Wedding (metrostation)

Wedding is een station van de S-Bahn, gelegen aan en onder de Müllerstraße in het gelijknamige Berlijnse stadsdeel Wedding. Het S-Bahnstation ligt aan de Ringbahn en opende in 1872. Het gelijknamige metrostation, onderdeel van lijn U6, is in gebruik sinds 1923.

Reinickendorfer Straße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de kruising van de Müllerstraße in het Berlijnse stadsdeel Wedding. Het metrostation werd geopend op 8 maart 1923 aan het eerste deel van de Nord-Süd-Bahn, de huidige lijn U6. Tijdens de deling van de stad was Reinickendorfer Straße het laatste West-Berlijnse station op de lijn, die in zuidelijke richting enkele kilometers onder Oost-Berlijns grondgebied liep. De stations op het transittraject werden zonder te stoppen gepasseerd.

De Nieuwe Nazarethkerk (Duits: Neue Nazarethkirche) was vroeger de tweede parochiekerk van de evangelisch-lutherse Nazarethgemeente in het Berlijnse stadsdeel Wedding. Sinds 1991 wordt de kerk gebruikt door de pentecostalistische Evangelisch-freikirchliche Gemeinde Gottes Berlin.

Wedding is een stadsdeel van Berlijn, gelegen in het district Mitte. Tot 2001 vormde Wedding een zelfstandig district, dat ook het huidige stadsdeel Gesundbrunnen omvatte. Voor de val van de Berlijnse Muur was Wedding een onderdeel van West-Berlijn.

De Oude Nazarethkerk (Duits: Alte Nazarethkirche) is een door Karl Friedrich Schinkel ontworpen kerkgebouw in het Berlijnse stadsdeel Wedding. Het kerkgebouw is een van de vier Berlijnse voorstadkerken die Schinkel liet bouwen en die allen eenzelfde bouwplan hebben. De kerk is vernoemd naar Nazareth, de plaats waar Christus zijn jeugd doorbracht.

Leopoldplatz is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder het gelijknamige plein in de Berlijnse wijk Wedding. Het metrostation werd geopend op 8 maart 1923 en wordt bediend door de lijnen U6 en U9. Station Leopoldplatz werd al voor de Eerste Wereldoorlog gebouwd en opende in 1923 aan de Nord-Süd-Bahn, de huidige U6. Het station had een eilandperron en werd naar een ontwerp van Heinrich Jennen afgewerkt met donkerrode tegels. Tussen 1955 en 1961 werd het noordelijke deel van lijn U9 gebouwd en kreeg station Leopoldplatz een andere inrichting. Het eilandperron moest wijken voor twee zijperrons, waardoor het station in 1960 zes maanden gesloten was. Gedurende deze periode bleven de treinen op de U6 rijden, zonder op Leopoldplatz te stoppen. De oorspronkelijk rode bekleding werd vervangen door lichtgeel betegelde wanden en gele zuilen. Direct onder de bestaande sporen bouwde men naar een ontwerp van Bruno Grimmek een station voor de nieuwe U9. Het perron is hier vanwege de overstapfunctie van het station wat breder dan elders en ligt 9,5 meter onder de straat. Op 28 augustus 1961 werd de U9 in gebruik genomen en tot 1976 was Leopoldplatz het noordelijke eindpunt van deze lijn. De wanden in het onderste niveau zijn bekleed met blauwe tegels, het dak wordt ondersteund door twee rijen witte zuilen. Trappen en roltrappen verbinden beide niveaus voor een gemakkelijke overstap. Na de bouw van de Berlijnse Muur in 1961 stopten de treinen van de U6, die gedeeltelijk over Oost-Berlijns grondgebied liep, niet meer op de stations in de Sovjet-sector en werd Leopoldplatz, niet ver van de muur gelegen, een belangrijk overstappunt voor het noorden van West-Berlijn.

