Gevouwen bootje

Brug 2037 is een vaste brug in Amsterdam-Oost, IJburg. Ze is gelegen in de Jan Olphert Vaillantlaan en voert vanaf het Steigereiland over het IJmeer naar de Diemerzeedijk op het “vasteland” (er liggen hier veel plassen en binnenwateren). De moderne brug is niet geschikt gemaakt voor zwaar vervoer (zwaarder dan 30 ton) en kreeg daarom in 2016 (elf jaren na oplevering) alsnog een verkeersbord om dat aan te geven. De gemeente besteedde de ontwerpen voor bruggen op en naar IJburg destijds uit aan diverse architectenbureaus. Zij kregen elk de opdracht mee met een bruggenfamilie te komen. Architect Jan Benthem van Benthem Crouwel Architekten kwam met een serie bruggen, die bekend werd onder de naam Buitenwater. De bruggen 2004, 2011, 2012, 2014, 2030, 2037, 2048, 2051 en 2125 behoren tot die familie. De brug, een stalen vakwerkbrug met betonnen rijdek steunt op vijf open jukken/pijlers. De balustrades staan enigszins hellend naar binnen. De brug kreeg de officieuze bijnaam de Hein de Haanbrug, een vernoeming naar architect Hein de Haan, die het gebouw Vrijburcht ontwierp, dat aan de noordkant van brug staat.

De Enneüs Heermabrug (brug nr. 2001 in de Amsterdamse nummering), verbindt het Zeeburgereiland met het Steigereiland in het Amsterdamse stadsdeel Oost. Het is een brug voor wegverkeer (S114), en bevat daarnaast een trambaan (tram 26) en een vrijliggend fietspad. De brug is vernoemd naar de politicus Enneüs Heerma (1944-1999). Het is de eerst opgeleverde brug in IJburg en werd geopend in 2001. De brug vormt de belangrijkste toegangspoort tot IJburg en wordt sinds 2005 ook door de IJtram gebruikt. De brug werd in 2000 geplaatst en is een ontwerp van de Engelse architect Nicholas Grimshaw. De twee grote overspanningen zijn elk 75 meter lang. Het is een van de grootste bruggen van Amsterdam. Brug nr. 2002 is door dezelfde architect ontworpen en een kleinere uitvoering van brug nr. 2001. Deze brug verbindt het Steigereiland met het Haveneiland. De IJtram maakt gebruik van beide bruggen. De Enneüs Heermabrug heeft in 2002 de Nationale Staalprijs, in de Categorie D Infrastructuur en overige staalconstructies, gewonnen.

Steigereiland is vanaf het centrum van Amsterdam gezien het eerste eiland van IJburg. Het Steigereiland bestaat uit drie buurten, de Noordbuurt, de Zuidbuurt en de Waterbuurt. In deze laatste buurt zijn zogenoemde waterwoningen gebouwd. Hier is een soort 'drijvend dorp' aan steigers ontstaan. Op het Steigereiland komen in totaal zo'n 2000 panden waarvan het Sluishuis het meest markante gebouw zal zijn. In de Zuidbuurt zijn veel huizen in 'eigen bouw' gerealiseerd, volgens diverse, zeer verschillende ontwerpen. De brug tussen het Steigereiland en het Zeeburgereiland heet de Enneüs Heermabrug. De IJtram, die het eiland verbindt met het Centraal Station en het Haveneiland, heeft een halte op Steigereiland. Steigereiland is een van de wijken waar UMC onderzoek deed naar houtrook overlast (Charred).

Pieter Holmplein is een plein in Amsterdam-Oost.

De wokkel is een artistiek kunstwerk op een bouwkundig kunstwerk, dat weliswaar staat op het grondgebied van de gemeente Amsterdam, maar geen onderdeel is van dezelfde gemeente. Het beeld staat op de rijksweg 10 (ringweg, A10), waarvan het grondgebied in beheer is bij Rijkswaterstaat. Ingenieur Wim Snieder was de (mede-)architect van de bruggen en viaducten en hij was zoals zodanig aansprakelijk voor het ontwerp van het grootste kunstwerk in de gedeelten Ringweg-Oost en Ringweg-Noord in die rijksweg, de combinatie Zeeburgerbrug en Zeeburgertunnel. Snieder vond bij de bouw dat een dergelijke constructie wel een beeld verdiende en legde daarmee de basis voor De wokkel. De wokkel is overigens geen officiële titel, maar lag eigenlijk al in de ontwerpfase vast. De naam van het beeld is afgeleid van de gedraaide vorm die doet denken aan Wokkels, een zoutje met ook een gedraaide vorm. Het was van origine een markeringspunt bij een invoegstrook richting brug. Aangezien beeld en brug als het ware één geheel vormen is het beeld opgetrokken uit hetzelfde beton als de brug. Snieder maakte nog net mee toen die aansluiting verbreed moest worden en zijn wokkel plaats moest maken. Verloren ging hij echter niet; het werd van de buitenzijde naar de binnenzijde van de brug/ring verplaatst. Sinds 1993 staat hij op de ondergrond van één van de brugpijlers/jukken van de brug. De wokkel vormt een “landmark” langs de A10. Snieder kwam met een vijftien meter hoge rechthoekige kolom die gedurende het traject een draaiing van 45 graden maakt. Snieder wilde daarmee het beeld beweging meegeven, hetgeen volgens de zoon Jan Willem Snieder ook als zodanig werkt als je er langs rijdt en je oog op het beeld valt. Wim Snieder kon niet lang van zijn schepping genieten; hij overleed in 1994.

De Ipenslotersluis is een spuisluis in Amsterdam-Oost. De naamgever van de sluis is de voormalige buurtschap Ipensloot/Ypensloot.

