Schipperskerkje

Leupegem is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Oudenaarde, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1965. Het dorp ligt in de Vlaamse Ardennen. Het noorden van Leupegem vloeit over in Oudenaarde; in het zuiden vindt men de vallei van de Maarke. Het parcours van de Schelde werd in de vijftiger jaren rechtgetrokken, hetgeen het aangezicht van het dorp grondig veranderde: het ligt thans niet meer onmiddellijk aan de rivier.

De Sint-Amanduskerk is de parochiekerk van de tot de Oost-Vlaamse gemeente Oudenaarde behorende plaats Leupegem, gelegen aan Dokter Honore de Wolfstraat 2.

Station Leupegem is een voormalig spoorwegstation langs spoorlijn 86 (De Pinte-Basècles) in Leupegem, een deelgemeente van de stad Oudenaarde. In dit station takte spoorlijn 85 (Leupegem-Herzeeuw) af. Het stationsgebouw dateert uit de tijd dat de standaardisatie ingezet werd. Groep Gent en Doornik bouwden identieke stations. Dit stations kan ook teruggevonden worden in Schoonaarde. Sinds de sluiting van het station in 1984 ligt het gebouw er bouwvallig en verwaarloosd bij. De vertrekken werden nog enkele jaren als woningen verhuurd, maar doen thans dienst als rommelhok. Het station ligt nog aan de lijn tussen Gent en Ronse, maar is geen halte meer. Het station is verbouwd tot jeugdcentrum.

De Abdij van Maagdendale is een cisterciënzerinnenadbij gesitueerd op de Ham in de stad Oudenaarde.

Villa Louisa is een historische villa in de Belgische stad Oudenaarde, aan de Vlaamse Ardennendreef 10-12 in Leupegem op de flanken van de Edelareberg.

De Nonnemolen is een oude watermolen die zich in de Watermolenstraat te Leupegem bevindt. De Nonnemolen kent een lange geschiedenis. Er is een akte bekend van 6 september 1296 waarbij de nonnen van de abdij van Maagdendale te Oudenaarde de molen aankochten. Dat verklaart ook de molennaam. Rond 1580, tijdens de Opstand tegen de Spanjaarden, werd de molen vernield. In 1586 volgde de heroprichting. Op 2 maart 1990 werd de molen beschermd als monument. In 2000 onderging de molen een maalvaardige restauratie, waarbij het onderslagrad vernieuwd werd. Het ijzeren bovenslagrad ligt er evenwel nog vervallen bij. Hedendaags is het vroegere woonhuis ingericht als een landelijke herberg die ieder weekend toegankelijk is. De molen bezit uitzonderlijk naast een onderslagrad (het groot waterrad) ook over een tweede klein rad, een bovenslagrad. Dit maakt de molen uniek in Vlaanderen want daardoor kan er zowel bij hoog als laag water gemalen worden. Het is de Maarkebeek die zorgt voor de aandrijving van de molen.

De Onze-Lieve-Vrouwekerk van Pamele of Onze-Lieve-Vrouw Geboortekerk is een kerk in de Belgische stad Oudenaarde. De kerk staat aan de rechteroever van de Schelde, in het stadsdeel Pamele. Ze werd tussen 1234 o.s. (1235 n.s.) en 1300 opgetrokken. De Heer van Oudenaarde en Pamele, Arnulf IV, was de bouwheer die de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Pamele liet optrekken. Een in die tijd zeer ongebruikelijke plaat op de gevel geeft aan dat Arnulf van Binche de bouwmeester was. De kerk was veel rijker dan de oude Sint-Walburgakerk van Oudenaarde. In deze kerk werd de buitenechtelijke dochter van keizer Karel V en Johanna van der Gheynst gedoopt. Ze werd Margaretha genoemd en werd later als Margaretha van Parma landvoogdes van de Nederlanden. Het bouwwerk geldt als typevoorbeeld van Scheldegotiek; exemplarisch zijn onder meer de nog zeer romaans aandoende vensters en kooromgang, terwijl de zuilengalerij boven het middenschip al duidelijk gotische kenmerken vertoont. Zeer kunstig zijn ook de hoektorentjes van deze dertiende-eeuwse kerk. Het kerkgebouw is instabiel en dat heeft te maken met de drassige grond rond en onder haar funderingen. De Schelde vloeit amper een paar meter van haar noordwestelijke gevel. Vooral aan de binnenkant van het transept en het priesterkoor is de verzakking duidelijk te zien. Monumentenzorg van de provincie Oost-Vlaanderen controleert de stabiliteit regelmatig. Buiten en binnenzicht