Nauener Platz is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder het gelijknamige plein (kruising van Schulstraße / Reinickendorfer Straße) in het Berlijnse stadsdeel Wedding. Het metrostation werd geopend op 30 april 1976 en ligt aan lijn U9. Op 28 augustus 1961, twee weken na de bouw van de Muur, vervoerde lijn G, de huidige U9, de eerste reizigers tussen de stations Leopoldplatz en Spichernstraße. De lijn creëerde een nieuwe verbinding tussen het dichtbevolkte noorden van de stad en het West-Berlijnse centrum dat rond de Kurfürstendamm en Bahnhof Zoo was ontstaan. In het eindpunt Leopoldplatz ontstond een overstapmogelijkheid op de deels over Oost-Berlijns grondgebied verlopende U6, die door de nieuwe verbinding minder kwetsbaar werd. Verdere verlenging van lijn G naar het noorden, om de U8 op dezelfde manier te versterken, behoorde al tot de plannen en zou spoedig volgen. De bouw van het anderhalve kilometer lange traject Leopoldplatz - Nauener Platz - Osloer Straße begon in 1973. Station Nauener Platz werd zoals de meeste andere naoorlogse Berlijnse metrostations ontworpen door Rainer Rümmler. Het uiterlijk van het station weerspiegelt de typische jaren-70-stijl en vertoont overeenkomsten met het (eveens door Rümmler ontworpen) station Rathaus Steglitz. De zuilen op het eilandperron hebben een bekleding van aluminium, destijds een populair materiaal bij de inrichting van de Berlijnse metrostations. De verlichting wordt verzorgd door grote cilindervormige lampen die deel uitmaken van de structuur van het dak. Rümmler maakte bij de kleurkeuze veelvuldig gebruik van associaties met de naam of locatie van het station. De rood-wit-blauwe wandbekleding van station Nauener Platz kan zowel verwijzen naar het stadswapen van Nauen als naar de Franse vlag; in het gedeelde Berlijn lag de Nauener Platz in de Franse sector.

Invalidenfriedhof is een begraafplaats in Berlijn in Duitsland. Hier liggen veel belangrijke militairen die een rol in de Pruisische en Duitse geschiedenis hebben gespeeld. De begraafplaats werd in 1748 opgericht om de veteranen van de Oostenrijkse Successieoorlog (1740-1748) een laatste rustplaats te geven. Het lag naast een militair ziekenhuis opgericht door koning Frederik de Grote. In een koninklijk besluit van 1824 werd vastgelegd dat het Invalidenfriedhof de begraafplaats moest worden voor alle vooraanstaande Pruisische militairen, waaronder Bogislav Friedrich Emanuel von Tauentzien. De begraafplaats was ook de rustplaats van de soldaten die omkwamen tijdens de revoluties van 1848-1849 in de staten van de Duitse Bond. In 1872 lagen er ongeveer 18.000 mensen op de begraafplaats. Talrijke commandanten en officieren uit de Eerste Wereldoorlog, zoals Helmuth von Moltke en Ludwig von Falkenhausen, werden hier ook begraven. Het lichaam van Manfred von Richthofen (de 'Rode Baron') werd in 1925 vanuit zijn oorspronkelijke graf in Frankrijk naar de begraafplaats overgebracht. Tijdens de Weimarrepubliek kreeg Hans von Seeckt hier nog een plek, maar de capaciteit van de begraafplaats werd gehalveerd in deze periode. Tijdens het naziregime volgden voormalig legeraanvoerder Werner von Fritsch, luchtaas Werner Mölders, Luftwaffe commandant Ernst Udet en minister van Munitie Fritz Todt. Na de oorlog gaven de geallieerden het bevel dat alle nazi-monumenten moesten worden verwijderd, maar hun lichamen werden niet opgegraven. In mei 1951 sloot de gemeenteraad van Oost-Berlijn de begraafplaats af voor het publiek. Het lag dicht bij de Berlijnse Muur. De begraafplaats moest deels plaats maken voor wachttorens, kazernes en wegen. In de volgende jaren werden grafmonumenten moedwillig vernietigd of gingen door gebrek aan onderhoud ten onder. Na de Duitse hereniging in 1990 viel de begraafplaats onder de monumentenzorg en begonnen de restauratiewerkzaamheden. Er is nu een gedenkteken voor Berlijners die zijn omgekomen bij het oversteken van de Berlijnse muur. Op de begraafplaats is ook een ongemarkeerd massagraf van Berlijners die zijn omgekomen bij geallieerde luchtaanvallen. De begraafplaats is zo'n 2,5 hectare groot en er zijn ongeveer 230 graven.

De Piano Salon Christophori is een museum in de wijk Gesundbrunnen in de Duitse hoofdstad Berlijn. Het is gewijd aan concertvleugels en vernoemd naar de Italiaanse muziekinstrumentenbouwer Bartolomeo Cristofori (1655-1731)

Schwartzkopffstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Chausseestraße in het Berlijnse stadsdeel Mitte. Het metrostation werd geopend op 8 maart 1923 aan het eerste deel van de Nord-Süd-Bahn, de huidige lijn U6. Op 9 april 1951 werd de naam gewijzigd in Walter-Ulbricht-Stadion. Tijdens de deling van de stad was het station, dat in Oost-Berlijn lag, gesloten; West-Berlijnse treinen in transit passeerden het zonder te stoppen. Opmerkelijk is dat in deze periode, op 15 maart 1973, de naam werd gewijzigd in Stadion der Weltjugend. Op 3 oktober 1991 kreeg het station de oorspronkelijke naam weer terug.

