fresenburch uitgevoerd. In de strijd is de achtergevel van Fresenburch aan puin geschoten. De voorgevel werd in 1842 gedeeltelijk afgebroken samen met de kantelen van de weergangen op de zijmuren. In 1858 werd de façade volledig gesloopt en vervangen door de nu aanwezige gepleisterde, neoclassicistische lijstgevel. De oude kapconstructie maakte in 1926 plaats voor een plat dak. Van de jaren twintig tot de jaren tachtig van de twintigste eeuw was de Landbouwbank in Fresenburch gevestigd, gevolgd door Chinees fastfoodrestaurant Charlie Chiu en muziekwinkel Free Record Shop. Momenteel is in het pand kledingwinkel Hollister gevestigd. Fresenburch bestaat uit drie verdiepingen en heeft onder andere een huiskelder en een traptoren. Diverse middeleeuwse c.q. oorspronkelijke bouwdelen zijn nog aanwezig.

Blankenburgh is een weerbaar middeleeuws huis (ook wel stadskasteel genoemd) aan de Oudegracht in de Nederlandse stad Utrecht. Het oude adres van het rijksmonument, Oudegracht D 74, is in 1917 gewijzigd in Oudegracht 121.

De Drakenburgstraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Ze begint bij de Oudegracht en eindigt zo'n 70 meter verder op de Neude. De straat bestond reeds omstreeks 1300. In de straat bevinden zich qua bebouwing het middeleeuwse stadskasteel Drakenburg, het voormalige hoofdpostkantoor (circa 1924) en de Neudeflat (circa 1961). In de 20e eeuw is de straat verbreed. In 1950 is de Drakenburgsteeg hernoemd naar de huidige straatnaam.

De Neudeflat is een flatgebouw aan de Vinkenburgstraat (Neude) in de Nederlandse stad Utrecht. De toren is ontworpen door architect H.A. Maaskant en werd opgeleverd in 1961. Het gebouw is een voorbeeld van de nieuwe zakelijkheid die Utrecht ook Hoog Catharijne en de demping van een deel van de singels opgeleverd heeft. Met een hoogte van 62 meter en zestien verdiepingen was het destijds de hoogste kantoortoren van Nederland. De toren werd in de beginjaren onder meer Drakenburgh genoemd, een verwijzing naar het naastgelegen middeleeuwse stadskasteel Drakenburg. Het torengebouw is niet onderheid omdat naastgelegen bouwwerken zoals het voormalig Hoofdpostkantoor daarmee dreigden in te storten. Met behulp van grondverdichting en een grote betonnen funderingsplaat werd de basis gelegd voor de toren. Door middel van glijbekisting verrees de toren met zijn kern uit gewapend beton vervolgens in circa twee weken tijd op hoogte. De gevels bestaan deels uit natuursteen met een vliesgevel van metaal en glas. Aan de buitenzijde van de toren bevinden zich betonnen poten. In de loop der decennia bleef een zekere weerstand tegen de toren bestaan en werd meermaals gepleit voor sloop. In 2017 werd het gebouw aangewezen als gemeentelijk monument.

Het Jodenrijtje is een steeg in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De steeg is toegankelijk via poortjes naast de Oudegracht 135 en de Bakkerstraat 20. Vrijwel alle bebouwing in de steeg is omstreeks 1976 gesloopt ten behoeve van de bouw van een HEMA-filiaal tussen de Steenweg en de Oudegracht. In het Jodenrijtje bevindt zich nog een huis uit de 16e eeuw. Het had voorheen huisnummer 1 maar rond het eind van de 20e eeuw werd het samengetrokken met het pand aan de Bakkerstraat 10. Het 16e-eeuwse huis is een gemeentelijk monument. De steeg is anno 2010 geen officiële straat maar wel is er een officieel straatnaambordje geplaatst en in het plaveisel is een steen aangebracht met de naam Jodenrijtje erop.

De Lauwersteeg is een steeg in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De steeg is zo'n 80 meter lang en ze verbindt de Oudegracht met de Steenweg. De steeg bestond al omstreeks 1300. Ten tijde van de middeleeuwse handelswijk Stathe lag de bebouwing vermoedelijk ter hoogte van de Steenweg. Richting de glooiende oever liepen paadjes en de Lauwersteeg is daar een overblijfsel van. De steeg is niet naar looiers vernoemd maar (vermoedelijk) naar een persoon/geslacht. De westwand van de steeg bestaat uit moderne gebouwen. Aan de oostzijde bevinden zich nog enkele oude huizen.