Fresenburch

Blankenburgh is een weerbaar middeleeuws huis (ook wel stadskasteel genoemd) aan de Oudegracht in de Nederlandse stad Utrecht. Het oude adres van het rijksmonument, Oudegracht D 74, is in 1917 gewijzigd in Oudegracht 121.

De Jansbrug is een rijksmonumentale boogbrug in de Utrechtse binnenstad die de Oudegracht overspant. De brug telt een overspanning en in de landhoofden van de brug bevinden zich een of meer brugkelders. Aan de Jansbrug grenzen aansluitend werfkelders en werven. Rond 1300 kon men hier al de Oudegracht oversteken. Omstreeks 1400 strekte het marktgebied in het noorden zich uit tot de Jansbrug.

Proeysenburch is een gemeentelijk monument in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Oorspronkelijk was het een middeleeuws voornaam stenen huis/stadskasteel. Reeds in de 14e eeuw stond er aan de huidige Oudegracht 127 (-129?) het huis Proeysenburch dat in bezit was van de familie Proys. Hoewel de naam kan doen vermoeden dat de familie uit Pruisen (Duits: Preussen, uitgesproken als 'Proisen') in Noord-Duitsland afkomstig is, stamden zij af van het Zuid-Duitse adelsgeslacht Von Preysing uit het Beierse Langenpreising. Daar functioneerden zij als ministerialen – adviseurs van onder andere bisschoppen en koningen – en hoogstwaarschijnlijk zijn een of meerdere Proysen in Utrecht terechtgekomen als ministerialen van de bisschop van Utrecht. Tegen de 14e eeuw vormden de Proysen een Utrechtse patriciërsfamilie met machtige leden die belangrijke posities innamen en een belangrijke rol speelden in de handel. Onder hen bevond zich in het eerste kwart van de 15e eeuw als eigenaar van Proeysenburch Beernt Proys. In 1425 was hij burgemeester van Utrecht en werd in een tijdsgewricht van grote turbulente stadspolitiek, bekend als het Utrechts Schisma, hier in zijn bed vermoord. In het laatste kwart van de 19e eeuw is het complete voorhuis vernieuwd. Het achterhuis kreeg in die eeuw aanpassingen. In het pand zijn nog middeleeuwse delen aanwezig en het heeft tevens nog de huisnaam Proeysenburch. Bij het huis hoort een werfkelder

Oudaen is een versterkt middeleeuws huis (ook wel stadskasteel genoemd) aan de Oudegracht in de Nederlandse stad Utrecht. Het pand, met huisnummer 99, behoort tot de belangrijkste monumenten van de stad.

De Drieharingstraat is een straatje in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De zo'n 90 meter lange straat begint bij de Oudegracht en eindigt op het Vredenburg. Mogelijk bestond de straat al omstreeks 1300. Tot 1888 was de naam Drieharingsteeg en op verzoek van de bewoners is de naam aangepast. De straat is aan de kant van de Oudegracht vrij smal. Gaandeweg de geschiedenis is de straat geheel of gedeeltelijk verbreed. In de straat staan onder meer twee panden uit de 17e eeuw. Het hoekpand op de Oudegracht 119 heeft onder andere etalages die rond 1961 zijn ontworpen door Gerrit Rietveld voor de onderneming Mado. Ook in 1961 opende Frans Fagel hier Nederlands eerste bistro in het pand waar zijn ouders de Oporto-bar hadden gedreven.Het Jugendstil-pand op de hoek met Vredenburg was café-restaurant Noord-Brabant en is nu in gebruik als een sportwinkel. Halverwege de straat, die nu voornamelijk horecagelegenheden kent, zat muziekhandel Staffhorst in meerdere panden.

Putruwiel was een middeleeuws stadskasteel (versterkt stenen huis) in het huidige centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Gedurende de eeuwen is het pand aan de Oudegracht ingrijpend verbouwd. Huis Putruwiel behoorde tot een van de eerste stenen huizen in deze stad. De aanleg wordt gedateerd tussen 1175 en 1350. De locatie was bij de oude handelswijk Stathe. De huisnaam is ontstaan door het middeleeuwse echtpaar Jacob van Putte en Oedele van Ruwiel. Hoewel de stad Utrecht nauwelijks meedeed in de Hanze was er halverwege de 15e eeuw in Putruwiel enkele jaren een Hanzekantoor gevestigd. In de loop der tijd is het huis meermaals verbouwd, onder meer de voorgevel heeft verschillende gedaantewijzigingen ondergaan. Zo werd daarin Putruwiel voorzien van een schijngevel die 2 verdiepingshoogten was doorgezet. Een aantal oude constructiedelen is vandaag de dag nog bewaard gebleven. Putruwiel is onderkelderd en er is een werfkelder aanwezig.