Humboldthain is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen aan de rand van het Volkspark Humboldthain in het Berlijnse stadsdeel Gesundbrunnen. Het station maakt deel uit van de noord-zuidverbinding van het S-Bahnnet en werd geopend op 31 januari 1935. Het door elektrificatie van stads- en voorstadsspoorlijnen in de jaren twintig en dertig van de twintigste eeuw ontstane S-Bahnnet beschikte weliswaar over een doorgaande oost-westverbinding, de Stadtbahn, maar de noordelijke en zuidelijke lijnen eindigden nog altijd in kopstations aan de rand van het centrum. In 1934 begon men daarom met de bouw van een noord-zuidverbinding, die vanwege de dichte bebouwing in de binnenstad ondergronds werd aangelegd. De eigenlijke tunnel begint net voor het voormalige Stettiner Bahnhof (tegenwoordig Nordbahnhof), maar op het bovengrondse, parallel aan de Stettiner Bahn verlopende traject tussen de ring en de tunnelingang bouwde men ook een nieuw station: Humboldthain. Op 31 januari 1935 stopten hier de eerste S-Bahntreinen, die op dat moment nog in het Stettiner Bahnhof eindigden. Anderhalf jaar later konden de treinen via de tunnel doorrijden tot station Unter den Linden (nu Brandenburger Tor) in het hart van de stad en in 1939 was de doorgaande noord-zuidverbinding gereed. Station Humboldthain werd zoals de overige stations in de noord-zuidtunnel in de stijl van de nieuwe zakelijkheid ontworpen door architect Richard Brademann. Aan de Wiesenstraße, die de sporen op een viaduct kruist, verrees een zevenhoekige stationshal, van waaruit trappen naar het eilandperron leiden. In april 1945 moest het station wegens oorlogshandelingen gesloten worden. Na de oorlog werd de dienst korte tijd met stoomtreinen uitgevoerd. Aangezien de noord-zuidtunnel begin mei 1945 ter hoogte van het Landwehrkanaal was opgeblazen en onder water was komen te staan, was doorgaand noord-zuidverkeer pas weer eind 1946 mogelijk. Na de bouw van de Muur in 1961 werd Humboldthain het laatste station van de noord-zuidverbinding in West-Berlijn. Treinen van de West-Berlijnse S-Bahn reden vanaf hier verder onder Oost-Berlijns grondgebied, zonder op de tussengelegen stations te stoppen. Na de transitrit keerden de treinen bij het Anhalter Bahnhof, ten zuiden van het historische centrum, terug in West-Berlijn. Begin 1984 moest het station korte tijd zijn deuren sluiten, nadat het stadsvervoerbedrijf BVG de exploitatie van het westelijke S-Bahnnet had overgenomen van de Oost-Duitse spoorwegen. Na de hereniging en de heropening van de Oost-Berlijnse spookstations in 1990 volgde een sanering van de noord-zuidtunnel, waardoor station Humboldthain wederom een klein jaar gesloten was.

Het Stadion der Weltjugend was een multifunctioneel stadion in de Oost-Berlijnse wijk Mitte. Het stadion werd op 20 mei 1950 geopend als Walter-Ulbricht-Stadion en vernoemd naar Walter Ulbricht, de secretaris-generaal van de communistische partij in de DDR, de SED. Het stadion werd geopend voor het eerste Deutschlandtreffen van de communistische jeugdbeweging Freie Deutsche Jugend. Met een capaciteit van 70.000 toeschouwers was het stadion het grootste van Oost-Berlijn. In 1951 werden hier de bijeenkomsten voor het 3e wereldfestival voor jeugd en studenten gehouden. Hiervoor werden de tribunes verbouwd en opgehoogd met het puin van het Berliner Stadtschloss dat door de DDR was opgeblazen. In 1973 werd het stadion gerenoveerd ten behoeve van het 10e wereldfestival voor jeugd en studenten. Er kwamen meer zitplaatsen, waardoor de totale capaciteit terugliep naar 50.000 bezoekers. Het stadion kreeg toen de nieuwe naam 'Stadion der Weltjugend'. Tot 1961 speelde de voetbalclub SC Dynamo Berlin hier zijn wedstrijden. In 1951 en van 1975 tot 1989 werd hier ook gestreden om de FDGB-Pokal. Het voetbalelftal van de DDR speelde hier 14 interlands. Het stadion werd ook gebruikt door Vorwärts Berlin, de voetbalclub van het leger van de DDR. Op 4 maart 1970 speelde Vorwärts Berlin hier op een nagenoeg onbespeelbaar veld de kwartfinale van de Europacup I tegen Feyenoord, die door Vorwärts met 1-0 gewonnen werd (Feyenoord won de return in Rotterdam met 2-0). In 1992 werd het stadion afgebroken om plaats te maken voor een nieuw stadion met een capaciteit van ongeveer 15.000 toeschouwers voor de Olympische Zomerspelen van 2000. Toen Berlijn deze spelen niet kreeg werd in 2006 op deze plaats het nieuwe hoofdkantoor van de Bundesnachrichtendienst gebouwd.