Zaandijkspoorbrug

Bij een treinongeval bij Amsterdam Westerpark op 21 april 2012 botsten een Sprinter Lighttrain en een intercity van het type VIRM van de Nederlandse Spoorwegen frontaal op elkaar. Hierbij vielen ten minste 117 gewonden en kwam één persoon om het leven. De treinen kwamen met elkaar in botsing op de spoorlijn Amsterdam - Zaandam, tussen station Amsterdam Centraal en Sloterdijk ter hoogte van het Westerpark. De botsing vond plaats precies boven de voet/fietstunnel tegenover de Zaandijkstraat (Spaarndammerbuurt). Dit is nabij kilometerpaal 0, het begin van de Oude Lijn. Directe oorzaak van het ongeluk was het door een rood sein rijden (STS-passage) van de machinist van de sprinter.

Jan Wolkerstuin is een officieuze benaming voor een groenstrook in Amsterdam-West, Spaarndammerbuurt.

Het Westerpark is een park in Amsterdam-West, ten westen van de Haarlemmerpoort en ten noorden van de Haarlemmertrekvaart.

Gold in your mind, gold in your feet is een kunstwerk in Amsterdam-West. Het beeld van kunstenaar Mirjam Janse is een geschenk van de kunstenaar aan Stadsdeel Westerpark. Dat stadsdeel zat zonder geld, waardoor de kunstenaar het beeld zelf moest financieren; het stadsdeel faciliteerde alleen de plaats. Het werd geplaatst in het Westerpark en werd enigszins verhoogd geplaatst. Janse over het beeld (terug te vinden op het stadsdeelbordje): "Een meisje staat op haar hoofd en haar voeten en vormt zo een boog. Zij maakt een brug tussen het hebben van gouden gedachten met het doen van goede daden. Het beeld gaat over daadkracht, over jezelf tonen, krachtig zijn door je kwetsbaar op te stellen". De handen en "gedachten" zijn van origine goudkleurig. Het beeld werd begeleid door een boekje (oplage 300 stuks) getiteld Het meisje met de gouden haren, dat Janse zelf uitgaf bij privé-uitgeverij Nestor. Ze omschreef volgens Het Parool van 2024 daarin hoe stroef de samenwerking tussen overheid, bedrijfsleven en kunstnaar liep, maar tegelijkertijd blij dat het resulteerde in dit beeld en dat boekje. De dichteres Everdina Eilander liet zich door het beeld inspireren voor een van haar gedichten.

In een overstek van een woongebouw aan de Assendelftstraat in Amsterdam-West is een titelloos werk te zien van Bas Peeperkorn. Kunstenaar Bas Peeperkorn, opgeleid aan de Vrije Tekenacademie en Gerrit Rietveld Academie (1985-1990) kreeg van stadsdeel Westerpark in 2008 de opdracht een loze ruimte onder de overstek Assendelftstraat en Zaandijkstraat op te vullen met een artistiek kunstwerk. Het moest een aanvulling zijn op het Kindlint Haasje Over van Margot Berkman en Eline Janssens, dat schoolgaande kinderen in de vorm van tegeltjes van de ene naar de andere plek begeleid. Peeperkorn maakte een aantal portretten van kinderen uit de buurt en beeldde de personen af door middel van 65.000 mozaïeksteentjes. Het kreeg zo vergelijkend met een schilderij 65.000 penseeltoetsjes mee, een soort pointillisme. Alhoewel het werk grotendeels anoniem blijft, komt een van de afgebeelde personen bekend voor; het is het Meisje met de parel van Johannes Vermeer dat op de achtergrond straalt. Het werk is rechtsonder gesigneerd.

Bruidsjurk is een kunstwerk in Amsterdam-West. Het kunstwerk is van de hand van het kunstenaarscollectief Patchwork bestaande uit Elleke Haspels, Karolien Helweg en Joanneke Meester. De kunstenaressen, werkend vanaf het terrein van de Westergasfabriek, wilden zelf binnen Nederland een groot kunstwerk tentoonstellen. Ze kwamen met een twintigtal baljurken, die vanaf 23 september 1993 tot en met 24 oktober willekeurig stonden opgesteld in de Hofvijver in Den Haag. Patchwork verdeelde ze zo over het oppervlak, alsof er daadwerkelijk een bal werd gehouden, maar waar bij de mannen en de lichamen van de vrouwen waren weggelaten. Het zou daarbij gaan om Vips (Very important persons) binnen een groot bal. De jurken zijn van stof (kant en vitrage) waarover een laag kaarsvet is aangebracht; de kunstenaars gebruikten er 2000 kilo voor. Dit geeft de jurken het idee alsof ze van hard marmer zijn, maar in werkelijkheid zijn ze zeer fragiel. De baljurken zijn ook elders te zien geweest. In Gent dreven de jurken in de zomer van 1994 in de Leie. Ze stonden daarbij in het volle zonlicht waardoor de beelden dreigden te smelten of te ontbranden. De Gentse brandweer moest ze koel houden. De jurken waren desalniettemin zodanig beschadigd dat een opstelling in Meppel er niet meer in zat. Het stadsdeel Westerpark bestelde al tijdens de genoemde opstelling in dezelfde traditie een bruidsjurk. Op het kantoor van het stadsdeel werden huwelijken voltrokken en net getrouwde paartjes trokken vervolgens naar het Westerpark om foto’s te maken. Het terrein eromheen werd dan ook een geliefde plaats voor het nemen van bruidsfoto’s. Het beeld werd in maart 1994 door de kunstenaars in gepaste kleding onthuld in het Westerpark. In dat zelfde jaar kwam het collectief met drijvende Boeddha’s, nadat ze al eerder de vuurtoren Brandaris hadden voorzien van wasgoed, dat op Makkummer tegels leek.

