VUmc

De hechtsteek is een kunstwerk in Buitenveldert, Amsterdam-Zuid. Het bestaat uit drie lintvormige blauwe plastieken van Jan Jacobs Mulder. Ze staan aan De Boelelaan bij het VUMC, dat deels over de De Boelelaan is heengebouwd. Twee van de drie gebogen stalen balken staan aan zuidkant van De Boelelaan, rijzen uit de grond omhoog om te eindigen op een platform, dat de ingang van het ziekenhuis vormt. Ze vormen een contrast met de strakke horizontale en verticale lijnen van de gevels van het ziekenhuis. Een derde blauwe balk staat gebogen omhoog en is verwerkt in de wand van eveneens een platform, maar dan voor de noordelijke gelegen polikliniek. De naam van het kunstwerk is ontleend aan een hechting, hier niet bij een wond, maar tussen het ziekenhuis enerzijds en de polikliniek anderzijds. In 2018 kregen de "naald en draad" een nieuwe verflaag.

Botanische tuin Zuidas, voor augustus 2016 bekend als Hortus Botanicus Vrije Universiteit Amsterdam, is een botanische tuin in Amsterdam-Zuid. De tuin ligt tussen het VU medisch centrum (VUmc) en de universiteitscampus, in de verder veelal zakelijke omgeving van de Zuidas. Hij bevat in 2016 ruim 6000 soorten bijzondere planten, die onderdeel zijn van de Nationale Plantencollectie. Bovendien heeft de tuin de grootste collectie cactussen en succulenten van Nederland met meer dan 30.000 planten. Aan de Van der Boechorststraat vormt het hek, gemaakt door kunstenaar Ruud-Jan Kokke, de entree tot de tuin. De achterzijde van de Botanische tuin Zuidas sluit aan op de tuin van VUmc en vormt hiermee de verbinding met het ziekenhuis. De tuin wordt onderhouden door de vaste medewerkers met de hulp van vrijwilligers. De tuin is lid van de Nederlandse Vereniging van Botanische Tuinen en de stichting Nationale Plantencollectie.

De Toegang Botanische tuin Zuidas is toegepaste kunst in Amsterdam-Zuid. Bij de omvorming van de Hortus Botanicus Vrije Universiteit Amsterdam tot de Botanische tuin Zuidas was men van mening dat het wat achteraf gehelen park “meer zichtbaar” moest worden. De stichting Vrienden van de VU-Hortus onder injectie van Stadsdeel Zuid verzocht daarom kunstenaar Ruud-Jan Kokke een nieuw hekwerk te ontwerpen. Hij kwam met een soort poort dat tekenen vertoont van zowel abstracte als figuratieve elementen. Dat leidde tot minstens één misverstand; bij opening dacht de voorzitter van de stichting, dat hij vogels op het hek zag zitten, Kokke hielp hem verder door te vertellen dat het bladeren van een kiwiplant (Actinidia kolomikta) zijn, (donker met gouden puntjes). Andere vormen verwijzen naar de cactusverzameling binnen de hortus, naar eigen zeggen de grootste verzameling binnen Nederland.s, waaronder de Euphorbia cooperi. Het hekwerk werd in 2016 geplaatst. Bij sluiting van het hek wordt op het raakvlak van beide deuren de tekst Botanische Tuin leesbaar. Kokke heeft ook de Voetbalkooi Geschutswerf en het Hekwerk Olympiaplein op zijn naam staan, beide eveneens terreinafscheidingen.

Pekkendam is een straat in Amsterdam-Zuid. De straat is op 3 april 1963 vernoemd naar landgoed Pekkendam (ook wel Peckedam, Peckendam), in de 20e/21e eeuw gevestigd op Goorseweg 30 te Diepenheim en sinds 12 april 2005 een rijksmonument (527017). Andere straten in de buurt zijn ook vernoemd naar dergelijke landgoederen in de omgeving van Diepenheim. De bebouwing bestaat uit twaalf stadsvilla’s, waarvan een of meer ontworpen door Christiaan Nielsen, laatste stadsbouwmeester van Amsterdam. Het zijn zogenaamde patiobungalows waarvan er ook een aantal aan Weldam (vernoemd naar landgoed Weldam) staat, die parallel ten oosten van Pekkendam loopt. De architect kende de buurt goed, hij woonde zelf van 1967 tot 1970 aan de nabijgelegen Van der Boechorststraat 32, welke villa hij ook had ontworpen. De huizen in dit relatief rustige wijkje dateren uit de laatste helft van de jaren zestig. De huisnummers lopen op van 1 tot en met 11 en 2 tot en met 12. De villa's op huisnummers 9 en 11 hebben op de verdieping en bij de toegang glaskunstwerken ontworpen en gemaakt door Louis la Rooy (gekleurd glas) en zijn collega Richard Wieland (wit glas), die eerste is zelf in Amstelveen woonachtig en werkzaam.