De Nesciobrug (brug nr. 2013 in de Amsterdamse nummering), genoemd naar de Nederlandse schrijver Nescio, is een gebogen hang-tuibrug en een van de langste fiets- en voetgangersbruggen van Nederland. De totale lengte van de brug is 780 meter. De brug is sinds 2006 in gebruik voor voet- en fietsverkeer. Passanten op motor, brommer of scooter lopen kans op een geldboete.

De Zeeburgerbrug (geen brugnummer) is een verkeersbrug over het Buiten IJ en Amsterdam-Rijnkanaal in Amsterdam. De brug verbindt het Zeeburgereiland (Amsterdam-Oost) en de Watergraafsmeer met elkaar. De Zeeburgerbrug draagt de A10 met tweemaal drie rijstroken plus twee weefstroken. Hij is niet toegankelijk voor voetgangers en fietsers; zij moeten gebruikmaken van de Enneüs Heermabrug tussen IJburg en Zeeburgereiland en/of de route via de Diemerzeedijk en de Nesciobrug, die nabij de Zeeburgerbrug over het Amsterdam-Rijnkanaal ligt. De brug vormde bij de opening in 1990 met de Zeeburgertunnel het sluitstuk van de Ringweg om Amsterdam, die met de ingebruikname van het weggedeelte tussen het Coenplein en het Knooppunt Amstel was voltooid. Samen met de tunnel vormt hij een van de vier oeververbindingen over het IJ. Halverwege de Zeeburgerbrug staat een 15 meter hoge betonnen pyloon die de bijnaam "De wokkel" heeft gekregen.

Het Gemeenlandshuis van Diemen staat aan de Diemerzeedijk 27 in Amsterdam-Oost. Zoals de naam al doet vermoeden was het van oorsprong een gemeenlandshuis. Het gebouw staat in de slagschaduw van de Zeeburgerbrug.

Brug 2002 verbindt het Steigereiland met het Haveneiland in de woonwijk IJburg in het Amsterdamse stadsdeel Oost. Over deze vaste brug loopt de IJburglaan met daarover de Amsterdamse stadsroute s114. Dit is een liggerbrug met een lengte van 101 meter. Dit was na de Enneüs Heermabrug uit 2001 de eerstvolgende opgeleverde brug in IJburg; zij werd geopend in 2002. Brug 2002 is de belangrijkste toegangspoort tot IJburg en wordt sinds 2005 ook door de IJtram gebruikt. Deze brug is evenals de Enneüs Heermabrug ontworpen door de Engelse architect Nicholas Grimshaw, maar heeft daarentegen geen boogconstructies. De overbrugging over het IJmeer is eigenlijk uitgevoerd met vier bruggen, van west naar oost, een brug voor fiets- en voetgangersverkeer, een brug voor de tramsporen, een brug voor gemotoriseerd wegverkeer met twee rijbanen met respectievelijk twee en een rijstrook, en terug een brug voor fiets- en voetgangersverkeer. De buitenste bruggen hebben een rijdek in staalplaat, het gemotoriseerd verkeer rijdt over een betonnen rijdek.

Brug 2012 is een vaste brug in Amsterdam-Oost, IJburg. Het is een van de langere bruggen in die wijk. Ze is gelegen in het voet- en fietspad Dick Hilleniuspad aan vaste wal en de Oeverzeggestraat op IJburg. Ze vormt samen met brug 2011 en brug 2051 de directe verbinding van IJburg met Diemerpark in de Diemer Buitendijksche polder. De overspanning is circa 285 meter, terwijl slechts circa 65 meter open water wordt overspannen; de rest is riet- en grasland. De gemeente besteedde de ontwerpen voor bruggen op en naar IJburg destijds uit aan diverse architectenbureaus. Zij kregen elk de opdracht mee met een bruggenfamilie te komen. Architect Jan Benthem van Benthem Crouwel Architekten kwam met een serie bruggen, die bekend werd onder de naam Buitenwater. De bruggen 2004, 2011, 2012, 2014, 2030, 2037, 2048, 2051 en 2125 behoren tot die familie. De brug, steunend op jukken/pijlers heeft een door een reling gesplitst rijdek (voetgangers enerzijds, ander verkeer anderzijds). De metalen balustrades van de brug hellen enigszins naar binnen.

De Cor van der Hartbrug is een vaste brug in Amsterdam-Oost. Ze is gelegen aan de rand van de Sportheldenbuurt op het Zeeburgereiland. Ze is gelegen in het verlengde van de Alida van den Bosstraat, overspant de ringsloot van de wijk en voert naar de Bobby Harmslaan. Vanaf de brug zijn richting stad drie silo’s te zien van de voormalige rioolwaterzuiveringsinrichting. De brug werd aangelegd in een pakket van vijf, die alle hetzelfde ontwerp hebben. Deze brug wordt gevormd door twee betonnen jukken waarop stalen liggers, daarop een kunststof brugdek. De balustrades worden gevormd door staal in vakwerkmotief. De bruggen hebben bij oplevering een donkerbruine kleur. De gedachte aan de vorm van de brug stamt uit 2012. Toen wilde het Ingenieursbureau Amsterdam hier Baileybruggen neerleggen. Het bleek echter dat die niet direct leverbaar waren. Het bureau ontwierp toen zelf de vijf bruggen met de Baileybrug in het achterhoofd. Bij de constructie van het brugdek werd toen in plaats van hout voor kunststofcomposiet gekozen. De Cor van der Hartbrug is alleen voor voetgangers en fietsers bestemd en is vernoemd naar de Nederlandse voetballer Cor van der Hart.