Zonder titel (Bart Kelholt)

Brug 1378 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Deze verkeersbrug is gebouwd rond 1981 tussen twee door een gracht gescheiden buurtjes, beide in Reigersbos-Midden gelegen. Ze ligt in de Schoonhovendreef; de hoofdverkeersroute alhier. In oktober 1980 maakte architect Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken het ontwerp voor deze oeververbinding en keek daarbij naar “zijn” verderop liggende brug 1344 van een jaar eerder. Deze bruggen worden geflankeerd door bruggen en bruggetjes die ook ontworpen zijn door Sterenberg, maar hoeven alleen voetgangers en fietsers te dragen; ze zijn dan ook grotendeels van hout. Bruggen 1334 en 1378 zijn van beton. De brug is inclusief landhoofden circa 30 meter breed, 10 meter lang en heeft een doorvaarbreedte van 6,7 meter breed. Voor de balustraden greep Sterenberg terug op zijn kunstenaarschap. Ze bestaan uit kokervormige leuningen, de leunen op kokervormige balusters met dwarsverbinding. Origineel ontwierp Sterenberg de brug voor zowel auto als fiets, maar het fietspad verdween in de jaren negentig. De brug is qua vorm een kruising tussen een vaste brug en een duiker.

Brug 1351 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Deze voetbrug van de hand van architect Dirk Sterenberg uit Hoorn is ontworpen voor de Dienst der Publieke Werken. Voor het voet- en fietspadenstelsel in Amsterdam-Zuidoost waren talloze bruggen en bruggetjes nodig. Sterenberg herhaalde voor die bouwwerken steeds dezelfde basis. In het water staan vier betonnen brugpijlers waarop betonnen jukken liggen, die aan de onderzijde afgerond zijn. Daarop kwamen houten liggers, een houten brugdek en de leuningen bestonden doorgaans uit dikke houten balken, die eenkleurig beschilderd waren met wit, blauw, rood of zoals hier donkergroen. Voor brug 1351 kon volstaan worden met een smalle versie. Er gaan alleen voetgangers overheen en wel de voetgangers tussen twee door een watergang gescheiden wijken in de S-Buurt, doorgaans aangeduid met Gein. Deze brug verbindt daarin de Sliedrechtstraat met het Staverdenplein. Sneller verkeer moet omrijden via de Schoonhovendreef, de doorgaande verkeersroute door de S-Buurt en gaan over dezelfde watergang maar dan over brug 1378, die een geheel andere bouw nodig had. Van het type gebruikt bij brug 1351 brug liggen er tientallen in de wijk, zoals de Jean-Paul Sartrebrug (brug 1264) en brug 1358. Brugdek en leuningen waren niet bestand tegen het Nederlandse weer. De bovenbouw, origineel bestaand uit witte beschilderde balken, werd begin 21e eeuw vervangen door slankere leuningen naar model van Haasnoot Bruggen, die relatief veel bruggen bouwde en vernieuwde in Amsterdam. De brug kwam in de loop der jaren in de verdrukking. Bij beide betonnen landhoofden staan in totaal drie Italiaanse populieren uit de jaren negentig, die qua omvang meer ruimte in beslag nemen dan origineel bedacht. De bomen aan de westkant komen uit 1990; de boom ten zuidoosten stamt uit 1995; ze worden door de gemeente Amsterdam onderhouden. Geplant als kleine boompjes zijn ze in 2021 24 meter of hoger. Ze zijn dan nog niet ingedeeld als monumentale boom of ander waardevol groen.

Brug 1473 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Deze voetbrug van de hand van architect Dirk Sterenberg uit Hoorn is ontworpen door de Dienst der Publieke Werken. Voor het voet- en fietspadenstelsel in Amsterdam-Zuidoost waren talloze bruggen en bruggetjes nodig. Sterenberg herhaalde voor die bouwwerken steeds dezelfde basis en varieerde daarop. De brug 1473 ligt honderdvijfendertig meter ten zuiden van brug 1351, een brug met eenzelfde doel en bijna hetzelfde uiterlijk. Jaar van bouwen is echter 1985, het brugnummer is meer dan 100 opgeschoven en de brug kreeg een andere vorm brugpijler mee. De twee brugpijlers bestaan uit twee heipalen waarop een betonnen abstracte sculptuur geplaatst in opgevulde V-vorm. Daarop liggen de houten liggers die het brugdek dragen. De leuningen werd net als elders in de wijk uitgevoerd in zware houten balken, hier in de kleur wit. Door het landelijk gebied sloegen die regelmatig groen uit. Brugdek en leuningen waren niet bestand tegen het Nederlandse weer. De bovenbouw werd begin 21e eeuw vervangen door slankere leuningen naar model van Haasnoot Bruggen, die relatief veel bruggen bouwde en vernieuwde in Amsterdam.