Van der Boechorststraat 26, beter bekend als Paviljoen Buitenveldert, is een gebouw in de Van der Boechorststraat in Amsterdam-Buitenveldert. Het ontwerp van het gebouw is in basis afkomstig van Gerrit Rietveld. Hij werkte als architect vanaf 1963 tot aan zijn dood in juni 1964 aan het ontwerp. Voordat de bouw ter hand genomen kon worden moest Rietvelds medewerker Jan van Tricht het ontwerp voltooien. Het gebouw werd neergezet op een eigen terrein van De Vrije Gemeente en is gebouwd in een bijna rechthoekige vorm, waarvan het noordoostelijk kwadrant ontbreekt (bij vooraanzicht het rechter gevelgedeelte). Het totaaloppervlakte van het terrein was daarbij 1600 m². De beoogde kerk zou 2 miljoen gulden hebben gekost, wat mede werd gefinancierd door de verkoop van gebouw en grond aan de Weteringschans, het latere Paradiso). Op aandringen van de gemeente werd er een gebouw neergezet dat voor meerdere doeleinden kon worden gebruikt. De grote zaal met 425 stoelen kon zo gebruikt worden als concertzaal, andere ruimten konden dienen als expositieruimte, bibliotheek en jeugdhonk. Begin december 1967 opende de toenmalige burgemeester Ivo Samkalden het complex. Een van de eerste exposerende kunstenaars was Harry van Kruiningen; een van de eerste musici die er speelden was Theo Bruins. De Vrije Gemeente maakte slechts enkele jaren gebruik van het gebouw; het werd in circa 1970 overgenomen door de Nederlands-Israëlietische Hoofdsynagoge (NIHS). Zij vestigde er een Joods Cultureel Centrum in. Deze constateerde begin 21e eeuw dat het gebouw eigenlijk niet meer geschikt is voor haar toenmalige doelen. Het zou onpraktisch zijn en lekken. Het NIHS zag toen meer in een moderne variant, die ook beter aan zou sluiten bij de omgeving (er is sinds de bouw steeds meer hogere bouw toegepast in de omgeving). Zij zag meer in een nieuwe gebouw van vijf etages hoog (het huidige telt slechts twee etages) met ruimten voor niet-religieuze activiteiten met daarboven koopwoningen voor derden. Het zou hun een grote bezuiniging aan onderhoudskosten opleveren. Tegen vervanging van het gebouw was de Erfgoedvereniging Heemschut. Zij vond het gebouw uniek. Rietveld heeft slechts twee kerken ontworpen en het is een van Rietvelds laatste ontwerpen. Dat het gebouw lekt zou verholpen moeten worden, maar zou er in hun ogen bijhoren. De Erfgoedvereniging probeerde dan ook het gebouw erkend te krijgen als gemeentelijk monument of rijksmonument.

Mens in beweging is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. De creatie van kunstenaar Peter van den Akker is geplaatst en staat aan de Arent Janszoon Ernststraat in de wijk Buitenveldert. Van den Akker maakte de beeldengroep in opdracht van de GGZ Buiten Amstel die daar gevestigd is in gebouw met huisnummer 1187. Het kunstwerk bestaat vier cortenstalen platen, die aan elkaar zijn gezet. Uit elke plaat is een silhouet van een mensfiguur gespaard. Desalniettemin lijkt het of de vier "uitgesneden" mensen met elkaar praten of juist weglopen van elkaar. Een van de vier uitgesneden mensen is terug te vinden aan de gevel van het gebouw; ook hij/zij is van cortenstaal, te interpreteren als geest buiten het lichaam. Het kunstwerk stond eerst aan de voorgevel van het gebouw maar werd later verplaatst, ook de eenzame figuur verhuisde van voor- naar zijgevel. Mens in beweging werd op 21 juni 2007 onthuld als eerbetoon aan psychiater Paul Dercksen, die bij de instelling heeft gewerkt. In het gebouw zijn ook twee figuren van Peter van den Akker te zien onder de titel Inside, outside; het is een kunstwerk dat om een hoek van een gangpad is gevouwen. Elders in het gebouw hangen zeefdrukken van de kunstenaar.

