Jollenpad

De Museumlijnbrug (Brug 161P) is een complex van twee viaducten in Rijksweg 10 in Amsterdam-Zuid. De twee viaducten aangeduid met Museumlijnbrug Noord en Museumlijnbrug Zuid voeren over het spoor van de Electrische Museumtramlijn Amsterdam, dat is aangelegd op het traject van de voormalige Spoorlijn Aalsmeer - Amsterdam Willemspark. De viaducten maken deel uit van een stelsel viaducten over de tramlijn. Van noord naar zuid liggen over de tramlijn: Museumlijnbrug Noord; een viaduct in de A10 richting westen Museumlijnmetrobrug; een viaduct voor de ringlijn in beide richtingen Museumlijnspoorbrug; een viaduct voor het spoor richting westen Museumlijnspoorbrug; een viaduct voor het spoor richting oosten Museumlijnbrug Zuid; een viaduct in de A10 richting oosten.

Brug 589 is een kunstwerk in het Amsterdamse Bos in Amsterdam. De brug werd aangelegd daar waar de Jachthavenweg een verbinding moest krijgen met het Tjotterspad aan de noordelijke grens van het Amsterdamse Bos. Bij de aanleg van de Jachthavenweg in 1952 was de brug al ingetekend op de kaart. Die brug was eind jaren vijftig aan verbreding toe, hetgeen er op neer kwam dat de brug in haar geheel afgebroken werd en dat er een nieuwe neergelegd werd. Er werd eerste een noodbrug geplaatst, want de brug vormde destijds al de enige toegang tot het Tjotterspad. De nieuwe versie kwam van de tekentafels van de Dienst der Publieke Werken met als architect Dick Slebos, die rond die tijd als opvolger van Piet Kramer diens werk had overgenomen. Hij nam het uiterlijk van de te slopen brug grotendeels over, maar had minder brugpijlers nodig (twee in plaats van vier). Over betonnen pijlers met jukken en tussen de betonnen landhoofden liggen stalen liggers, die het houten rijdek dragen. Daarbij is de rijweg bijna net zo breed als de brug zelf; aan de randen zijn smalle verhogingen aangebracht waar voetgangers moeten lopen, maar er is hier nauwelijks verkeer (alleen van en naar het Tjotterspad). Wel hangen aan de brug allerlei buizen voor nuts-voorzieningen. MTD Landschapsarchitecten constateerde in 1999 bij een onderzoek naar het cultureel belang van alle bruggen in het Amsterdamse Bos, dat dit voor deze brug gering is. Ze omschreven het als een (poging tot) imitatie van Kramers werk (mist raffinement in detaillering) elders in het bos. De witte leuningen/balustraden zorgen voor een opvallende verschijning, eigenlijk niet toepasbaar in een bos, maar omdat het hier een jachthavengebied betreft wel passend.

Brug 593 is een kunstwerk op de rand van Amsterdamse Bos in de gemeente Amsterdam. Het Amsterdamse Bos ligt deels op de terreinen van de gemeente Amstelveen, terwijl de gemeente Amsterdam het beheer uitvoert. Brug 593 was enige tijd de brug met het hoogste brugnummer is het park.