Brug 1472 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Deze brug maakt deel uit van een 2,5 kilometer lang voet- en fietspad in Amsterdam-Zuidoost, het Steengroevenpad. Het pad loopt van oost naar west en ligt in het verlengde van de Ruwelswal vanaf het Suideraspad tot aan de spoorlijn Amsterdam Centraal – Utrecht Centraal. Het pad vormt voor circa 50 % de grens tussen bebouwd gebied van Amsterdam (wijk Gein en groengebied De Hoge Dijk. De brug ligt tevens op het eind van het Kelbergenpad, een kilometerslang voet- en fietspad dat van noord naar zuid loopt en hier stuit op de Hollandse Kade. De stadsuitbreidingen geraakten hier in het midden van de jaren tachtig. Er moest een uitgebreid voet- en fietspadensysteem aangelegd worden vanwege de wens van gescheiden verkeersstromen. Aan architect Dirk Sterenberg de taak om vanuit zijn woonplaats Hoorn (Noord-Holland) voor de Dienst der Publieke Werken talloze bruggetjes te ontwerpen voor dit systeem. Voor deze voet- en fietsbrug (zonder gescheiden dekken) gebruikte hij een variant waarbij vier heipalen twee-aan-twee verbonden door een plateau in het water staan. Daarbovenop zijn betonnen jukken zijn geplaatst. Deze jukken dragen de houten liggers die op hun beurt het rijdek dragen. Het geheel werd afgesloten met dikke bruin geschilderde balken als leuning en balusters. Brugdek en leuningen waren niet bestand tegen het Nederlandse weer. De bovenbouw werd begin 21e eeuw vervangen door slankere leuningen naar model van Haasnoot Bruggen, die relatief veel bruggen bouwde en vernieuwde in Amsterdam. Ten zuiden van de brug ligt op circa vijf meter afstand een sluisje, waardoor de doorvaartwijdte puur theoretisch is.

Brug 1352 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De brug maakt deel uit van het voet- en fietspadensysteem in de wijk Gein I-IV. Die wijken werden ingericht rond 1982. Zelfstandig architect Dirk Sterenberg ontwierp vanuit Hoorn voor de Dienst der Publieke Werken talloze bruggen alleen bestemd voor voetgangers en fietsers, zo ook deze brug 1352. Zij ligt nabij een knooppunt in het voet- en fietspadenstelsel. Ze ligt in wezen in het kilometerslange Kelbergenpad, dat Zuidoost van noord naar zuid doorsnijdt en in Gein begeleid wordt door een watergang. Ter plaatse van het water-, voet- en fietsknooppunt met de Snellerwaardgracht in deze S-buurt wisselt het voet- en fietspad van oever; in het noorden ligt het westelijk van de begeleidende watergang, in het zuiden oostelijk daarvan. Brug 1352 is er één vanuit een serie die allemaal hetzelfde uiterlijk hebben. Per twee pijlers is er een aan de onderzijde een afgerond juk geplaatst die de liggers draagt. De brug kreeg in 1982 stevige dikke houten balken als leuning en ook de borstweringen zijn elders in Gein bij tientallen bruggen te vinden, zoals bij de Jean-Paul Sartrebrug (brug 1264) en brug 1358. Brugdek en leuningen waren niet bestand tegen het Nederlandse weer. De bovenbouw, origineel bestaand uit witte beschilderde balken, werd begin 21e eeuw vervangen door slankere leuningen naar model van Haasnoot Bruggen, die relatief veel bruggen bouwde en vernieuwde in Amsterdam.