De Spaarndammerstraat is een woon- en winkelstraat in de Spaarndammerbuurt in Amsterdam Oud-West.

Polaris is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Oud-West. Kunstenares Wendela Gevers Deynoot maakte dit werk van roestvast staal rond 1987. Polaris verwees hier naar twee de twee verschillende werelden die elkaar ontmoeten. Aan de zuidkant van het beeld is er de dichtbevolkte Staatsliedenbuurt met nauwe straten. Aan de noordzijde ligt het landelijke en ruimtelijke Westerpark. Ook vond zij een tegenstelling in de onderlinge buurtbewoners. Het beeld bestaat uit een soort pijl-en-boogconstructie. Een blauw object zou met gespannen draad via de gele boog vanuit de woonwijk naar het park geschoten kunnen worden; de kleuren blauw en geel vormen groen. Het beeld werd in 2010 naar de overzijde van de Van Beuningenstraat geplaatst. Ze stond daar eerst in een speelveld, maar toen dat opnieuw ingericht werd, kwam ze te staan op de kruising van genoemde straat en de ventweg van de Haarlemmerweg. Tegelijkertijd werd de “pijl” gericht op haar naamgever de ster Polaris.

Bruidssuite is een moeilijk te herkennen artistiek kunstwerk in Amsterdam-West. Godelieve Smulders leverde in 1992 een tijdelijk kunstwerk voor plaatsing in het Westerpark. Het bestond uit een scheefgeplaatst bosje wilgentakken rondom een open plek, dat de titel Landhuis meekreeg. De wilgentakken konden in de ogen van de kunstenares prima dienen voor een tijdelijk kunstwerk; ze groeien in korte tijd alle kanten op naar een uiteindelijk kunstobject (vandaar de term groeiobject). Het kunstwerk ontsnapte aan ieders aandacht, zodat het verwilderde en niet meer als kunstwerk kon worden herkend. Het Stadsdeel hield het kennelijk toch in het oog, want rond 2002 werd het besluit genomen het kunstwerk in ere te herstellen. Dat ging niet meer met het oorspronkelijke materiaal en ook het oorspronkelijk ontwerp met binnenplaats was niet meer aan de orde. Met name de kosten van onderhoud verminderden bij een nieuwe opzet. Rond een metalen kolom staat sindsdien een bos beuken zonder binnenplaats. Het kreeg toen ook de nieuwe titel Bruidssuite, een verwijzing naar het beeld Bruidsjurk van Patchwork dat gedurende de warme seizoenen in een vijver van het park staat. In de Hechtelstraat in Slotervaart staat een soortgelijk groeiobject van Smulders onder de titel Komeet.

Dubbel glas in een artistiek kunstwerk in Amsterdam-West. Het werk stamt uit 2011 toen een aantal panden aan de Van Noordtstraat grondig werden gerenoveerd. Aan Marjet Wessels Boer werd toen gevraagd een ontwerp voor het glas van het centrale trappenhuis te maken. Wessels Boer kwam met lichtdoorlatende prints voor de glaspartij van pand nr. 9. Deze geven de illusie dat de gevel van de overzijde in die glaspartij weerspiegelt. Dit werkt licht ontvreemdend want naast de prints is er ook de natuurlijke weerspiegeling op het glas. Als men langsloopt verandert de natuurlijke weerspiegeling, maar de print geven een weerspiegeling die op haar plaats blijft. Bij schemering en duisternis, als de natuurlijk weerspiegeling wegvalt, blijft de kunstmatige weerspiegeling en wordt steeds duidelijker, zeker wanneer het licht in het trappenhuis dat tegen de binnenzijde van de gevels is geplaatst aan gaat.

Looplijnen is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-West, Spaarndammerbuurt. Het kunstwerk ligt in de vloer van het Domela Nieuwenhuisplantsoen. Deze vloer droeg vanaf 1891 tot 1967 de Maria Magdalenakerk, waarvan de restanten nog hier en daar zichtbaar zijn in het plantsoen. Bij een opknapbeurt van het plein werd ze opnieuw betegeld. Een deel van dat tegelwerk bestond uit natuurstenen tegels en looplijnen, ontworpen door Elspeth Pikaar. De lijnen verwijzen niet alleen naar de ribben van de gewelven van de voormalige kerk, maar ook van de loopbewegingen die in de kerk zouden hebben plaatsgevonden en in het plantsoen nog gaan plaatsvinden. De kruispunten worden gevormd door de eerder genoemde tegels. De tegels zijn versierd met motieven, die aangedragen werden tijdens workshops met buurtbewoners, die ook aangekaart hadden dat het plantsoen aan renovatie toe was. Het geheel bestaat uit Belgisch hardsteen, bakstenen klinkers en betontegels.

De Parochiekerk van de Heilige Maria Magdalena in Amsterdam was een kerkgebouw ontworpen door P.J.H. Cuypers. De bouw startte in 1889; op 17 april 1891 werd de kerk opengesteld. De kerk in de Spaarndammerstraat had Maria Magdalena als patroon.