Brug 1450

Langs de Schoonhovendreef in Amsterdam-Zuidoost staat een titelloos artistiek kunstwerk van Bart Kelholt (1946). Het kunstwerk is een uitvloeisel van een opdracht uitgeschreven door het stadsdeel Amsterdam-Zuidoost. Kelholt gaf met zijn titelloos werk de verhouding tussen open ruimte en grote metalen objecten weer. Hij werd daarbij geïnspireerd door plattegronden van onder andere gebouwen, een inspiratie die hem ook in later werk zou bezighouden. Hij gebruikt daarbij open (hier) of gesloten constructies (beeld bij bijnaam Vuurpot in Amstelveen). De metalen objecten nabij de Schoonhovendreef staan in de parkachtige omgeving ruimtelijk opgesteld. Plaats en gebruikt materiaal (bronzen huid) geven de indruk dat hier in het verleden een of meerdere grote gebouwen hebben gestaan, waarvan alleen de monoschrome en archaïsche staanders zijn overgebleven, een ruïne bestaande uit een open ruimte met hier en daar een overblijfsel. Het kunstwerk vormt daarmee een contrast met de omliggende 20e eeuwse woonwijk en tevens een verbinding tussen verleden en heden.

Brug 1472 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Deze brug maakt deel uit van een 2,5 kilometer lang voet- en fietspad in Amsterdam-Zuidoost, het Steengroevenpad. Het pad loopt van oost naar west en ligt in het verlengde van de Ruwelswal vanaf het Suideraspad tot aan de spoorlijn Amsterdam Centraal – Utrecht Centraal. Het pad vormt voor circa 50 % de grens tussen bebouwd gebied van Amsterdam (wijk Gein en groengebied De Hoge Dijk. De brug ligt tevens op het eind van het Kelbergenpad, een kilometerslang voet- en fietspad dat van noord naar zuid loopt en hier stuit op de Hollandse Kade. De stadsuitbreidingen geraakten hier in het midden van de jaren tachtig. Er moest een uitgebreid voet- en fietspadensysteem aangelegd worden vanwege de wens van gescheiden verkeersstromen. Aan architect Dirk Sterenberg de taak om vanuit zijn woonplaats Hoorn (Noord-Holland) voor de Dienst der Publieke Werken talloze bruggetjes te ontwerpen voor dit systeem. Voor deze voet- en fietsbrug (zonder gescheiden dekken) gebruikte hij een variant waarbij vier heipalen twee-aan-twee verbonden door een plateau in het water staan. Daarbovenop zijn betonnen jukken zijn geplaatst. Deze jukken dragen de houten liggers die op hun beurt het rijdek dragen. Het geheel werd afgesloten met dikke bruin geschilderde balken als leuning en balusters. Brugdek en leuningen waren niet bestand tegen het Nederlandse weer. De bovenbouw werd begin 21e eeuw vervangen door slankere leuningen naar model van Haasnoot Bruggen, die relatief veel bruggen bouwde en vernieuwde in Amsterdam. Ten zuiden van de brug ligt op circa vijf meter afstand een sluisje, waardoor de doorvaartwijdte puur theoretisch is.

Brug 1473 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Deze voetbrug van de hand van architect Dirk Sterenberg uit Hoorn is ontworpen door de Dienst der Publieke Werken. Voor het voet- en fietspadenstelsel in Amsterdam-Zuidoost waren talloze bruggen en bruggetjes nodig. Sterenberg herhaalde voor die bouwwerken steeds dezelfde basis en varieerde daarop. De brug 1473 ligt honderdvijfendertig meter ten zuiden van brug 1351, een brug met eenzelfde doel en bijna hetzelfde uiterlijk. Jaar van bouwen is echter 1985, het brugnummer is meer dan 100 opgeschoven en de brug kreeg een andere vorm brugpijler mee. De twee brugpijlers bestaan uit twee heipalen waarop een betonnen abstracte sculptuur geplaatst in opgevulde V-vorm. Daarop liggen de houten liggers die het brugdek dragen. De leuningen werd net als elders in de wijk uitgevoerd in zware houten balken, hier in de kleur wit. Door het landelijk gebied sloegen die regelmatig groen uit. Brugdek en leuningen waren niet bestand tegen het Nederlandse weer. De bovenbouw werd begin 21e eeuw vervangen door slankere leuningen naar model van Haasnoot Bruggen, die relatief veel bruggen bouwde en vernieuwde in Amsterdam.