Brug 1350 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De brug maakt deel uit van het voet- en fietspadensysteem in de wijk Gein I-IV. Die wijken werden ingericht rond 1982. Zelfstandig architect Dirk Sterenberg ontwierp vanuit Hoorn voor de Dienst der Publieke Werken talloze bruggen alleen bestemd voor voetgangers en fietsers, zo ook deze brug 1350. Zij ligt nabij een knooppunt in het voet- en fietspadenstelsel in het kilometerslange Kelbergenpad, dat Zuidoost van noord naar zuid doorsnijdt en hier over de Snellerwaardgracht voert. De doorlopende weg zou zijn de Schaarsbergenstraat, maar die is ook toegankelijk voor gemotoriseerd verkeer. Omdat hier nog gescheiden verkeersstromen gelden, heeft het Kelbergenpad ten zuiden van de brug een knik west-oost om vervolgens weer zuidwaarts te lopen. De brug ligt aan het eind van een groenstrook met waterpartij in de S-buurt met het Soesterberghof (noord) en de Schaarsbergenstraat (zuid). Brug 1350 is er één uit een serie die allemaal hetzelfde uiterlijk hebben. Per twee pijlers is er aan de onderzijde een afgerond juk geplaatst die de liggers draagt. De brug kreeg in 1982 stevige dikke houten balken als leuning en ook de borstweringen zijn elders in Gein bij tientallen bruggen te vinden, zoals bij de Jean-Paul Sartrebrug (brug 1264) en brug 1358. Brugdek en leuningen waren niet bestand tegen het Nederlandse weer. De bovenbouw, origineel bestaand uit witte beschilderde balken, werd begin 21e eeuw vervangen door slankere leuningen naar model van de Haasnoot Bruggen, die relatief veel bruggen bouwde en vernieuwde in Amsterdam.

Brug 1450 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost, wijk Reigersbos. Deze brug maakt deel uit van het voet- en fietspadenstelsel van Amsterdam-Zuidoost. Een van de paden draagt de naam Steengroevenpad, dat in 1983 haar naam kreeg, een vernoeming naar een boerderij in Winterswijk. Het pad voert deels door landelijk en deels door stedelijk gebied. Bij de overgang in het zuiden van Amsterdam-Zuidoost liggen twee voet- en fietsbruggen, beide ontworpen door Dirk Sterenberg vanuit Hoorn ontworpen voor de Dienst der Publieke Werken. Brug 1450 en Brug 1472 liggen hemelsbreed nog geen 200 meter uit elkaar, toch verschillen ze aanmerkelijk. Brug 1450 is op twee leuningen geheel van beton. Landhoofden en keerwanden zijn duidelijk zichtbaar en geven een vernauwing in het vaarwater aan. De overspanning lijkt te bestaan uit een betonnen plaat, die van landhoofd tot landhoofd ligt. De brug 1450 maakt deel uit van een serie, waarvan er veel in Amsterdam-Zuidoost liggen en (bijna) allemaal dezelfde taak hebben: voet/fietsbrug. Zo liggen elders in de wijk brug 1444 en brug 1347, maar er ligt ook een exemplaar in Amsterdam-West (brug 1908). Opvallend aan brug 1450 zijn de eindbalusters; ze hebben de vorm van abstracte sculpturen, die de vorm lijken te hebben van een heftpoort behorende bij hefbruggen; brug 1450 is echter een vaste brug. Deze sculpturen houden een betonnen leuningbalk op hun plaats. De eerdergenoemde brug 1472 is een brug die weliswaar een betonnen onderbouw heeft, maar verder een houten bovenbouw, alles gedragen door brugpijlers.