Oudenaarde (Frans: Audenarde) is een stad in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. De stad ligt 30 km ten zuiden van Gent en telt ruim 32.000 inwoners, die Oudenaardenaren of Oudenaardisten worden genoemd. Eertijds was de stad in heel Europa bekend om haar wandtapijtenproductie, een nijverheid die haar bloeiperiode meemaakte in de zestiende eeuw, maar nog bleef voortduren tot in de achttiende eeuw. Vandaag wordt de stad weleens de parel van de Vlaamse Ardennen genoemd.

De Boudewijnstoren met het Huis van Margaretha van Parma is een historisch bouwwerk op de Markt in de Belgische stad Oudenaarde. Het huis met laatgotische voorgevel sluit aan op de 9e-eeuwse Boudewijnstoren. De Boudewijnstoren werd in de 19e eeuw vernoemd naar Boudewijn V omdat men toen dacht dat hij de bouwheer was. De Boudewijntoren is echter een patriciërstoren die een overblijfsel is van een Romaans 'steen'. Het huis werd gebouwd in de 16e eeuw, op de plaats van een Romaanse zaalbouw die bij die toren hoorde. Vanaf 1673 werd er een godshuis (hospice) in opgericht voor arme jongetjes (zoals Jan Stalins in 1647 in zijn testament had opgedragen). Sinds de 19e eeuw werd verkeerdelijk gezegd dat dit gebouw het geboortehuis zou zijn van Margaretha van Parma. De school werd in 1763 uitgebreid. Na de Franse Revolutie werd het godshuis overgedragen aan de overheid (Commissie der Burgerlijke Godshuizen en later Commissie voor Openbare Onderstand). In de 19e eeuw werd het een armenschool; in de 20e eeuw was er een horecazaak in gevestigd. Het huis heeft zandstenen kruiskozijnen, een bovenbouw met Tudorbogen en dwarsmuren van Doornikse steen. Sinds 1947 is het een beschermd monument.

Het Vleeshuis is een historisch gebouw op de Markt in Oudenaarde in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. Het classicistische gebouw werd tussen 1779 en 1783 opgericht als vervanging van een overdekte vleesmarkt die dateerde uit de 14e eeuw. De voorgevel bestaat uit hardsteen van Feluy en heeft een centrale rondboogpoort. De gevel wordt verder gekenmerkt door Korinthische zuilen, het stadswapen, ovale medaillons en guirlandes. De bovenste verdieping werd (tot de jaren 70) als tekenacademie gebruikt; de onderste verdieping was (tot 1868) een vleeshal. Vanaf de jaren 80 wordt het gerestaureerde gebouw gebruikt voor de Oudenaardse stadsbibliotheek. Tussen 2020 en 2021 werd het gebouw gerenoveerd voor bibliotheek vLEESHUIS.

De Collegiale Sint-Walburgakerk is een kerk in de Belgische stad Oudenaarde, toegewijd aan Walburga, de patrones van Oudenaarde. De achterkant van de kerk paalt aan de grote markt. De toren van Sint-Walburga (1498-1624) is 88 m hoog en vormt een duidelijk herkenningspunt tot ver in de omgeving. Als men vanuit Ronse richting Oudenaarde rijdt, heeft men een prachtig zicht op de kerk.

Het Bisschopskwartier is een historisch gebouw aan de Sint-Walburgastraat in Oudenaarde in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. Het sluit aan op het Onze-Lieve-Vrouwhospitaal en werd in 1622-1623 gebouwd door architect Simon I de Pape. Het Bisschopskwartier deed dienst als ontvangstruimte voor de hoge gasten van het Onze-Lieve-Vrouwhospitaal. Het is opgetrokken in renaissancestijl en werd in 1910 ingrijpend gerestaureerd.