Zonder titel (Piet Warffemius)

Lady Solid, beter bekend als Het waternetmeisje, is een artistiek kunstwerk annex fontein in Amsterdam-Zuid. Het beeld stamt uit circa 1994. Toen werd door bewoners rondom het Krugerplein in Amsterdam-Oost gekozen uit twee ontwerpen voor een fontein. Peer Veneman kwam met Fontein Krugerplein en Caro Bensca met Lady Solid. De buurtbewoners kozen behoudend voor het werk van Veneman, het werk van Bensca vonden ze aanstootgevend; het leek op een lachende urinerende vrouw. Het was een teleurstelling voor de kunstenaar, omdat ze met haar ontwerp juist de bewonerssamenstelling van die buurt had weergegeven. Zo heeft ze een combinatie van Aziatische (ogen), Afrikaanse (stevige billen, vlechten) en Europees/Amerikaanse (witte huid) vrouwen willen verbeelden. Het menshoge meisje heeft de handen naar de hemel voor inspiratie dan wel reiniging (watercirkel leven, vruchtbaarheid, reiniging), anderen zien er een groet in. Ze draagt daarbij de toen gangbare kledij waaronder een spijkerbroek. Zoals boven geschreven; de buurt vond het niets. De meeste afgekeurde ontwerpen raken in de prullenmand, zo niet deze. De voorloper van Waternet (Gemeente Waterleiding Bedrijf) zocht voor hun terrein aan de Amstelveenseweg, bekend door de blikvanger Watertoren Amstelveenseweg een beeld. Lady Solid werd weliswaar achter hekwerken met haar gezicht naar de weg neergezet. Public art constateert dat het beeld, dat is opgenomen in de Kunstroute Zuid, laat zien dat een vast idee van een kunstenaar toch door andermans ogen een andere invulling krijgt.

Brug 593 is een kunstwerk op de rand van Amsterdamse Bos in de gemeente Amsterdam. Het Amsterdamse Bos ligt deels op de terreinen van de gemeente Amstelveen, terwijl de gemeente Amsterdam het beheer uitvoert. Brug 593 was enige tijd de brug met het hoogste brugnummer is het park.

De watertoren aan de Amstelveenseweg in Amsterdam-Zuid is ontworpen door de architect Piet Elling en gebouwd in 1965. Hij heeft een hoogte van 40 meter en één waterreservoir van 2335 m³. Het waterreservoir is van staal, daaromheen is een mantel van aluminium waardoor de toren bij felle zon goed zichtbaar is. Deze watertoren is nog steeds in gebruik bij het plaatselijk waterleidingbedrijf, sinds 2006 een onderdeel van Waternet.

Het Amsterdam UMC locatie VUmc (voormalig Vrije Universiteit Medisch Centrum) was een academisch ziekenhuis en medische faculteit in Amsterdam, gelieerd aan de Vrije Universiteit Amsterdam. De oorspronkelijke tenaamstelling Academisch Ziekenhuis der Vrije Universiteit is in het beton leesbaar. Binnen het Amsterdam UMC werkt VUmc nauw samen met het AMC in het op 7 juni 2018 ontstane fusieziekenhuis. Op 31 december 2023 is de juridische fusie afgerond. Het is één organisatie, Stichting Amsterdam UMC. Voor de fusie was een wetswijziging nodig. Het is nu één ziekenhuis verbonden aan twee universiteiten. Het VUmc is gevestigd aan de De Boelelaan in Buitenveldert in stadsdeel Zuid en ligt nabij de A10. Het VUmc is een van de acht universitaire ziekenhuizen in Nederland en een van de twee academische ziekenhuizen van Amsterdam. In 2014 telde de totale organisatie een gemiddelde personeelsbezetting van 7.183 in fte's. Het VUmc is aangesloten bij de Nederlandse Federatie van Universitair Medische Centra. Het ziekenhuis van de Vrije Universiteit is een van de elf traumacentra in Nederland en beschikt over een Mobiel Medisch Team.