Brug 516 is een kunstwerk in het Amsterdamse Bos in de gemeente Amsterdam. Het Amsterdamse Bos ligt voor een deel in de gemeente Amstelveen, terwijl de gemeente Amsterdam het beheer voert. Een veelvoud van bruggen in dat bos is ontworpen door Piet Kramer bruggenarchitect bij de Dienst der Publieke Werken en deze is daar een van. Ze maakt deel uit van een familie bruggen die later bekend werd onder de term “Ballenbrug”, naar de vorm van de ijzeren contragewichten. Brug 516, brug 519, brug 520, brug 530 en brug 531 vormen qua uiterlijk een eenheid, al zijn 516 en 530 iets breder (2 meter in plaats van 1,60 meter). Tussen de betonnen landhoofden en over betonnen brugpijlers/jukken liggen stalen liggers waarop een houten rijdek is geplaatst met antislipmateriaal. Ze kwamen in de vorm van dubbele ophaalbruggen, terwijl hier geen scheepvaart mogelijk is, anders dan met kajak of kano. De afsluitbaarheid diende dan ook een andere functie. Tijdens wedstrijden op de Bosbaan konden de ophaalbruggen geopend worden, zodat het moeilijk werd de roeiwedstrijden te volgen zonder een kaartje te kopen. Bij de ballenbruggen moet men de bovenste bal naar beneden trekken/drukken om het val omhoog te krijgen. De bruggen moeten handbediend worden, aangezien er geen elektriciteit in de buurt was. In geopende stand komen de ballen in een geul terecht. Door de ballen uit de geleidingsgeul te tillen sluit de brug zich weer. Kramer liet zich voor deze bruggen inspireren door het werk van Bernard Forest de Bélidor. Dick Slebos, Kramers opvolger bij de Dienst der Publieke Werken, liet zich twintig jaar later door Kramers ballenbruggen inspireren voor de door hem ontworpen bruggen brug 548 en brug 549. De brug werd oorspronkelijk gelegd iets zuidelijk aan het westelijke eind van de Bosbaan. Deze brug bestaat op die plek niet meer. Brug 516 werd in de jaren negentig verplaatst naar de Jachthavenweg, toen de terreinen hier opnieuw werden ingericht in verband met de komst van een sportpark. In 1999 werden alle bruggen door MTD Landschapsarchitecten in opdracht van de gemeente onderzocht op hun cultureel belang. Zij constateerden voor brug 516 dat het voor het bos en omstreken ondanks de verhuizing een waardevolle brug is. Zij voerden aan: het geeft toegang tot de natuurzone vanuit een stadachtige omgeving de brug bestaat uit oorspronkelijke delen van de brug behorend tot het systeem aan ophaalbruggen rond de Bosbaan eenvoudig en sober ontwerp. Anders dan de andere ballenbruggen benoemde de gemeente Amstelveen deze brug niet tot gemeentelijk monument.

Het Frans Otten Stadion is een sportcomplex in Amsterdam.

De watertoren aan de Amstelveenseweg in Amsterdam-Zuid is ontworpen door de architect Piet Elling en gebouwd in 1965. Hij heeft een hoogte van 40 meter en één waterreservoir van 2335 m³. Het waterreservoir is van staal, daaromheen is een mantel van aluminium waardoor de toren bij felle zon goed zichtbaar is. Deze watertoren is nog steeds in gebruik bij het plaatselijk waterleidingbedrijf, sinds 2006 een onderdeel van Waternet.

De Schinkelbrug (brug nr. 176P) is een verkeersbrug over de rivier de Schinkel in Amsterdam. De brug verbindt Amsterdam-West en Amsterdam-Zuid met elkaar. Totaal liggen er vijf bruggen naast elkaar. De Schinkelbrug is onderdeel van de Ringweg om Amsterdam en werd geopend in 1972. De brug telt op de buitenring vier rijstroken + spitsstrook en op de binnenring vijf rijstroken. Tussen de beide verkeersbruggen liggen nog drie bruggen voor metro- en spoorverkeer. De eerste spoorbrug kwam in gebruik in 1978 met de opening van de eerste fase van de Schiphollijn (verbinding Amsterdam Zuid – Schiphol). De metrobrug kwam in gebruik in 1997 met de opening van de Ringlijn 50. De tweede spoorbrug werd in 2015 in gebruik genomen als onderdeel van de verdubbeling van de Schiphollijn. In de bruggen liggen vijf beweegbare brugkleppen. De bruggen worden alleen 's nachts geopend voor scheepvaartverkeer en dan met name voor zeilschepen als deel van de Staande Mastroute. Ten noorden van de brug ligt de Nieuwe Meersluis.

Infinity, voorheen ING House (bijgenaamd de schoen, poenschoen, klapschaats, strijkijzer, kruimeldief of trein), is een prominent kantoorgebouw aan de Amstelveenseweg in de Zuidas te Amsterdam. Het gebouw werd ontworpen en gebouwd als hoofdkantoor van de grote Nederlandse multinational ING Groep. Op 16 november 1999 werd de eerste paal geslagen en op 16 september 2002 was de officiële opening door toenmalig kroonprins Willem-Alexander. Ondanks de reputatie heeft ING al jaren niets meer met het gebouw van doen.

De Sporthallen Zuid vormen sinds 1975 een groot sportcomplex gelegen aan het Burgerweeshuispad en het IJsbaanpad in Amsterdam-Zuid. In de omgeving zijn vele andere sportvoorzieningen zoals het Olympisch Stadion, het Sportpark Zuid met het Frans Otten Stadion en het Sportpark De Schinkel met de voetbalclub ASV Arsenal. Sinds de jaren 1990 dienden de Sporthallen Zuid regelmatig als locatie voor grootschalige housefeesten, zoals Hellraiser, Digital Overdose en Pandemonium. De kopgevels van de hallen waren voorzien van schilderingen ontworpen door Marte Röling.

