Polaris (Gevers Deynoot)

Sublime symbols is een in 1979 gestarte serie sculpturen van Peter van de Locht. Een daarvan staat in Amsterdam-West. Het artistiek kunstwerk staat op de zuidoostelijke vleugel van brug 347. Deze is gelegen in de Haarlemmerweg, daar waar zij aansluit op De Wittenkade, oever van de Kostverlorenvaart. Het beeld bestaat uit een lange donkere naald van brons, die aan de bovenzijde afsluit met in elkaar gevlochten bladachtige vormen. Het beeld dateert uit 1980, maar stond toen verderop aan De Wittenkade; in 1997 werd het verplaatst naar de brug.

Brug 347 is een vaste brug in Amsterdam Oud-West.

Het Westerpark is een park in Amsterdam-West, ten westen van de Haarlemmerpoort en ten noorden van de Haarlemmertrekvaart.

Brug 1902 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-West. De houten voetgangersbrug (met trappen aan beide zijden) is gelegen over het rustige en eigenlijk buitengebruik zijnde deel van de Kostverlorenvaart (dit deel valt buiten de Staande Mastroute), hier ongeveer 25 meter breed. Ze verbindt de beide stukken De Wittenkade met elkaar ter hoogte van de Eerste Nassaustraat en Van der Duijnstraat. Ze ligt tussen brug 347 en Staatsliedenbrug (brug 139) in; dat zijn drukke verkeersbruggen. Anders dan de genoemde bruggen is deze brug vrij nieuw. Ze werd opgebouwd rond 1983, toen de woonwijken in dit gebied grootscheeps werden gesaneerd, renovatie en sloop/nieuwbouw. Deze vaste brug is ontworpen door Dirk Sterenberg, destijds als zelfstandig architect werkend voor de Dienst der Publieke Werken (PW). De brug, hij zou er meer dan 170 ontwerpen, staat op een stalen fundering met daarop betonnen jukken in de vorm van poorten. De overspanning is opgehangen aan metalen liggers. Daaraan zijn gekoppeld het houten loopdek en de houten leuningen. De trappen naar de brug toe geven hetzelfde beeld; op de trappen zijn dubbele rijwielgleuven aangebracht, die ook gebruikt kunnen worden voor kinderwagens. Op de jukken van de brug staan twee lantaarnpalen naar ontwerp van Friso Kramer, zoon van Sterenbergs voorganger bij PW Piet Kramer. De palen staan diagonaal verdeeld over de brug. De brug is in november 2019 gereinigd van aanslag.

Light sculpture is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-West. Het staat op dak van een roze flatgebouw aan de zuidkant van het Nassauplein in Amsterdam. De schepper van het werk, Canadees Noel Harding noemde het "Een romantisch lyrisch lichtobject". Hijzelf omschreef het ook als "The life of Dutch people in reference to the sea". Het werk uit 1992 is drieledig. Er is een stellage met een roze lichtlijn, die naar de Noordzee wijst. Daarnaast staat een enorme bak met licht golvend water, een weergave van de zee. Tot slot is er een gespierde arm te zien in wat op een vergroot diaraam lijkt. De roze richtlijn verwijst naar de kleur van de flat. Die arm is een verwijzing naar De held van Haarlem dat in het Britse taalgebied werd via Hans Brinker, or The Silver Skates van Mary Mapes Dodge uit 1865. De held dan wel Brinker steekt een vinger in een lekkende dijk en behoedt velen voor overstroming en verdrinking. Harding geeft het weer door middel van een hand op een dijk. Het beeld kwam er doordat bij de sanering in de Staatsliedenbuurt en Hugo de Grootbuurt gekeken werd naar mogelijke kunsttoepassingen. Het werd net als de flat een groot kunstwerk, beeldbepalend, maar eigenlijk het best te zien is vanuit de trein, omdat die hier op een dijklichaam rijdt. In 2009 werd de installatie verwijderd voor restauratie.

Bij een treinongeval bij Amsterdam Westerpark op 21 april 2012 botsten een Sprinter Lighttrain en een intercity van het type VIRM van de Nederlandse Spoorwegen frontaal op elkaar. Hierbij vielen ten minste 117 gewonden en kwam één persoon om het leven. De treinen kwamen met elkaar in botsing op de spoorlijn Amsterdam - Zaandam, tussen station Amsterdam Centraal en Sloterdijk ter hoogte van het Westerpark. De botsing vond plaats precies boven de voet/fietstunnel tegenover de Zaandijkstraat (Spaarndammerbuurt). Dit is nabij kilometerpaal 0, het begin van de Oude Lijn. Directe oorzaak van het ongeluk was het door een rood sein rijden (STS-passage) van de machinist van de sprinter.

