Asterweg

Brug 361 is een voormalige brug in Amsterdam-Noord.

De Leeuwenputbrug (brug 371) is een vaste brug in Amsterdam-Noord. De verkeersbrug, waarover ook buslijn 38 rijdt, is gelegen in de Grasweg en overspant het Buiksloterkanaal. Aan de oostkant van het kanaal komt de Grasweg uit op de Ranonkelkade. De eerste plannen voor een brug op deze plek stammen uit 1916, toen het terrein in erfpacht werd gegeven aan de Dordtsche Petroleum Maatschappij tot aanleg van een weg etc. Die brug raakte midden jaren dertig dermate beschadigd, dat er reparaties moesten plaatsvinden aan een van de landhoofden. Vervolgens moest hij aan het verkeer onttrokken worden. In december 1936 konden bedrijven intekenen op de aanleg van een nieuwe brug. Het bedrijf mocht bij intekening ook een andere brug in de Grasweg aanleggen en de bijbehorende werken voor haar rekening nemen. Piet Kramer, werkzaam bij de Dienst der Publieke Werken ontwierp de brug, maar dan niet in zijn gebruikelijke Amsterdamse Schoolstijl. Hij ontwierp voor hier een "kale" constructie van beton (landhoofden) en staal (liggers). Die combinatie van Kramer is ook terug te vinden in een aantal bruggen die hij ontwierp voor het Amsterdamse Bos. Staande delen van de borstwering van de Leeuwenputburg zijn bijvoorbeeld ook terug te vinden bij brug 544 in het bos. Het geheel wordt gedragen door een dennenhouten paalfundering; hout is ook terug te vinden in de brugpijlers met juk. De brug wordt verlicht door sierlijke lantaarns. Leuningen, balusters en lantaarns zijn uitgevoerd in blauw. De werkzaamheden begonnen in januari 1937 en waren rond de zomer afgerond. In oktober 2018 besloten burgemeester & wethouders van Amsterdam, dat de brug die tot dan toe alleen onder een nummer (371) bekend stond, de naam Leeuwenputbrug kreeg, naar een put, met zuilen met leeuwen, die in het nabijgelegen vroegere galgenveld lag. De brug had een zusje in brug 365 die gelijk met deze brug werd gebouwd. Deze brug werd rond 1975 afgebroken.

Het Buiksloterkanaal in Amsterdam-Noord is de verbinding tussen het (Westelijk deel van het) Johan van Hasseltkanaal en het IJ. Het kanaal met noord-zuid oriëntatie ligt tussen de Buiksloterham in het westen en Volewijck in het oosten. Het kanaal werd in 1926 gegraven in de polder Buiksloterham. Na de aanleg van het kanaal werd onder meer in de Buiksloterham het nooddorp Asterdorp aangelegd, waarbij men het kanaal over moest voor aan de faciliteiten van Disteldorp te geraken.

Pride is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Noord.

De Buiksloterham is een droogmakerij in Amsterdam-Noord, die in de 19e eeuw werd aangelegd in het IJ ten westen van de Volewijckslanden. Tegenwoordig wordt de naam vooral gebruikt om het hele gebied mee aan te duiden langs de oever van het IJ ten westen van het Buiksloterkanaal, inclusief de bedrijventerreinen in de Noorder IJpolder. Samen met nieuwbouwwijk Overhoeks, gedeeltelijk op het terrein van het Shell-laboratorium, is dit hele gebied bestempeld als buurt 71 met de naam Buiksloterham. De straatnamen zijn ontleend aan scheepstypen en begrippen uit de scheepvaart, bijvoorbeeld Statenjachtstraat.

Overhoeks is een nieuwe buurt in aanbouw aan de IJ-oever in Amsterdam-Noord op het voormalig Shell Research-terrein tegenover het Amsterdamse Centraal Station. De locatie in de Buiksloterham tussen de Grasweg en het Buiksloterkanaal wordt getransformeerd tot een stedelijke woon- en werkwijk met ongeveer 2.200 huur- en koopwoningen en 130.000 m² aan kantoren, bedrijven en voorzieningen.

De Wasknijper (brug 177) is een ophaalbrug in Amsterdam-Noord. De verkeersbrug is gelegen in de Distelweg en voert over het Buiksloterkanaal. Het is de noordelijkst gelegen brug over dat kanaal.

De Kubus is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Noord. Van het werk is weinig bekend. Het is ontworpen (en wellicht ook gemaakt) door Arie Jansma. Het stamt uit 1975 en was bedoeld voor Shell. Jansma was echter hobbykunstenaar. Hij haalde zijn inkomsten uit het werk van zijn eigen De Vier NV; een bedrijf dat exposities inrichtte van/voor musea en tentoonstellingsruimten. In 1969 kreeg hij wel een eigen tentoonstelling in het Stedelijk Museum Amsterdam, maar de titel Dingen van Arie, verried dat dit geen gewone tentoonstelling was met kunstwerken. Jansma maakte tijdens zijn werk en vrije tijd allerlei wiskundige constructies. Zo ook is daar de Kubus, alhoewel niet bekend is of dit daadwerkelijk de officiële titel is. Het geheel ziet eruit als een aantal kubussen die als een driedimensionale demontagepuzzel in en aan elkaar gemonteerd zijn. Vlakken op de kubus zijn opgevuld met vierkanten en cirkels; het gevaarte rust op een aantal ribben van die kubussen. Jansens hobby was het uitzoeken hoe verbindingen in een constructie werken. Vanwege de verhuizing van Shell vanaf Overhoeks werd het object een aantal keren verplaatst. In 2024 staat het bij de ingang van de Energy Transition Campus Amsterdam (ECTA) aan Grasweg 31. In 1969 was er op genoemde tentoonstelling een paneel te zien van 3.000 houten balkjes, die je met de hand (enigszins geforceerd) kon verschuiven. Het object was zo poëtisch dat Bert Schierbeek er een tekst aan waagde, beginnend met Maak je eigen hoek van in- en uitval.

