Lady Solid

De watertoren aan de Amstelveenseweg in Amsterdam-Zuid is ontworpen door de architect Piet Elling en gebouwd in 1965. Hij heeft een hoogte van 40 meter en één waterreservoir van 2335 m³. Het waterreservoir is van staal, daaromheen is een mantel van aluminium waardoor de toren bij felle zon goed zichtbaar is. Deze watertoren is nog steeds in gebruik bij het plaatselijk waterleidingbedrijf, sinds 2006 een onderdeel van Waternet.

Aan de Amstelveenseweg in Amsterdam-Zuid staat een titelloos kunstwerk. Het staat op het voorterrein nabij de ingang van huisnummer 638. Het kunstwerk bestaat uit een boom van brons en is een creatie van Piet Warffemius uit 2010. Vanuit de boomstam ontspruiten twee hoofdtakken, die zelf ook weer twee zijtakken hebben. Warffemius maakte het model eerst in golfkarton, maakte aan de hand daarvan de mal en goot er brons in. De structuur van het golfkarton is daarom aan twee kanten van het beeld nog zichtbaar. De andere twee vlakken zijn vlekkerig "glad". Het beeld zou een weergave zijn van de duurzame renovatie van het gebouw achter het beeld. De kunstenaar zelf: "Het bronzen beeld motiveert en inspireert en is een ode aan de natuur en de ecologie". Warffemius maakte meer versies van dit ontwerp, waarvan een van cortenstaal de titel Van 1 tot 4 meekreeg. De beide versies laten kale takken zien; er zijn echter ook varianten met ontluikende bladeren.

Infinity, voorheen ING House (bijgenaamd de schoen, poenschoen, klapschaats, strijkijzer, kruimeldief of trein), is een prominent kantoorgebouw aan de Amstelveenseweg in de Zuidas te Amsterdam. Het gebouw werd ontworpen en gebouwd als hoofdkantoor van de grote Nederlandse multinational ING Groep. Op 16 november 1999 werd de eerste paal geslagen en op 16 september 2002 was de officiële opening door toenmalig kroonprins Willem-Alexander. Ondanks de reputatie heeft ING al jaren niets meer met het gebouw van doen.

Het Amsterdam UMC locatie VUmc (voormalig Vrije Universiteit Medisch Centrum) was een academisch ziekenhuis en medische faculteit in Amsterdam, gelieerd aan de Vrije Universiteit Amsterdam. De oorspronkelijke tenaamstelling Academisch Ziekenhuis der Vrije Universiteit is in het beton leesbaar. Binnen het Amsterdam UMC werkt VUmc nauw samen met het AMC in het op 7 juni 2018 ontstane fusieziekenhuis. Op 31 december 2023 is de juridische fusie afgerond. Het is één organisatie, Stichting Amsterdam UMC. Voor de fusie was een wetswijziging nodig. Het is nu één ziekenhuis verbonden aan twee universiteiten. Het VUmc is gevestigd aan de De Boelelaan in Buitenveldert in stadsdeel Zuid en ligt nabij de A10. Het VUmc is een van de acht universitaire ziekenhuizen in Nederland en een van de twee academische ziekenhuizen van Amsterdam. In 2014 telde de totale organisatie een gemiddelde personeelsbezetting van 7.183 in fte's. Het VUmc is aangesloten bij de Nederlandse Federatie van Universitair Medische Centra. Het ziekenhuis van de Vrije Universiteit is een van de elf traumacentra in Nederland en beschikt over een Mobiel Medisch Team.

Brug 593 is een kunstwerk op de rand van Amsterdamse Bos in de gemeente Amsterdam. Het Amsterdamse Bos ligt deels op de terreinen van de gemeente Amstelveen, terwijl de gemeente Amsterdam het beheer uitvoert. Brug 593 was enige tijd de brug met het hoogste brugnummer is het park.