Brug 1378 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Deze verkeersbrug is gebouwd rond 1981 tussen twee door een gracht gescheiden buurtjes, beide in Reigersbos-Midden gelegen. Ze ligt in de Schoonhovendreef; de hoofdverkeersroute alhier. In oktober 1980 maakte architect Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken het ontwerp voor deze oeververbinding en keek daarbij naar “zijn” verderop liggende brug 1344 van een jaar eerder. Deze bruggen worden geflankeerd door bruggen en bruggetjes die ook ontworpen zijn door Sterenberg, maar hoeven alleen voetgangers en fietsers te dragen; ze zijn dan ook grotendeels van hout. Bruggen 1334 en 1378 zijn van beton. De brug is inclusief landhoofden circa 30 meter breed, 10 meter lang en heeft een doorvaarbreedte van 6,7 meter breed. Voor de balustraden greep Sterenberg terug op zijn kunstenaarschap. Ze bestaan uit kokervormige leuningen, de leunen op kokervormige balusters met dwarsverbinding. Origineel ontwierp Sterenberg de brug voor zowel auto als fiets, maar het fietspad verdween in de jaren negentig. De brug is qua vorm een kruising tussen een vaste brug en een duiker.

Spengenbrug (Brug 1330) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De brug werd van 1980 tot 1982 gebouwd in de Schoonhovendreef, sinds 1 juni 1982 een doorgaande verkeersweg in de wijk, maar nog grotendeels liggend in een opgespoten zandvlakte voor de latere woonwijken Gein en Reigersbos. In de zomer van 1983 was deze infrastructuur al operationeel, maar er werd nog druk gebouwd aan de woonwijken. Brug 1330 ligt er al wel, maar van haar naamgever het onderliggende Spengenpad waren alleen de contouren zichtbaar. Het Spengenpad kreeg in 1983 haar naam en werd vernoemd naar de buurtschap Spengen, tijdens de vernoeming werd het geplaatst nabij Kockengen, sinds 2011 ligt het in de gemeente Stichtse Vecht. De brug kreeg pas in 2018 toen de gemeente Amsterdam in één vergadering talloze bruggen in Zuidoost een naam gaf om opgenomen te worden in de Basisregistratie Adressen en Gebouwen. De Dienst der Publieke Werken was verantwoordelijk voor de kunstwerken in de wijk. Voor de afdeling bruggen was toen werkzaam architect Dirk Sterenberg. Hij ontwierp voor de genoemde wijken talloze bruggen, meest voet- en fietsbruggen, maar daarmee kon hier niet worden volstaan. De Schoonhovendreef ligt hier op een dijklichaam en voert over een onderliggend fietspad; er moest derhalve een viaduct komen. Brug 1330 is dan ook grotendeels opgetrokken uit (gewapend) beton. Paalfundering, landhoofden, borstweringen, balustraden en liggers zijn alle van beton. De bekleding van de balustraden is het enige onderdeel dat uit metaal (volgens de bouwtekening aluminium) bestaat. Het zijn een soort schilden, een ontwerp dat Sterenberg ook elders in de stad gebruikte. De brug is inclusief de landhoofden 21 meter lang; de landhoofden staan in een schuin oplopend talud afgedekt met betonplaten, die enige tijd beschilderd waren. De brug is 19 meter breed en werd oorspronkelijk ingericht met een rijdek met aan beide zijden fietspaden. De fietspaden verdwenen in de loop der jaren. Het onderliggende pad is slechts tien meter breed.

Brug 1351 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Deze voetbrug van de hand van architect Dirk Sterenberg uit Hoorn is ontworpen voor de Dienst der Publieke Werken. Voor het voet- en fietspadenstelsel in Amsterdam-Zuidoost waren talloze bruggen en bruggetjes nodig. Sterenberg herhaalde voor die bouwwerken steeds dezelfde basis. In het water staan vier betonnen brugpijlers waarop betonnen jukken liggen, die aan de onderzijde afgerond zijn. Daarop kwamen houten liggers, een houten brugdek en de leuningen bestonden doorgaans uit dikke houten balken, die eenkleurig beschilderd waren met wit, blauw, rood of zoals hier donkergroen. Voor brug 1351 kon volstaan worden met een smalle versie. Er gaan alleen voetgangers overheen en wel de voetgangers tussen twee door een watergang gescheiden wijken in de S-Buurt, doorgaans aangeduid met Gein. Deze brug verbindt daarin de Sliedrechtstraat met het Staverdenplein. Sneller verkeer moet omrijden via de Schoonhovendreef, de doorgaande verkeersroute door de S-Buurt en gaan over dezelfde watergang maar dan over brug 1378, die een geheel andere bouw nodig had. Van het type gebruikt bij brug 1351 brug liggen er tientallen in de wijk, zoals de Jean-Paul Sartrebrug (brug 1264) en brug 1358. Brugdek en leuningen waren niet bestand tegen het Nederlandse weer. De bovenbouw, origineel bestaand uit witte beschilderde balken, werd begin 21e eeuw vervangen door slankere leuningen naar model van Haasnoot Bruggen, die relatief veel bruggen bouwde en vernieuwde in Amsterdam. De brug kwam in de loop der jaren in de verdrukking. Bij beide betonnen landhoofden staan in totaal drie Italiaanse populieren uit de jaren negentig, die qua omvang meer ruimte in beslag nemen dan origineel bedacht. De bomen aan de westkant komen uit 1990; de boom ten zuidoosten stamt uit 1995; ze worden door de gemeente Amsterdam onderhouden. Geplant als kleine boompjes zijn ze in 2021 24 meter of hoger. Ze zijn dan nog niet ingedeeld als monumentale boom of ander waardevol groen.