Halte Koenenkade (telegrafische code: knk) is een voormalige spoorweghalte aan de Spoorlijn Aalsmeer - Amsterdam Willemspark, ter hoogte van de Koenenkade, destijds aangelegd door de Hollandsche Electrische-Spoorweg-Maatschappij. De halte werd geopend op 1 mei 1915 en gesloten op 5 juni 1925. Tijdens de Tweede Wereldoorlog is de halte heropend, van 1 februari 1941 tot 1 november 1942. Dit omdat de parallel lopende buslijn H van de Gemeentetram Amsterdam wegens materiaalschaarste niet meer kon rijden. Buspassagiers werden naar de stoomtrein verwezen. Voor de rit moest 1 stuiver betaald worden aan de op de halte aanwezige gemeentelijke tramfunctionaris. Bij de stopplaats stond een gebouw (nr. 36) van het type HESM-baanwachterswoning. Deze is gesloopt in de jaren zestig. Sinds 28 mei 1981 heeft de Electrische Museumtramlijn Amsterdam hier een halte. De Stedenmaagd Amsterdamse Bos staat hier sinds 18 juni 2014.

Infinity, voorheen ING House (bijgenaamd de schoen, poenschoen, klapschaats, strijkijzer, kruimeldief of trein), is een prominent kantoorgebouw aan de Amstelveenseweg in de Zuidas te Amsterdam. Het gebouw werd ontworpen en gebouwd als hoofdkantoor van de grote Nederlandse multinational ING Groep. Op 16 november 1999 werd de eerste paal geslagen en op 16 september 2002 was de officiële opening door toenmalig kroonprins Willem-Alexander. Ondanks de reputatie heeft ING al jaren niets meer met het gebouw van doen.

Brug 1552 is een kunstwerk in het Amsterdamse Bos. Het Amsterdamse Bos ligt op de terreinen van de gemeente Amstelveen, maar de gemeente Amsterdam voert het beheer. Midden jaren negentig werd een deel van het Amsterdamse Bos afgehaald. De gemeente Amsterdam wilde graag het ABN AMRO-hoofdkantoor laten bouwen aan de zuidkant van de Rijksweg 10/Ringweg-Zuid ter hoogte van Station Amsterdam Zuid. Er vond daar een concentratie van kantoren plaats en de ABN AMRO zou daar bij passen. Het zou zich later ontwikkelen tot de Zuidas. Echter op het terrein waar het hoofdkantoor zou moeten komen lagen de tennisvelden van Tennisvereniging Amstelpark. Er werd aangedrongen op een verhuizing van dat tennispark naar een deel van de zogenaamde Vietnamweide, een zanderige strook aan de noordoostkant van het Amsterdamse Bos, dat door de wind was omgetoverd tot een soort duingebied. Het had behoorlijk veel voeten in aarde want er moesten te veel bomen gekapt worden, vonden omwonenden. Ook andere klachten werden ingediend bij de gemeente, zodat rechtszaken de bouw stil legden. Uiteindelijk sprak de Raad van State zich positief uit over het wijzigen van de bestemming van de terreinen. Een van de argumenten was daarbij dat de Vietnamweide geen deel had uitgemaakt van het oorspronkelijke Boschplan en dat slechts een deel van de weide bij het tenniscentrum in gebruik zou worden genomen. De vestiging had tot gevolg dat ook de verkeerssituatie moest worden aangepast. Er kwam een voet/fietsverbinding over de Hoornsloot tussen de Jachthavenweg en de ingang bij brug 501. De brug werd aangelegd door het Gemeentelijk Grondbedrijf. Het werd een smalle verkeersbrug gebouwd met grof betonnen borstweringen. Ze staat op betonnen heipalen, die tevens de betonnen jukken dragen. Daarover liggen houten of stalen liggers die het houten wegdek dragen. Ten oosten van de brug ligt een spoorbrug, die al dateert uit de tijd van de Spoorlijn Aalsmeer - Amsterdam Willemspark. De versie die er in de 21e eeuw ligt is gebouwd in 1954, toen de verkeersstromen hier anders kwamen te liggen in verband met de oplevering van brug 501, tien meter ten zuidoosten van deze spoorbrug. De plaatselijk gelegen Hoornsloot moest omgelegd worden, inclusief nieuwe spoorbrug. De spoorbrug is in 1954 ontworpen door Dick Slebos van de Dienst der Publieke Werken, die tal van andere bruggen in de stad ontwierp. Vermoedelijk is de bovenbouw van de brug daarna nog een keer vernieuwd, maar de onderbouw is ongewijzigd. Een trein rijdt er al tijden niet meer over, ze draagt sinds 1981 de Electrische Museumtramlijn Amsterdam over de Hoornsloot. Ten zuiden van beide bruggen staat het beeld Stedenmaagd.