Brug 1349 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De brug maakt deel uit van een vijftal bruggen, dat ontworpen werd tijdens de inrichting van de buurt Reigersbos II in Gaasperdam. De bruggen 1345 tot en met 1349 werden ontworpen door de architect Dirk Sterenberg. Deze bruggen werden door hem in 1980 ontworpen, toen hij werkte als zelfstandige bij de Branchevereniging Nederlandse Architectenbureaus ingeschreven architect in Hoorn (Noord-Holland), nadat hij afscheid had genomen van de Dienst der Publieke Werken in Amsterdam. Op gegeven moment (rond 2008) lagen er 173 bruggen van Sterenberg in Amsterdam. Sterenberg moest het bij het ontwerp doen met een ontwerpplattegrond van de wijk, er stond nog geen woning. Er werd hier een brug gevraagd die, in verband met gescheiden snel en langzaam verkeer, alleen geschikt hoefde te zijn voor voetgangers en fietsers. Echter de brug werd later toch in gebruik genomen als verkeersbrug. Ze ligt namelijk in de doorlopende Soestdijkstraat. De brug is tien meter breed (rijdek en voetpad 7,60 m) en ligt over de (kunstmatig aangelegde) Snellerwaardgracht in het Ravenswaaipad. De vijf bruggen werden in de periode 1981/1982 op een betonnen paalfundering gebouwd en bestaan op de metalen leuningen en bewapening van het beton na geheel uit beton. Sterenberg ontwierp bij een aantal van zijn bruggen soms ook wel plastieken en deze zijn hier terug te vinden in de eindbalusters, die de vorm lijken te hebben van een hefpoort behorende bij hefbruggen, maar de brug 1349 is een vaste brug.

Spengenbrug (Brug 1330) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De brug werd van 1980 tot 1982 gebouwd in de Schoonhovendreef, sinds 1 juni 1982 een doorgaande verkeersweg in de wijk, maar nog grotendeels liggend in een opgespoten zandvlakte voor de latere woonwijken Gein en Reigersbos. In de zomer van 1983 was deze infrastructuur al operationeel, maar er werd nog druk gebouwd aan de woonwijken. Brug 1330 ligt er al wel, maar van haar naamgever het onderliggende Spengenpad waren alleen de contouren zichtbaar. Het Spengenpad kreeg in 1983 haar naam en werd vernoemd naar de buurtschap Spengen, tijdens de vernoeming werd het geplaatst nabij Kockengen, sinds 2011 ligt het in de gemeente Stichtse Vecht. De brug kreeg pas in 2018 toen de gemeente Amsterdam in één vergadering talloze bruggen in Zuidoost een naam gaf om opgenomen te worden in de Basisregistratie Adressen en Gebouwen. De Dienst der Publieke Werken was verantwoordelijk voor de kunstwerken in de wijk. Voor de afdeling bruggen was toen werkzaam architect Dirk Sterenberg. Hij ontwierp voor de genoemde wijken talloze bruggen, meest voet- en fietsbruggen, maar daarmee kon hier niet worden volstaan. De Schoonhovendreef ligt hier op een dijklichaam en voert over een onderliggend fietspad; er moest derhalve een viaduct komen. Brug 1330 is dan ook grotendeels opgetrokken uit (gewapend) beton. Paalfundering, landhoofden, borstweringen, balustraden en liggers zijn alle van beton. De bekleding van de balustraden is het enige onderdeel dat uit metaal (volgens de bouwtekening aluminium) bestaat. Het zijn een soort schilden, een ontwerp dat Sterenberg ook elders in de stad gebruikte. De brug is inclusief de landhoofden 21 meter lang; de landhoofden staan in een schuin oplopend talud afgedekt met betonplaten, die enige tijd beschilderd waren. De brug is 19 meter breed en werd oorspronkelijk ingericht met een rijdek met aan beide zijden fietspaden. De fietspaden verdwenen in de loop der jaren. Het onderliggende pad is slechts tien meter breed.