Het metrostation Amstelveenseweg is een halte van de Amsterdamse metro in het stadsdeel Zuid. Het station ligt aan de Ringlijn, metrolijn 50, en werd geopend op 28 mei 1997. Per 3 maart 2019 wordt dit station ook aangedaan door metrolijn 51, die vanaf die datum vanaf station Zuid naar Isolatorweg is verlegd. Het metrostation ligt op een viaduct boven de Amstelveenseweg, die van het Stadionplein via Buitenveldert naar Amstelveen leidt. Net als de evenwijdig aan de metrosporen lopende Schipholspoorlijn ligt het station Amstelveenseweg tussen de rijbanen van de Amsterdamse ringweg A10. Het eilandperron heeft (voor beide richtingen van de metrolijn) twee in- en uitgangen, aan de west- en oostzijde, leidend naar weerszijden van de Amstelveenseweg. In de omgeving van het station bevinden zich enkele kantoorgebouwen (waaronder het Infinity-gebouw (het voormalige ING House) uit 2002 en het complex Tripolis uit 1994 van Aldo van Eyck) en verder het VU medisch centrum, het Olympisch Stadion en de Begraafplaats Buitenveldert. Er is een overstapmogelijkheid op tramlijn 24 en de buslijnen 62, 198, 246 (in de ochtendspits), 257 (in de ochtendspits), 346, 357 en 397.

De hechtsteek is een kunstwerk in Buitenveldert, Amsterdam-Zuid. Het bestaat uit drie lintvormige blauwe plastieken van Jan Jacobs Mulder. Ze staan aan De Boelelaan bij het VUMC, dat deels over de De Boelelaan is heengebouwd. Twee van de drie gebogen stalen balken staan aan zuidkant van De Boelelaan, rijzen uit de grond omhoog om te eindigen op een platform, dat de ingang van het ziekenhuis vormt. Ze vormen een contrast met de strakke horizontale en verticale lijnen van de gevels van het ziekenhuis. Een derde blauwe balk staat gebogen omhoog en is verwerkt in de wand van eveneens een platform, maar dan voor de noordelijke gelegen polikliniek. De naam van het kunstwerk is ontleend aan een hechting, hier niet bij een wond, maar tussen het ziekenhuis enerzijds en de polikliniek anderzijds. In 2018 kregen de "naald en draad" een nieuwe verflaag.

De Museumlijnbrug (Brug 161P) is een complex van twee viaducten in Rijksweg 10 in Amsterdam-Zuid. De twee viaducten aangeduid met Museumlijnbrug Noord en Museumlijnbrug Zuid voeren over het spoor van de Electrische Museumtramlijn Amsterdam, dat is aangelegd op het traject van de voormalige Spoorlijn Aalsmeer - Amsterdam Willemspark. De viaducten maken deel uit van een stelsel viaducten over de tramlijn. Van noord naar zuid liggen over de tramlijn: Museumlijnbrug Noord; een viaduct in de A10 richting westen Museumlijnmetrobrug; een viaduct voor de ringlijn in beide richtingen Museumlijnspoorbrug; een viaduct voor het spoor richting westen Museumlijnspoorbrug; een viaduct voor het spoor richting oosten Museumlijnbrug Zuid; een viaduct in de A10 richting oosten.