De hechtsteek is een kunstwerk in Buitenveldert, Amsterdam-Zuid. Het bestaat uit drie lintvormige blauwe plastieken van Jan Jacobs Mulder. Ze staan aan De Boelelaan bij het VUMC, dat deels over de De Boelelaan is heengebouwd. Twee van de drie gebogen stalen balken staan aan zuidkant van De Boelelaan, rijzen uit de grond omhoog om te eindigen op een platform, dat de ingang van het ziekenhuis vormt. Ze vormen een contrast met de strakke horizontale en verticale lijnen van de gevels van het ziekenhuis. Een derde blauwe balk staat gebogen omhoog en is verwerkt in de wand van eveneens een platform, maar dan voor de noordelijke gelegen polikliniek. De naam van het kunstwerk is ontleend aan een hechting, hier niet bij een wond, maar tussen het ziekenhuis enerzijds en de polikliniek anderzijds. In 2018 kregen de "naald en draad" een nieuwe verflaag.

Brug 589 is een kunstwerk in het Amsterdamse Bos in Amsterdam. De brug werd aangelegd daar waar de Jachthavenweg een verbinding moest krijgen met het Tjotterspad aan de noordelijke grens van het Amsterdamse Bos. Bij de aanleg van de Jachthavenweg in 1952 was de brug al ingetekend op de kaart. Die brug was eind jaren vijftig aan verbreding toe, hetgeen er op neer kwam dat de brug in haar geheel afgebroken werd en dat er een nieuwe neergelegd werd. Er werd eerste een noodbrug geplaatst, want de brug vormde destijds al de enige toegang tot het Tjotterspad. De nieuwe versie kwam van de tekentafels van de Dienst der Publieke Werken met als architect Dick Slebos, die rond die tijd als opvolger van Piet Kramer diens werk had overgenomen. Hij nam het uiterlijk van de te slopen brug grotendeels over, maar had minder brugpijlers nodig (twee in plaats van vier). Over betonnen pijlers met jukken en tussen de betonnen landhoofden liggen stalen liggers, die het houten rijdek dragen. Daarbij is de rijweg bijna net zo breed als de brug zelf; aan de randen zijn smalle verhogingen aangebracht waar voetgangers moeten lopen, maar er is hier nauwelijks verkeer (alleen van en naar het Tjotterspad). Wel hangen aan de brug allerlei buizen voor nuts-voorzieningen. MTD Landschapsarchitecten constateerde in 1999 bij een onderzoek naar het cultureel belang van alle bruggen in het Amsterdamse Bos, dat dit voor deze brug gering is. Ze omschreven het als een (poging tot) imitatie van Kramers werk (mist raffinement in detaillering) elders in het bos. De witte leuningen/balustraden zorgen voor een opvallende verschijning, eigenlijk niet toepasbaar in een bos, maar omdat het hier een jachthavengebied betreft wel passend.

De Stedenmaagd Amsterdamse Bos is een beeld in het Amsterdamse Bos. Het bos ligt grotendeels in de gemeente Amstelveen, maar is in eigendom en beheer bij de gemeente Amsterdam. Het beeld staat nog net in de gemeente Amsterdam, aan de grens met Amstelveen. Het beeld is gemaakt door de beeldhouwer Friedrich Schierholz (1840-1894) voor de ingang van het Vondelpark aan de Stadhouderskade. Het is 2,53 meter hoog. Het werd gemaakt in opdracht van het parkbestuur om het park meer aanzien te geven ten tijde van de Internationale Koloniale en Uitvoerhandel Tentoonstelling in 1883. Het werd geplaatst op een van de pijlers van het hekwerk uit dezelfde tijd van Alexander Linnemann. De Stede(n)maagd is een verpersoonlijking van de stad Amsterdam. Zij zit op een zetel, in haar linkerhand houdt zij een schild vast met het wapen van Amsterdam, en met haar rechterhand nodigde zij wandelaars uit het park te betreden. Op 6 oktober 1953 werd het Vondelpark overgedragen aan de Gemeente Amsterdam. De Vereniging tot aanleg van een rij- en wandelpark te Amsterdam schonk toen ook de Stede(n)maagd aan de gemeente. Op 12 november 2009 is het beeld van Luxemburgs zandsteen uit Larochette bij het Vondelpark verwijderd. Het was sterk aan verval onderhevig en was al vele malen gerepareerd. Bovendien liet het drukke verkeer over de Stadhouderskade haar sporen na op het beeld. Het beeld werd vervolgens opnieuw gerestaureerd. Op 18 juni 2014 werd het geplaatst aan de Koenenkade, bij de ingang van het Amsterdamse Bos bij brug 501. Het staat daar op een sokkel van cortenstaal tussen het spoor van de Electrische Museumtramlijn Amsterdam en de Sportasroute richting Amsterdam-Zuid. In de sokkel is de titel in het cortenstaal gefreesd. Het kreeg toen waarschijnlijk ook haar tussen-n.