De Soesterbergmetrobrug (brug 1625) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Het bouwwerk bestaande uit een dubbelsporige metrobrug. Er kon hier volstaan worden met een dergelijke brug omdat de sporen direct naast elkaar gelegd konden worden (dat wil zeggen zonder rekening te hoeven houden met de aanwezigheid van een dichtbij gelegen tussenperron). Het bouwwerk komt uit de periode 1978-1982 en werd aangelegd voor Metrolijn 54, dan nog bekend als Geinlijn binnen de Oostlijn. Het ontwerp van kunstwerken binnen dat traject werden geleverd door Sier van Rhijn en Ben Spängberg van de Dienst der Publieke Werken. Zijn leverden ontwerpen af waarbij sprake was van een totaalconcept; het leverde hun de betonprijs op. Net als andere kunstwerken bestaan de balustrades uit schildachtige elementen. Bijzonder aan dit viaduct is, dat er sprake lijkt te zijn van artistieke elementen. Op pijlers en jukken zijn abstracte reliëfs terug te vinden. Het viaduct overspant van oost naar west een voetpad, een gracht, een fietspad en voetpad, die laatste twee zijn onderdeel van het kilometerslange Kelbergenpad. De brug ligt qua spoor tussen de Ravenswaaimetrobrug en Vreeswijkmetrobrug. De naam van het viaduct kwam pas veel later. Vanaf 2016 is de gemeente Amsterdam bezig kunstwerken een naam te geven om opgenomen te worden in de Basisregistratie Adressen en Gebouwen, zodat ze eenvoudiger terug te vinden zijn; een brugnummer is daarvoor niet voldoende. Op 21 november 2017 besloot de gemeenteraad de meeste kunstwerken in de metrolijnen te vernoemen, meestal naar de onderliggende weg. Naamgever van brug 1625 werd het nabijgelegen Soesterberghof, dat 8 oktober 1980 haar naam kreeg en vernoemd is naar Soesterberg.

Brug 1348 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De brug maakt deel uit van een vijftal bruggen, die ontworpen werd tijdens de inrichting van de buurt Reigersbos II in Gaasperdam. De bruggen 1345 tot en met 1349 werden ontworpen door de architect Dirk Sterenberg. Deze bruggen werden door hem in 1980 ontworpen, toen hij werkte als zelfstandige bij de Branchevereniging Nederlandse Architectenbureaus inschreven architect in Hoorn (Noord-Holland), nadat hij afscheid had genomen van de Dienst der Publieke Werken in Amsterdam. Op gegeven moment (rond 2008) lagen er 173 bruggen van Sterenberg in Amsterdam. Sterenberg moest het bij het ontwerp doen met een ontwerpplattegrond van de wijk, er stond nog geen woning. Er werd hier een brug gevraagd die, in verband met gescheiden snel en langzaam verkeer, alleen geschikt hoefde te zijn voor voetgangers en fietsers. De brug ligt aan de rand van het winkelcentrum Reigersbos. De brug is 5,80 meter breed met scheiding tussen voet- en fietspad en ligt over de (kunstmatig aangelegde) Snellerwaardgracht in het Ravenswaaipad. De vijf bruggen werden in de periode 1981/1982 op een betonnen paalfundering gebouwd en bestaan op de metalen leuningen en bewapening van het beton na geheel uit beton. Sterenberg ontwierp bij een aantal van zijn bruggen soms ook wel plastieken en deze zijn hier terug te vinden in de eindbalusters, die de vorm lijken te hebben van een hefpoort behorende bij hefbruggen, maar de brug 1348 is een vaste brug.

Brug 1354 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De brug maakt deel uit van het voet- en fietspadensysteem in de wijk Gein I-IV. Die wijken werden ingericht rond 1982. Zelfstandig architect Dirk Sterenberg ontwierp vanuit Hoorn voor de Dienst der Publieke Werken talloze bruggen alleen bestemd voor voetgangers en fietsers, zo ook deze brug 1354. Deze is gelegen in het kilometerslange Kelbergenpad, dat Zuidoost van noord naar zuid doorsnijdt. De brug ligt in een groenstrook met waterpartij tussen de zogenaamde P- en V-buurten met respectievelijk Parkhof en Vreeswijkpad. Brug 1354 is er één vanuit een serie die allemaal hetzelfde uiterlijk hebben. Per twee pijlers is er een aan de onderzijde een afgerond juk geplaatst die de liggers draagt. De brug kreeg in 1982 stevige dikke houten balken als leuning en ook de borstweringen zijn elders in Gein bij tientallen bruggen te vinden, zoals bij de Jean-Paul Sartrebrug (brug 1264) en brug 1358. Brugdek en leuningen waren niet bestand tegen het Nederlandse weer. De bovenbouw, origineel bestaand uit witte beschilderde balken, werd begin 21e eeuw vervangen door slankere leuningen naar model van Haasnoot Bruggen, die relatief veel bruggen bouwde en vernieuwde in Amsterdam.