Brug 1349 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De brug maakt deel uit van een vijftal bruggen, dat ontworpen werd tijdens de inrichting van de buurt Reigersbos II in Gaasperdam. De bruggen 1345 tot en met 1349 werden ontworpen door de architect Dirk Sterenberg. Deze bruggen werden door hem in 1980 ontworpen, toen hij werkte als zelfstandige bij de Branchevereniging Nederlandse Architectenbureaus ingeschreven architect in Hoorn (Noord-Holland), nadat hij afscheid had genomen van de Dienst der Publieke Werken in Amsterdam. Op gegeven moment (rond 2008) lagen er 173 bruggen van Sterenberg in Amsterdam. Sterenberg moest het bij het ontwerp doen met een ontwerpplattegrond van de wijk, er stond nog geen woning. Er werd hier een brug gevraagd die, in verband met gescheiden snel en langzaam verkeer, alleen geschikt hoefde te zijn voor voetgangers en fietsers. Echter de brug werd later toch in gebruik genomen als verkeersbrug. Ze ligt namelijk in de doorlopende Soestdijkstraat. De brug is tien meter breed (rijdek en voetpad 7,60 m) en ligt over de (kunstmatig aangelegde) Snellerwaardgracht in het Ravenswaaipad. De vijf bruggen werden in de periode 1981/1982 op een betonnen paalfundering gebouwd en bestaan op de metalen leuningen en bewapening van het beton na geheel uit beton. Sterenberg ontwierp bij een aantal van zijn bruggen soms ook wel plastieken en deze zijn hier terug te vinden in de eindbalusters, die de vorm lijken te hebben van een hefpoort behorende bij hefbruggen, maar de brug 1349 is een vaste brug.

Brug 1350 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De brug maakt deel uit van het voet- en fietspadensysteem in de wijk Gein I-IV. Die wijken werden ingericht rond 1982. Zelfstandig architect Dirk Sterenberg ontwierp vanuit Hoorn voor de Dienst der Publieke Werken talloze bruggen alleen bestemd voor voetgangers en fietsers, zo ook deze brug 1350. Zij ligt nabij een knooppunt in het voet- en fietspadenstelsel in het kilometerslange Kelbergenpad, dat Zuidoost van noord naar zuid doorsnijdt en hier over de Snellerwaardgracht voert. De doorlopende weg zou zijn de Schaarsbergenstraat, maar die is ook toegankelijk voor gemotoriseerd verkeer. Omdat hier nog gescheiden verkeersstromen gelden, heeft het Kelbergenpad ten zuiden van de brug een knik west-oost om vervolgens weer zuidwaarts te lopen. De brug ligt aan het eind van een groenstrook met waterpartij in de S-buurt met het Soesterberghof (noord) en de Schaarsbergenstraat (zuid). Brug 1350 is er één uit een serie die allemaal hetzelfde uiterlijk hebben. Per twee pijlers is er aan de onderzijde een afgerond juk geplaatst die de liggers draagt. De brug kreeg in 1982 stevige dikke houten balken als leuning en ook de borstweringen zijn elders in Gein bij tientallen bruggen te vinden, zoals bij de Jean-Paul Sartrebrug (brug 1264) en brug 1358. Brugdek en leuningen waren niet bestand tegen het Nederlandse weer. De bovenbouw, origineel bestaand uit witte beschilderde balken, werd begin 21e eeuw vervangen door slankere leuningen naar model van de Haasnoot Bruggen, die relatief veel bruggen bouwde en vernieuwde in Amsterdam.