Tripolis is een kantorencomplex in Amsterdam-Zuid. Het is een van de laatste scheppingen van architect Aldo van Eyck. Het complex is echter te danken aan een andere architect, Herman Hertzberger, die rond 1988 collegae inschakelde in een (geslaagde) poging het Burgerweeshuis ook ontworpen door Van Eyck van de sloophamer te redden. De gemeente Amsterdam ging overstag en zette een gecombineerde opdracht uit. Degene die het burgerweeshuis wilde restaureren, mocht ook het terrein tussen dat complex en de Rijksweg 10 volbouwen, wel het liefst met ook een creatie van Van Eyck. In 1990 was het ontwerp klaar, in het voorjaar van 1992 ging de eerste heipaal de grond in voor dit driedelig (tri) ensemble van Aldo van Eyck en diens vrouw Hannie van Eyck. De oplevering was rond april 1994, toen er een malaise heerste in de Amsterdamse kantoorwereld en er nog (te) weinig huurders voor het pand waren gevonden. Volgens de gemeente Amsterdam was Van Eyck van mening, dat kantoren ontmoetingsplekken moesten zijn in plaats van alleen maar ruimten voor administratieve verwerking. Hij hield de gedachte aan, een kantoor moet zijn als een stad en een stad moet zijn als een kantoor. Volgens zijn ontwerp werden drie kantoorclusters gebouwd rondom een binnenplaats. Elke cluster bestaat uit een, wat de gemeente noemt ontsluitingstoren met daarin ook de liftschachten. Op die ontsluitingsruimten sluiten dan weer drie kantoortorentjes aan. Het gehele complex met binnenplaats is gesitueerd op een bovengrondse parkeergarage, die vanaf de binnenplaats ondergronds lijkt te liggen. De torens bestaan uit 6, 7 en 10 bouwlagen, waarbij ze zodanig zijn gepositioneerd, dat het lijkt alsof zij het burgerweeshuis beschermen tegen de rijksweg 10. Van Eyck liet veel van de interne kantoorvoering over aan de toekomstig gebruiker maar liet de diverse ruimten voor kantoorfuncties in elkaar overlopen en elkaar overlappen. Het gebouw moest zo ingedeeld worden zodat slingerende gangpaden ontstonden etc. De gevels zijn opgetrokken uit Irokohout, aluminium en graniet. Naar boven toe kragen de gevels aan alle kanten vijf centimeter per verdieping uit; een zicht dat terugvoert naar de aloude panden in de Amsterdamse binnenstad, die naar boven toe naar elkaar toe groeiden. Het moest de onderlinge samenhang versterken. Het grijze graniet wordt onderbroken door kleurige aluminium kozijnen. Door de kozijnen aan de buitenzijde van het complex paars en blauw te maken lijkt er een geheel aan gebouwen te ontstaan; hetzelfde geldt voor de kozijnen in de gevels rond de binnenplaats die graderen van geel-oranje-rood. Die kozijnen bevatten steeds andersvormige ruiten, zodat ook hier gedacht is aan afwisseling. Toen de werkzaamheden voor de Zuidasdok de ondergang dreigde te worden, vroeg de Erfgoedvereniging Heemschut in september 2018 de status van gemeentelijk monument aan, hetgeen op 16 april 2019 werd verleend. Een van de redenen was dat volgens Heemschut dat Tripolis en het Burgerweeshuis een bouwkundige eenheid vormen, mede doordat de gebouwen verbonden zijn door een glooiend landschap. Het maakte wel dat een van de eerste en een van de laatste ontwerpen van Van Eyck een soort duomonument vormen, het Burgerweeshuis werd op 9 september 2014 tot rijksmonument verklaard. Het tot monument verklaren kwam in een periode dat Tripolis wederom ten onder dreigde te gaan aan leegstand. Het idee van Van Eyck bleek voor kantoren nauwelijks toepasbaar zodat iedereen weer vertrok. Projectontwikkelaar Flow kocht het in de jaren tien van de 21e eeuw en wilde het onder leiding van architect Winy Maas (MVRDV) dusdanig veranderen (onder andere een glazen kantoor van 155 meter lengte er boven), dat de erfgenamen van Van Eyck protesteerden. In 2019 werden de procedures tot herontwikkeling in gang gezet met een verwachte start liggend in de jaren twintig. In 2019 heeft gebouw 300 een uitgerolde Slinky over de toegang; het is van kunstenaars Simon Wald Lasowski en Sajoscha Talirz; het moet door haar rijkheid aan kleuren bezoekers naar Tripolis lokken.