IJsclubterrein Schinkel in Amsterdam was van 1937 tot 1989 de natuurijsbaan van de Amsterdamsche IJsclub (AIJC) . De club had een terrein bij de Schinkel achter het Olympisch Stadion in gebruik, dat onder water werd gezet in de winter om een ijsvlakte te laten ontstaan. De weg daarheen kreeg daarom in 1949 de naam IJsbaanpad. In de zomer was het terrein in gebruik als camping. Op het vroegere terrein van de ijsclub bevinden zich nu tennisbanen.

Lady Solid, beter bekend als Het waternetmeisje, is een artistiek kunstwerk annex fontein in Amsterdam-Zuid. Het beeld stamt uit circa 1994. Toen werd door bewoners rondom het Krugerplein in Amsterdam-Oost gekozen uit twee ontwerpen voor een fontein. Peer Veneman kwam met Fontein Krugerplein en Caro Bensca met Lady Solid. De buurtbewoners kozen behoudend voor het werk van Veneman, het werk van Bensca vonden ze aanstootgevend; het leek op een lachende urinerende vrouw. Het was een teleurstelling voor de kunstenaar, omdat ze met haar ontwerp juist de bewonerssamenstelling van die buurt had weergegeven. Zo heeft ze een combinatie van Aziatische (ogen), Afrikaanse (stevige billen, vlechten) en Europees/Amerikaanse (witte huid) vrouwen willen verbeelden. Het menshoge meisje heeft de handen naar de hemel voor inspiratie dan wel reiniging (watercirkel leven, vruchtbaarheid, reiniging), anderen zien er een groet in. Ze draagt daarbij de toen gangbare kledij waaronder een spijkerbroek. Zoals boven geschreven; de buurt vond het niets. De meeste afgekeurde ontwerpen raken in de prullenmand, zo niet deze. De voorloper van Waternet (Gemeente Waterleiding Bedrijf) zocht voor hun terrein aan de Amstelveenseweg, bekend door de blikvanger Watertoren Amstelveenseweg een beeld. Lady Solid werd weliswaar achter hekwerken met haar gezicht naar de weg neergezet. Public art constateert dat het beeld, dat is opgenomen in de Kunstroute Zuid, laat zien dat een vast idee van een kunstenaar toch door andermans ogen een andere invulling krijgt.

Brug 505 is een verkeersbrug in het noordelijk gedeelte van het Amsterdamse Bos, dat ter plaatste onder de gemeente Amsterdam valt. Vijftig meter zuidwaarts ligt grens met de gemeente Amstelveen. Ze is rond 1955 gebouwd nabij de toegang tot het Amsterdamse Bos via ingang Koenenkade. Het Amsterdamse Bos is op bruggengebied voornamelijk bekend vanwege de monumentale bruggetjes en bruggen van Piet Kramer werkend voor de Dienst der Publieke Werken. Deze dateren grotendeels alle uit de periode voor de Tweede Wereldoorlog. In 1954/1955 werd de Hoornsloot annex Koenenkade verlegd om een nieuwe entree tot het bos te maken. Er werd door Kramers opvolger Dick Slebos een aantal nieuwe bruggen ontworpen om die ingang mogelijk te maken. Brug 505 kwam over die Hoornsloot te liggen in noordelijke richting, waar weer later Sportpark Amstelpark kwam te liggen. Van de opvolgers van Kramer is bekend dat zij leentjebuur speelden bij Kramer, zoals hier te zien in de metalen afscheiding op de borstwering. De afwerking van de balustrade is dan weer typische van Slebos, zie ook brug 501. De brug is inclusief landhoofden circa dertig meter lang over een water dat slechts zeventien meter breed is. De brug is circa dertien meter breed, verdeeld in een rijdek met aan weerszijden voetpaden. In de omgeving van de brug staan overigens lantaarnpalen ontworpen door de zoon van Kramer: Friso Kramer. De brug is voor het Amsterdamse Bos zeer krachtig, ze kan 30 ton dragen, aldus verkeersborden rondom de brug. In 1999 werden alle bruggen door MTD-Landschapsarchitecten in opdracht van de gemeente Amstelveen onderzocht op hun culturele belang. Daar waar de bruggen van Kramer als bijzonder werden beschouwd kwam deze brug er karig van af. Ze omschreven het als een brug van gewapend beton met een mooie toog, voorzien van sober vormgegeven ijzeren leuningen. Alhoewel ze weinig expressie heeft is ze verkeerstechnisch juist van belang.