Brug 1352 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De brug maakt deel uit van het voet- en fietspadensysteem in de wijk Gein I-IV. Die wijken werden ingericht rond 1982. Zelfstandig architect Dirk Sterenberg ontwierp vanuit Hoorn voor de Dienst der Publieke Werken talloze bruggen alleen bestemd voor voetgangers en fietsers, zo ook deze brug 1352. Zij ligt nabij een knooppunt in het voet- en fietspadenstelsel. Ze ligt in wezen in het kilometerslange Kelbergenpad, dat Zuidoost van noord naar zuid doorsnijdt en in Gein begeleid wordt door een watergang. Ter plaatse van het water-, voet- en fietsknooppunt met de Snellerwaardgracht in deze S-buurt wisselt het voet- en fietspad van oever; in het noorden ligt het westelijk van de begeleidende watergang, in het zuiden oostelijk daarvan. Brug 1352 is er één vanuit een serie die allemaal hetzelfde uiterlijk hebben. Per twee pijlers is er een aan de onderzijde een afgerond juk geplaatst die de liggers draagt. De brug kreeg in 1982 stevige dikke houten balken als leuning en ook de borstweringen zijn elders in Gein bij tientallen bruggen te vinden, zoals bij de Jean-Paul Sartrebrug (brug 1264) en brug 1358. Brugdek en leuningen waren niet bestand tegen het Nederlandse weer. De bovenbouw, origineel bestaand uit witte beschilderde balken, werd begin 21e eeuw vervangen door slankere leuningen naar model van Haasnoot Bruggen, die relatief veel bruggen bouwde en vernieuwde in Amsterdam.

Ode aan verbinding is een onorthodoxe muurschildering in Amsterdam-Zuidoost. Het artistiek kunstwerk is een buurtinitiatief van bewoners van de Snelleveldstraat in de wijk Reigersbos. Deze wijk werd in de ogen van kunstenaar Munir de Vries gekenmerkt door eenvormigheid. Een van de blinde muren en een voorbeeld daarvan bevond zich bij huisnummer 4, waarbij de woningen plots overgaan in particuliere boxen. De Vries maakte in die tijd (2020) meest muurschilderingen, met name in Amsterdam en Utrecht. Op een aantal plaatsen in Amsterdam-Zuidoost werden middels die muurschilderingen blinde muren voorzien van een kunstwerk. Een probleem echter aan de Snelleveldstraat was, dat Woningcorporatie Eigen Haard (mede financier) geen toestemming gaf de muur te beschilderen. Met vormgever Daniel Boeten (buurman van De Vries) werd een manier bedacht om de muur toch te voorzien van een kunstwerk. Een oplossing werd gevonden door meer dan honderd beschilderde stukken staal en hout tot een kunstvorm te verheffen. Het infobordje meldt dat het dus eigenlijk een werk in 2,5 dimensies is; wel lengte en breedte, maar nauwelijks diepte. De Ode van verbinding moeten bewoners en natuur samenbrengen. Het werk is in december 2020 aan de muur bevestigd.

Brug 1348 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De brug maakt deel uit van een vijftal bruggen, die ontworpen werd tijdens de inrichting van de buurt Reigersbos II in Gaasperdam. De bruggen 1345 tot en met 1349 werden ontworpen door de architect Dirk Sterenberg. Deze bruggen werden door hem in 1980 ontworpen, toen hij werkte als zelfstandige bij de Branchevereniging Nederlandse Architectenbureaus inschreven architect in Hoorn (Noord-Holland), nadat hij afscheid had genomen van de Dienst der Publieke Werken in Amsterdam. Op gegeven moment (rond 2008) lagen er 173 bruggen van Sterenberg in Amsterdam. Sterenberg moest het bij het ontwerp doen met een ontwerpplattegrond van de wijk, er stond nog geen woning. Er werd hier een brug gevraagd die, in verband met gescheiden snel en langzaam verkeer, alleen geschikt hoefde te zijn voor voetgangers en fietsers. De brug ligt aan de rand van het winkelcentrum Reigersbos. De brug is 5,80 meter breed met scheiding tussen voet- en fietspad en ligt over de (kunstmatig aangelegde) Snellerwaardgracht in het Ravenswaaipad. De vijf bruggen werden in de periode 1981/1982 op een betonnen paalfundering gebouwd en bestaan op de metalen leuningen en bewapening van het beton na geheel uit beton. Sterenberg ontwierp bij een aantal van zijn bruggen soms ook wel plastieken en deze zijn hier terug te vinden in de eindbalusters, die de vorm lijken te hebben van een hefpoort behorende bij hefbruggen, maar de brug 1348 is een vaste brug.

Op het plein aan de zuidoostelijke eind van de straat Reigersbos staat een aantal titelloze beeldhouwwerken van Fredy E. Wubben. Ze hebben alle een boogvorm. Basisschool De Tamboerijn aan Reigersbos 301 verzocht aan deze kunstenares een aantal artistieke kunstwerken te ontwerpen om de ingangen te benadrukken van het schoolcomplex. Zij kwam met poorten van roestvast staal van 430 centimeter breed en 370 centimeter hoog. Ze liet zich naar eigen zeggen inspireren door de architectuur van de gebouwen, maar ook de ronde lijnen in het “straattegelpatroon” inspireerde haar. De kunstenares werkte in die periode vooral met roestvast staal, dat op allerlei manieren bewerkt moest worden; hier vooral het buigen.