Joos Banckersplantsoen

De Joos Banckersweg is een straat in Amsterdam-West. Ze is per raadsbesluit van 20 april 1939 vernoemd naar admiraal Joos Banckers.

Zuiver is een muurschildering in Amsterdam Oud-West.

De Vierwindstrekenbrug (brug nr. 381) is een vaste brug in Amsterdam-West.

De Roelantstraat is een ultrakorte straat in Amsterdam-West. De straat is per raadsbesluit van 20 april 1939 vernoemd naar het Roelantslied in een serie van vernoemingen naar middeleeuwse literatuur.

De Bestevâerstraat is een straat in Amsterdam-West. De straat loopt evenwijdig aan de Admiraal de Ruijterweg en heeft net als deze een gekromde loop omdat de straat het oude slotenpatroon volgt. De straat begint bij de Maarten Harpertszoon Trompstraat, kruist daarna de Jan van Galenstraat, de De Rijpstraat met ondergronds de De Rijpgracht, de Karel Doormanstraat en eindigt bij de Bos en Lommerweg. De straat werd aangelegd in een voormalig moestuingebied in dezelfde tijd en de jaren daarna dat de bebouwing van de Admiraal de Ruijterweg verscheen in de jaren tien, twintig en dertig van de twintigste eeuw. Het is een relatief smalle straat, tegenwoordig verkeersluw en voorzien van verkeersdrempels. Het is een woonstraat maar oorspronkelijk had het ook een winkel en (nuts) bedrijfsbestemming met winkelpanden voornamelijk op de hoeken. Tegenwoordig zijn een aantal voormalige winkels verbouwd tot woningen. De panden Bestevâerstraat 220-230, gebouwd in 1933 en ontworpen door Gerrit Versteeg, staan op de Lijst van gemeentelijke monumenten in Amsterdam-West Tot de opheffing van de Tramlijn Amsterdam - Haarlem - Zandvoort in 1957 en de reconstructie van de Admiraal de Ruijterweg in 1960 tot een doorgaande geasfalteerde verkeersweg was de straat echter voor het wegverkeer een doorgaande verkeersroute omdat de afgescheiden vrije trambaan op de Admiraal de Ruijterweg veel ruimte in beslag nam en geen plaats bood voor het doorgaande verkeer. Om die reden moest ook onder meer de vervanger van de lokaaldienst van de tram in 1954 GVB bus 14 tot 1960 door de Bestevâerstraat rijden.

De Wil de Graaffbrug (brug 393) is een voetgangersbrug in Amsterdam-West. De brug ligt in het noordoosten van het Erasmuspark en overspant de Erasmusgracht, die net buiten in het park ligt. De brug ligt in het verlengde van de Lof der zotheidbrug (brug 394). De brug dateert uit 1970, toen het park voor toen veel geld geheel opnieuw was ingericht. Het park ligt er al sinds 1927, maar alle bomen werden tijdens de Tweede Wereldoorlog opgestookt en onderhoud werd er jaren niet gepleegd. In 1961 werd de grote renovatie afgerond. In 1970 volgde de brug. De brug was toen een betonnen recht-toe-recht-aan-brug met twee pijlers. De brug is rond 2000 vernieuwd, kreeg een vrije overspanning hangende aan een boogconstructie. De brug is in 2002 vernoemd naar politicus Wil de Graaff (17 juli 1928-2 juni 2001). Hij was van huis uit schilder. Als lid van de Communistische Partij Nederland (CPN) en VCN, Partij van Communisten in Nederland. Hij was actief binnen de vakbeweging, vanaf ongeveer 1969 lid van de huurderscomité in Amsterdam-West en lid van Bewonersbelangen Bos en Lommer. Behalve deze vernoeming eerde Amsterdam hem eerder met de gouden speld van verdienste. Opvallend is dat alle andere bruggen rondom het park namen kregen die verwijzen naar Desiderius Erasmus, behalve deze.

De De Rijpstraat is een straat in de Amsterdamse buurt Landlust. De straat is per raadsbesluit van 23 maart 1922 vernoemd naar de ontdekkingsreiziger Jan Corneliszoon Rijp (1570-1630), maar de straat kent de toevoeging "De".