Brug 815 is een vaste brug in Amsterdam-Zuid. Ze is gelegen tussen het Gijsbrecht van Aemstelpark (voetpad Hunneschans) en de Van der Boechorststraat. Ze vormt tevens een indirecte verbinding tussen twee delen van genoemd park, dat zowel ten oosten (grote deel) als ten westen (kleine deel). Ontwerpen van bruggen werden destijds verzorgd door de Dienst der Publieke Werken, waar toen architecten Dick Slebos en Dirk Sterenberg de esthetiek van de bruggen verzorgden. Die laatste is verantwoordelijk voor een tiental bruggen in en om het park. Ze dateren alle uit de jaren zestig en hebben derhalve alle hetzelfde uiterlijk. Het aanbesteden van brug 815 maakte uit van een pakket voor de bouw van twaalf bruggen in 1962/1963 in Buitenveldert. De voetbrug is ongeveer 3,60 meter breed en heeft drie doorvaarten. Er is een centrale doorvaart van 9,1 meter en twee doorvaarten daarnaast van elk 4,45 meter met daartussen betonnen brugpijlers. Het geheel van betonnen landhoofden en liggers van gewapend beton wordt gedragen door een houten paalfundering. De brug heeft een lengte van iets meer dan 20 meter en ligt op de landhoofden in een 25 meter brede afwateringstocht die parallel loopt aan de Van de Boechorststraat.

Brug 501 is een vaste brug op de grens tussen de gemeenten Amsterdam en Amstelveen. De duikerbrug vormt de verbinding tussen de Amstelveenseweg in Amsterdam en het Amsterdamse Bos, dat valt onder de gemeente Amstelveen. Ze voert over de Hoornsloot annex Koenenkade. Die Hoornsloot werd in 1954/1955 noordwaarts verlegd om een nieuwe ingang van het bos te creëren. Amsterdam besteedde de brug op 3 januari 1955 aan, ze zou alleen toegankelijk worden voor voetgangers en fietsers. Voor autoverkeer zou de Jacob Heinenbrug (brug 503) worden aangelegd. Op 7 april 1955 ging de eerste van 72 betonnen heipalen de grond in voor deze 42,70 meter brede en 36 meter lange brug. De doorvaart is echter maar zes meter breed. Het ontwerp is afkomstig van de Dienst der Publieke Werken met esthetisch architect Dick Slebos. Slebos was de opvolger van Piet Kramer, die een veelvoud aan bruggen voor het Amsterdamse Bos ontwierp. De brug werd met die 42 meter breedte extreem breed aangelegd. De op de brug aangelegde voetpaden zijn elk 15 meter breed en zijn bedekt met bosverharding (grasland) met daartussen een fietspad van 10 meter breed. Slebos ontwierp tegelijkertijd ook het spoorbruggetje over de Hoornsloot ten behoeve van de Spoorlijn Aalsmeer - Amsterdam Willemspark, waar later de Electrische Museumtramlijn Amsterdam van gebruik zou maken. In 1963/1964 werd aan de zuidoostkant van de brug een vleugelmuur geplaatst. Deze muur zorgde voor afscheiding van de bebouwing langs de Amstelveenseweg. In die vleugelmuur werd ruimte gemaakt voor bergruimte (bedoeld voor een sabbatketting), de muur droeg tevens zitbanken, een sokkel voor een vlaggenmast en een van twee of drie tegelkaarten. Er zouden ook twee terrasjes gemaakt worden, waarop plantenbakken zouden komen; het bleef bij terrasjes alleen. Ten noordwesten van de brug werd in 2014 de Stedenmaagd Amsterdamse Bos geplaatst.