De Zakkendragerssteeg is een steeg in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De circa 130 meter lange steeg is gelegen tussen de Oudegracht en het Vredenburg. De oudste vermelding van de steeg dateert uit 1425 als het Vredenburg nog het Catharijneveld heet en de steeg genoemd wordt als Sinte Catharijnensteege. Rond 1580 liet het stadsbestuur in of bij de steeg een wachtlokaal bouwen voor de zakkendragers die in het noordelijke stadsgebied werkzaam waren. In de 17e eeuw gingen deze sjouwers ook in de steeg wonen. De straatnaam met betrekking tot dit beroep komt in 1619 voor het eerst voor en gaandeweg de geschiedenis zal dit de definitieve naam voor de steeg worden. In de steeg bevinden zich vandaag de dag tien rijksmonumenten in de vorm van huisjes met stallen en bergingen, de Kameren van Jan van Goch uit 1560. In 1976 werden deze eenvoudige huisjes omgevormd tot bedrijfsruimtes; de voorgevels bleven grotendeels gespaard. Tijdens het beleg van Vredenburg(1576-1577) is de steeg gebruikt als schuilplaats door de belegeraars. Vanuit Vredenburg poogden de Spanjaarden om deze steeg en alles en iedereen daarin te vernietigen. Zonder succes overigens. In de jaren 1930 is de aan de steeg parallel gelegen Lange Viestraat verbreed voor het verkeer in de oost-west route. Er waren echter ook plannen om niet de Lange Viestraat, maar de Zakkendragerssteeg te verbreden.

De Bakkerbrug is een rijksmonumentale boogbrug in de Utrechtse binnenstad. De brug overspant de Oudegracht.

De Hamsteeg is een steeg in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De steeg is zo'n 80 meter lang en ze verbindt de Oudegracht met de Lange Elisabethstraat. De steeg vormt een achterstraat van de Bakkerstraat. Mogelijk bestond de steeg al omstreeks 1300. In 1378 wordt ze echter genoemd onder de naam Moelensteeg. In het noordelijke deel van de steeg bevinden zich de restanten van drie middeleeuwse kameren.

Drakenburg is een rijksmonument in de Utrechtse binnenstad dat gelegen is op de hoek van de Oudegracht en de Drakenburgstraat.

De Bakkerstraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De straat is zo'n 80 meter lang en behoort tot het voetgangersgebied. De straat begint bij de Bakkerbrug over de Oudegracht en eindigt bij de Lange Elisabethstraat/Steenweg. De straat bestond al omstreeks 1300. Vanouds was het een winkelstraat en die functie heeft ze nog altijd. Niet geheel duidelijk is waar de straat haar naam aan dankt, vermoedens zijn aan het beroep van bakker of aan een familienaam. In 1885 wijzigde de straatnaam van Bakkersteeg naar Bakkerstraat. De panden op de nummers 20 en 23 zijn een gemeentelijk monument. Ook bijzonder zijn de hoekpanden Bakkerstraat 27-29 (jugendstil, circa 1905), Oudegracht 133 (rijksmonument) en Oudegracht 135 (gemeentelijk monument). De bebouwing heeft aan weerszijden aan de achterkant een steeg; de Hamsteeg aan de westzijde en ten oosten het Jodenrijtje. Die laatste steeg heeft ter hoogte van Bakkerstraat 20 een poortje. Het Jodenrijtje bevat een 16e-eeuws huis, een gemeentelijk monument, dat is samengetrokken met de Bakkerstraat 10.

Het Jodenrijtje is een steeg in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De steeg is toegankelijk via poortjes naast de Oudegracht 135 en de Bakkerstraat 20. Vrijwel alle bebouwing in de steeg is omstreeks 1976 gesloopt ten behoeve van de bouw van een HEMA-filiaal tussen de Steenweg en de Oudegracht. In het Jodenrijtje bevindt zich nog een huis uit de 16e eeuw. Het had voorheen huisnummer 1 maar rond het eind van de 20e eeuw werd het samengetrokken met het pand aan de Bakkerstraat 10. Het 16e-eeuwse huis is een gemeentelijk monument. De steeg is anno 2010 geen officiële straat maar wel is er een officieel straatnaambordje geplaatst en in het plaveisel is een steen aangebracht met de naam Jodenrijtje erop.