Brug 501 is een vaste brug op de grens tussen de gemeenten Amsterdam en Amstelveen. De duikerbrug vormt de verbinding tussen de Amstelveenseweg in Amsterdam en het Amsterdamse Bos, dat valt onder de gemeente Amstelveen. Ze voert over de Hoornsloot annex Koenenkade. Die Hoornsloot werd in 1954/1955 noordwaarts verlegd om een nieuwe ingang van het bos te creëren. Amsterdam besteedde de brug op 3 januari 1955 aan, ze zou alleen toegankelijk worden voor voetgangers en fietsers. Voor autoverkeer zou de Jacob Heinenbrug (brug 503) worden aangelegd. Op 7 april 1955 ging de eerste van 72 betonnen heipalen de grond in voor deze 42,70 meter brede en 36 meter lange brug. De doorvaart is echter maar zes meter breed. Het ontwerp is afkomstig van de Dienst der Publieke Werken met esthetisch architect Dick Slebos. Slebos was de opvolger van Piet Kramer, die een veelvoud aan bruggen voor het Amsterdamse Bos ontwierp. De brug werd met die 42 meter breedte extreem breed aangelegd. De op de brug aangelegde voetpaden zijn elk 15 meter breed en zijn bedekt met bosverharding (grasland) met daartussen een fietspad van 10 meter breed. Slebos ontwierp tegelijkertijd ook het spoorbruggetje over de Hoornsloot ten behoeve van de Spoorlijn Aalsmeer - Amsterdam Willemspark, waar later de Electrische Museumtramlijn Amsterdam van gebruik zou maken. In 1963/1964 werd aan de zuidoostkant van de brug een vleugelmuur geplaatst. Deze muur zorgde voor afscheiding van de bebouwing langs de Amstelveenseweg. In die vleugelmuur werd ruimte gemaakt voor bergruimte (bedoeld voor een sabbatketting), de muur droeg tevens zitbanken, een sokkel voor een vlaggenmast en een van twee of drie tegelkaarten. Er zouden ook twee terrasjes gemaakt worden, waarop plantenbakken zouden komen; het bleef bij terrasjes alleen. Ten noordwesten van de brug werd in 2014 de Stedenmaagd Amsterdamse Bos geplaatst.

Pekkendam is een straat in Amsterdam-Zuid. De straat is op 3 april 1963 vernoemd naar landgoed Pekkendam (ook wel Peckedam, Peckendam), in de 20e/21e eeuw gevestigd op Goorseweg 30 te Diepenheim en sinds 12 april 2005 een rijksmonument (527017). Andere straten in de buurt zijn ook vernoemd naar dergelijke landgoederen in de omgeving van Diepenheim. De bebouwing bestaat uit twaalf stadsvilla’s, waarvan een of meer ontworpen door Christiaan Nielsen, laatste stadsbouwmeester van Amsterdam. Het zijn zogenaamde patiobungalows waarvan er ook een aantal aan Weldam (vernoemd naar landgoed Weldam) staat, die parallel ten oosten van Pekkendam loopt. De architect kende de buurt goed, hij woonde zelf van 1967 tot 1970 aan de nabijgelegen Van der Boechorststraat 32, welke villa hij ook had ontworpen. De huizen in dit relatief rustige wijkje dateren uit de laatste helft van de jaren zestig. De huisnummers lopen op van 1 tot en met 11 en 2 tot en met 12. De villa's op huisnummers 9 en 11 hebben op de verdieping en bij de toegang glaskunstwerken ontworpen en gemaakt door Louis la Rooy (gekleurd glas) en zijn collega Richard Wieland (wit glas), die eerste is zelf in Amstelveen woonachtig en werkzaam.