Het Graspark is een park in Amsterdam-Noord. Het park ontstond bij de herinrichting van de terreinen rond de in 1912 aangelegde Grasweg, die begon als een aan- en afvoerroute voor het plaatselijk industrieterrein. Jarenlang waren aan die weg alleen bedrijven gevestigd, die al dan niet afnemers of toeleveranciers van de scheepsbouw in dit deel van de stad. Toen een groot deel van de zware industrie en de bedrijvigheid van Shell hier (deels) tot een eind kwamen en gemeente Amsterdam op zoek was naar bouwgrond was de beslissing snel gemaakt. Vanaf rond 1994 werd begonnen met een sanering van de terreinen, sloop van gebouwen in die mate dat het traject van de weg aangepast moest worden (1994). Bedrijven verdwenen of verhuisden uit de wijk. Shell liet een nieuw laboratorium bouwen dat later de naam Energy Transition Campus Amsterdam kreeg. Tussen dat gebouwencomplex en woonhuizen ten zuiden daarvan aan de Bundlaan bleef een groenstrook over, die de officieuze naam Graspark kreeg. Het park heeft dan ook geen officieel naambordje, maar een afwijkend naambord aan het gebouw. In het Graspark staat een aantal kunstwerken (ooit van Shell) als ook een aantal artistiek aandoende zitmeubelen.

Het Lupineplein is een rechthoekig vermoedelijk vierkant plein in Amsterdam-Noord. Het plein kreeg op 21 januari 1920 haar naam, net als de Lupinestraat, die vanuit het zuiden naar het plein voert. Beide zijn vernoemd naar de plant lupine. De buurt staat bekend als de Bloemenbuurt in de Van der Pekbuurt, en dat geeft dan direct een indicatie voor wat voor soort woninkjes hier staat. Jan Ernst van der Pek ontwierp voor de gehele wijk arbeiderswoningen, zo ook hier. Het zijn portiekwoninkjes van twee bouwlagen en daarop een zolder onder het puntdak met dakpannen. Ook de kleurstelling van de woningen wijkt niet af: bruinrood baksteen, mosterdgele accenten in houtwerk en groene deuren. Het liefst is alles ingepast in totale symmetrie. Anders dan bij andere pleinen zoals het nabijgelegen Meidoornplein werd hier op het plein zelf niet gebouwd. De woningen zullen een aantal keren gerenoveerd zijn, want ze moesten steeds aangepast worden aan modernere wensen en eisen. Alle panden zijn daarbij door de gemeente ingedeeld in orde 2 (bijna monument). De gehele Van der Pekbuurt is rijksbeschermd stadsgezicht.

Het Hyperion Lyceum is een algemeen bijzondere school voor voorbereidend wetenschappelijk onderwijs in Amsterdam.

De Van der Pekbrug (brug 995) is een vaste brug in Amsterdam-Noord. De brede brug met een oppervlak van 900 m² overspant het Buiksloterkanaal met haar Ranonkelkade. Ze verzorgt daarmee de verbinding tussen de Van der Pekstraat in de Van der Pekbuurt met de deels nieuwe stadswijk Overhoeksbuurt met haar Docklandsweg. In verband met de ontwikkeling van de omgeving van de A'DAM Toren en EYE Filmmuseum tot woon-/winkelwijk vond de gemeente Amsterdam het noodzakelijk een aantal (extra) verbindingen te maken met die dan nog aanstaande wijk. Korth Tielens Architecten werd gevraagd een brug te leveren met een modern karakter, maar die toch teruggreep op de oude industrie en woonwijken. Het architectenbureau kwam met een vaste brug, die geschikt is voor alle verkeer. Het noordelijk deel van de brug heeft een voetpad westwaarts en een rijbaan voor tweerichtingsverkeer. Dan volgt een doorkijk naar het onderliggende water. Het zuidelijk, tweede, deel van de brug kent alleen een voet- en fietspad. De brug heeft daarbij naar het westen toe een licht klimmend karakter (4,5%). De betonnen overspanning bestaat uit prefab liggers, die liggen op casing-draaipalen, maar wat voor het oog het midden houdt tussen pijlers en jukken van hetzelfde materiaal. De bovenbouw bestaat eveneens uit beton, maar dat is omhuld door wat lijkt op baksteen, maar in wezen voormalige stukgehakte basaltstenen in allerlei grijstinten zijn van een Zeeuwse kustlijn. Vanaf mei 2016 reed Buslijn 38 over de brug. De brug werd opgeleverd in april van 2016 en had toen al haar naam. De brug werd vernoemd naar Jan Ernst van der Pek, naamgever dus van straat, wijk en brug.