De Lof der zotheidbrug (brug 394) is een voetgangersbrug in Amsterdam-West. De brug ligt in het noordoosten van het Erasmuspark en overspant de ringvaart die in het park ligt. De brug dateert uit 1970, toen het park voor toen veel geld geheel opnieuw was ingericht. Het park ligt er al sinds 1927, maar alle bomen werden tijdens de Tweede Wereldoorlog opgestookt en onderhoud werd er jaren niet gepleegd. In 1961 werd de grote renovatie afgerond en werd het park opnieuw geopend, de burg kwam pas in 1970, net als de Wil de Graaffbrug en Geert Geertsenbrug. De brug werd in 2006 vernoemd naar het belangrijkste werk van Desiderius Erasmus, Lof der zotheid. Andere bruggen naar het park zijn Desideriusbrug (al uit het begin) en Geert Geertsenbrug.

Het toverbos aan De Rijpstraat is een huizenhoge muurschildering op het gebouw De Rijpstraat 125 te Amsterdam-West. Rijpstraat 125 is daarbij het eerste gebouw dat een oneven huisnummer heeft aan De Rijpstraat. Bij het uitdelen van de huisnummers leefde nog het idee dat de straat aan de Willem de Zwijgerlaan zou beginnen, zoals kaarten uit die tijd tonen. Er kwam een nieuw inzicht; het eerste stuk vanaf de Willem de Zwijgerlaan werd De Rijpgracht, waarbij de noordelijke kade overgaat in de straat. Dit had tot gevolg dat er een verschuiving in de gevelwand moest komen. De gracht met kades is breder uitgevoerd dan de straat. Daardoor ontstond bij De Rijpstraat 125 een metershoge blinde muur, die geheel gestuct was; een onaangenaam stuk grijs in de buurt vond men in de 21e eeuw. Meerdere gebouwen in de wijk Bos en Lommer hebben dit soort wanden. Om die wanden op te fleuren werd het project Muren van West gestart. Er werden muurschilderingen gezet aan de Bos en Lommerweg (Reinaert de vos), vier aan de Wiltzanghlaan (Tijgervrouwen, Eenheid in diversiteit, Stamboom en Four peas in a pod), een aan de Hoofdweg (Samen bij De Boeg), deze aan De Rijpstraat (zomer 2022) en een aan de Sara Burgerhartstraat (herfst 2022, Individualiteit tegenover collectiviteit) (gegevens november 2022). De muurschilderingen moesten verhalen uit de buurt weergeven. Op de bedoelde plek begint dus een huizenblok aan De Rijpstraat, waarvoor een klein plantsoentje is aangelegd; de bebouwing aan De Rijpsgracht heeft een 34 meter teruggetrokken rooilijn. Die gevelwand krijgt jaarlijks een seizoenachtig natuurlijk kunstwerk in de vorm van de schaduw van een wisselend bladerdek van een in 2005 geplante els (Alnus), die in 2022 12 tot 15 meter hoog is. Het komen en gaan van het bladerdek geeft een wisselend beeld op de kale muur. Aan kunstenaar Peim van der Sloot werd gevraagd een muurschildering te leveren die daarbij aansluit. Zijn Toverbos wordt gedurende de seizoenen meer of minder zichtbaar. Op een geelbruine achtergrond leverde Van der Sloot een werk af vol met stippen; hij is gespecialiseerd in het pointillisme, hier tevens verwijzend naar ronde prijsstickers op artikel op een kunstmarkt. Volgens kunstenaar en Edo Dijksterhuis van Het Parool (2024) zette de kunstenaar 9750 stippen middels "in verf gedoopte sponzen". Van der Sloot had zijn atelier in de buurt (De Roos van Dekamaweg) en omschreef de plek als een stadsoase met bomen en gracht tussen al dat steen. Van der Sloot haalde dus inspiratie uit de buurt (kattenvrouwtje, bewoner Vos en Het paard (sjokkende man achter rollator), maar ook uit De Bremer stadsmuzikanten. Voor het goede oog duiken dan ook in de gele onderlaag van de muurschildering (on-)verwachte dieren op. De schildering werd (mede-)gefinancierd door het Amsterdamse Fonds voor de Kunst.

Reinaert de Vosstraat 27 is een gebouw aan de Reinaert de Vosstraat in Amsterdam Oud-West.