Brug 589 is een kunstwerk in het Amsterdamse Bos in Amsterdam. De brug werd aangelegd daar waar de Jachthavenweg een verbinding moest krijgen met het Tjotterspad aan de noordelijke grens van het Amsterdamse Bos. Bij de aanleg van de Jachthavenweg in 1952 was de brug al ingetekend op de kaart. Die brug was eind jaren vijftig aan verbreding toe, hetgeen er op neer kwam dat de brug in haar geheel afgebroken werd en dat er een nieuwe neergelegd werd. Er werd eerste een noodbrug geplaatst, want de brug vormde destijds al de enige toegang tot het Tjotterspad. De nieuwe versie kwam van de tekentafels van de Dienst der Publieke Werken met als architect Dick Slebos, die rond die tijd als opvolger van Piet Kramer diens werk had overgenomen. Hij nam het uiterlijk van de te slopen brug grotendeels over, maar had minder brugpijlers nodig (twee in plaats van vier). Over betonnen pijlers met jukken en tussen de betonnen landhoofden liggen stalen liggers, die het houten rijdek dragen. Daarbij is de rijweg bijna net zo breed als de brug zelf; aan de randen zijn smalle verhogingen aangebracht waar voetgangers moeten lopen, maar er is hier nauwelijks verkeer (alleen van en naar het Tjotterspad). Wel hangen aan de brug allerlei buizen voor nuts-voorzieningen. MTD Landschapsarchitecten constateerde in 1999 bij een onderzoek naar het cultureel belang van alle bruggen in het Amsterdamse Bos, dat dit voor deze brug gering is. Ze omschreven het als een (poging tot) imitatie van Kramers werk (mist raffinement in detaillering) elders in het bos. De witte leuningen/balustraden zorgen voor een opvallende verschijning, eigenlijk niet toepasbaar in een bos, maar omdat het hier een jachthavengebied betreft wel passend.

Botanische tuin Zuidas, voor augustus 2016 bekend als Hortus Botanicus Vrije Universiteit Amsterdam, is een botanische tuin in Amsterdam-Zuid. De tuin ligt tussen het VU medisch centrum (VUmc) en de universiteitscampus, in de verder veelal zakelijke omgeving van de Zuidas. Hij bevat in 2016 ruim 6000 soorten bijzondere planten, die onderdeel zijn van de Nationale Plantencollectie. Bovendien heeft de tuin de grootste collectie cactussen en succulenten van Nederland met meer dan 30.000 planten. Aan de Van der Boechorststraat vormt het hek, gemaakt door kunstenaar Ruud-Jan Kokke, de entree tot de tuin. De achterzijde van de Botanische tuin Zuidas sluit aan op de tuin van VUmc en vormt hiermee de verbinding met het ziekenhuis. De tuin wordt onderhouden door de vaste medewerkers met de hulp van vrijwilligers. De tuin is lid van de Nederlandse Vereniging van Botanische Tuinen en de stichting Nationale Plantencollectie.

Spiegel van de hemel is een twintig meter hoge sculptuur van roestvast staal van beeldend kunstenaar André Volten bij het voormalig Burgerweeshuis in Amsterdam-Zuid. Het beeld bestaat uit twee ineengestrengelde roestvast stalen kolommen die zich naar boven toe uit hun omarming losmaken. Volten kreeg beginjaren 1980 ter gelegenheid van het 40-jarig bestaan van de organisatie het verzoek een kunstwerk te ontwerpen voor bij het kantoor van Bouwfonds Nederlandse Gemeenten te Hoevelaken. Hij ging ter plekke kijken en maakte ontwerpen die echter werden afgekeurd door de directie van het bedrijf. Niet veel later was er toch een directeur die een Volten voor de deur wilde hebben. Hij bezocht daartoe het atelier van de kunstenaar. Daar stond een schaalmodel waarvan hij Volten wist over te halen het uit te werken tot het gerealiseerde ontwerp. Het werd in 1986 geplaatst in Hoevelaken. Het werk kreeg van de kunstenaar de titel Spiegel van de hemel mee, een bijzonderheid omdat hij zijn werk vaak zonder naam liet. Bouwfonds is in de 21e eeuw opgesplitst. Het kantoor in Hoevelaken werd gesloopt. Het onderdeel 'Bouwfonds Property Development' vestigde zich in 2018 in het door architect Aldo van Eyck ontworpen voormalige Burgerweeshuis aan de Amstelveenseweg. De Spiegel van de hemel werd verplaatst van Hoevelaken naar Amsterdam waar het op 18 juni 2019 opnieuw werd onthuld. Het werk is begin 21e eeuw gerestaureerd omdat zich sporen van corrosie voordeden.