De Zaandijkspoorbrug is een spoorbrug in Amsterdam-West. Deze spoorbrug is een viaduct in dan wel tunnel onder de Oude Lijn tussen het zuidelijke gelegen Westerpark en de noordelijk gelegen Spaarndammerbuurt. Het geheel in beton uitgerust kunstwerk werd aangelegd rond 1979 om een betere verbinding te krijgen tussen genoemd park en buurt. De tunnel heeft een lengte van circa 43 meter en een breedte van acht meter. De tunnel kostte 2,5 miljoen gulden. De tunnel is alleen toegankelijk voor voetgangers en fietsers. De tunnel werd als onveilig bestempeld en werd daarom in 2009 voorzien van een mural. Het Graffitinetwerk bracht een fleurige muurschildering aan, die deels verwees naar het Westerpark (natuurscènes) en de daarop aansluitende gebouwen van de Westergasfabriek. Ook gebouwen uit de Spaarndammerbuurt werden afgebeeld. Het ontwerp kwam mede van het Stadsdeel. Ondertussen was de tunnel voorzien van de mededeling “Spaarndammerbuurt” in een lettertype van kunstenaar/graficus Janno Hahn, die ook het lettertype leverde voor eenzelfde mededeling op de monumentale Spaarndammerspoorbrug. Rond 2015 vond de gemeente dat de spoorbrug opgeknapt moest worden en dat de wanden (opnieuw) betegeld gingen worden. Het stadsdeel schreef een ontwerpwedstrijd uit voor twee tegelwanden van 43 meter met een gezamenlijk oppervlak van 50 vierkante meter. De jury bestond daarbij uit wijkbewoners. Uiteindelijk werd aan Hahn de opdracht gegeven zijn ontwerp uit te werken. In aansluiting op zijn eerder werk kwam hij met een tegelwand die de mensen in de tunnel naar het Westerpark wees, de andere tegelwand verwijst de mensen naar de Spaarndammerbuurt. In oktober 2016 werden de wanden, overigens niet naar ieders genoegen (Hahn won met 900 uit 6000 stemmen) betegeld. Er waren 1133 bedrukte tegels nodig om de letters compleet te af te beelden; de rest van de tegels is onbedrukt. In 2012 vond boven het viaduct het treinongeval bij Amsterdam Westerpark plaats. Eind 2017 werd de brug vernoemd naar de nabijgelegen Zaandijkstraat.

Station Amsterdam Willemspoort (niet te verwarren met Station Amsterdam Willemspark) is een voormalig spoorwegstation in Amsterdam, gelegen tegenover de Willemspoort.

Het Van Hogendorpplein is een plein in Amsterdam-West, Westerpark.

Station d'Eenhonderd Roe is samen met het toenmalige station van Haarlem het eerste treinstation van Nederland, maar beide zijn allang verdwenen. Het station was vernoemd naar de uitspanning "Herberg d'Eenhonderd Roe" die lag aan de zuidzijde van de Haarlemmertrekvaart net buiten Amsterdam in de gemeente Sloten, op een afstand van honderd roeden (bijna vierhonderd meter) ten westen van de Haarlemmerpoort. De uitspanning was met een houten brug over de Haarlemmertrekvaart verbonden met het station. Op 20 september 1839 vertrok er de eerste Nederlandse trein, via Halfweg naar Haarlem, getrokken door twee locomotieven: de Arend en de Snelheid. Nadat de Hollandsche IJzeren Spoorweg-Maatschappij (HIJSM) overeenstemming met de stad Amsterdam had bereikt, kon in 1842 het definitieve vertrekpunt in gebruik worden genomen, het aan de overkant van de Buitensingelgracht gelegen station Willemspoort. Dit station lag tegenover de in 1840 gebouwde Willemspoort, de tegenwoordige Haarlemmerpoort, en maakte d'Eenhonderd Roe overbodig. Op initiatief van reizigersvereniging Rover werd op 20 september 2009, 170 jaar na het vertrek van de eerste trein, een plaquette onthuld op de stationslocatie. Deze bevindt zich op het terrein van de Westergasfabriek, ter hoogte van Polonceaukade 13.

Bruidssuite is een moeilijk te herkennen artistiek kunstwerk in Amsterdam-West. Godelieve Smulders leverde in 1992 een tijdelijk kunstwerk voor plaatsing in het Westerpark. Het bestond uit een scheefgeplaatst bosje wilgentakken rondom een open plek, dat de titel Landhuis meekreeg. De wilgentakken konden in de ogen van de kunstenares prima dienen voor een tijdelijk kunstwerk; ze groeien in korte tijd alle kanten op naar een uiteindelijk kunstobject (vandaar de term groeiobject). Het kunstwerk ontsnapte aan ieders aandacht, zodat het verwilderde en niet meer als kunstwerk kon worden herkend. Het Stadsdeel hield het kennelijk toch in het oog, want rond 2002 werd het besluit genomen het kunstwerk in ere te herstellen. Dat ging niet meer met het oorspronkelijke materiaal en ook het oorspronkelijk ontwerp met binnenplaats was niet meer aan de orde. Met name de kosten van onderhoud verminderden bij een nieuwe opzet. Rond een metalen kolom staat sindsdien een bos beuken zonder binnenplaats. Het kreeg toen ook de nieuwe titel Bruidssuite, een verwijzing naar het beeld Bruidsjurk van Patchwork dat gedurende de warme seizoenen in een vijver van het park staat. In de Hechtelstraat in Slotervaart staat een soortgelijk groeiobject van Smulders onder de titel Komeet.

Nassaukade 18 te Amsterdam is een gebouw aan de Nassaukade in Amsterdam-West. Het pand stamt uit 1881 en is ontworpen door de timmerman, aannemer en architect annex aannemer Johannes Engelfriet (Rotterdam 1851-aldaar 1934). Engelfriet woonde kortstondig op nummer 17 met zijn gezin, maar na een paar maanden vertrok hij mede vanwege een faillissement weer terug naar Rotterdam. Hij ontwierp voor dit stukje twee bijna identieke (maar gespiegelde) gebouwen, Nassaukade 17 en 18. De ontwerpen zijn niet toe te wijzen aan een speciale bouwstijl; zijn ingedeeld onder eclectische bouwkunst. Beide zijn rijk gedecoreerd met beeldhouwwerken in de gevel. Het gebouw huisnummer 18 werd 30 september 2008 tot gemeentelijk monument verklaard. Daar waar het portiek van nummer 17 voorzien werd van tegeltableaus bleven de wanden hier kaal. In tegenstelling tot nummer 17 heeft het een speels gevelsteentje.