De Augustanakerk of Augustanahof (als gevolg van nieuwe functies waaraan het gebouw tegenwoordig ook onderdak biedt) is een Luthers kerkgebouw in de Amsterdamse wijk Bos en Lommer. Het gebouw uit 1956 is ontworpen door de architect Ferdinand B. Jantzen (die in deze wijk woonde) en ligt bij het Wachterliedplantsoen aan de Erasmusgracht, tegenover het Erasmuspark. De kerk is genoemd naar de Augsburgse geloofsbelijdenis (Confessio Augustana) van 1530. De inwijding vond plaats in februari 1957. De kerk was een van de "brandpunten" van de Evangelisch-Lutherse Gemeente Amsterdam. Naast de geloofsruimten was er plaats ingeruimd voor een ontmoetingshal, een kantine, een liturgisch centrum, enkele zalen voor kerkelijke arbeid, een pastorie en kosterswoning. Voor de eredienst was er naar toenmalig inzicht een knielbank geplaatst, die boogvormig rond de altaartafel was geconstrueerd. Het geheel bood plaats aan 264 zitplaatsen in de zaal, met nog een aanvulling van 80 op de gaanderij. De benodigde bouwkosten, exclusief orgel en klokken) van ongeveer 600.000 gulden waren deels afkomstig van de Lutherse gemeente in de Verenigde Staten. Sinds de sluiting van de Pniëlkerk in 2000 kwamen ook de gereformeerden (GKN) en hervormden uit de buurt hier samen. Sinds 2004 maken deze groepen (lutheranen, hervormden en gereformeerden) allen deel uit van de Protestantse Kerk in Nederland. Tussen de kerk en de gracht bevindt zich sinds 2011 een "stiltetuin". Sinds 2013 is ook een kunstgalerie in het gebouw gevestigd. De kerk werd in januari 2015 gesloten. Op 4 januari 2015 werd de laatste gewone zondagse dienst gehouden. De overige activiteiten in het gebouw en de stiltetuin gingen na januari nog door. In 2017 werd het grootste deel van het complex omgebouwd tot woningen, daarbij bleef de Lutherse gemeente eigenaar van het gebouw.

The miracle garden is een natuurlijk kunstwerk gelegen in het Erasmuspark in Amsterdam-West. Dit kunst- en natuurproject kwam voort uit een blog getiteld The Studio Garden. Dat was een project startend in de tuin behorend bij het atelier aan de Witte de Withstraat van kunstenares Elspeth Diederix. Ze wilde kijken wat mogelijk was op het gebied van tuinieren in combinatie met fotografie. Om dit te verwezenlijken volgde ze een cursus tuinontwerp en een hoveniersopleiding. De stichting "Let it grow" schreef een wedstrijd uit met de opdracht: Ontwikkel voor Amsterdam een kunstwerk dat de wereld van bloemen en planten dichter bij de mensen brengt. Dit vertaalde zich naar de inrichting in 2017 van een aantal bloembedden met fotogenieke bloemen en planten ter grootte van 800 m2 in de zuidoosthoek van het Erasmuspark. Daarbij werd het kunstwerk toegankelijk gehouden voor publiek in het park, die zich het hele jaar kunnen vergapen aan natuurlijk groen; de tuin is niet seizoensgebonden. Het kunstwerk dat mede tot stand kwam met hulp van kunstinstellingen Mondriaanfonds, het Amsterdams Fonds voor de Kunsten, Prins Bernhard Cultuurfonds, Tijl Fonds en de gemeente Amsterdam wordt onderhouden door de kunstenares en buurtbewoners. De flora werd geleverd door tuincentra. Door een grote diversiteit aan bloemen en planten werden de perken een toevluchtsoord voor allerlei insecten (bijen, vlinders). In 2018 kreeg ze van het Amsterdam UMC de Elisabeth van Thüringenprijs toebedeeld voor Flowerfields, een serie foto’s met medicinale bloemen. In 2021 werd de tuin genomineerd voor de Amsterdamprijs voor de kunst. Vanaf april 2021 startte het project Vier jaargetijden, een column op maandag in Het Parool waarin wekelijks op maandag een van Diederix’ foto’s wordt afgedrukt met een begeleidende tekst.