De Stedenmaagd Amsterdamse Bos is een beeld in het Amsterdamse Bos. Het bos ligt grotendeels in de gemeente Amstelveen, maar is in eigendom en beheer bij de gemeente Amsterdam. Het beeld staat nog net in de gemeente Amsterdam, aan de grens met Amstelveen. Het beeld is gemaakt door de beeldhouwer Friedrich Schierholz (1840-1894) voor de ingang van het Vondelpark aan de Stadhouderskade. Het is 2,53 meter hoog. Het werd gemaakt in opdracht van het parkbestuur om het park meer aanzien te geven ten tijde van de Internationale Koloniale en Uitvoerhandel Tentoonstelling in 1883. Het werd geplaatst op een van de pijlers van het hekwerk uit dezelfde tijd van Alexander Linnemann. De Stede(n)maagd is een verpersoonlijking van de stad Amsterdam. Zij zit op een zetel, in haar linkerhand houdt zij een schild vast met het wapen van Amsterdam, en met haar rechterhand nodigde zij wandelaars uit het park te betreden. Op 6 oktober 1953 werd het Vondelpark overgedragen aan de Gemeente Amsterdam. De Vereniging tot aanleg van een rij- en wandelpark te Amsterdam schonk toen ook de Stede(n)maagd aan de gemeente. Op 12 november 2009 is het beeld van Luxemburgs zandsteen uit Larochette bij het Vondelpark verwijderd. Het was sterk aan verval onderhevig en was al vele malen gerepareerd. Bovendien liet het drukke verkeer over de Stadhouderskade haar sporen na op het beeld. Het beeld werd vervolgens opnieuw gerestaureerd. Op 18 juni 2014 werd het geplaatst aan de Koenenkade, bij de ingang van het Amsterdamse Bos bij brug 501. Het staat daar op een sokkel van cortenstaal tussen het spoor van de Electrische Museumtramlijn Amsterdam en de Sportasroute richting Amsterdam-Zuid. In de sokkel is de titel in het cortenstaal gefreesd. Het kreeg toen waarschijnlijk ook haar tussen-n.

De Vrije Universiteit Amsterdam (afgekort VU) is een brede onderzoeks- en onderwijsuniversiteit in Amsterdam. De VU is een van de twee universiteiten in Amsterdam, de andere is de Universiteit van Amsterdam (UvA). In 2022-2023 telde de VU 31.761 studenten. De VU had een eigen academisch ziekenhuis, het VU medisch centrum (VUmc), dat in 2018 opgegaan is in het Amsterdam UMC. Het VU-complex is gevestigd aan de De Boelelaan in Buitenveldert, nabij de Zuidas. De VU is een bijzondere universiteit: zij gaat niet uit van de overheid, maar van de Stichting VU die de bestuurlijke koepel vormt boven de Vrije Universiteit Amsterdam. Deze stichting gaat op haar beurt uit van de VU-Vereniging, met de statutaire naam Vereniging voor christelijk hoger onderwijs, wetenschappelijk onderzoek en patiëntenzorg. De Wet op het hoger onderwijs en wetenschappelijk onderzoek spreekt dan ook van "de bijzondere universiteit te Amsterdam, uitgaande van de Vereniging voor christelijk hoger onderwijs, wetenschappelijk onderzoek en patiëntenzorg". De vereniging is in 1879 opgericht om de stichting van de VU mogelijk te maken. De VU werd gesticht als protestants-christelijke universiteit. Het klassieke motto van de universiteit luidt Auxilium nostrum in nomine Domini, ofwel: 'Onze hulp is in de naam des Heren'. Tot 2023 werden deze woorden ter opening van officiële bijeenkomsten (opening academisch jaar, dies natalis, promoties) standaard als votum uitgesproken.

Schakelobject 3 is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het beeld is een creatie van De Boer Lichtveld (Frans de Boer, 1942-2016, en Marja de Boer Lichtveld, 1941) uit 1977. Het is opgebouwd uit roestvaststaal en perspex waarvan de delen door bouten aan elkaar werden gezet. Er zijn negen blokken in de vorm van ruitvormige kubussen. De eigenaar van het object kan de onderlinge delen steeds verplaatsen zodat elke keer een ander kunstobject ontstaat. In de versie die in het Gijsbrecht van Aemstelpark staat, dragen twee zuilen van drie kubussen de overige drie. Tussen de zuilblokken zitten schijven van perspex. Een werk met dezelfde titel (volgnummer 4) bevindt zich in Amstelveen (straat Maritsa).

De Amsterdam International Community School (AICS), is een school in Amsterdam. Ze biedt zowel basisonderwijs (Primary education) als middelbaar onderwijs (Secondary education) met de mogelijkheid om het IB-diploma te behalen. De school is volledig Engelstalig. Naast het zich ontwikkelende aanbod van tweetalig onderwijs in de regio is het de derde in Amsterdam / Amstelveen opgerichte internationale school. De Amsterdam International Community School is opgericht in 2003. Ze was van 2007 tot en met 2021 gevestigd in de Prinses Irenestraat in Amsterdam-Zuid en daarna aan de Arent Janszoon Ernststraat in Buitenveldert.